ตอนที่ 3 ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี

ตอนที่ 3

“ว่าอย่างไร แม่ทำเจ้าเจ็บหรือไม่”

ฮูหยินเรือนรองยังคงถามย้ำคำเดิม ท่าทีที่แสดงออกเหมือนกับคนที่ห่วงใยจริง ๆ แต่นัยน์ตาสีนิลคู่นั้น กลับเปล่งรัศมีของความเย็นชาออกมา จนคนที่ถูกกระทำสัมผัสได้

“ไม่เป็นไรเจ้าคะ” เหม่ยเอินเองก็ยังคงนิ่งสงบ ใบหน้างามเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

“เอาล่ะ ในเมื่อไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว ต่อไป ข้าหวังว่า พวกเจ้าทั้งสองจะมีทายาทให้สกุลเฉียนโดยไว” หวังฉิงชวนเอ่ยตัดบท นางรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นการกระทำที่จงใจของฮูหยินสกุลรอง แต่เรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ที่ไม่ชอบขี้หน้ากัน หาใช่เรื่องของนางไม่

“เจ้าเองก็เหมือนกัน เหยียนผู่ อย่าคิดว่าลุงไม่รู้ ว่าเมื่อคืนเจ้าสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้บ้าง...หากเจ้ายังทำอะไรแบบไม่ยั้งคิด ลุงคงจำเป็นต้องลงโทษเจ้า ตามกฎของจวนสกุลเฉียน” ใต้เท้าเฉียนเอ่ยปากเตือนหลานชาย แม้จะไม่เต็มเสียงนัก เรื่องที่ทางสกุลรอง ไม่ส่งขบวนแห่ไปรับเจ้าสาว ตัวเขาก็พึ่งรู้จากปากของฮูหยินใหญ่เฉียน แต่จะให้ทำเช่นไรได้ เพราะคนที่บังคับให้หลานชาย ต้องแต่งงานแทนบุตรชายก็คือตัวเขาเอง ถึงแม้ที่ทำไปเพราะถูกภรรยาบังคับก็ตาม

‘เฉียนเหยียนผู่’ รับคำผู้มีศักดิ์เป็นลุงแบบไม่เต็มเสียงนัก พร้อมส่งสายตาชิงชังไปให้สตรีตัวปัญหา ผู้ที่เข้ามาทำลายความสุขทั้งชีวิตของเขา หากไม่มีนางสักคน ปานนี้เขาคงได้แต่งงานกับสตรีที่เพียบพร้อมและเป็นนางในดวงใจ ไม่ใช่แต่งงานกับสตรีที่มีมลทินแบบนี้

นอกจากความชิงชังนี้ จะมีให้สตรีที่ยืนอยู่ต่อหน้าแล้ว ยังส่งไปทั่วถึงคนในสกุลหลักเฉียน ที่มีอำนาจเหนือกว่าคนในสกุลรอง ถึงขนาดเรื่องการแต่งงานก็ยังไม่มีสิทธิ์เลือกได้

“ผู่เอ๋อร์ เจ้าพาภรรยาของเจ้าไปทายาหน่อยเถิด” เฉียนฮูหยินใหญ่หันมาสั่งหลานชาย ในเวลาเช่นนี้ควรให้เหยียนผู่กับเหม่ยเอิน ได้เสียกันให้เร็วที่สุด ถึงขั้นให้กำเนิดทายาทได้ยิ่งดี ก่อนที่บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของนางจะกลับจากการรบ

“ขอรับ”

เหยียนผู่จำต้องรับคำของสตรีที่เป็นใหญ่ที่สุดในจวนสกุลเฉียน ก่อนจะก้าวเท้าออกจากเรือนหลัก เดินไปตามระเบียง โดยไม่รอสตรีสองนางที่เร่งรีบเดินตามมาจากทางด้านหลัง

พอทั้งหมดเดินมาจนถึงส่วนหลัง เดินมาต่อ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าเรือนปีกตะวันออก

“แค่รอยแดงเพียงเท่านี้ พวกเจ้าคงจัดการเองได้ ข้าไปล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมา ไม่ยอมแม้จะหันมามองหน้า หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา

“ท่านพี่ จะไม่เข้าไปรับน้ำชาด้านในหรือเจ้าคะ”

เหม่ยเอินถามออกมาตามมารยาทแค่นั้น แล้วแต่ว่าชายหนุ่มจะเข้าไปหรือไม่ นางไม่ได้คิดจะไปบังคับก้าวก่ายอยู่แล้ว

แต่คนที่ฟังกับเกิดความรู้สึกรำคาญ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงขนาดหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าสตรีที่กล่าวเชิญชวนให้ตนเข้าไปด้านในเรือน ด้วยสายตาที่แทบจะถลนออกจากเบ้า

“เจ้าคงสำคัญตัวผิดไปแล้ว จำใส่หัวเอาไว้ ว่าที่เจ้ามายืนอยู่ในเรือนข้าได้ เพราะข้าถูกบังคับ เจ้าอาจจะบังคับให้ข้าแต่งงานรักษาชื่อเสียงของเจ้าได้ แต่อย่าหวัง ว่าจะให้ข้าทำหน้าที่สามีที่ดี รู้เอาไว้ด้วย ว่าข้าเกลียดชังเจ้ายิ่งนัก เหม่ยเอิน”

เมื่อกล่าววาจาร้าย ๆ จบ บุรุษหนุ่มสะบัดหน้ารีบเดินหนีออกไปจากเรือนปีกตะวันออก ด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด

เซ่าซางอ้าปากค้าง ตกใจในกิริยาอันหยาบคายของผู้ที่ขึ้นชื่อ ว่าเป็นสามีของผู้เป็นนาย

“คุณชายเหยียนผู้นี้ วาจาร้ายยิ่งนัก คุณหนูข้าใช่ว่าจะอยากแต่งงานกับท่านเสียเมื่อไร คนอะไรหยาบคาย ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษแม้แต่น้อย...”

เหม่ยเอินรีบใช้มือปิดปากสาวใช้ตัวดีเอาไว้ ไม่ให้พ่นวาจาร้ายกาจออกมาอีก ก่อนจะเหลียวมองซ้ายขวา ว่ารอบบริเวณนี้มีบุคคลอื่นอีกหรือไม่

“เซ่าซาง อย่าได้กล่าววาจาที่เป็นภัยกับตนเองอีก รีบเข้าไปในเรือน หายามาทาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

กว่านางจะยอมปล่อยตัวสาวใช้ให้เป็นอิสระก็ต่อเมื่อเข้ามาในโถงรับรองแล้ว โชคยังดีที่รอบบริเวณเรือนปีกตะวันออก ไม่มีสาวใช้เพ่นพ่านเหมือนเรือนอื่น ๆ หาไม่ เซ่าซางคงต้องถูกลงโทษ ฐานที่กล้าต่อว่าเจ้านาย

“มันจริง ๆ นะเจ้าคะ คุณหนูเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณชายเหยียนเหมือนกัน แล้วดูสิ่งที่จ้าวฮูหยินทำกับคุณหนูสิเจ้าคะ แบบนี้มันเกินไปแล้ว”

เซ่าซางพอปากเป็นอิสระ นางก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอีก โชคยังดีที่เตรียมยาสมุนไพรมาจากจวนหลี่บ้าง สาวใช้จึงจัดการผสมตัวยา วางลงบนผ้าขาวก่อนจะมัดเป็นก้อน แล้วนำไปนึ่งให้สุก จากนั้นก็นำมาประคบตามนิ้วมือของผู้เป็นนาย

“เจ็บไหมเจ้าคะ”

“ไม่เจ็บ มือของเจ้าเบาขนาดนี้ ข้าไม่รู้สึกอันใดเลย”

“ที่บ่าวถาม หมายถึง ความรู้สึกของคุณหนู ที่ถูกคนสกุลรองเฉียน กระทำแบบนี้นะเจ้าคะ”

สาวใช้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างกายคุณหนู ลงมือประคบยารักษาอาการแดงช้ำ มองสบเข้าไปในดวงตาหงส์ แววตาเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

เหม่ยเอินเข้าใจสาวใช้ดี ว่าคงเจ็บปวด เป็นเดือดเป็นร้อนแทนตน แต่ว่านางกลับชินชาเสียแล้ว ที่เป็นฝ่ายถูกกระทำมาตลอด เพราะว่าตอนอยู่ที่จวนหลี่ นางก็มักจะถูกน้องสาวต่างมารดา หาทางกลั่นแกล้งต่าง ๆ นานา มาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก จากเรื่องเล็กบ้าง หรือบางทีก็กลั่นแกล้งรุนแรงบ้าง

หญิงสาวก็อดทนยอมให้น้องสาวต่างมารดาตลอด ไม่เคยปริปากบ่นบอกให้บิดากับมารดาเลี้ยงรับทราบ จนกระทั่งติดเป็นนิสัย ที่ไม่ชอบต่อความยาวสาวความยืด อะไรพอทนได้ก็ทนไป

เหตุผลนะหรือ เพราะเมื่อตอนนางอายุได้หกหนาว ทางจวนสกุลหลี่ได้พากันไปทำบุญที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งบริเวณท้ายวัดจะมีสระบัว ที่มีดอกบัวขึ้นเต็มไปหมด เหม่ยเอินในวัยเด็กจึงรบเร้ามารดา ให้พาไปเที่ยวชมความงามของสระบัว

แต่ด้วยความที่ซุกซน เด็กหญิงตัวน้อย วิ่งเข้าไปเล่นใกล้สระน้ำ โดยที่มารดาคว้าตัวเอาไว้ได้ไม่ทัน ทำให้ผลัดตกลงไปในสระบัว ด้วยความเป็นห่วงบุตรสาวคนเดียว คนเป็นแม่จึงกระโดดตามลงไปช่วยลูก แม้ว่าตนเองจะว่ายน้ำไม่เป็นก็ตาม

ผลสุดท้าย ทำให้ทั้งคู่จมลงไปในสระบัวด้วยกัน แต่นับว่ายังเป็นโชคดีของเหม่ยเอินที่ ‘ชุนหวาง’ ตอนนั้นยังเป็นเพียงอนุของท่านพ่อ เข้ามาเห็นและกระโดดลงไปช่วยเด็กหญิงขึ้นมาทันเวลา พอที่จะยื้อชีวิตไว้ได้

แต่ทว่า ไม่อาจรักษาชีวิตของฮูหยินใหญ่หลี่ไว้ได้ ทำได้เพียงนำร่างอันไร้วิญญาณขึ้นมาจากสระบัวเท่านั้น

ด้วยความดีความชอบของอนุชุนหวาง ที่ได้ช่วยชีวิตคุณหนูใหญ่สกุลหลี่ ใต้เท้าหลี่จึงเลื่อนฐานะ ยกนางขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่คนใหม่ และมอบเหม่ยเอินให้อยู่ในความดูแลของนางนับตั้งแต่นั้น

ฮูหยินชุนหวางเป็นคนจิตใจดี เลี้ยงดูเหม่ยเอิน ให้ความรักความเมตตาเหมือนลูกในไส้ของตนเองเลยทีเดียว บางทีออกจะรักมากกว่าลูกของตนเองเลยด้วยซ้ำ

เหม่ยเอินเติบโตมา ซาบซึ้งในบุญคุณและความรักที่นางมีให้ จึงยอมเป็นฝ่ายเก็บเงียบ ยามที่ถูกน้องสาวรังแก เพราะไม่อยากให้ฮูหยินชุนหวางต้องเดือดเนื้อร้อนใจ กับนิสัยที่เกเรของไป๋ชู

แล้วทำไมเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนเฉียนนี้ นางจะทนไม่ได้เล่า หากต่างฝ่ายต่างคิดเอาชนะอีกฝ่าย แล้วเมื่อไรชีวิตจะพบกับความสงบสุขกัน หากนางเป็นฝ่ายที่ยอมทน เก็บเงียบเสีย ความวุ่นวายอาจจะไม่เกิดขึ้นก็เป็นได้

“คุณหนู” เซ่าซางยกมือของนายสาวมาแนบแก้มเอาไว้

“เซ่าซาง อย่าห่วงข้าเลย ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ”

สาวใช้ได้แต่ทอดถอนใจออกมา คุณหนูก็เป็นเช่นนี้เสมอ ปากก็บอกว่าไม่เป็นอันใด แต่ว่านับตั้งแต่ที่สูญเสียฮูหยินใหญ่คนเก่าไป และมักยอมให้น้องสาวรังแกมาตลอด นางยังไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจของคุณหนูที่แท้จริงเลยสักครั้ง...