10#ผมน่ะ!!!

[ 04:30 ]

"ไม่ง่วงรึไง?"

อย่าถามครับ...เพราะผมไม่ง่วงแล้ว ผมป่วยแต่ผมไม่อยากนอน บังคับให้ตายผมก็ไม่นอน! ผมตื่นแล้วผมก็นอนไม่หลับ~

"แค่กๆ เบนจะนั่งเฝ้าป๊ะป๋าทำงาน~"

"ป่วยก็นอนไป"

"หงึ!"

ก็มันไม่ง่วงง่าาา~ พี่เรียวกับพี่ริวก็อยู่อีกห้องนึง ป๊ะป๋าก็นั่งทำงานอยู่บนเตียงข้างๆผม ส่วนผมได้แต่นอนมอง...

ก็มันไม่ง่วงง่าาา~ พี่เรียวกับพี่ริวก็อยู่อีกห้องนึง ป๊ะป๋าก็นั่งทำงานอยู่บนเตียงข้างๆผม ส่วนผมได้แต่นอนมอง...

ที่ป่วยอาจเป็นเพราะผมแอบกินไอติมเยอะไปก็ได้ คงไม่ใช่เพราะร้องไห้หนักหรอก...มั้งนะ

"นอนได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่หายป่วย"

"งือ~ป๊ะป๋า"

"ว่าไง?"

"เบนมาที่นี่ได้ไงง่ะ?"

"เรียวพามา"

ก็ไหนคุณป๊ะป๋าบอกไม่ว่าง ผมจำได้ว่าร้องไห้แล้วก็หลับไปตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่ห้องนอนที่ไม่ใช่ของผม และเพิ่งรู้เมื่อสักพักนี่เองว่านี่คือคอนโดป๊ะป๋า มันช่างน่าแปลกใจ~

"ป๊ะป๋าไม่ง่วงเหรอครับ?"

"ไม่..."

"งือ...ป๊ะป๋าไม่หิวเหรอ?"

"ไม่..."

"ป๊ะป๋าไม่ร้อนเหรอครับ?"

"ไม่..."

"ป๊ะป๋าไม่รักพี่ริวใช่มั้ย"

"หึ จะอยากรู้ไปทำไม?"

แหน~เห็นนะว่าแอบยิ้ม สงสัยเรืิผมกับน้ารินใกล้จะถึงฝั่งแล้วแหละ

"ก็...อีกไม่นานพี่ริวก็จะมาเป็นแม่ให้เบนแล้วไม่ใช่เหรอครับ"

"หึ ตัวแค่นี้ขี้สงสสัยจังนะ"

"หงึ!"

"..."

ผมจะชวนป๊ะป๋าคุยยันเช้าเลยคอยดู ไม่ยอมลงมานอนกอดผมเพื่อรับความนุ่มนิ่ม

"ป๊ะป๋ามานอน~"

"ง่วงก็นอนไป"

"ไม่! เบนจะนอนกอดป๊ะป๋า"

"หึ ขี้อ้อน!"

"งื้ออ~"

ก็อ้อนกับป๊ะป๋าคนเดียวแหละครับ หึๆๆ

แต่ลูกอ้อนผมสำเร็จทุกครั้งนะ ป๊ะป๋าวางงานแล้วลงมานอนกับผมแล้ว

"ป๊ะป๋า~"

"หืม?"

"ป๊ะป๋าชอบดูดาวมั้ย~"

"ไม่"

"..."

คิดก่อนตอบก็ได้นะครับ หึ้ย! คุณป๊ะป๋านี่ไม่มีความโรแมนติกเลย

"แต่เบนชอบดู เบนชอบดาวศุกร์เพราะมันเปล่งประกายตอนอยู่บนท้องฟ้า"

"..."

"เหมือนป๊ะป๋าที่เปล่งประกายไปทั่วโลก~"

"..."

"ป๊ะป๋า..."

"..."

"เบนน่ะ...เบนอยากมีความสุข"

"..."

"ความสุขที่เป็นความสุขจริงๆ..."

"..."

"และตอนนี้เบนได้รับมันแล้วครับ..."

"..."

"ได้รับความสุขที่แท้จริงจากป๊ะป๋า น้าริน คุณปู่ พี่ริว พี่เรียว...เบนได้รับแล้วครับ"

"..."

"แค่กๆ หงึ! เบนรักป๊ะป๋านะครับ……"

[ไรท์บรรยาย]

ร่างสูงได้แต่ตอนฟังลูกชายของตนพูดอย่าเงียบๆ คำพูดของลูกชายเขามันดูแปลกเกินกว่าที่เด็กวัยนี้จะพูดออกมาได้ มือหนาเอื้อมือไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ ความร้อนจากตัวเด็กน้อยถูกส่งผ่านมายังฝ่ามือหนา ก็แค่เด็กตัวเล็กๆที่ไม่มีพิษภัย ถึงเขาจะเป็นมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกแต่ก็มีส่วนน้อยที่จะรู้ว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นลูกของเขา ขนาดมีคนรู้ไม่มากยังคิดจะเล่นงานลูกชายตัวน้อยของเขาทุกเวลา ถ้ารู้กันหมดไม่จับมือเป็นพันธมิตรกันมาบุกแก๊งเขาเลยเหรอ? แต่ระดับเขาแล้วลองมาแตะตัวคนสำคัญดูสิไม่ได้ตายดีแน่...

ครืด~ ครืด~

"..."

(เพลิงเกิดเรื่ิงใหญ่แล้ว โกดังทิศใต้ตรงท่าน้ำถูกวางระเบิด)

"..."

(ตอนนี้คนของฉันกับเจฟกำลังจัดการพวกที่บุกมาอยู่ อีกส่วนกำลังไล่ตามพวกที่ไหนไป)

"..."

ติ๊ด!

เพลิงกดวางสายก่อนจะลุกออกจากเตียงช้าๆ ยังไม่ทันที่เขาจะได้พักก็มีแต่คนรนหาที่ตายไม่เว้นวัน ร่างสูงเดินออกจากห้องไปทิ้งให้เบนโตะนอนอยู่ในห้องคนเดียวโดยมีเรียวกับริวนอนอยู่ที่ห้องข้างๆ

@โกดังท่าน้ำ

ใช้เวลาเพียงไม่นานเพลิงก็มาถึงที่หมาย ระหว่างที่เดินเข้ามาในบริเวณนี้ก็พบศพหลายศพนอนอยู่ที่พื้น เพื่อนเขาคงจัดการไปหมดแล้ว ก็ดีเขาจะได้ไม่ต้องลงมือเอง..

"ดีที่โกดังไม่เสียหายมาก ของข้างในก็ยีงอยู่ดี"

"พวกมันเล่นทีเผลอแบบนี้แสดงว่ามีแผนจะทำอะไรสักอย่าง..."

อย่างที่เเพื่อนเขาพูดเล่นทีเผลอแบบนี้อาจเป็นกับดักหลอกให้ตายใจ แต่ก็อย่าหวังจะได้ยุ่งกับคนสำคัญของเพลิงเลยถ้ายังอยากต่อชีวิตให้ตนเอง

"ใคร..."

"พวกมันเป็นพวกขอแก๊งพิราบ...ตอนนี้อีกกลุ่มกำลังตามจับะวกที่คิดจะหนีอยู่"

"จับให้ได้แล้วเค้นมัน อย่าให้มันแตะต้องลูกฉันได้"

"...หวงจังเลยนะ"

"ลูกทั้งคนเป็นฉันๆก็หวง"

เพลิงเดินตรงเข้าไปในโกดังโดยไม่สนใจเพื่อนทั้งสอง นัยตาดุมองไปรอบๆโกดังพบจุดที่โดนระเบิดแต่โชคดีที่ของไม่เสียหายอะไรมาก คิดจะเล่นกับปีศาจถือเป็นความคิดที่โง่เง่าสิ้นดี เอาชีวิตมาทิ้งไว้เปล่าๆ...