เกมรักพนันใจยัยจอมหยิ่ง

"คุณลุงคะ ช่วยขับเร็วกว่านี้อีกนิดได้ไหมคะ เชอร์เบลเป็นห่วงคุณพ่อค่ะ!"

"ได้ครับ ๆ คุณหนู"

เชอร์เบลบอกกับคุณลุงสมศักดิ์คนขับรถประจำตัวด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย ความรีบร้อนและความตกใจทำให้เธอเผลอตวาดออกไปอย่างลืมตัว

หลังจากที่ได้รับสายโทรศัพท์จากพ่อบังเกิดเกล้า เธอก็รีบมุ่งหน้าไปยังคาสิโนอันดับหนึ่งของประเทศในทันที ความห่วงใยที่มีให้กับบิดาทำเอาเธอแทบนั่งไม่ติดเบาะ กลัวว่าบิดาจะพบเจอเรื่องร้ายหรืออันตรายขึ้นมาจนรู้สึกไม่ดี

เอี๊ยดดดด

เสียงยางชั้นดีเสียดสีกับพื้นลานจอดรถดังขึ้นสนั่นทั่วบริเวณเมื่อรถตู้ประจำตัวเคลื่อนมาจอดด้านหน้าของคาสิโนด้วยความเร็วที่ถูกใจจนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง เชอร์เบลไม่รอช้าเธอรีบลงจากรถและตรงดิ่งเข้าไปยังด้านในของคาสิโนด้วยความรีบร้อน

ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในคาสิโนสุดหรู ดวงตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ ร่างเล็กชะงักนิ่งด้วยความรู้สึกแปลก ๆ กับสถานที่ที่ไม่คุ้นตา คุณหนูอย่างเธอก็เพิ่งจะเคยมาเหยียบเป็นครั้งแรกเช่นกัน ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ไปมา เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นจนแสบแก้วหู เธอจึงรีบเดินไปตามทางตามที่บิดาได้บอกกล่าวเอาไว้ก่อนจะกดวางสายเพื่อหลบหลีกความวุ่นวายชวนเวียนศีรษะ

"เชอร์เบล เชอร์เบลต้องช่วยพ่อนะลูก"

เสียงคุ้นเคยของบิดาดังขึ้น เมื่อเธอผลักบานประตูเข้ามาภายในห้องหนึ่งตามคำบอกของชายชุดดำแต่งตัวดีด้วยสูทราคาแพง ตามความคิดของเธอพวกเขาน่าจะเป็นบอดี้การ์ดประจำคาสิโน

ด้านในมีสไตล์การตกแต่งสำหรับเอาไว้รับรองแขกระดับวีไอพีเท่านั้น เห็นได้จากความหรูหราของข้าวของเครื่องใช้และโคมไฟที่ใช้ประดับประดา 'คาสิโนนี้ต้องรวยขนาดไหนกัน ถึงได้ใช้ แชนเดอเลียร์แพงหูฉี่ขนาดนี้มาเป็นของประดับตกแต่งห้องรับรองแขก'

"เชอร์เบล เชอร์เบล!"

เสียงของบิดาดึงสติของเธอให้กลับคืน ก่อนที่เธอจะรีบเดินตรงไปหาคุณพ่อด้วยความเป็นห่วง

"เชอร์เบลอยู่นี่แล้วค่ะ คุณพ่อ ใครทำอะไรคุณพ่อคะ"

ลูกสาวที่แสนดีโอบกอดคุณพ่อเพื่อปลอบขวัญความตกใจจนตัวสั่นด้วยความอ่อนโยน

"พ่อ เอ่อ พ่อไม่มีเงินใช้หนี้" คุณพ่อของเธอก้มใบหน้าที่เริ่มจะมีริ้วรอยแห่งวัยด้วยสีหน้าเจื่อนไร้รอยยิ้มราวกับรู้สึกผิด

"เท่าไหร่คะ เชอร์เบลจะจ่ายให้"

เธอยกมือขึ้นทาบอกด้วยความรู้สึกโล่งใจ นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็แค่เรื่องเงิน เธอออกจะรวยแค่นี้สบายมาก

"5 พัน...."

"โธ่...คุณพ่อแค่ 5 พัน ไม่เห็นต้องทำให้เชอร์เบลตกใจเลย เงินแค่นี้คุณพ่อให้คุณลุงสมศักดิ์ขับรถเอามาให้ก็ได้นะคะ"

เธอบอกกล่าวกับบิดาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โดยที่หารู้ไม่ว่าประโยคถัดไปของคนเป็นพ่อจะทำให้เธอร้อนรนขึ้นมาดั่งไฟแผดเผา

"เชอร์เบล 5 พันล้านไม่ใช่ 5 พันบาทน่ะลูก"

เสียงทุ้มกระซิบข้างหูด้วยความแผ่วเบา เมื่อได้ยินจำนวนดวงตาคมก็เบิกกว้างราวกับได้รับการเบิกเนตร

"อะไรนะ!"

เธอตะโกนลั่นห้องด้วยความตกใจ จำนวนเงินที่ได้ยินทำให้เธอลมแทบจะจับ เงินทั้งหมดในบัญชีของเธอรวมกันตอนนี้ยังมีไม่ถึงพันล้านเลยด้วยซ้ำ

"เงินคุณพ่อล่ะคะ เก็บไว้ที่ไหนเดี๋ยวเชอร์เบลกลับไปเอามาให้ค่ะ"

"พ่อหมดตัวแล้วเชอร์เบล พ่อเลยโทรให้ลูกมาช่วย" คนเป็นบิดาได้แต่ทำหน้าเศร้า

"เงินขนาดนั้นเชอร์เบลมีไม่ถึงหรอกค่ะ คุณพ่อ จะให้เชอร์เบลช่วยยังไง" เธอก็ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่บิดาสื่อความหมายเลยสักนิด

"แต่ตัวของเชอร์เบลมีค่ามากเลยนะ ช่วยพ่อได้สบาย คุณฟลินท์ทำสัญญารับลูกเอาไว้ขัดดอกให้พ่อแล้ว"

"อะไรนะ! ขัดดอกบ้าบออะไรกันคะ" เมื่อได้ยินในสิ่งที่บิดาบอกกล่าว เธอก็เริ่มควบคุมสติไม่อยู่

"เอาไว้พ่อหาเงินได้ พ่อจะมารับเชอร์เบลนะ อยู่กับคุณฟลินท์ลูกจะสบายเชื่อพ่อสิ" คนเป็นพ่อยังคงเกลี้ยกล่อมเธอด้วยความใจเย็น

กรี้ดดดดด เธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงทุกอย่างถาโถมเข้ามาอย่างหนักจนสมองเริ่มเบลอและมึนงงไปหมด

"คุณพ่อทำแบบนี้กับเชอร์เบลได้ยังไงคะ คุณพ่อหลอกเชอร์เบล!"

เสียงตวาดผสมผสานกับเสียงร้องไห้ทำให้กีรติบิดาของสาวน้อยที่กำลังเต้นเร่าสะอึกสะอื้นสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ แม้ว่าเขาจะเจอฤทธิ์เดชความเอาแต่ใจของลูกสาวตัวดีมาหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังไม่ชินเสียที