บทที่ 3

ในที่สุดภามก็สามารถตัดสินใจได้ เขาค่อยๆ ขยับตัวไปที่ร่างของเพื่อนอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะหยิบรวบรวมระเบิดที่มีอยู่ในตัวของเพื่อนแต่ละคนออกมา ซึ่งส่วนใหญ่เป็นระเบิดมือ แต่แล้วภามก็ค้นเจอระเบิดซีโฟร์จากตัวโอ๊ต เพื่อนสุดบ้าระห่ำของเขา ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าโอ๊ตจะพกระเบิดซีโฟร์ออกมาตอนลาดตระเวนทำไม

เมื่อเก็บรวบรวมระเบิดจนหมด ภามก็นำระเบิดไปเก็บไว้ในช่องกระเป๋าตามจุดต่างๆ ของเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ และฉีกเสื้อตัวบางของตี๋ออกเป็นเส้นๆ แล้วนำมาพันระเบิดซีโฟร์ให้แนบไปกับตัวของเขา

ใช่แล้ว ในเมื่อหนีไปก็ไม่รู้ว่าจะหนีรอดหรือไม่ อีกทั้งภามคิดว่าถ้าเขาหนีรอด เขาก็จะกลับไปเหลือตัวเดียวอีกครั้ง สู้ตายไปพร้อมทุกคนจะดีกว่า คนที่ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนแบบเขา เห็นหัวหน้า โอ๊ต และตี๋เป็นเหมือนคนในครอบครัว ในเมื่อทุกคนต้องมาตายอย่างน่าอนาจ เขาก็อยากจะเอาคืนพวกมันที่ทำแบบนี้กับคนที่เขารักสักหน่อย และหากเขาต้องตาย เขาก็อยากจะลากพวกมันไปด้วยให้ได้มากที่สุด!!

หลังจากจัดการเตรียมระเบิดเรียบร้อย ภามก็ก้มลงไปเก็บปืนทั้งหมดที่มี รวบรวมลูกกระสุน เตรียมพร้อมที่จะออกไปเผชิญหน้ากับศัตรู

“เฮ้ย!! อ๊ากก!!” ปัง! ปัง! ปัง!

ภามใช้มีดพกเสียบเข้าไปตรงหน้าอกบริเวณตำแหน่งของหัวใจ ของคนที่เข้ามาตรวจสอบหลังโขดหิน ก่อนจะลุกขึ้น ยิงสวนกลับไปที่กลุ่มคนที่อยู่อีกฝั่งของโขดหินอย่างแม่นยำ

หากบอกว่าหัวหน้ายิงปืนแม่นที่สุดภายในหน่วยแล้ว ตำแหน่งที่สองก็คงไม่มีใครกล้าแย่งภามแน่นอน

ภามมุ่งหน้าวิ่งตรงไปยังโกดังเจ้าปัญหาที่ทำให้เขาต้องเสียเพื่อนๆ ไป ยิ่งเขาเข้าใกล้ตัวโกดังมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีกลุ่มคนสวมชุดสีดำออกมาป้องกันโกดังจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนแรกภามไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าในโกดังมีอะไร แต่เมื่อเห็นว่ามีการใช้กำลังคนจำนวนมากขนาดนี้เพื่อปกป้องโกดัง แสดงว่าของที่อยู่ในโกดังต้องมีค่ามาก

ภามยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ โดยยิ่งใสทุกคนที่ขวางหน้า หากศัตรูกรู่เข้ามาหลายคน เขาก็หยิบระเบิดมือออกมาปลดสลัก และขว้างไปใส่คนกลุ่มนั้น

ด้วยความที่อีกฝ่ายมีจำนวนคนมากกว่า มีอยู่หลายครั้งที่ภามหลบกระสุนที่สาดมาไม่พ้น แต่ด้วยแรงฮึดจากความโกรธแค้น ทำให้เขากัดฟันทนกับความเจ็บปวดจากบาดแผล และมุ่งหน้าต่อไป โดยหวังจะสร้างความเสียหายให้กับศัตรูตรงหน้าให้ได้มากที่สุด

“ลูกพี่ ไอ้นี่มันบ้าไปแล้ว ยิงไปเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมล้ม มันไม่เจ็บบ้างรึไง” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหลังคาโกดัง

“มึงก็ยิงให้มันโดนจุดสำคัญสิวะ เห็นไหมว่ามันฆ่าพวกเราไปเท่าไหร่แล้ว จะรอให้มันวิ่งมาฆ่ามึงก่อนรึไง!!” จนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่กล่าวอย่างร้อนลน เมื่อเห็นว่าภามไม่มีท่าทีว่าจะหยุดวิ่งเข้ามา

“ผมก็พยายามอยู่เนี่ย มันหลบเก่งจริงๆ ถ้ายิงมั่วซั่วมีหวังโดนพวกเดียวกันแน่” คนเป็นลูกน้องเถียง

“มึงมันไม่ได้เรื่องไง เอามานี่” ผู้ได้ชื่อว่าลูกพี่กล่าวดูถูกลูกน้องตัวเอง ก่อนจะแย่งปืนมาถือไว้เอง

หลังจากแย่งปืนมาถือไว้แล้ว คนเป็นลูกพี่ก็ตั้งท่าเล็ง ในใจหมายจะยิงให้โดยจุดสำคัญโชว์ลูกน้องให้ได้ แต่ทันทีที่เขามองลอดผ่านลำกล้องสโคปที่ติดอยู่กับตัวปืน ก็ต้องอุทานออกมาอย่างตกใจ

“เชี่ย!! นั่นมันพันระเบิดมากับตัวด้วย ระเบิดซีโฟร์ป่ะวะ”

“ไหน ผมดูให้” คนเป็นลูกน้องแย่งปืนกลับไป และมองลอดลำกล้องไปที่ลำตัวของภามที่วิ่งเข้ามาใกล้ตัวโกดังมากขึ้นทุกที

“เชี่ย!! ซีโฟร์จริงๆ ด้วยลูกพี่ มันกะจะพลีชีพเลยใช่ไหม เราเผ่นกันก่อนเถอะ ไม่งั้นตายหมู่แน่ ไม่รู้มันพันระเบิดมากี่ลูก”

เมื่อเห็นสิ่งที่ภามพันตัวติดมาด้วย ลูกน้องคนนั้นก็กล่าวอย่างร้อนลน เพราะต่อให้ภามวิ่งเข้ามาไม่ถึงตัวโกดัง แต่จากจุดที่ภามอยู่ตอนนี้ บวกกับอานุภาพของระเบิดซีโฟร์ที่ติดตัวภามอยู่ ยังไงโกดังนี้ก็ไม่น่าจะรอดพ้นจากแรงระเบิดไปได้

นอกจากพวกเขาที่ซุ่มยิ่งอยู่บนหลังคาโกดังแล้ว ดูเหมือนคนอื่นๆ อีกหลายคนก็เริ่มจะสั่งเกตเห็นเช่นกัน ภาพที่ปรากฏตรงหน้าจึงเปลี่ยนจากการสาดกระสุนใส่กัน เป็นภาพของเหล่าชายสวมชุดดำพยายามวิ่งหนีให้ออกห่างจากตัวภามให้ได้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทางด้านของภามที่เห็นว่ากลุ่มคนตรงหน้าเริ่มจะวิ่งหนีกันอย่างกระจัดกระจาย ก็วิ่งมุ่งหน้าเข้าหาโกดังต่อไป และในเมื่อเขาวิ่งเข้ามาจนใกล้จะถึงเป้าหมายเข้าไปทุกที กระสุนที่เขารวบรวมมาได้ก็ยังเหลืออีกเยอะ จึงไม่จำเป็นต้องเล็งยิงให้เสียเวลา ภามตัดสินใจยิงสาดกระสุนออกไปให้ได้มากที่สุด

เมื่อเข้ามาถึงหน้าโกดัง ชายชุดดำก็หนีไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงไม่กี่คนที่ยังยืดหยัดและเล็งยิงมาที่ภามอยู่ กระสุนที่เจาะทะลุปอดเริ่มทำให้ภามหายใจลำบากมากขึ้น จวนเจียนจะยื้อสติต่อไปไม่ไหว เขาทิ้งปืนในมือ และหยิบรีโหมดจุดชนวนระเบิดซีโฟร์ที่ค้นมาจากตัวของโอ๊ตมากำไว้ในมือแน่น อีกมือเอื้อมไปกระชากประตูโกดังออก

ภายในโกดังเต็มไปด้วยลังไม้จำนวนมาก มีส่วนน้อยที่เป็ยกระสอบขาวที่บรรจุของไว้จนเต็ม เขาไม่รู้ว่าภายในลังไม้ และกระสอบพวกนั้นบรรจุของอะไรไว้ แต่เขาเชื่อว่าของพวกนี้จะต้องถูกระเบิดจนเป็นจุลไปพร้อมกับตัวเขาแน่ๆ

เมื่อภาพตรงหน้าเริ่มจะพร่าเลือนจนมองอะไรไม่เห็น ความเจ็บปวดที่เสียดแทงไปทั่วทั้งร่างทุกครั้งที่ภามพยายามจะหายใจ เขาเกาะขอบลัง ค่อยๆ เดินไปกลางโกดัง แต่ยังไม่ทันถึงกลางโกดังดี ภามรู้สึกว่าสติกำลังจะดับลง จึงตัดสินใจกดชนวนระเบิดในมือ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้กดมัน

ตูมมมมม!!!!

แรงระเบิดทำให้พื้นสั่นสะเทือนออกไปเป็นบริเวณกว้าง ชายชุดดำที่ไม่ยอมหนีก็ถูกแรงพัดจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง พร้อมๆ กับเศษไม้ เศษเหล็กจากตัวโกดังที่ถูกซัดปลิวไปด้วย บริเวณรอบๆ โกดังเกิดไฟลุกไหม้จากระเก็ดละเบิด ตัวโกดังและของที่ถูกเก็บไว้ถูกระเบิดจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อน ก่อนจะถูกไฟเผาไปจนหมด รวมถึงร่างของภามผู้จุดระเบิดด้วย