ฮูหยินบ้า

....เชียนหงรื่อ....

นับตั้งแต่วันที่ขึ้นเกี้ยวแต่งเข้ามาในจวนสกุลเฟยมานั้นนับแล้วก็ 2 ปีกว่าตอนที่แต่งเข้ามาเพียงแค่ 2 เดือนก็โดนวางยากลายเป็นบ้าในสายตาของคนอื่นและถูกย้ายมาอยู่เรือนเล็กท้ายจวนสกุลเฟย ตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวของข้าเพียงตรงกันที่จะอยู่อย่างสงบไม่อยากแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับใครทั้งสิ้นอยากใช้ชีวิตที่เงียบสงบมากกว่าการต้องไปเอาอกเอาใจสามีที่ไม่รู้ว่าเขามีความคิดเช่นไรนับเป็นความคิดที่ดีที่ต้องการตัดคนพวกนี้ออกจากข้า แล้วตัวของข้าก็มีเรื่องที่จะต้องสะสางกับคนพวกนี้อยู่แล้วและมีเรื่องที่จะไม่มีการให้อภัยกันเกิดขึ้นเด็ดขาด

"ฮูหยินเจ้าคะ อาหารมาถึงแล้วเจ้าค่ะอาหารเช้าวันนี้ แม้จะมีผัดผักกับข้าวแล้วก็เกลือ แต่ฮูหยินก็กินสักนิดนะเจ้าคะ"

โครมมมม!!!

"ออกไป!!"

"ฮูหยินเจ้าคะบ่าวหรือเจ้าค่ะหนูเห็นใจเย็นๆนะเจ้าคะ บ่าวเจินเจินเองเจ้าค่ะ"

"เจินเจิน...อย่าเข้า...กรี๊ดดด!!!!!!"

"ฮูหยินอย่าโกรธเลยนะเจ้าคะบ่าวเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องเห็นฮูหยินร้องไห้เช่นนี้บ่าวจะเอาอาหารวางไว้ตรงนี้บ่ายจะออกไปแล้วนะเจ้าคะ อย่าลืมกินอาหารนะเจ้าคะ"

"ฮือๆ อย่าเข้ามา!!!!"

บ่าวรับใช้ตัวน้อยเช็ดน้ำตาก่อนที่จะเดินออกไปปิดประตูออกไปด้วยความเสียใจเสียงสะอื้นร่ำไห้ของนางแม้ว่าจะดังเล็ดลอดออกมาเพียงนิดแต่หูของคนฝึกยุทธก็ยังได้ยินอยู่อย่างนั้นนางออกไปแล้วตัวของเขาก็หิวมากเหลือเกินรีบวิ่งเข้าไปหาอาหารกินทันทีแต่ทันทีที่เขาเห็นอาหารกลับเป็นเพียงแค่ข้าวแข็งๆกับผัดผักที่ตัดคำเดียวก็หมดแล้วแล้วก็เกลือเมื่อเกิดอาหารชนิดนี้ก็ทำให้ข้าอยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังก้องโลกไปเลยคนพวกนี้ไม่ว่าข้าจะเป็นบ้าแต่ก็ไม่สมควรที่จะให้อาหารแบบนี้มาแต่ข้าก็ไม่สนใจเปิดมิติที่มาจากแหวนของข้าที่สวมใส่อยู่ก่อนที่จะเดินเอาอาหารที่มีในคลังออกมากินข้าวหมูอบซอสที่ข้าอยากกินก็ปรากฏตัวขึ้นกลิ่นคาวหมูอบซอสแผลสร้างความอยากอาหารออกมาแต่เมื่อมองไปเห็นผัดผักตรงหน้าก็อยากจะอาเจียนจึงได้รีบหันไปมองขาหมูของตนเอง

จ๊อกกกก~

มันน่าเอาไปจริงๆขาหมูอบซอสของข้าทำพิษทำให้ท่อของข้าร้องจนน่าอับอายค่าก้มหน้าก้มตากินหมูอบซอสของตนเองอย่างเอร็ดอร่อยใช่เวลากินข้าวหมูอบซอสได้ไม่นานก็หมดแล้วจึงได้กลบกลิ่นข้าวหมูอบซอสที่คุ้มไปทั่วเรือนให้มันจางหายไปก่อนที่จะหันหลังแล้วก็ล้มตัวลงนอนซาวใช้นามว่าเจินเจินก็เข้ามาเก็บอาหารนางก็ทำเพียงได้แค่มองอาหารตรงหน้าอย่างเศร้าสร้อยเมื่อเห็นตัวของข้านอนหันหลังใส่โดยที่ไม่แตะต้องอาหารที่นางยกมาเลยแม้แต่น้อย

นางมีสีหน้าที่ลำบากใจอย่างยิ่งน้ำเสียก็ทำให้เขารู้สึกสงสารนางมากเหลือเกินเช่นกันที่ต้องกลับไปก็จะถูกตีถูกด่าถูกว่าอยู่ตลอดเวลาเพราะตัวของข้าแต่นางก็กัดฟันสู้มาโดยตลอดนั่นจึงทำให้ตัวของข้าไม่อยากจะกลั่นแกล้งนางมากนักเพราะชีวิตของข้าก็ได้นางเข้ามาช่วยเหลือ

"โธ่ ฮูหยินท่านคงจะกลัวมากสินะเจ้าคะ อาหารเหล่านี้ท่านก็คงจะกลัวที่จะต้องถูกวางยาอีกมันคงจะไม่ปลอดภัยสำหรับท่าน"

"...."

"บ่าวกลัวว่าฮูหยินจะหิว บ่าวก็เลยแอบเอาซาลาเปามาให้เอาไว้ให้ตัวของฮูหยินได้กินรองท้องนะเจ้าคะเดี๋ยวกลางวันบ่าวจะแอบเอาอาหารมาทำเองแล้วให้ฮูหยินได้ทานในกบางวันนี้นะเจ้าคะ"

"...."

"บ่ายต้องรีบไปทำความสะอาดก่อนนะเจ้าคะรอบๆเรือนแห่งนี้ยาขึ้นสูงแล้วเราจะต้องไปตัดหญ้าตัดกิ่งไม้ต้นไม้ให้กับฮูหยินก่อนอยู่ในนี้นะเจ้าคะห้ามออกไปไหนเด็ดขาดคนพวกนั้นอันตรายเดี๋ยวคนพวกนั้นจะทำร้ายท่านอีกนะเจ้าคะ"

"...."

"เปล่าขอตัวไปทำงานก่อนนะเจ้าคะมีอะไรเรียกบ่าวได้เลยนะเจ้าคะ"

"...."

นางเดินออกไปแล้วค่ากับสาวใช้เมื่อครู่ไม่ได้รู้จักสนิทชิดเชื้อกันใดๆทั้งสิ้นถ้าได้เจอนางตอนที่ถูกแต่งเข้ามาและชวนแม่ทัพแห่งนี้ก็เพิ่งซื้อนางมาตอนที่ข้าแต่งงานเข้ามาวันแรกนางเป็นเพียงสาวใช้ยกน้ำในส่วนของค่าเพียงเท่านั้นและเป็นตัวของนางที่ทำให้ตัวของข้ารอดพ้นจากความตายแต่สาวใช้ข้างกายของข้าที่สนิทกันราวกับพี่น้องถูกส่งตัวไปปรโลกก่อนข้าแล้ว

นางเดินทางไปปรโลกด้วยความขมขื่นในใจอีกแค่ไม่กี่วันนางก็จะได้แต่งออกไปแล้วกับคนที่นางรักแต่กลับต้องมาตายแทนตัวของข้าแค่นี้บัญชีนี้ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้น!!!