4#ผมไม่ใช่ลูกคนสวน!!!

ตุบ!

อะไรของคนพวกนี้อีกเนี่ยจับผมมาทำไม แง~ หน้าตาก็น่ากลัว

"..."

ไหงยูกับโจเซฟถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ ใครจะสน คนพวกนี้เป็นใครเนี่ย ผมอยากกลับบ้าน

"หึ ได้ของดีมาถึงสองคนเลย"

"แล้วเจ้าเด็กอุ้มแมวนั่นเกี่ยวอะไรด้วยวะ?"

ชายชุดดำอีกคนถามขึ้น ผมก็อยากรู้เหมือนกันจับผมมาทำไม

"มันใส่สร้อยของแก๊งมังกรทมิฬ เราคงเรียกค่าไถ่จากแก๊งนั้นได้"

"เด็กจากแก๊งโหดนั่นอะนะ?"

"เออดิ"

"เป็นลูกคนสวนเหรอวะ หัวหน้าแก๊งค์นั้นไม่มีลูกหนิ"

เอาอีกแล้ว มาเรื่องผมอีกแล้ว...ผมนี่ไงลูกของเพลิงหัวหน้าแก๊งมาเฟียระดับโลก! แต่แค่คนละเวอร์ชั่นไง คุณป๊ะป๋าผมน่ะดูเย็นชาออกแนวโหดๆด้วยซ้ำหน้าก็หล่อ แต่ผมน่ะหน้าตาเหมือนป๊ะป๋าก็จริงแต่ออกแนวหวานๆน่ารักๆ คุณอานิลบอกผมมางี้อะ

ยูกับโจเซฟก็จ้องผมกันจัง รอตอกย้ำอะไรผมอีกล่ะ จะบอกว่าให้ยอมรับสักทีว่าเป็นลูกคนสวนเหรอจะบอกอะไรให้ ผมไม่ใช่ลูกคนสวนโว้ยยย!!

"ดึงสร้อยมันออกก่อนดีมั้ย เผื่อมีเครื่องติดตาม"

"เออว่ะ"

ฟรึบ!

สร้อยผมปลิวไปแล้ว นั่นสร้อยผมนะ! แง~ จะฟ้องป๊ะป๋า จะฟ้องอาริน จะฟ้องพี่ริว จะฟ้องคุณปู่ด้วย!

ก่อนที่รถจะออกผมแอบเห็นเงาหลายคนออกมาจากพุ่มไม้เตรียมจะวิ่งมาที่รถแต่รถดันเคลื่อนตัวออกมาเสียก่อน พวกพี่ๆเงาทำท่าจะควักปืนออกมายิงแต่เพราะเป็นเขตโรงเรียนและชุมชนอาจทำให้วุ่นวายได้ มีหนึ่งในพี่ๆเงาหันไปสั่งการคนอื่นๆ แล้วทุกคนจึงอยกย้ายกันไป หวังว่าจะมาช่วยผมเร็วๆนะ...

เอี๊ยดด~

และไม่นานพวกมันก็พาพวกผมมายังที่ๆหนึ่ง เหมือนจะเป็นโกดัง และแล้วพวกมันก็มาพาตัวพวกผมไปโยนทิ้งไว้ในโกดังนั้นพร้อมกับชายชุดดำที่อยู่ในนั้นอีกสี่ถึงห้าคน ผมเห็นนะว่าทุกคนมีปืนอยู่ที่เอว ผมจะร้องไห้ละนะ แต่ผมก็จะปกป้องเต้าเหมียวตัวนี้ด้วย ผมไม่ห่วงตัวเองแล้วผมห่วงเจ้าเหมียวมากกว่า

ตอนนี้พวกเราสามคนนั่งอยู่ด้วยกันตรงกลางห้อง และผมก็โดนประกบข้างโดยสองคนนี้อีกแล้ว

"หึ มีลูกของมาเฟียระดับสูงอยู่ถึงสองคนและก็เด็กจากแก๊งมังกรทมิฬผู้ยิ่งใหญ่อีกหนึ่ง ดวงดีจริงๆ"

ชายชุดดำอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเราพูดก่อนจัเดินออกจากห้องไป น่ากลัวชีวิตผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย มันจะเหมือนหนังเกินไปแล้ว!

เหมียว~

"ไม่เป็นไรนะเจ้าเหมียว..."

ผมพูดเบาๆก่อนจะลูบหัวเจ้าเหมียวที่นอนอยู่ในอ้อมแขนผม เหมือนขามันจะเจ็บด้วยล่ะ

"ไม่ห่วงตัวเองรึไง"

ยูพูดขึ้นหลังจากที่เรานั่งเงียบกันมานาน แต่ผมไม่คิดจะคุยด้วยหรอกผมโกรธ ถามว่าห่วงตัวเองมั้ยก็ห่วงแหละตอนนี้ก็อยากจะร้องไห้จะตายอยู่แล้ว แต่ถ้าร้องไห้มันอาจจะรำคาญแล้วยิงผมทิ้งก็ได้เพราะฉะนั้นต้องฮึบไว้ก่อน ก็ใช่ว่าผมจะสู้คนไม่เป็นนะแต่ผมแค่ไม่สู้ แต่ในสถานการณ์นี้...แค่ปืนผมยังไม่กล้าจับเลย! คุณป๊ะป๋าเล่นใส่ทั้งมีดทั้งปืนไว้ในกระเป๋าผมแบบนี้ ผมก็กลัวว่าจะซุ่มซ่ามทำมีดแทงตัวเองเหลือเกิน

"ยู ฉันว่าได้เวลาแล้วล่ะ"

"อืม"

สองคนนี้พูดอะไร แล้วมันได้เวลาอะไร? เวลาตายของผมเหรอ ไม่ได้นะ! ผมยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย!

"นี่เบนโตะนายยิงปืนเป็นมั้ย"

"..."

ผมกำลังจะตาย ผมกำลังจะตาย ผมกำลังจะตาย!!! แงงง!!! ป๊ะป๋าอยู่ไหน!!!!

"อ่าว สติหลุดไปแล้ว"

"เป็นแค่ลูกคนสวนคงยิงปืนไม่เป็นหรอก'

"แต่ก็อาจจะถูกฝึกก็ได้หนิ"

"..."

"แต่ฉันว่าไม่ ลุยเลยมั้ย"

"อืม"

คำก็ลูกคนสวน สองคำก็ลูกคนสวนเดี๋ยวผมก็เอามีดมาปอกผลไม้ให้กินเลยหนิ!

ปังๆๆๆ!!!

"!!!"

"อึก อะ ไอ้เด็กนี่!!"

เมี๊ยว!!!

"เจ้าเหมียว!"

ยูกับโจเซฟกำลังยิงกับพวกคนชุดดำ แต่เจ้าเหมียวตกใจจนกระโดดหนีออกไปทางรูเล็กๆแล้ว ขอใฟ้ปลอดภัยตอนนี้เบนโตะก็ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อน

ปังๆๆ!!!

หงึ เอาผมออกไปจากที่นี่ทีผมกลัว ป๊ะป๋าอยู่ไหน ไม่ชอบแบบนี้เลย

ตุบ!

"!!!"

ระ ร่างของผู้ชายคนที่จับผมมาตอนนี้นอนอาบเลือดอยู่ตรงหน้าผมแล้ว เลือดเต็มเลย เลือดเต็มไปหมดเหมือนทะเลสีเสือดเลย ป๊ะป๋าผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

"หึ มาแอบอยู่นี่คนนึงนี่เอง"

"อ๊ะ!"

แง ผมโดนมันจับตัวไว้อีกแล้ว แต่ทำไมต้อจิกผมด้วย อุ้มดีๆไม่เป็นรึไง!

"ปะ ปล่อยผม.."

"เป็นถึงเด็กจากแก๊งระดับสูงของโลก แต่ดูอ่อนแอจังนะ ใครจะมาช่วยแกกัน"

"ฮึก ปล่อยผม"

"หึ นี่! ฉันตับตัวเพื่อนพวกนายไว้ วางปืนลงซะ ถ้าคิดตุกติกฉันตะยิงหัวไอ้เด็กนี่ทิ้งแน่ ฉันจะนับถึงสามเท่านั้น"

"!!!"

แกร็ก!

"นับ 1"

ป๊ะป๋าช่วยผมด้วย ผมกลัว

"นับ 2 "

ไม่มาจริงๆเหรอ ถ้าผมต้องตายจริงๆ ผมก็อยากจะบอกป๊ะป๋าว่าผมรักป๊ะป๋ามากนะครับ ถึงจะใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ได้แค่สองปีแต่มันก็คุ้มมากพอแล้ว

"นับ 3 เสียใจด้วยนะไม่มีใครมาช่วยแกงั้นก็บอกลาโลกนี้ทิ้งซะ"

ปัง! ตึง!

"อ้ากก!!!"

"อึก!"

"ไอ้พวกกระจอก"

กะ เกิดอะไรขึ้น จุกแล้วก็เจ็บไปทั้งตัวเลย คิดได้ไงโยนเด็กห้าขวบใส่ซากไม้เนี่ย! แต่ก็ดีที่ยังไม่ตาย กระแทกแรงขนาดนี้ตามตัวน่าจะมีรอยช้ำบ้างแหละ แงงงง~ ไม่เอาแล้ว~

"เบนโตะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

"...ฮึก ฮือ!!!"

ไม่ ไม่เป็นก็บ้าแล้วเจ็บไปทั้งตัวเลย! แง!!! ผมอยากกลับบ้านนนน!!

"อะ อ้าว..."

"ฮึก ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไร มาเดี๋ยวเราช่วย"

โจเซฟพูดจบก็ช่วยดึงตัวผมออกจากกองซากไม้โง่ๆนี่

"อึก!"

"เป็นอะไร ไหวรึป่าว?"

เหมือนจะเจ็บข้อเท้านิดหน่อยแต่ไม่เป็นไร ผมไม่ได้บอบบางขนาดนั้น(?)

"ไม่.."

"สภาพนี้จะกลับไปช่วยพ่อตัดต้นไม้ได้เหรอ?"

"..."

"นั่นสิ? สงสัยเบนต้องให้พ่อตัดต้นไม่คนเดียสแล้วมั้ง"

"..."

นั่นปากใช่มั้ย ผมตัดสินใจแล้วผมจะไม่ยุ่งกับไอ้สองคนนี้เด็กขาด แต่ตอนนี้เจ็บไปทั้งตัวเลย กระเป๋าผมก็จมกองเลือดไปแล้วเจ้าแมวก็หายไป

เอี๊ยดดด~ ปึง!

"นายน้อย!"

"ฮึก..."

เสียวนี้มันพี่ริวนี่นา! มาสักทีผมเจ็บไปทั้งตัวเลย วันหลังผมต้องทำใจกล้ายิงปืนสักครั้งแหละ แต่ไว้ก่อนไม่ใช่ตอนนี้

"..."

"..."

"ตรวจเช็ครอบๆให้ทั่วอย่าให้เหลือแม้แต่ครเดียว"

"ครับบอส!"

เสียงป๊ะป๋า...

"ฮึก ป๊ะป๋า~"

"ไม่ต้องร้อง"

ในที่สุดป๊ะป๋าก็มา ผมรู้สึกว่าอ้อมกอดป๊ะป๋าปลอดภัยสุดแล้ว

"คุณอา.."

"..."

"พ่อพวกนายกำลังมา"

"คุณอามาช่วยเบนโตะเหรอ?"

"อืม"

"เบนโตะเป็นลูกคนสวนใช่มั้ยครับ?"

"..."

"โจเซฟ!"

"ยู!"

"..."

"ป๊า! ทางนี้ๆ"

"อ้าว ไอ้เพลิงทำไมมาอยู่นี่อะ"

"คุณอามาช่วยลูกคนสวนของแก๊งค์คุณอาครับ"

"ห้ะ? ลูกคนสวน?"

แกร็ก!

"หะ เห้ย! ใจเย็นก่อนเอาปืนมาจ่อฉันทำไมเนี่ย!"

"เอ่อ นายน้อยไม่ใช่ลูกคนสวนนะครับ นายน้อยเป็นลูกของบอส"

"ห้ะ?!!!"

หงึ มาว่าผมเป็นลูกคนสวนดีนัก เป็นไงล่ะ ชิโกรธมาก!

"..."

"..."

"ปะ ไปมีลูกตอนไหนวะ"

"นั่นดิ ปกติไม่เคยเห็นว่าจะสนใจสาวคนไหน"

"รำคาญ..."

"อ้าว ไอ้เพลิงเดินหนีพวกเราแบบนี้เลยเรอะ!!"

คุณป๊ะป๋าทำดีแล้วที่พาผมเดินออกมา ทำดีแล้วครับ...

"ป๊า..."

"มีอะไรเหรอ?"

"ผมกับยูตะไม่ถูกฆ่าตายใช่มั้ย..."

"ทำไมอะ?"

"ก็ผมกับยูไปบอกคุณอาว่าเบนโตะเป็นลูกคนสวน.."

"..."

"อาว่ามันไว้ชีวิตพวกเราก็บุญแล้ว"

"..."

ปึง!

ตอนนี้พวกเราเข้ามาอยู่ในรถแล้ว แต่ผมก็ยังคงมีภาพติดตามที่ลืมไม่ลง น่ากลัวเหมือนหนังสยองขวัญเลย มีแต่เลือดกับเลือดแล้วก็เลือด

"ไม่ต้องร้อง"

"ฮึก น่ากลัว"

"แล้วทำไมถึงโดนจับตัวมา"

"ผมได้ยินเสียงแมว มันโดนทิ้งอยู่ในกล่อข้างถังขยะ พออุ้มเจ้าแมวออกมาก็มีคนพวกนั้นอุ้มโยนเข้าไปในรถ"

"..."

"แล้วยังมาบอกว่าผมเป็นลูกคนสวนอีก!"

"..."

"ยูกับโจเซฟก็ไม่เชื่อว่าผมเป็นลูกป๊ะป๋า แล้วก็มาบอกว่าผมเป็นลูกคนสวน และไม่ยอมรับความจริง"

"เดี๋ยวจัดการให้"

"ป๊ะป๋า.."

"มีอะไร?"

"เค้าไม่ใช่ลูกคนสวนใช่มั้ย"

"อืม"

"เจ็บง่ะ.."

ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าผมเจ็บ หลังผมคงช้ำแน่ๆเลยกระแทกแรงขนาดนั้น เข่่าก็ช้ำ ศอกก็ช้ำไหนจะแผลถลอกอีก ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นเขาเกิดใหม่มาเป็นลูกมาเฟียแล้วฝีมือก็โหดๆทั้งนั้น แต่ผมไม่ใช่แบบนั้นไง ผมอ่อนแอ ผมขี้กลัว ผมเป็นลูกแมวตัวน้อยๆ

รู้สึกเจ็บหลังมากๆครับ แล้วก็รู้สึกปวดหัวเหมือนจะหายใจไม่ออกด้วย แค่กระแทกกับไม้เองทำไมถึงมีอาการแบบนี้นะ?

"ป๊ะป๋า เจ็บ.."

"..."

"หายใจไม่ออก แฮกๆ"

"ไปโรงบาล"

"ครับบอส"

"เล่นสกปรกจริงนะไอ้พวกนี้"

หลังผมมันช้ำขนาดนั้นเลยเหรอ เจ็บอะ แน่นจนหายใจไม่ออก

"ฮึก ป๊ะป๋า หายใจไม่ออกง่ะ"

"ทนหน่อยจะถึงแล้ว"

"ฮึก ฮืออ~"

( ไรท์บรรยาย )

ร่างสูงเปิดเสื้อของลูกชายเพื่อดูบริเวณหลังของเด็กน้อยที่บ่นว่าเจ็บ ก็พบว่าบริเวณแผ่นหลังของลูกชายสุดที่รักนั้นมีรอยช้ำและรอยแผลเหมือนการโดนกรีดโดยที่ลูกชายเขาไม่รู้สึกตัว ตอนนี้ทำได้เพียงต้องรีบพาเด็กน้อยคนนี้ไปส่งให้ถึงโรงพยาบาลประจำตระกูลอย่างรวดเร็ว

@โรงพยาบาลมังกรทมิฬ

เด็กน้อยถูกส่งตัวเข้ารักษาอย่างทันท่วงที ทุกคนวิ่งวุ่นกันเพราะแผลที่หลังของเด็กน้อยนั้นเหมือนจะมียาพิษอยู่ด้วยจึงต้องรีบรักษาอย่างเร่งด่วน

"บอสครับพวกเร่จับตัวคนที่หนีไปมาแล้วครับ"

"..."

"พวกมันเป็นคนของซากิ แต่พวกมันไม่รู้ว่าเป็นนายน้อย ตอนนี้พวกผมจับมันไปขังไว้แล้วครับ"

"เค้นมาให้ได้ว่าซากิอยู่ที่ไหน"

"ครับบอส"

ร่างสูงเดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปจัดการธุระให้เสร็จก่อนที่การรักษาลูกชายจะเสร็จสิ้น