8#อยู่นิ่งๆ

[ ย้อนมาหลังจากส่งเบนโตะไปเรียน ]

"บอสจะเข้าบริษัทเลยมั้ยครับ?"

"ไม่ ไปที่คอนโด"

เสียงทุ้มดังขึ้น ร่างบางไม่ได้ขัดอะไรจึงเลี้ยวรถไปในเส้นทางที่ไปยังคอนโดของบอส

แทนที่จะไปบริษัทแต่บอสเขากลับให้ขับรถมาที่คอนโด บอสเขานี่เดาใจยากจริงๆ

รถหรูเคลื่อนมาจอดในลานจอดรถก่อนจะเดินลงรุไปเปิดประตูให้คนเป็นบอส

"..."

"ตามมา"

"ครับ?"

"อย่าให้พูดซ้ำ"

ร่างบางได้แต่เก็บความงงไว้ในใจ บอสจะห้เขาเข้าไปด้วยทำไม ตั้งแต่บอสของเขามีนายน้อยก็ไม่เคยเข้ามาที่คอนโดอีกเลย ถ้าเข้ามาคงมีอย่างเดียวคือพักผ่อน แต่คอนโดนี้มันมีเรื่อง...เรื่องที่ทำให้นายน้อยของเขาเกิดมา...เขารู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เขายอมรับว่าแิบชอบบอสของตน แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจเพราะเขาเป็นถึงมือขวาของเพลิงมาเฟียอันดับหนึ่งของโลก เขาจะต้องไม่สนใจเรื่องนี้

ร่่างบางเดินตามหลังร่่างสูงจนมาถึงชั้นบนสุดของคอนโดสี่สิบห้าชั้นซึ่งมันสูงมากและเขาก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำมาได้ไงตั้งสี่สิบห้าชั้น

มือหนาเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยมีบอดี้การ์ดคนสนิทเดินตามหลังมาติดๆ

ห้องหรูถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีกำแพงเป็นกระจกใสสามารถมิงเห็นวิวภายนอกได้ชัดเจน กลางห้องเป็นโซฟาสีแดงสดมีโทรทัศน์ตั้งอยู่ทางด้านซ้าย ส่วนด้านขวาเป็นห้องครัวสุดหรูที่มีครบทุกอย่าง ทางด้านซ้ายของโทรทัศน์มีบันไดขึ้นไปยังชั้นสองที่เป็นห้องนอนชั้นบนสุดของคอนโดคือห้องกว้างและมีเพียงห้องเดียวที่ิยู่ชั้นนี้

มือหนาค่อยๆถอดสูทออกก่อนจะใช้มือคลายเนคไทด์ออกและปลดกระดุมเสื้อลงอีกสองเม็ดจนเผยให้เห็นแผงอกขาวเนียน

"..."

"มานั่งนี่สิ"

ร่างสูงเอ่ยปากบอกลูกน้องคนสนิทให้มานั่งที่โซฟา และเหมือนคนตัวเล็กจะปฏิเสธไม่ได้เลยต้อง(จำใจ)นั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับบอสของตน

เพลิงหยิบโน๊ตบุ๊คที่ถือติดมามากางออกก่อนจะนั่งทำงานเงียบๆโดยไม่ได้สนใจริวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลย

"..."

[ 4 ชั่วโมงผ่านไป ]

ถ้าเป็นคนธรรมดาคงไม่สามารถนั่งมองคนอื่นทำงานแบบนิ่งๆได้ถึงสี่ชั่วโมงแน่นอน ใช่แล้ว...ริวได้แต่นั่งมองบอสของเขาทำงานมาสี่ชั่วโมงพอเขาจะไปชงกาแฟให้บอสเขาก็สั่งห้ามเขาลุกไปไหน เขาจึงได้แต่นั่งนิ่งๆแบบนี้มาเป็นชั่วโมง

"ตามมา"

ร่างสูงลุกออกจากโซฟาก่อนจะหันมาบอกลูกน้องคนสนิทให้ตามขึ้นไปบนห้องนอน

@ห้องนอน

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องขนาดใหญ่ที่มีเตียงขนาดคิงไซต์อยู่ ภายในห้องนอนก็มีห้องน้ำหนึ่งห้อง ห้องนอนถูกตกแต่งเป็นกระจกที่มองจากด้านนอกเป็นสีดำแต่ถ้ามองจากด้านในออกไปจะมองเป็นข้างนอกแบบปกติ มีผ้าม่านสีแดงเลือดหมู

"เอ่อ...บอสให้ผมเข้ามาทำอะไรเหรอครับ?"

ร่างบางเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย ถ้าบอสอยากพักผ่อนบอสจะให้เขาตามขึ้นมาบนห้องทำไม? ให้มาทำความสะอาดห้องเหรอ? อต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดีเพราะห้องนี้เคยมีเรื่องแบบนั้นกับผู้หญิงคนนั้น...เขาเลยรู้สึดไม่ชอบ

"อยากรู้เหรอ?"

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ร่างบางเรื่อยๆ คนตัวเล็กได้แต่ถอยหลังหนีจนสุดท้ายก็ถอยไปติดกำแพง

ตึง!

ร่างสูงใช้แขนแกร่งของตนกักร่างของคนตัวเล็กไว้ ใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มลงมาใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆ

"!!!"

"วันหลังอย่าไปคุยกับผู้ชายที่ไหนอีก..."

ไม่ทันที่ร่างบางจัได้เอ่ยปากถาม คนตัวสูงก็ประกบปากลงมาอย่างรวดเร็ว

"อื้อ!"

มือหนาเลื่อนมารั้งเอวของร่างบางเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็คอยรั้งหัวของคนตัวเล็กไว้

ทั้งสองจูบกันอยู่เนิ่นนานจนคนตัวเล็กเริ่มหายใจไม่ออก ร่างสูงจึงผละจูบออกก่อนจัเลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวเนียนของคนตัวเล็กและลงมือสร้างรอยความเป็นเจ้าของไว้ที่คอของร่างบาง

"ทีนี้รู้หรือยังว่าเรียกมาทำไม?"

เพลิงเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งเรียบ บางทีเขาก็นึกสนุกที่ได้แกล้งคนตัวเล็กตรงหน้า แค่เห็นหน้าตาเอ๋อๆนั่นเขาก็สนุกแล้ว

"บะ บอสทำแบบนี้ไม่ดีนะครับ"

"ไม่ชอบ?"

"ปะ เปล่าครับ!"

"หึ งั้นก็จำไว้ว่าอย่าไปคุยกับใครที่ไม่ใช่คนของฉัน ถึงเป็นคนของฉันก็ห้ามตีสนิทด้วย"

"...ครับ อ๊ะ!"

เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กตกใจเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็กรัชากมือเขาไปที่เตียงขนาดคิงไซต์ ก่อนจะดึงเขาลงไปนอนอยู่บนเตียง

มือหนาคว้าเอวร่างบางเข้ามากอด ใบหน้าหวานตอนนี้ิยู่แค่นะดับอกของเพลิงเท่านั้น เมื่อเขาพยายามดิ้นเพื่อออกจากการเกาะกุมคนตัวสูงก็ยิ่งกอดแน่นขึ้ยไปอีกจนเขาต้องยอมอยู่นิ่งๆ ทำไมเขาต้องมานินที่เตียงนี้ด้วยนะ...

"ไม่ชอบเหรอ ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ให้คนมาเปลี่ยนของในห้องนี้จนหมด เตียงนี่ก็เปลี่ยน..."

"..."

ริวแทบไม่เชื่อหูตัวเอง บอสเขาพูดออกมาเหมือนกับอ่านใจได้ แต่ถึงขั้นเปลี่ยนทั้งเตียงเลยเหรอเนี่ย...

"เลิกดิ้นได้แล้ว อยู่นิ่งๆ"

"คะ ครับ.."

ความอุ่นจากอ้อมกอดของร่างสูงทำให้ริวไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว และเขาก็แทบจะไม่เชืิว่านี่เป็นความจริง บอสจูบเขาและสร้างรอยไว้และตอนนี้เขากับบอสกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกันและบอสกำลังกอดเขา! นี่มันบ้าไปแล้ว!!!

"ตอนนี้มึงเป็นของกูแล้ว เพราะฉะนั้นตัวมึงกูแตะได้คนเดียว เข้าใจมั้ย?"

"คะ ครับ!"

"หึ ก็ดี"

เพียงแค่นั้นเขาก็รู้สึกร้อนขึ้นมาที่หน้า ทั้งๆที่แอร์ในห้องนี้ก็เย็นอยู่นะแต่ทำไมเขารู้สึกร้อนหรือเขาจะป่วย?

และเพียงไม่นานร่างบางก็เคลิ้มหลับไปในิ้อมกอดอุ่นของร่างสูงโดยไม่รู้ตัว...

ครืด~ครืด~กริ๊ง~กริ๊ง~

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ปลุกให้ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าภายในห้องไม่มีใคร แต่เหมือนเขาจะได้ยินเสียงน้ำไหลบิสของเขาคงกำลังอาบน้ำอยู่แน่ๆ

มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นชื่อของน้องชายฝาแฝดโทรเข้ามาจึงรีบกดรับสายทันที

( ฮัลโหล..)

"เอ่อ ไปรับนายน้อยแล้วใช่มั้ย"

(อืม ตอนนี้กำลังถือมีดจ่อฉันอยู่)

"ขอคุยกับนายน้อยหน่อย...นายน้อยอาจตะกำลังเข้าใจผิด"

(อืม...)

"นายน้อยครับผมริวนะครับ"

(ฮึก! พี่ริวพวกนั้นก็จับตัวพี่ริวไปเหรอ! ฮึก!)

"ใจเย็นๆก่อนครับนายน้อย เรียวไม่ใช่คนไม่ดีนะครับ เรียวเป็นแฝดผมเอง แต่ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่"

"ฮึก! แง!!!!"

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยแทรกเข้ามาในโทรศัพท์จนร่างบางตกใจ

"นะ นายน้อยครับร้องไห้ทำไม หรือว่าเรียวทำอะไรนายน้อยเหรอครับ!"

(เห้ย! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายน้อยเลยนะ!)

"ฮึก! แงงง!!!!!"

"นายน้อยครับ อ๊ะ!...ร้องไห้ทำไมไอดื้อ..."

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดต่อโทรศัพท์ก็ถูกใครบางคนแย่งไปเสียก่อน

เพลิงเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ และออกมาในสภาพที่ใส่กางเกงขายาวเพียงตัวเดียว ส่วนท่อนบนนั้นไม่มีอะไรปกปิด หน้าท้องที่มีซิกแพกหนาๆ กับกล้ามที่มีอย่างพอดี ความขาวเนียนของแผงอกที่ทำให้สาวๆหลายคนตายได้และมันอาจทำให้เขาตายด้วยก็ได้

"ฮึก ป๊ะป๋า ฮึก ผม ฮึก ผม แง!!!!"

"…"

(ฮึก ผมเกือบ ฮึก เอามีด ฮึก แทงพี่เรียวแล้ว ฮึก แง!!! )

"ร้องไห้เพราะเรื่องนี้นี่เอง ไม่ต้องร้อง..."

(ฮึก...)

"เรียว.."

ร่างสูงเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทอีกคนที่เขาส่งให้ไปรับลูกชายสุดที่รักแทนริว

(ครับบอส)

"พาเบนโตะกลับบ้านเลย"

(ครับ)

"เรียว..."

ร่างสูงคืนโทรศพท์ให้คนตัวเล็กก่อนจะเดินไปใส่เสื้อและแต่งตัวให้เหมือนเดิมทิ้งให้คนตัวเล็กคุยโทรศัพท์ต่ิำปส่วนตนก็ไปนั่งที่โซฟาภายในห้องนอน

(จะเรียกกันทั้งคู่ไม่ได้มั้ย)

ปลายสายทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ก็แหม! คนไม่มีคู่ถูกคนมีคู่เรียกบ่อยๆมันก็รู้สึกไม่ดีนะ ขยันเรียกกันจัง!

"ขอโทษที ได้ซื้อเค้กให้นายน้อยมั้ย เค้กสตอเบอร์รี่นะ"

(ซื้อแล้ว แต่นายน้อยร้องไห้บอกจะกินเค้กส้ม)

และก็อีกครั้งที่เขาแปลกใจ ปกตินายน้อยของเขากินแต่เค้กสตอเบอร์รี่ ทำไมวันนี้สั่งเค้กส้ม?

"ปกตินายน้อยไม่กินเค้กส้มนี่?"

(ง่า~ผมแค่แกล้งเล่นเอง ก็พี่เรียวไม่คุยกับผม และผมก็นึกว่าเป็นพี่ริว ผมเลยหาวิธีให้ยอมคุยกับผมง่า~)

เสียงหวานของนายน้อยเบนโตะดังมาจากในสาย จะโทษนายน้อยก็ไม่ได้เพราะมันเป็นความผิดของแฝดเขาเองที่ไม่ยอมคุยกับนายน้อย

"นายน้อยครับ ถ้าซื้อมาแล้วนายน้อยไม่กินมันเสียของนะครับ"

(หงึ...ให้ป๊ะป๋ากิน)

ร่างบางกดเปิดลำโพงตามที่ร่างสูงบอก ก็บอสเขาส่งซิกมาว่าให้เปิดลำโพงอะทำไงได้

(บอสบอกว่าไม่กินครับ)

(หงึ...พี่เรียว~)

พอไม่มีใครช่วยก็หันไปขอความช่วยเหลือจากคนที่ตนเพิ่งจ่อมีดใส่

(ผมไม่ทานของหวานครับ ขอโทษนะครับ)

แน่นอน...แฝดเขาไม่กินของหวานเช่นเดียวกับตัวเขาเอง กินทีไรปวดหัวทุกที

(หงึ! ให้น้ารินกินก็ได้)

ที่เพิ่งสุดท้ายก็ดันไม่ไม่อยู่ ก็รู้สึกสงสารอยู่หรอกแต่เขาก็คงช่วยอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ชอบของหวาน

"คุณรินไปอยู่บ้านนายใหญ่แล้วครับ"

(หงึ ผมกินเองก็ได้!)

"นายน้อยครับ.."

และอยู่ๆเสียงงุ้ยๆก็เงียบหายไปร่างบางเลยลองเอ่ยเรียกอีกครั้งแต่ก็ได้รับคำตอบที่ไม่รู้ว่าจะเอ็นดูหรือรู้สึกผิดดี

(เดินหนีขึ้นรถไปแล้ว)

"เหรอ ดูแลนายน้อยด้วยนะ"

(ครับ คุณริวเชิญสวีทกันต่อเลยครับ ผมไปแล้วน้า~)

"เรียว---"

ติ๊ด!

และอีกครั้งที่ร่างบางไม่ทันพูดอะไรก็ถูกแลายสายตัดสายทิ้งเสียแล้วดีนะที่เขาปิดลำโพงไว้บอสเลยไม่ได้ยินประโยคหลัง

"กลับกันเลยมั้ย?"

"ครับ"

เขาไม่กล้ามองหน้าบอสหรอกเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่ิไม่กี่ชั่วโมงก่อนมันยังตราตึงในหัวใจ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ แค่แอบชอบก็ว่าดีอยู่แล้วพอเจอแบบนี้เขาคิดไม่ออกเลยว่าควรคิดเข้าข้างตัวเองดีมั้ย ;-;