บทที่ 3 เมียอีกคนของใต้เท้าโจ

บทที่ 3 เมียอีกคนของใต้เท้าโจ

เมื่อฝังร่างเสร็จสิ้นใต้เท้าโจก็ได้พาซินหยางไปพักที่โรงเตี้ยม ซินหยางเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะพานางมาที่นี่อีก

“ท่านพาข้ามาที่โรงเตี้ยมทำไมกันเจ้าคะ”

“จะให้ข้าทิ้งเจ้าไว้กระท่อมที่จะพังทลายอย่างนั้นได้อย่างไร อีกอย่างเจ้าก็เป็นสตรี ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเจ้า วันนี้เจ้าพักอยู่ที่นี่ก่อนวันพรุ้งนี้ข้าจะพาเจ้าไปฝากทำงานอยู่ที่เรือนคนที่ข้ารู้จัก” ใต้เท้าโจพูดจบก็ได้เดินออกไปจากห้องที่เขาพานางมาส่ง

ซินหยางมองตามแผ่นหลังของใต้เท้าอย่างหลงใหล

หลังจากนั้นใต้เท้าโจได้เป็นผู้พาซินหยางไปอยู่ที่เรือนของสหายของเขา เพื่อให้นางได้มีงานทำได้เลี้ยงตนเองได้

หลายเดือนผ่านไปใต้เท้าโจได้เทียวไปมาหาสู่นางด้วยความเป็นห่วงและก่อเกิดความสนิทสนม วันหนึ่งที่วังหลวงจัดงานเฉลิมฉลองใต้เท้าโจได้ดื่มไปมากจึงทำให้เขาเมามายและหวนคิดถึงรอยยิ้มของซินหยางเขาจึงไปหานางที่เรือนของสหาย เมื่อถูกความเมาครอบงำและเสน่ห์ของซินหยางทำให้เขาและนางได้หลับนอนด้วยกัน เมื่อตื่นเช้ามาใต้เท้าโจได้รู้สึกตัวว่าตนเองทำผิดต่อนาง แต่ซินหยางนางไม่ได้ถือโทษโกรธเขาแม้แต่น้อย นางเองก็ยอมที่จะอยู่เช่นนี้แม้ไม่ได้เปิดเผยเป็นเมียอีกคนของเขาก็ตาม ใต้เท้าโจจึงได้พานางไปอยู่เรือนอีกหลังเป็นเรือนของเขาเองที่ซื้อไว้แต่ไม่มีคนมาอยู่ จึงให้ซินหยางอยู่ที่เรือนแห่งนี้และไม่ให้นางได้ทำงานอีก เขาเลี้ยงดูนางรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น จนกระทั่งฮูหยินได้คลอดหนิงฮวาออกมาทำให้ใต้เท้าโจเหินห่างนางออกไปไม่ค่อยมีเวลามาหา และนางก็ได้รู้ข่าวว่าตอนนี้ฮูหยินได้คลอดบุตรสาวออกมา ทำให้นางรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก วันเวลาผ่านไปได้สักพัก นางก็เริ่มมีอาการไม่สู้ดีนัก พักนี้มักจะมีอาการอาเจียนเวียนหัว นางจึงเข้าไปหาหมอที่ตลาดจึงได้รู้ว่าตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ นางดีใจเป็นอย่างมากที่ตั้งครรภ์กับใต้เท้าโจ นางกลับไปที่เรือนอย่างดีใจวันนี้ใต้เท้าโจก็ได้มาหานางเช่นกันและได้รู้ข่าวดี เขาเองก็หวังเป็นอย่างมากอยากให้บุตรในท้องของซินหยางเป็นผู้ชาย เพื่อที่จะได้สืบทอดตระกูลต่อไป ซินหยางเมื่อนางท้องก็เกิดความคิดที่ไม่เหมือนเช่นเคย นางอยากให้บุตรของนางได้มีชีวิตที่ดี มิใช่หลบซ้อนอยู่เช่นนี้ แต่ใต้เท้าก็ยังไม่พานางเข้าไปอยู่ที่เรือนหลังใหญ่ ยังให้นางอยู่ที่เรือนเล็กเช่นนี้ จนกระทั่งวันที่นางคลอดนางก็ต้องคลอดโดยที่ไม่มีใต้เท้าอยู่เคียงข้าง เมื่อบุตรของนางออกมาก็เป็นสตรีทำให้นางรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ใต้เท้าเองก็ไม่ค่อยมาหานางสักเท่าไหร่อ้างว่ามีงานที่วังหลวงเสมอ นางเฝ้าเลี้ยงบุตรของนางอยู่อย่างลำพัง จนวันหนึ่งนางพาบุตรสาวไปที่ตลาดและพบเข้ากับใต้เท้าโจแต่ทว่าเขาไม่ได้มาเพียงผู้เดียว เขามากับฮูหยินพร้อมอุ้มหนิงฮวายิ้มแย้มอย่างมีความสุข ซินหยางรู้สึกเจ็บใจเขาโกหกนางว่าเขานั้นไม่มีเวลามาหาแต่มีเวลาพาฮูหยินมาเที่ยวเล่นที่ตลาด เหมยอิงบุตรสาวของเธอเมื่อเห็นท่านพ่อนางก็รีบวิ่งไปหาใต้เท้าโจอย่างดีใจ

“ท่านพ่อ ท่านพ่อเจ้าคะข้าคิดถึงท่านพ่อเหลือเกิน” เหมยอิงเด็กน้อยที่ยังไม่รู้ความำเข้าไปกอดขาของใต้เท้าโจ ซินหยางรีบวิ่งตามบุตรของนางไปเพื่อจับนางออกมา เมื่อใต้เท้าโจเห็นก็หน้าซีดทันที ทำให้ฮูหยินข้องใจเป็นอย่างมากจึงได้เอ่ยถามออกไป 

“ท่านพี่เด็กผู้นี้เป็นใครกันเจ้าคะ” ฮูหยินรีบถามเมื่อเห็นเหมยอิงมากอดที่ขาของสามีตนเอง

“ข้าต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะ ลูกสาวของข้ากำพร้าบิดาตั้งแต่เด็ก เมื่อนางเห็นชายใดก็มักจะหาว่าเป็นบิดาของตน” ซินหยางรีบเข้าไปดึงบุตรสาวของตนเองออกมา ใต้เท้าโจรีบหันไปหาฮูหยินเพราะเขาเองไม่รู้ว่าฮูหยินจะเชื่อคำที่ซินหยางพูดหรือไม่

“ช่างน่าสงสารเสียจริง” ใต้เท้าโจเมื่อได้ยืนก็รู้สึกเบาใจยิ่งนักที่ฮูหยินมิได้สงสัยอันใด

“ไม่นะ ข้าพูดจริงๆ นี่คือท่านพ่อของข้า ท่านแม่นี่ท่านพ่ออย่างไรล่ะเจ้าคะ” เด็กตัวเล็กยังคงยืนยันว่าใต้เท้าโจเป็นบิดาของตน

“เด็กน้อยเอ๋ยข้ามิใช่บิดาเจ้าหรอกนะ เจ้าหลีกทางให้ข้าหน่อย ข้าจะรีบพาบุตรสาวของข้าไปดูการแสดง หากเจ้ายังมาขวางทางข้าเช่นนี้จะไม่ทันการ” ใต้เท้าโจมิอาจจะบอกความจริงแก่ฮูหยินที่แสนดีของเขา เขาจึงได้พูดโกหกออกมา และหันไปมองหน้าของซินหยางให้พาเหมยอิงออกไปทางอื่น ซินหยางเจ็บราวไปทั่วทรวงอก นางดึงบุตรสาวของนางออกมาและกัดฟันพูดด้วยความเจ็บแค้น

“ลูกเรากลับเรือนเรากันเถอะ อย่าทำให้ใต้เท้าผู้นี้รำคาญใจเลย เขามิใช่ท่านพ่อของเจ้าหรอกนะ” เมื่อพูดจบซินหยางก็ได้อุ้มเหมยอิงกลับ นางก็เอาแต่ร้องไห้จะหาบิดา ตั้งแต่นั้นมาซินหยางเก็บใจแค้นมาตลอด เหมยอิงเองก็เป็นบุตรสาวของเขา แต่เขาไม่เคยเหลียวแลนางเลย จนกระทั่งวันหนึ่งฟ้าเป็นใจเมื่อเหมยอิงเติบโตมาฮูหยินของใต้เท้าโจก็ได้จากไป ใต้เท้าโจจึงได้สั่งให้ซินหยางเข้าไปอยู่ที่เรือนใหญ่ในฐานะฮูหยินคนใหม่ และนั้นเองที่ซินหยางจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่นางเคยเสียไปกลับคืน นางจะทำทุกอย่างให้บุตรของนางได้รับเพื่อทดแทนตอนเด็กที่นางเสียไป ไม่ว่านางอยากได้อะไรนางก็ต้องได้แม้ของสิ่งนั้นจะเป็นของหนิงฮวาเองก็ช่าง