บทที่ 3 โทรมาได้จังหวะ (1/2)

“คุยกับมันต่อเดี๋ยวนี้” ฟลินท์พูดให้เชอร์เบลอ่านปากของเขา

“ก็ได้ค่ะ” เชอร์เบลตอนนี้ทำหน้าราวกับจะร้องไห้ บอกเลยว่าเธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ยิ่งฟลินท์กลั้นขำอยู่ข้าง ๆ เธอทำให้เธออยากจะฝังหน้ากับคอนโทรลให้รู้แล้วรู้รอด

“เดือนหน้าพี่กลับไทย ได้ข่าวว่าเซนท์โทเปสคอนแวนต์จัดงานรวมรุ่นนี่นา เราไปกันเถอะเผื่อพี่จะได้เห็นไอ้ฟลินท์ยังไงมันก็เป็นนักเรียนเรียนดีอันดับหนึ่งแม้มันจะออกกลางคัน พี่ว่ามันก็น่าจะไปอยู่นะ”

จะว่าไปปากหมา ๆ ของไอ้คาร์โลวก็เหมาะกับเชอร์เบลอยู่นะเนี่ย แล้วมันก็เลือกพูดได้ถูกเวลาจริง ๆ

“ช่างเขาเถอะค่ะ เชอร์เบลไม่อยากไป” เธออยากจะกัดลิ้นตัวเองเสียจริง ๆ

“ไม่ได้สิคะ พี่อยากเห็นหน้าโง่ ๆ ของมัน หมาวัดอย่างมันหรือจะมาเด็ดดอกฟ้าของพี่”

ฟลินท์ที่นั่งฟังเงียบ ๆ เขาว่าจะไม่ตอบโต้แต่ก็อดไม่ได้เสียจริง ๆ ตอนนี้เลือดร้อนมันขึ้นหน้าเขาจนไม่อยากอยู่เงียบ ๆ ซะเล้ว

“พะ…พี่” เชอร์เบลกำลังจะเอ่ยห้ามแต่ดูเหมือนว่าไม่ทันแล้ว เมื่อฟลินท์ดึงโทรศัพท์จากมือของเธอ ก่อนจะตอบโต้ปลายสายด้วยเสียงของเขาเอง

“งั้นคืนนี้ กูจะเด็ดดอกฟ้าของมึงให้ดูไอ้คาร์โลว อ่อ แล้วกูจะรอวันที่มึงกลับมาหอนเสียใจที่มัวแต่เฝ้าดอกฟ้าไม่ยอมเด็ดเสียทีก็แล้วกันนะไอ้เวร!” ฟลินท์ตวาดใส่ปลายสายด้วยความโมโห

“ไอ้ฟลินท์! เชอร์เบล เชอร์เบล เบบี๋ไปอยู่กับมันได้ยังไงตอบพี่สิ” คาร์โลวเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจไม่น้อย แม้แต่เชอร์เบลเองก็ตกใจเช่นเดียวกันที่ฟลินท์ตอบโต้หนักแบบนี้

“เอาไว้กูเด็ดดอกฟ้าของมึงเสร็จก่อนก็แล้วกันนะ เดี๋ยวกูมาตอบให้เอง แค่นี้นะเสียเวลากูชิบ!”

ตี้ดดดดด

เขากดวางสายทันที ก่อนจะหันมาสบตากับเชอร์เบล

“ไอ้เวรนี่ มันน่าคบกว่าฉันตรงไหน ตอบฉันหน่อยสิ ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะตาต่ำแบบนี้”

โอ๊ย

ฟลินท์รวบแขนเล็กของเธอด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะกระชากเอวคอดให้เข้ามาใกล้ชิดกับเขาก่อนจะสาดคำถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็ตอนนั้นพี่มันจน เชอร์เบลไม่อยากโดนล้อ แล้วพี่ก็ไม่ได้มีอะไรดีนอกจากสมองจริง ๆ อะ”

เธอตอบออกไปตามความจริง ก็ในเมื่อตอนนั้นในสายตาของเธอฟลินท์ดูไม่มีอะไรจริง ๆ บ้านก็จนไม่ได้รวยและไม่คู่ควรกับเธอ หากเธอคบกับเขาเธอก็จะโดนล้อไปตลอดว่าตาต่ำ แล้วเธอก็รู้สึกผิดจริง ๆ ที่เมื่อสิบปีก่อนด้วยความที่เธอยังเด็กเลยใช้ถ้อยคำที่รุนแรงเกินไป และเธอก็เสียใจไม่น้อยที่คำพูดของเธอเคยทำร้ายเขาจนต้องลาออกจากโรงเรียนไป

“คำพูดที่เธอเคยบอกฉัน ฉันจำมันได้ไม่เคยลืม”

“เชอร์เบลขอโทษพี่ได้ไหม ตอนนั้นเชอร์เบลยังเด็กเลยพูดออกไปแบบไม่คิด” เธอขอโทษเขาในเรื่องนี้ด้วยความจริงใจ เธอเองก็รู้สึกผิดมาตลอดเช่นเดียวกัน

“ฉันไม่รับคำขอโทษ แล้วเธอก็อย่ามาอ้างว่าตอนนั้นเธอยังเด็กแต่นั่นมันเป็นสันดานจอมหยิ่งของเธอมากกว่าเชอร์เบล”

“แล้วพี่จะให้เชอร์เบลทำยังไง ในเมื่อฉันขอโทษพี่ก็ไม่รับ” น้ำสีขาวใสเริ่มเอ่อล้นดวงตาเฉี่ยวของเธอจนไหลเป็นสาย

“เธอจะต้องเสียใจกับทุกสิ่ง การที่เธอไม่มีความสุขนั่นเป็นความสุขของฉัน”

ครืดดดดด ครืดดดด

คาร์โลวยังคงโทรหาเธออย่างต่อเนื่อง

“พี่ฟลินท์ เชอร์เบลเจ็บ” เขากดแรงบีบที่ข้อมือของเธอจนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“มานี่”

กรี้ดดดด

ฟลินท์พาเธอออกจากรถสปอร์ตของเขา ก่อนจะพาเธอไปยังด้านในของคอนโดหรู ลิฟต์พาพวกเขาขึ้นไปยังชั้นบนสุดด้วยความรวดเร็ว

และเพียงแค่สแกนนิ้วเขาก็แบกร่างของเธอเข้ามาด้านในห้องได้อย่างรวดเร็วทันใจ

อั๊ก

เขาเหวี่ยงร่างของเธอลงบนโซฟาโดยที่ไม่ได้มีการเบามือถนอมเธอแต่อย่างใด โชคดีที่โซฟาของเขาไม่ได้แข็งมากนักไม่เช่นนั้นก้นของเธอคงหักไปแล้วอย่างแน่นอน

"เจ็บนะ!"

"เรื่องของเธอ บอกฉันทำไม"

"ก็พี่ทำฉันเจ็บ"

"อย่ามาสำออย หรือโซฟาที่นี่มันราคาถูกเกินไป ก้นงาม ๆ ของคุณหนูอย่างเธอรับสัมผัสของมันไม่ได้" ฟลินท์นั่งลงบนโซฟาตรงกันข้าม เขาไม่ได้ชายตาแลเธอเลยสักนิด

"สิบปีเองนะ ไม่คิดว่าพี่จะป่าเถื่อนได้แบบนี้" เชอร์เบลบอกกับเขา และเธอเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเขาจะเปลีายนไปได้มากขนาดนี้

"ฉันเถื่อนได้มากกว่านี้อีกนะ อยากลองดูไหม"

กรี้ดดดด