บทที่ 3 กลับจวน

ข้ามองใบหน้าศิษย์พี่ศิษย์น้องที่ทำหน้าไม่พอใจข้า ทำให้ข้านั้นยิ่งมองใบหน้าคนผู้นั้นอย่างไม่พอใจเช่นกันกล้าขโมยของข้ายังจะไม่พอใจข้าเสียอีกเหอะ ข้าจะทุบให้สารเลวนักแล้วก็บรรดาอาจารย์ทั้งหลายก็รีบเร่งมาที่นี่เพื่อที่จะช่วยเหลือลูกศิษย์ของตนเองแม้ว่าอาจารย์ของข้าจะเป็นอาจารย์ที่อายุน้อยที่สุดแต่ก็มีความสามารถมากที่สุดเช่นเดียวกันเจ้าสำนักก็รักอาจารย์เปรียบดังน้องชายแท้ๆของตนเองรองเจ้าสำนักก็ชมชอบความงดงามของท่านอาจารย์ย่อมต้องเข้าข้างท่านอาจารย์อยู่แล้วแต่อาจารย์คนอื่นก็ไม่อาจคิดเช่นนั้นเช่นกัน

"อาจารย์เถิงเส่อเหตุใดถึงจับตัวลูกศิษย์สืบทอดของข้ามาที่นี่ทำเช่นนี้ไม่ไว้หน้ากันเลยหรือ"

"อาจารย์ปันรั่วศิษย์สืบทอดของเจ้าขโมยสมุนไพรเซียนที่ลูกศิษย์ของข้าไปเก็บมาด้วยความยากลำบากบุกฝ่าฟันหุบเขาเกล็ดหิมะและหุบเขาอัคนีกว่าที่จะผ่านพ้นไปเก็บเอามาได้ก็ล้วนแล้วแต่ยากลำบากทั้งสิ้นศิษย์สืบทอดของเจ้าไม่แม้แต่จะช่วยเหลือนำซ้ำเมื่อนางกลับมายังรุมกันแย่งสมุนไพรเซียนเช่นนี้ยังจะกล้าบอกว่าเป็นความสามารถที่ได้มาหรือนับว่าเปิดหูเปิดตาอย่างยิ่ง"

"พูดเช่นนี้ไม่ถูกลูกศิษย์สืบทอดของข้าล้วนแล้วแต่มีความสามารถก็ไปพร้อมกันเหตุใดไม่แบ่งสมุนไพรเซียนให้กันล่ะ"

"อ๋ออย่างนี้ก็หมายความว่าในเมื่อศิษย์ของข้าได้รับสมุนไพรเซียนมาเพียงผู้เดียวแต่จำเป็นต้องแบ่งให้กับลูกศิษย์ของเจ้าทุกคนเช่นนั้นหรือศิษย์พี่เจ้าสำนักท่านเห็นควรว่าอย่างไรแต่ข้ารู้สึกว่ามันไม่ถูกกาละเทศะและไม่ถูกทำนองคลองธรรมท่านคิดว่าเช่นไรถ้าท่านเลือกเข้าข้างๆคนที่ผิดข้าก็จะตัดสินใจไปเป็นเซียนเดี๋ยวนี้"

"ใจเย็นๆก่อนศิษย์น้องเล็ก เรื่องนี้สามารถพูดคุยกันได้เหตุใดเราจึงไม่ใช้การแบ่งปัน..."

"นางก็เป็นสตรีตัวเท่านี้คนพวกนี้ล้วนตัวใหญ่บึกบึนเป็นบุรุษแท้ๆกลับไม่มีความสามารถเช่นสตรีความสามารถไม่เพียงพอเช่นนี้จะเป็นศิษย์สืบทอดได้อย่างไรสมุนไพรเซียนยังไม่มีปัญญาไปตามหาเองแถมยังขโมยหน้าด้านๆเช่นนี้แล้วให้กระจกส่องความดีส่อง ความเลวลงโทษก็แล้วกันหากใครเป็นคนโกหกก็จะถูกลงโทษอย่างแสนสาหัส"

"ศิษย์ขอน้อมรับในการใช้กระจกส่องความดีส่อง ความเลวเจ้าค่ะ"

"กระจกดีชั่วจะทำให้คนคนนั้นทรมานเจียนตายมองความดีและความชั่วให้มีความชั่วมากก็จะโดนจัดการถูกตัดออกจากการเป็นศิษย์ฝ่ายในให้กลับไปอยู่ข้างนอกและลบความทรงจำความสามารถออกทั้งหมด"

"ศิษย์ขอน้อมรับ"

"เอ่อ..."

"อาจารย์เถิงเส่อท่านกล่าวเช่นนี้ก็อยากให้ลูกศิษย์ของข้าต้องตายหรือไม่งั้นก็อยากจะไล่ลูกศิษย์ของข้าได้ออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือ"

"เจ้ากลัวหรอทำผิดก็ต้องกลัวเป็นธรรมดาหากขอโทษแล้วคืนสมุนไพรเซียนก็จบลงโทษสถานเบาไม่ให้คนอื่นทำเป็นเยี่ยงอย่างก็พอแต่หากไม่ยอมก็คงต้องใช้กระจกความดีจัดการ"

"ข้าไม่ยอมนะ ข้าไม่ผิดสักหน่อย อ๊ากกกก!!!"

เปี๊ยงงงงงง!!!!!!!

"ศิษย์น้องเล็กเจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไรพี่ว่า"

"ศิษย์พี่เจ้าสำนักข้าเป็นคนไม่ค่อยพูดมากและไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับใครทั้งสิ้นคนที่มารังแกลูกศิษย์สายสืบทอดของข้าที่มีเพียงแค่คนเดียวแถมยังมีความสามารถมากมายเช่นนี้ท่านกลับปล่อยให้พวกนั้นย่ำยีความรู้สึกเช่นนั้นข้าก็จะให้นางจบการศึกษาอย่างรวดเร็ววันนี้และไม่ข้องเกี่ยวหรือรับใช้สำนักศึกษาที่นี่อีกจักรพรรดินีโอสถสวรรค์นางก็เป็นผู้ครอบครองมาได้เช็ดน้ำแล้วในเมื่อส่งนางกลับบ้านตัวของข้าก็จะขึ้นสวรรค์ไปหาเฟยหลง"

"ศิษย์น้องเล็กเจ้าอยากได้ตัดสินใจเช่นนี้เลย"

"มันเป็นสิทธิ์ของข้าที่ข้าจะทำเช่นนั้นถ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจใดๆทั้งสิ้นตัวของข้าจะจัดการเองถ้าไม่ต้องห่วงชีวิตของท่านต่อไปเสียเถิดลูกศิษย์ของข้า ข้าดูแลเองได้ไปกันเถอะจะต้องเตรียมตัวกลับตระกูลของเจ้าแล้ว"

"ศิษย์น้องเล็ก"

"คำขอโทษยังให้ไม่ได้ก็เก็บคำขอโทษกลืนลงท้องไปเสียอยากได้สมุนไพรที่คนอื่นหามาก็เก็บเอาไว้กินเสียเถิดอัสนีบาตที่ข้ามอบให้ไม่มีวันที่จะฟื้นพลังคืนมาได้อีกแค่นี้ก็รู้แล้วว่าพวกท่านไม่ได้จริงใจต่อพวกเราศิษย์กับอาจารย์ในเมื่อไม่ต้องการตัวของพวกเราก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ที่นี่ไปกันเถอะศิษย์รักของข้า ข้ามีของมากมายที่จะมอบให้เจ้าต่อไปในอนาคตเมื่อขึ้นไปยังบนสรวงสวรรค์ก็ไม่จำเป็นต้องพกของเหล่านั้นขึ้นไปข้ามีของมากมายที่จะมอบให้กับเจ้าไปกันเถอะจะได้ไปเลือกของกัน"

"เจ้าค่ะท่านอาจารย์"

นี่นั่นแหละคือท่านอาจารย์ของข้าชอบทำเรื่องให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตแต่ก็เป็นความชอบส่วนบุคคลที่ท่านอาจารย์ชื่นชอบที่จะทำแบบนั้นเพื่อเปิดตัวของข้าอย่างยิ่งใหญ่อลังการเวอร์วังมากในตอนนี้ตัวของข้าจึงได้มาเลือกของในค่ายกลทองคำของอาจารย์สุดท้ายอาจารย์ก็ยกให้คนทองคำให้กับข้าเอาไปเก็บในจี้หยกที่พึ่งมอบให้ตัวของข้าก็ยินดีมากเพราะค่ายกลทองคำมีเพียงขัากับอาจารย์เท่านั้นที่สามารถเข้าออกในที่นี้ได้ใน 2 วันต่อมาก็ของข้าก็ได้กลับมายังตระกูลของตนเองพร้อมกับสาวใช้

"จื่อจ้านเจ้าคิดว่าท่านพ่อส่งจดหมายเรียกข้ากลับเพราะเหตุใด"

"อาจจะเป็นเพราะต้องการให้คุณหนูกลับไปช่วยเหลือตระกูลก็ได้นะเจ้าคะ"

"ท่านพ่อของข้าต้องการที่จะให้ข้ากลับไปช่วยเหลือแต่กูนั้นหรอยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลยเพราะท่านพ่อของข้าไม่เคยมีรูปเช่นข้าวอยู่ในสายตาเมื่อเดือนก่อนพี่หญิงใหญ่เข้าร่วมคัดเลือกเป็นนางสนมในวังต้องมีเรื่องที่มีความสุขเหตุไฉนจึงได้ส่งจดหมายเรียกตัวของข้ากลับทางที่เมินเฉยถ้ามาเกือบ 10 ปีเช่นนี้"

"หรือว่านายท่านจะให้คุณหนูแต่งงาน"

"แต่งงานกับผู้ใด"

"อาจจะแต่งงานกับท่านแม่ทัพก็ได้นะเจ้าคะ"

"คู่รักของพี่หญิงใหญ่"

"อาจจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ"

"นี่ไม่เท่ากับการเหยียดหยามความรู้สึกของพี่หญิงใหญ่อย่างนั้นหรือเรื่องบาปกรรมเช่นนี้กลับส่งมอบให้กับตัวของข้าสาระเลวอย่างยิ่ง"

"คุณหนูอย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะมันบาป"

"บาปมันหน้าตาเป็นอย่างไรข้าเห็นแต่บาปกรรมประสาทก็เซ็นให้กับข้าดูสิคนที่ได้ผลประโยชน์กลับเป็นท่านพ่อขายลูกกินเช่นนี้น่ารักๆอย่างยิ่ง"

"คุณหนูเรื่องภายในอย่ากล่าวเช่นนี้อีกเลยเราที่อยู่ข้างนอกมานานคนเก็บงำความรู้สึกของตนเองเอาไว้ไม่เช่นนั้นอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นแน่นอนในระยะเวลาในการเดินทางเราต้องเดินทางด่วนนะเจ้าคะ"

"อืม ข้าจะระวังให้มากกว่านี้จะไม่ใช่คำพูดเช่นนี้อีกเจ้าวางใจได้แล้วเจ้าได้ร่ำลาศิษย์พี่ใหญ่หรือยัง"

"ลำลาแล้วเจ้าค่ะ"

"ข้าล่ะเบื่อเสียจริงกับความรักที่พวกเจ้าทั้งสองคนมอบให้กันเช่นนี้ เฮ้อดูไปก็น่าอิจฉายิ่งนัก"

"ถ้าอิจฉามากคุณหนูก็แต่งงานมีคนรักสิเจ้าคะ"

"ถ้ามันหาง่ายเหมือนกับการเก็บสมุนไพรทั่วไปแล้วก็ป่านนี้ก็คงมีสามีเป็นร้อยแล้วล่ะพูดมากขึ้นมากันเถอะจะได้กลับถึงจวนเร็วๆ"

"เจ้าค่ะ"