บทที่ 2 อดีต

3 ปีก่อน

เมื่อก่อนตอนที่เป็นเด็กในวัย 8 ปี ถูกบิดาส่งไปยังสำนักศึกษาแต่ที่นั่นเป็นสำนักศึกษาที่ห่างไกลภายนอกชนชั้นข้างนอกจะถูกปลูกฝังเลี้ยงดูในฐานะเด็กในสำนักศึกษาธรรมดาทั่วไปหากมีความสามารถจะมีโอกาสเข้าไปรับสืบทอดในสำนักศึกษาฝ่ายในน้อยคนนักที่จะมีคนเข้าไปอยู่ในนั้นตัวของข้าเองก็มีโอกาสและมีความสามารถอาจารย์ผู้เฒ่าในปีนั้นอายุเกือบ 100 ปีแล้วแต่ยังเป็นวัยรุ่นที่งดงามอยู่มากนัก ตอนนั้นเมื่อเข้ารับการเป็นศิษย์สืบทอดก็ได้รับกำไรเก็บของและแหวนเก็บอาหารให้เป็นของขวัญในการพบเจอกันครั้งแรกของศิษย์และอาจารย์ ท่านอาจารย์ของข้าอีกไม่นานก็จะได้ขึ้นสู่สวรรค์ชั้นฟ้าไปเป็นเซียนความงดงามของอาจารย์นั้นมีมากเหลือเกินอาจารย์บอกว่าในแหวนวงนี้สามารถเก็บกักอาหารเอาไว้ได้มากมายแถมยังสามารถดึงอาหารพวกนั้นออกมาเอาไว้ใช้อยู่ใช้กินได้โดยไม่จำกัดและไม่ต้องลงมือทำอะไรส่วนกำไรข้อมือที่เป็นหยกก็เอาไว้ใส่ของสัมภาระต่างๆและเป็นพวกสมุนไพรที่อาจารย์มอบให้เรียกว่ากำไรและแหวนมิติ

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ"

"มีเรื่องอะไร วันนี้เจ้าไม่เข้าไปเก็บสมุนไพรในแดนเซียนหรือ"

"ข้าไปเก็บมาแล้วเจ้าค่ะท่านอาจารย์ แต่ว่าเราศิษย์พี่ศิษย์น้องขโมยไปแล้วเจ้าค่ะ"

"ข้ามีเจ้าเป็นเพียงผู้เดียว เหตุใดจึงมีคนขโมยสมุนไพรที่สุดของข้าเก็บมา"

"อาจจะเป็นเพราะตัวของข้าไม่มีศิษย์สืบทอดคนอื่น"

"มีผู้เดียวแล้วอย่างไรเป็นคนมีความสามารถมากกว่าคนที่มีลูกศิษย์เยอะมากมายแต่ไร้ประโยชน์ปลุกปั้นคนที่มีความสามารถไม่ดีกว่าหรือ"

"ท่านอาจารย์ท่านอายุก็เกือบ 100 ปีแล้วเหตุใดท่านถึงไม่ยอมขึ้นไปเป็นเซียนอยู่บนชั้นสวรรค์ชั้นฟ้าแล้วเหตุใดถึงอยู่ที่นี่อยู่เลย"

"จะขึ้นก็ขึ้นง่ายอยู่แหละแต่ตัวของข้ายังไม่อยากที่จะขึ้นไปมีคนที่ไม่อยากจะเจออยู่บนนั้น"

"คนรักของท่านอาจารย์เช่นนั้นหรือ"

"เด็กดื้อเจ้าเดาถูกแล้วตั้งแต่ตัวของข้าอยู่ที่นี่มาเนิ่นนานเจ้าเป็นคนที่รู้ใจข้าที่สุดเป็นลูกศิษย์ที่ข้ารักที่สุดเปรียบดังลูกหลานมีแต่บิดาของเจ้าที่โง่งมคลั่งรักลูกสาวคนโตที่ไร้ประโยชน์แต่งหน้าหนาเตอะไปวันๆ"

"เดิมทีตัวของข้ากำเนิดเกิดมาพร้อมกับหายนะบิดามารดาจึงทอดทิ้งตั้งแต่เด็กครั้งนี้อยู่ที่นี่มาเกือบ 10 ปีรู้สึกดีอย่างยิ่ง"

"เจ้าเปรียบเสมือนลูกหลานของข้าเป็นตัวแทนแห่งความสามารถของข้าเจ้าบรรลุถึงจักรพรรดินีโอสถสวรรค์แล้วไม่มีพิษใดที่จะสามารถทำร้ายเจ้าได้แล้วเจ้าก็ยังมีความแข็งแรงมากกว่ามนุษย์ทั่วไปเพราะดื่มยาอมตะของข้ามีกำลังวังชายิ่งกว่าบุรุษเพศเสียอีกเจ้าเป็นคนที่ข้ารักและไว้ใจมาก"

"ท่านพ่อท่านแม่ส่งเทียบเชิญมาหวังว่าให้ตัวของข้ากลับไป"

"ในตอนนั้นก็วัย 8 ขวบก็ถูกทิ้งไว้สำนักศึกษาที่แห้งแล้งและยากไร้โดยที่หารู้ไม่ว่าเพียงแค่เป็นนักศึกษาชั้นนอกนักศึกษาชั้นในเอาไว้ให้คนที่มีความสามารถเข้าไม่อยู่ที่นี่"

"คงจะอยากให้ข้ากลับไปตอบบุญแทนคุณบิดาของข้าและมารดาเป็นขุนนางที่มีความสามารถรักแผ่นดินรักแคว้นแต่ไม่อาจรักคนในครอบครัวได้บุญคุณที่ให้กำเนิดเกิดมาจำต้องมีการทดแทน"

"ดวงชะตาของเจ้า เจ้าจะอยู่เหนือสามีในอนาคตแม้ว่าสามีของเจ้าจะเป็นผู้แข็งแกร่งดุดันดั่งหินผาแต่ชีวิตรักของเจ้าจะมีความสุขแม้ว่ากว่าจะมีความสุขก็ต้องทรมานด้วยพิษแห่งความรัก เช่นนี้แล้วยังจะไปอีกหรือ"

"ข้าคงต้องยอมรับกรรมที่เคยทำมาชดใช้ให้หมด"

"เอาล่ะเจ้าเองก็มีวรรณยุกต์สูงส่งสามารถจัดการสัตว์อสูรตายไปหลายร้อยตัวย่อมมีความสามารถแต่เจ้าจงกลับเก็บความสามารถของเจ้าเอาไว้เผื่อไว้ว่าอนาคตของเจ้าจะได้ไม่มีใครมาทำร้ายเจ้าได้เก็บเอาไว้ใช้เมื่อยามจำเป็นแสดงความสามารถในด้านการแพทย์ของเจ้าให้ดีที่สุดก็เพียงพออีกไม่นานตัวของข้าก็คงจะต้องขึ้นไปยังสวรรค์เป็นเซียน"

"ท่านอาจารย์ตัดใจที่จะขึ้นไปแล้วหรือ"

"เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือเฟยหลงมาอ่อยเหยื่อข้าทุกวันกรุ่มกริ่มกับข้าทุกวัน บัดนี้เจ้าก็จะจบการศึกษาตัวของข้าก็จะไปได้สักทีหากมีเรื่องอะไรให้มาที่นี่แล้วข้าจะมาพบเจ้าเองที่ยกอันนี้ขอมอบให้กับการที่เจ้าจะจากสำนักศึกษาแห่งนี้แล้วเจ้าจะเดินทางไปเมื่อไหร่"

"อีก 2 วันเจ้าค่ะ"

"รวดเร็วเช่นนี้น่าจะหายอย่างยิ่งแต่ก็ไม่เป็นไรแค่นี้ก็ดีมากแล้วสมุนไพรเซียนที่ข้ามีในค่ายกลทองคำเข้าไปเอาเถอะข้าอนุญาตให้เจ้านำติดตัวไปได้เท่าไหร่ก็เรื่องของเจ้าส่วนศิษย์พี่ศิษย์น้องที่มาขโมยสมุนไพรที่เจ้าไปเก็บมาตัวของข้าจะจัดการเอง"

"เจ้าค่ะ"

"คนที่อยู่ข้างนอกไปตามศิษย์พี่ศิษย์น้องคนที่ขโมยสมุนไพรเซียนของศิษย์สืบทอดของข้ามาที่นี่"

"ขอรับ"

เพียงไม่นานเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องขี้ขโมยก็ถูกคนของอาจารย์ลากตัวมาพวกเขามีสีหน้าที่ไม่พอใจคงคิดว่าตัวของข้าเป็นคนบอกเรื่องนี้กับอาจารย์ซึ่งแน่นอนว่าใครเป็นคนบอกจริงๆถ้าเป็นคนกล้าทำแล้วก็กล้ายอมรับอยู่แล้วไม่มีปัญหาใดๆที่จะไม่กล้ายอมรับในเรื่องนี้ก็อย่างว่านั่นแหละคนมันเคยทำผิดย่อมเป็นที่เกลียดชังของคนอื่นอยู่แล้วแล้วตัวของข้าก็ไม่ได้อับอายที่จะทำให้พวกเขาได้รู้ว่าไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับศิษย์สืบทอดเช่นข้า