5#ลูกมาเฟีย

@คฤหาสน์แก๊งค์มังกรแดง

รถหรูเคลื่อนมาจอดในบริเวณบ้านหลังใหญ่ของมาเฟียอันดับสอง ร่างสูงก้าวลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่ฟังคำอนุญาต เพราะเขามาเพื่อจัดการกับคนที่พูดไม่คิด ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนจะนั่งรอให้คนไปเรียกเจ้าของบ้านลงมา

ไม่นานร่างสูงของใครอีกคนก็ลงมาพร้อมกับหัวสีทองโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์เจฟหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียอันดับสองเพื่อนของเพลิง เดินลงมาพร้อมกับลูกชายด้วยใบหน้าที่พยายามยิ้ม เพราะพวกเขารู้ว่าเพลิงมาเพราะอะไร ถ้าไม่มีเรื่องคนโฟดคนนี้คงไม่คิดตะมาเฟยียบที่นี่หรอก

"พะ เพื่อนเพลิงมีอะไรเหรอ"

"คะ คุณอาจะรับขนมมั้ยครับ"

"ไม่.."

"..."

"..."

"ลูกคนสวน..."

"!!!"

"ใครเป็นลูกคนสวนงั้นหรือ?"

"มะ ไม่มีครับ!"

"งั้นก็จำไว้ว่า.."

"..."

"เบนโตะเป็นลูกฉัน ไม่ใช่ลูกคนสวน"

"ครับ ขอโทษที่พูดออกไปแบบนั้นครับ"

"ฉันก็ขอโทษไว้ชีวิตเราพ่อลูกเถอะ"

"ชีวิตลูกนายฉันไว้แน่ แต่ชีวิตนายมันคงไม่จำเป็นแล้ว"

"เห็นแก่มิตรภาพที่ดีระหว่างเราเถอะนะ"

"หึ มิตรภาพจบตั้งแต่คำว่าคนสวนแล้ว"

"..."

"วันหลังอย่าได้คิดพูดอะไรแบบนี้อีก"

"ครับ!"

"ไปบอกสองพ่อลูกนั่นด้วย"

"ดะ ได้เลย"

"อะ เอ่อแล้วตอนนี้เบนเป็นไงบ้างครับ"

"รักษาตัวอยู่"

"ฉันเจอมีดที่ถูกทายาพิษตกอยู่ใกล้ๆกับร่างของคนนนึงแต่โจเซฟกับยูไม่มีใครโดน"

"เบนโตะโดน"

"ดีที่เป็นยาพิษที่ออกฤทธิ์ภายในสองชั่วโมง"

"เบนโตะจะปลอดภัยใช่มั้ยครับ.."

"ถ้าเป็นลูกคนสวนคงไม่ แต่เป็นลูกฉันต้องปลอดภัยอยู่แล้ว..."

"..."

พูดจบเพลิงก็เดินออกมาโดยทิ้งให้สองพ่อลูกยืนเอ๋ออยู่ในบ้าน ร่างสูงขับรถออกมาจากบริเวณบ้านของแก๊งมังกรแดงและตรงไปที่โรงบาลด้วยความรวดเร็ว กว่าจะขับรถมาถึงที่นี่ใช้เวลารวมๆไปกลับก็เกือบสองชั่วโมง กลับไปถึงคนตัวเล็กคงรักษาเสร็จพอดี เขาก็แค่หวังว่าไปถึงจะไม่เห็นคนตัวเล็กงอแง.

@โรงพยาบาลมังกรทมิฬ

ร่างสูงเดินเจ้ามาในโรงพยาบาลก่อนจะตรงไปที่ห้องพักที่ลูกชายของตนอยู่ตามที่ลูกน้องบอก

มือหนาเปิดประตูเข้าไปในห้องพักที่มีร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงกลางห้อง นัยตาคมไล่มองรอยช้ำตามตัวของลูกชาย ถ้าไม่เกิดเรื่องในวันนั้นคงๅม่มีคนตรงหน้าในวันนี้ คนที่เปลี่ยนชีวิตเขา คนที้เป็นความสุขให้เขา ถ้าวันนั้นเขาตัดสินใจให้เธอคนนั้นเอาเด็กออกตอนนี้เขาคงเป็นมาเฟียจอมโหด เย็นชา ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยออกไปเที่ยวกับเพื่อนควงสาวไปทั่ว แต่ตอนนี้เขามีคนตัวเล็กแล้วเพราะะนั้นเขาจะใช้เวลาอยู่กับคนตัวเล็กให้มากที่สุด

[ 3 ชั่วโมงผ่านไป ]

[ 20:43น. ]

"อึก! ฮึก ป๊ะป๋า แงง!!"

เสียงเล็กร้องขึ้นท่ามกลางความเงียบ ร่างสูงวางงานลงที่โต๊ะก่อนจะลุกเดินตรงไปที่เตียง

ร่างเล็กกำลังนอนร้องไห้ตามตัวมีรอยช้ำเต็มไปหมด ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกโกรธ มือหนาค่อยๆวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเหมือนของตน และค่อยๆลูบหัวเบาๆเป็นเชิงกล่อม

"..."

ไม่นานเสียงก็เงียบไปและห้องก็ตกอยู่ในความสงบอีกครั้ง แก้มยุ้ยๆขาวเนียนเริ่มมีสีแดงจากการร้องไห้ เพลิงใช้มือเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าเล็กอย่างเบามือ เขาไม่ได้สนเรื่องที่ลูกชายของเขาไม่ชอบการฆ่าคน และเขารู้ดีว่าลูกเขาไม่ชอบเรื่องพวกนี้ ถ้าลูกเขาไม่ชอบเขาก็จะไม่บังคับเพร่ะคนตัวเล็กก็ดูไม่เป็นพิษภัยต่อใคร มีแต่จะถูกคนอื่นรังแก อย่างน้อยเขาก็อยากให้ลูกชายรู้จักโต้ตอบกลับไปบ้างโดยที่อีกฝ่ายอาจจะเจ็บตัวเพียงเล็กน้อยแต่ไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออกและเขาจะเป็นคนสอนเอง

แกร็ก!

"เพลิง เบนโตะเป็นไงบ้าง"

ร่างสูงของหญิงสาววัย 26 ปีฝาแฝดของเพลิงเดินเข้ามาในชุดสบายๆ ก่อนตะเดินตรงมาที่เตียงของหลานชาย ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอยช้ำต่างๆบนตัวของหลานชายสุดที่รัก

"โดนหนักขนาดนี้เลยเหรอ"

"โดนมีดทายาพิษกรีดหลัง"

"...ไอ้เจ้าพวกนั้นคงไม่อยากตายดีสินะ"

ถึงน้ำรินจะดูเป็นผู้หญิงร่างเล็กเหมือนสู้ใครไม่ได้แต่แท้จริงแล้วฝีมือของน้ำรินไม่ต่างอะไรจากเพลิงเลย เขาทั้งคู่ถูกให้ฉายามาตั้งแต่เด็กว่า"แฝดปีศาจ"เพราะความโหดภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งของเพลิงและใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนกับดักให้ศัตรูตายใจของน้ำริน

"งั้นเดี๋ยวรินช่วยอีกแรงละกัน ถ้าจับมันได้รินคิดเมนูไว้แล้วว่าจะทำเมนูอะไร"

"..."

"ฮ่าๆ งั้นรินไปก่อนนะพอดีมีงานนิดหน่อย ถ้าเบนโตะฟื้นแล้วมาบอกรินด้วยล่ะ"

"อืม ระวังตัวด้วย"

"ค่าาาา~"

น้ำรินเดินออกจากห้องไปพร้อมรอยยิ้มที่น่ารัก ร่างสูงเดินกลับไปนั่งลงที่โซฟาและหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาทำงานต่อ ท่ามกลางความมืดมิดมีแต่ความเงียบ เงียยจนเหมือนไม่มีใครอยู่

แกร็ก!

"อะ เอ่อ..."

เพลิงปรายตาไปมองผู้มาใหม่ ร่างบางของหญิงคนหนึ่งที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูไม่กล้าที่จะเข้ามาดูผู้เป็นลูกชาย

"..."

"อะ เอ่อเกรซได้ยินมาว่าลูกโดนทำร้าย---"

"ไม่ใช่ลูกเธอ"

"ขะ ขอโทษ! เกรซได้ยินมาว่าลูกของเพลิงถูกทำร้าย เกรซเลยมาเยี่ยม..."

"กลับไปซะ"

"ตะ แต่.."

"อย่าให้ฉันต้องรุนแรง"

"!!!"

ปึง!

เกรซรีบเดินออกจากห้องโดยที่ยังไม่ได้แม้แต่จะดูหน้าของลูกชายตน ตั้งแต่คลอดออกมาเขาก็ยังไม่ได้เห็นหน้าของเด็กคนนั้น เพราะว่าพอคลอดเสร็จเพลิงก็สั่งให้ย้ายตัวเธอไปรักษาที่อื่นพร้อมกับส่งเงินจำนวนหลายสืบล้านให้เธอ และเธอเองก็ไม่ได้สนใจเด็กคนนั้นแม้แต่นิด แต่พ่อของเธอต้องการคนมารับช่วงดูแลกิจการต่อจึงอยากได้ตัวลูกชายของเธอ และมันก็เป็นงานหนักและงานใหญ่ของเกรซที่ต้องทำตามคำสั่งของพ่อเธอให้สำเร็จ...

ใบหน้าหวานค่อยๆลืมตาขึ้นในความมืด ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆตัว แต่กลับไม่พบใครอยู่ในห้องนี้เลย มีแต่ความมืดไร้เสียงของสิ่งต่างๆ

"ป๊ะป๋า..."

ไม่มีเสียงตอบรับ ร่างเล็กค่อยๆก้าวลงจากเตียงถึงแม้จะมีอาการเจ็บข้อเท้าเล็กน้อยแต่ก็พยายามเดินไปทางประตู แต่เหมือนนิ่งเดินประตูก็ยิ่งอยู่ห่างออกไปเรื่อยๆ ร่างเล็กล้มลงด้วยความเหนื่อยหอบจากการวิ่งไล่ตามประตู ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตามาบดบัง

"ป๊ะป๋า พี่ริว พี่ริน คุณปู่ อยู่ไหนกันหมด"

ร่างเล็กเริ่มสั่นเทาจากการร้องไห้ เขารู้สึกกลัว เหงา และโดดเดี่ยว เขาต้องการใครสักคนที่มาพาเขาออกจากที่นี่ แค่ใครสักคน

"อึก! ฮึก! ป๊ะป๋า แงงงง!!!!"

และแล้วความรู้สึกที่อดกลั้นไว้เมื่อครู่ก็ถูกปล่อยออกมา พร้อมกับเรียกชื่อของคนที่เขารัก

หมับ!

มือของใครคนหนึ่งวางลงมาบนกลุ่มผมนุ่มของเด็กน้อย ใบหน้าหวานค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองและคนที่เขาเรียกหาเมื่อครู่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มืออุ่นๆของผู้เป็นพ่อทำให้เขารู้สึกเคลิ้มและเผลอหลับไปท่ามกลางความมืดอีกครั้ง

[ เบนโตะบรรยาย ]

22:00 น.

"..."

มืดจัง ผมยังออกจากที่นี่ไม่ได้อีกเหรอ ป๊ะป๋า? ทำไมป๊ะป๋าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ หรือว่าผมไม่ได้ฝันไป?

"ป๊ะป๋า..."

"...ตื่นแล้วเหรอ"

ป๊ะป๋าจริงๆด้วย! นึกว่าจะโดนทิ้งใฟ้อยู่คนเดียวซะแล้ว

"ฮึก ป๊ะป๋า ฮึก ผมกลัว"

"ไม่ต้องกลัวแล้ว"

ผมกลัวจริงๆ แต่อ้อมกอดป๊ะป๋าก็ยังคงอุ่นเหมือนเดิม จริงสิ เหมือนผมจะได้ยินเสียงป๊ะป๋าคุยกับใครสักคน แต่เป็นเสียงผู้หญิงคนแรกเสียงน้ารินผมจำได้ แต่อีกคนผู้คุ้นๆเสียง..

"ฮึก มันมืด ฮึก มืดมากๆ"

"ริวเปิดไฟ"

"ครับบอส"

ฟรึบ!

แสงจากหลอดไฟทำให้ผมรู้สึกแสบตานิดๆแต่ก็สามารถปรับการมองเห็นได้จนปกติ ผมได้เห็นใบหน้าของป๊ะป๋าชัดๆแล้ว และก็ใบหน้าของพี่ริวด้วย

"ร้องไห้จนตาบวมแล้ว"

"หงึ..."

"นายน้อยอยากทานอะไรไหมครับ"

"ผมหิวข้าว..."

หิวจริงๆครับ อันนี้หิวจริง...ความหิวมันกลบความกลัวของผมไปหมดตอนที่พี่ริวถาม

"ตื่นมาก็กินเลยนะ แล้วไม่เจ็บแผลรึไง"

เออเนาะ ว่าแต่อผลอะไรอะ? นอกจากริยช้ำผมมีแผลอื่นด้วยเหรอ? พอพูดปั๊ปก็เหมือนจัรู้สึกเจ็บหลังนิดๆ แต่ก็แค่นิดๆอะนะ

"แผล? ผมมีแผลที่หลังเหรอครับ?"

"..."

"นายน้อยโดนมีดอาบยาพิษกรีดหลังครับ"

"..."

ห้ะ?! มีดอาบยาพพิษ? ไม่เห็นจะรู้สึกเจ็บเลยไปโดนตอนไหน? เอ๊ะ? โอ๊ะ? เอ๋? อ้อ?!!! รู้สึกเจ็บตอนนั่งรถนี่เองจำได้แล้ว แหม~ตัวแค่นี้ขี้ลืมจังนะ หรือว่าผมจะเอ๋อ? ไม่หรอกมั้ง กร๊ากกรั่กๆๆๆๆๆ

"แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยนะ"

"หึ ก็ดีแล้ว"

"พี่ริวข้าวผมง่ะ~"

"ผมให้คนเตรียมมาให้แล้วครับ ช่วยรออีกสักครู่นะครับ"

"โอเคครับ!"

[ ไรท์บรรยาย ]

บอดี้การ์ดเดินเอาข้าวเข้ามาให้เบนโตะ และเดินออกจากห้องไป คนตัวเล็กได้รับกล่องข้าวมาก็เริ่มลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีสายตาผู้เป็นพ่อต้องมองอยู่อย่างใกล้ชิด

"อ๊ะอ๋าอินอั๊ย?"

"กินให้เสร็จก่อนค่อยพูด พ่อฟังไม่รู้เรื่อง"

"โอเออั๊บ!"

"..."

"ป๊ะป๋ากินมั้ย?"

คนตัวเล็กเคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงท้องก่อนจะหันไปถามผู้เป็นพ่อ เพลิงมิงข้าวที่เหลืออยู่เพียงช้อนเดียวในกล่องแต่ลูกชายกผ้ยังยื่นมาให้ เขาก็อยากกินนะแต่เขาอิ่มแล้ว

"กินไป พ่ออิ่มแล้ว"

"ไม่กินจริงเหรอ~ อร่อยน้าาา~"

"หึ ไอ้ดื้อ!"

"หงึ ง่ำ! อาหย่อย~"

ใบหน้าหวานยิ้มแย้มอย่างมีความสุขหลังกินข้าวคำสุดท้ายหมด เพลิงยิ้มให้กับความน่ารักของลูกชาย ริวเองก็เช่นกัน เขาไม่เห็นบอสของเขายิ้มสักเท่าไหร่แต่ตั้งแต่มีนายน้อยเบนโตะเข้ามาบอสของเขาก็มักจัะเผลอยิ้มอยู่บ่อยๆ แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว เขาเพียงแค่ต้องการเห็นบอสและนายน้อยของเขามีความสุขก็แค่นั้น...