6#หรือว่าผมจะเอ๋อ?

และแล้ว!!!! ผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที โอเย้! แต่ต้องไปเจอสองคนนั้นที่เป็นต้นเหตุให้ผมโดนลักพาตัวไปด้วยแต่ผมไม่ได้โกรธเพราะยังไงพวกเขาก็ช่วยผม แต่ผมโกรธที่เขามาหาว่าผมเป็นลูกคนสวนนี่สิ!! หน้าผมออกจะถอดแบบมาจากป๊ะป๋าทำไมไม่เชื่อกันนะ!

"ไอ้ดื้อ..."

"ฮะ?"

ใช่แล้ว...วันนี้วันไปเรียนหลังจากหยุดมาเป็นอาทิตย์ผมก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว ตอนนี้ผิวผมก็กลับมาเป็นปกติเกือบทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บหรืออะไรหรอก

"แต่งตัวเสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้วครับ!"

"ผอมลงเยอะเลยนะ"

แน่ล่ะ นอนโรงพยาบาลหลายวันไม่ผอมก็บ้าแล้ว อาหารก็ไม่อร่อย ผมไม่ชอบกินเลย

"...วันนี้ป๊ะป๋าจะไปส่งผมมั้ย?"

ตั้งแต่เข้าเรียนป๊ะป๋าไม่มีเวลาว่างไปส่งผมเลยครับ ผมอยากให้ป๊ะป๋าไปส่งสักครั้งนะ แต่ก็นั่นแหละ ป๊ะป๋างานท่วมหัวเลย ผมเข้าใจ ภายในผมโตแล้วผมคิดได้ว่าอะไรควรไม่ควร รู้ว่าควรทำยังไง ก็นะ5555

"พ่อไม่ว่าง..."

"...ไม่เป็นไรครับ ไว้วันอื่นก็ได้"

"...."

ผมไม่เป็นไรจริงๆนะ ผมเข้าใจอยู่แล้ว..ในร่างเก่าผมก็เจอแบบนี้บ่อย พ่อกับแม่(ในร่างก่อน)ก็ไม่เคยไปส่งผม มีแต่ให้ผมไปเองไม่ก็คนขับรถไปส่ง ผมชินแล้ว...

"!!!"

"ตัวผอมลงจริงๆด้วยแหะ..."

อ่าว แล้วป๊ะป๋ามาอุ้มผมทำไมเนี่ย?

"ริว..."

"ครับ ผมเตรียมรถแล้วครับ"

"ไปส่งเบนโตะก่อนค่อยไปบริษัท"

"แล้วบอสไม่รีบเข้าปะ---"

"..."

"โอเคครับ"

เอ้า นี่ป๊ะป๋าจะไปส่งผมเหรอเนี่ย?! หรือผมเผลอทำตัวเหมือนจะน้อยใจไปนะ?

"ป๊ะป๋ายุ่งไม่ใช่เหรอครับ?"

"แล้วยังไง?"

"แล้วป๊ะป๋าไม่รีบไปทำงานเหรอ?"

"ไม่...ออกรถได้แล้วเดี๋ยวสาย"

"..."

งืม...แบบนี้ก็ได้เหรอ แต่ช่างเถอะยังไงผมก็ดีใจอยู่ดี~ แต่ว่านะ...ป๊ะป๋าจะให้ผมนั่งตักแบบนี้ไปจนถึงโรงเรียนเลยเหรอ...

@โรงเรียน

"..."

"..."

มาส่งไม่พอ ยังเดินลงมาส่งให้คนตกใจเล่นด้วย ที่นี้ก็คงรู้แล้วสินะว่าผมลูกใคร แต่ผมไม่โอ้อวดอำนาจหรอก แต่ผมสงสารผู้ปกครองและครูที่ได้แต่อึ้งจนบางทีก็กลัวจนตัวสั่น

"สะ สวัสดีค่ะคุณเพลิง หนูเบนโตะ"

"อืม"

"สวัสดีครับคุณครู"

"งะ งั้นขออนุญาตพาหนูเบนโตะเข้าในโรงเรียนก่อนนะคะ..."

"อืม"

"ป๊ะป๋า~"

"ที่ไม่อยากมาส่งเพราะมันอันตราย ถ้าศัตรูรู้ว่าเป็นลูกของฉันมันก็จะจ้องเล่นงานลูก"

"..."

โอเค ผมผิดเองที่ไปพูดแบบนั้นจนคุณป๊ะป๋าต้องมาส่ง แต่ถ้าป๊ะป๋านั่งอยู่ในรถก็จบ จะเดินลงมาทำไมล่ะครับ;-;

"เพราะฉะนั้น...."

ป๊ะป๋าย่อตัวลงมานั่งจ้องหน้าผม เอ...ทำแบบนี้ไม่กลัวเสียบุคลิกเหรอครับ จะว่าไป พอได้มองใกล้ๆแบบนี้แล้ว ป๊ะป๋าหน้าแปลกๆ ผมก็แปลก

"อาวุธอยู่ในกระเป๋า..."

จะให้ผมใช้อีกล่ะสิ...ผมไม่กล้าแตะมันด้วยซ้ำ หือ..อ่อ เข้าใจละทำไมป๊ะป๋าถึงมีหน้าตาแปลกๆ ปลอมตัวนี่เอง ถ้าไม่มองใกล้ๆนี่ไม่รู้เลยนะเนี่ย ว่าแต่ำปแอบใส่หน้ากากตอนไหนหว่า? ที่คนอื่นกลัวนี่คงเป็นเพราะกลัวการ์ดข้างหลังมั้ง พอใส่แบบนี้แล้วเหมือนพ่อบ้านที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กเลย ที่ครูรู้คงเพราะจำได้สินะ

"อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"

"คะ ค่ะจะเก็บปากเงียบเลยค่ะ"

"ป๊ะป๋าผมไปแล้วน้าา~"

ผมโบกมือลาป๊ะป๋ากับพี่ริวและพี่บอดี้การ์ดคนอื่นๆก่อนจะเดินจับมือคุณครูเข้าโรงเรียน จะบอว่าเมื่อกี้ผมเห็นป๊ะป๋าแอบโอบเอวพี่ริวด้วยแหละ แต่ผมจะเก็บเป็นความลับให้ละกัน เรือผมกับน้ารินกำลังแล่นแบบเร็วจี๋~

[ 09:10 ]

เฮ้อ...น่าเบื่อจังผมไม่อยากคุยกับสองคนข้างๆเลย ผมโกรธมาก แต่หายโกรธละ แค่ไม่อยากคุยด้วยเฉยๆ

"นี่..."

แหนะ เห็นผมเป็นอะไรเอานิ้วมาจิ้มแขนผมเล่นเนี่ย!

"เบนโกรธเราเหรอ..."

ก็โกรธแผละแต่ตอนนี้หายแล้วแค่ไม่อยากคุยด้วย

"โกรธเหรอ?"

นี่ก็อีกคน มานิ่งๆแต่จิ้มแก้มไม่หยุด สนุกกันมากมั้ย?

"...พวกนายจะเลิกจิ้มผมได้หรือยัง"

"โทษทีก็เบนโกรธพวกผมอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"เปล่าครับ ผมหายโกรธแล้ว ผมแค่ไม่อยากคุยกับพวกนาย"

"ทำไม?"

"ก็แค่ไม่อยากคุย ไม่ทำไมหรอกครับ"

"ง่าา~เบนโตะหายโกรธน้าาา~"

"ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไงครับ"

"ดูก็รู้ว่าโกรธ"

เอ๊ะ?! สองคนนี้จะเอายังไงกับผมกันแน่เนี่ย! บอกว่าไม่โกรธยังจะมายัดเยียดให้โกรธ ถ้าผมโกรธมาจริงๆผมจะเอารองเท้าพวกเขาไปซ่อนซะ การใช้กำลังมันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดี เอารองเท้าไปซ่อนนี่แหละ ผมโดนบ่อย

ถึงเวลาพักเที่ยงสองคนนี้ก็ยังเกาะติดผม ตัวก็สูงพอเดินด้วยแล้วดูจมดินไปเลย แค่เดินด้วยก็พอเข้าใจแต่ทำไมต้องไปซื้อข้าวซื้อน้ำซื้อขนมมาให้ผมด้วย? ผมไม่ได้สั่งนะ?

"ปากเลอะ.."

"…"

เอาล่ะ...อยู่ๆยูก็เอื้อมมือมากหยิบเม็ดข้าวออกจากมุมปากให้ผมก่อนจะ...กินมันเข้าไป

"อะไร?"

ยังมีหน้ามาถามผมอีก! ทะ ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย

"เบนกินขนมมั้ย เราแกให้?"

"ไม่เป็นไรผมไม่ค่อยชอบกินขนมหลังกินข้าวน่ะ"

"เหรอ...เก็บไว้กินทีหลังก็ได้"

ทีหลังของโจเซฟนั่นหมายถึงตอนเรียน ตอนนั่งรอครูปล่อย และตอนที่เขาหิว...กินเก่งใช้ได้เลยแต่ไม่ยักจะอ้วน

"ดูผอมลงนะ"

"..."

ก็ผมไปนอนโรงบาลเป็นอาทิตย์ไม่ผอมก็บ้าแล้ว

"แผลหายดีแล้วเหรอ?"

"อือ คุณหมอบอกว่าอย่าเพิ่งทำอะไรหนักๆน่ะ"

แต่เด็กตัวแค่นี้จะไปทำอะไรได้ถ้าไม่ใช่ซุ่มซ่ามจนวิ่งล้มให้โดนแผล

[ 15:00 ]

เลิกเรียนแล้วตอนนี้ยูกับโจเซฟกลับไปแล้ว ผมก็เลยยืนรอพี่ริวมารับตอนนี้ก็มีครูและผู้ปกครองหลายคนอยู่บ้างแต่ไม่เยอะมาก ผมเลยยืนแอบอยู่ตรงประตูทางเข้า หิวข้าว~

"เอ่อ...หนูจ๊ะ"

"..."

ใครน่ะ สวยจัง...หน้าคุ้นๆ อ๋อ~คุณเกรซนางแบบสุดสสยแม่ของเรานี่เอง ทำไมมาโผล่อยู่นี่ล่ะ ต้องทำตัวเป็นเด็กน้อยใสซื่อซะแล้ว

"ครับ"

"หนูชื่ออะไรเหรอ?"

"เบนโตะครับ"

"ดีจังที่ได้เจอ...ชื่อน่ารักจังเลยนะ"

"ขอบคุณครับ แล้วคุณป้าเป็นใครเหรอครับ"

เน้นที่คำว่า ป้า ไว้ก่อน สนุกดี คิกๆ

"อะ เอ่อ ถ้าบอกว่าเป็นแม่ของเบนโตะนี่จะเชื่อมั้ย"

เชื่อ แต่ผมไม่รับคุณเป็นแม่ แม่ผมมีคนเดียวคือพี่ริว หุๆ

"..."

"นี่แม่เองนะ ตั้งแต่คลอดลูกออกมาแม่ไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าเลย แต่รู้แค่ว่างเป็นผู้ชายและหน้าเหมือนเพลิงมาก"

"คุณป้าไม่ใช่แม่ผมหรอกครับ แม่ผมน่ะมีพี่ริวคนเดียวเท่านั้น"

"ริว? มือขวาของเพลิงน่ะเหรอ"

"ครับ ผมเป็นลูกของป๊ะป๋ากับพี่ริว"

ดูซะ ดูความใสซื่อนี่ซะ คิกๆๆๆๆ

"อ๊ะ! พี่ริวมาแล้วผมไปก่อนนะครับ~"

"..."

ใครจะอยู่ต่อล่ะ แต่พอได้เจอก็รู้สึกแปลกๆนะ น่าสงสารแต่ผมไม่สนใจหรอก คุณกับป๊ะป๋าไม่ได้รักกัน และคุณก็ทิ้งผมเอง เบื้องหลังคุณร้ายใครๆก็รู้ ผมไม่คิดจะกลับไปหาคุณหรอกนะ คุณแม่...