บทที่ 4 ว่าที่ฮูหยินแม่ทัพ

ข้าเดินทางกลับจวนพร้อมจื่อจ้านที่เป็นทั้งสหายและเป็นทั้งสาวใช้คนสำคัญของข้า ที่แห่งนี้ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยต่อตัวของข้าเลยแม้แต่น้อยเมื่อก้าวเท้าลงมาเหยียบพื้นแผ่นดินน่าจวนของอัครมหาเสนาบดีเชียนก็ทําให้ใจของข้าอยากจะอาเจียนออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอดไม่อยากสนใจใยดีใครทั้งสิ้น เมื่อมาถึงพ่อบ้านเปิดประตูข้างไม่ยอมเปิดประตูหน้าให้ตัวของข้าเข้าไปทั้งๆที่ข้าเป็นลูกสาวคนรองและมีมารดาเป็นถึงฮูหยินใหญ่เหตุใดถึงเปิดประตูข้างให้คนเช่นข้าเข้ามาน่าเกลียดเหลือเกิน

"พ่อบ้านฉู่เหตุใดถึงให้คุณหนูลองเข้าประตูข้างไม่เปิดประตูหน้าให้กับคุณหนูเข้าไปทำเช่นนี้ไม่ดีกระมัง"

"เป็นคำสั่งของนายท่านไม่อาจละเว้นเชิญคุณหนู"

"แต่ว่า..."

"ช่างเถอะอย่าเรื่องมากเลยเข้าไปกันดีกว่าจะยืนตากแดดตากลมกันทำไมนำทางไปเถิดท่านพ่อบ้าน"

"คุณหนูร้องรู้เรื่องรู้ราวเช่นนี้ย่อมเป็นเรื่องดีเชิญทางนี้นายท่านและฮูหยินใหญ่คุณหนูรองอยู่ขอรับ"

"อืม"

ก็รู้อยู่แล้วว่ามาที่นี่ก็ต้องถูกกดขี่ข่มเหงเป็นเรื่องปกติแล้วเรื่องธรรมดามากที่ต้องอดทนอยู่กับคนเช่นนี้ถ้าคนมันรักลูกจริงๆก็คงไม่ส่งลูกออกไปข้างนอกตั้งหลายปีพอโตแล้วก็อยากจะใช้งานจึงได้เรียกกลับมาใช้งานเช่นนี้ลูกสาวสุดที่รักเข้าวังไปคงจะอึดอัดใจเกี่ยวกับท่านแม่ทัพเป็นอย่างมากถึงได้ให้ตัวของข้ามาถึงที่นี่

"คารวะท่านพ่อ ท่านแม่"

"ไม่เจอกันเสียนานจนโตขึ้นมากแล้วที่สำนักศึกษาคงดูแลเจ้าเป็นอย่างดีไม่เช่นนั้นจะดูมีน้ำมีนวลถึงเพียงนี้ได้อย่างไร"

"ขอบคุณท่านแม่ที่เป็นห่วงลูกสบายดีไม่ได้เจ็บป่วยหรือเป็นโรคไข้อะไรทั้งสิ้น"

"ดีแล้วที่เจ้าไม่ได้เจ็บป่วยอะไรท่านพ่อของเจ้าและตัวของแม่คิดถึงเจ้าทุกวันทุกคืนกินไม่ได้นอนไม่หลับที่ส่งเจ้าไป..."

"ทำไมเรียกลูกกลับมามีเรื่องอันใดให้ลูกช่วยเหลือเช่นนั้นหรือ"

"เจ้าฝากเช่นนี้ก็ไม่ถูกเราต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกันจะต้องถูกเรียกใช้ถึงจะกลับมาอย่างนั้นหรือ"

"แล้วไม่ใช่เรื่องจริงหรือเจ้าคะที่ท่านแม่และท่านพ่อส่งจดหมายเรียกตัวลูกกลับมาก็คงอยากจะให้ลูกแต่งงานกับท่านแม่ทัพแทนพี่สาวที่เข้าวังไปเป็นนางสนมของฮ่องเต้"

"นับว่าไปอยู่ข้างนอกฉลาดเฉลียวขึ้นกว่าแต่ก่อนนัก ดูเจ้าตอนนี้สิแม้แต่ข้าผู้เป็นบิดาก็ยังคงยืนค้ำหัวไม่ได้เคารพนอบน้อมเช่นปากพูดเลยแม้แต่น้อย"

"ท่านพ่อและท่านแม่มีเรื่องอะไรก็กล่าวมาตรงๆเถิดอย่าได้ใช้คำพูดแดกดันเกินไปเลยเรื่องนี้ลูกไม่ได้ต้องการอะไรทั้งสิ้นเพียงแค่อยากรู้ว่าท่านทั้งสองต้องการอยากให้ลูกต้องทำอะไรเป็นการชดเชย"

"เหตุใดเจ้าถึงต้องบอกว่าเป็นการชดเชยหมายความว่าอย่างไรบอกแม่หน่อยแม่ไม่เข้าใจ"

"ชดเชยที่ลูกบอกก็คือชดเชยให้กับที่ท่านเสียเลือดเสียเนื้อคลอดข้าออกมาอดทนตั้งครรภ์และดูแลข้าจนอายุ 8 ปีหากต้องการให้ค่าชดใช้หรือชดเชยสิ่งใดก็กล่าวมาไม่ต้องอ้อมค้อมใดๆทั้งสิ้น"

"เช่นนั้นก็ดี ข้าต้องการให้เจ้าแต่งงานแทนน้องสาวของเจ้าแทนพี่สาวของเจ้า"

"น้องสาว...อ๋อข้ารู้แล้วคงจะเป็นลูกของฮูหยินรองของท่านสินะ ท่านพ่อถึงได้ออกโรงปกป้องนางกลัวว่านางถูกส่งไปแล้วจะกลัวท่านแม่ทัพสังหารเอาสักวันจึงได้ส่งตัวของข้าไปแทนช่างดีเหลือเกิน"

"เจ้าเข้าใจก็ดีแล้วถือว่าเป็นการตอบแทนคุณที่พวกข้าส่งเสียเลี้ยงดูเจ้ามา"

"ในเมื่อต้องการอยากให้ข้าแต่งและวางแผนมาโดยตลอดก็แล้วแต่ท่านจะตัดสินใจถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วลูกคงขอตัวกลับเดือนก่อน"

"ไม่มีเรือนของเจ้าอีกต่อไปแล้ว"

"เรือนของข้าคงจะเป็นของน้องสาวไปเสียแล้วสินะเจ้าคะท่านพ่อช่างเถิดตัวของข้าไปอยู่ที่อื่นก็ได้ไม่สนใจใยดีอยู่แล้วไปกันเถอะจื่อจ้าน"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"เจ้าจะไปที่ใด"

"ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ไม่ต้องห่วงถ้าเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ข้าไม่ไปไหนทั้งสิ้นจนกว่าข้าจะแต่งงาน"

ตัวของข้าก้าวเดินออกมาจากจวนสกุลเชียนด้วยท่าทางที่ไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้นน่าเบื่อเสียจริงมีบิดาเช่นนี้สงสัยชาติก่อนเคยทำบาปมหันต์เอาไว้เยอะถึงได้มีบิดาเช่นนี้แต่ก็ช่างเถอะเกิดมาเป็นลูกของเขาแล้วสิ่งที่ลูกคนนึงจะทำให้บิดามารดาได้ก็คือการที่ตัวของข้าจะต้องแต่งงานก็เป็นหมากบนกระดานของเขาเมื่อถึงตอนนั้นแต่งงานไปแล้วข้าก็สามารถเป็นอิสระจากที่นี่ได้อย่างถ่องแท้แล้วก็คงแกล้งตายและหายจากครอบครัวของว่าที่สามีไปอย่างไร้ร่องรอยถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครสามารถตามตัวของข้ามภพแล้วแค่คิดก็รู้สึกดีมากกว่าที่ต้องทนทุกข์อยู่กับครอบครัวแบบนี้เสียอีก

"คุณหนูเจ้าคะเราจะไปพักที่ใดกันหรือเจ้าคะบ่าวก็ไม่รู้จักทางที่นี่เลย"

"เจ้าจะกลัวทำไมในเมื่อเรามีไข้กลทองคำของอาจารย์เราไปอยู่ที่ใดก็ล้วนแล้วแต่ไม่สำคัญ"

"จริงด้วยเจ้าค่ะ ค่ายกลทองคำของท่านอาจารย์มีคฤหัสถ์แก้วอยู่ในนั้นพักอาศัยได้โดยไม่มีใครพบเห็นหรือมองออกไม่ว่าเราจะตั้งอยู่ที่ใดเช่นนี้แล้วเราก็ไม่ต้องง้อคนตระกูลเชียนแล้วสินะเจ้าคะ"

"แต่จะทำตัวก็เลิกไม่ได้เดี๋ยวคนอื่นจะรู้และอาจจะเป็นภัยมาสู่ตัวของเราวันนี้ก็พักที่นี่กันเสียก่อนอยู่ในคฤหาสน์แก้วไม่มีใครสามารถพบเห็นหรือเข้ามาทำร้ายเราได้ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวใดๆทั้งสิ้น"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"พรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวไปพบว่าที่คู่หมั้นไม่สิต้องเรียกว่าว่าที่สามีในอนาคตกันเสียหน่อยว่าจะเป็นเช่นไรเหตุใดถึงมีสตรีมากมายใหม่มั่นใจให้กับบุรุษผู้นี้มากมายถึงเพียงนั้น"

"นายหญิงจะไม่โกรธหรือเจ้าคะคุณหนู"

"นางก็เป็นแค่มารดาในนามของข้าไม่ได้มีจิตใจที่รักใคร่ปรองดองกันอยู่แล้วนางจะโกรธเรื่องของนางจะหาว่าข้าอกตัญญูก็ได้นะสตรีที่ปล่อยให้ลูกตัวเองไปลำบากตามลำพังข้างนอกเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ"

"คุณหนูไม่เอาแค่นั้นนะเจ้าคะอย่าต่อว่าท่านแม่ของคุณหนูเลยนะเจ้าคะมันเป็นบาป"

"เป็นบาปแล้วอย่างไรก็ชั่งหัวมันสิจะเป็นบาปหรือไม่บาปยังไม่เห็นตัวมันสักทีคนชั่วคราวแต่กดดันและทำร้ายคนดีอยู่เรื่อยไปไม่เห็นคนดีจะได้มีความสุขสักทีเราเองก็อยากได้เป็นคนดีมากเกินไปไม่เช่นนั้นอายุขัยของเจ้าก็จะสั้นลง"

"คุณหนูจะพูดเช่นนั้นก็ไม่ได้นะเจ้าคะเอาเถอะเจ้าค่ะคุณหนูเข้าไปพักผ่อนก่อนเถิดจะได้มีเวลาทำอย่างอื่นด้วย"

"อืม ตัวของตัวเองก็ต้องพักผ่อนให้มันมากเจ้าไม่ได้เป็นเพียงแค่สาวใช้แต่เจ้าคือสหายสนิทของข้าอย่าได้ทำงานหนักเกินไปอย่างน้อยเราก็มีกันแค่สองคนอย่าให้ใครได้เข้ามาทำร้ายเราได้นะเข้าใจหรือไม่"

"บ่าวรับทราบแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อตื่นขึ้นมาก็หยิบอาหารจากในวงแหวนมิติกินประทังชีวิตอาหารแต่ละอย่างก็รู้แล้วเลิกลดกันทั้งนั้นอาหารพวกนี้อร่อยกว่าอาหารที่ถูกปรุงแต่งจากโลกมนุษย์ตัวของข้าอาบน้ำแต่งกายชุดใหม่เพื่อที่จะได้ไปเยี่ยมชมว่าที่สามีของข้าในอนาคตว่ามีหน้าตาเป็นเช่นไรหวังว่าคงไม่ได้ตาบอดข้างนึงแขนขาดข้างนึงแล้วนะขอให้ครบ 32 ประการด้วยเถิดก็หวังว่าให้เป็นเช่นนั้นไม่อยากต้องมาดูแลคนพิการจนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตตัวเองบล็อกนะ