ช่วยเหลือบุรุษแปลกหน้าที่ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ

เมื่อสามแม่ลูกเดินจูงมือกันมาถึงตีนเขาที่คุ้นเคย หนี่เหวินก็งอแงอยากขี่คอนางอีก

"ท่านแม่ ต่อไปให้ข้าด้วยนะ"

คล้ายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติตอนขึ้นเขาไปแล้ว ที่หนี่เหวินจะขอขี่คอนางแล้วก็ต้องให้จื่อเหวินเป็นคนถัดไป ก็พอรู้อยู่ว่าเด็กฝาแฝดสองคนนี้มีความคิดโตเกินวัยมาก แต่บางมุมพวกเขาก็ยังมีนิสัยแบบเด็ก ๆ อยู่

นั่นคือการที่ให้มารดาอุ้มหรือกอด ซึ่งเป็นครอบครัวปกติก็คงเป็นเช่นนี้ มีแต่นางเมื่อชาติก่อนที่ไม่รู้ว่าอ้อมกอดมารดาคืออะไร แต่การได้กอดเจ้าก้อนแป้งทั้งสองคนทำให้นางรู้ว่ามันคือความอบอุ่นและความผูกพันธ์ทางสายเลือดจริง ๆ

หม่าเยี่ยนถิงทักทายคนที่เดินสวนกันหวังความสนิทสนมในภายภาคหน้า และรักษามิตรภาพที่ยังคงอยู่ อีกอย่างนางไม่อยากให้พวกเขารู้สึกว่านางเปลี่ยนไปและอาจจะไม่ใช่หม่าเยี่ยนถิงคนเดิม แต่นางจะทำให้พวกชาวบ้านรู้สึกว่านางเข้มแข็งขึ้นมาเท่านั้น

"เป่าเปา แม่รู้ว่าเจ้าปีนต้นไม้เก่ง แต่อย่าขึ้นไปที่สูงแบบวันก่อนอีกเชียวนะ"

หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยกำชับก่อนแยกย้าย สองวันก่อนจื่อเหวินปีนขึ้นไปเก็บผลไม้และพลัดตกลงมา โชคดีที่ไม่ได้มีกระดูกท่อนไหนหัก แต่ก็ได้แผลฟกช้ำมาไม่น้อย หนี่เหวินเห็นฝาแฝดตัวเองตกลงมาก็ตกใจมาก ร้องไห้ใหญ่โตจนสัตว์ป่ากระเจิงหนีหมด กลัวว่าแฝดพี่จะตาย นางปลอบอยู่นานกว่าลูกสาวจะสงบลง

"เข้าใจแล้วขอรับ"

"ดีแล้ว ระวังตัวกันด้วยล่ะ ถ้าเจอสัตว์ป่าก็วิ่งมาหาแม่นะ"

หม่าเยี่ยนถิงเน้นย้ำอีกหนเพื่อให้พวกเขาเตือนใจยามนึกถึง แต่เวลาเป็นสถานการณ์จริงก็ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหน แต่นางเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองระยะห่างกันเท่านี้นางสามารถเข้าไปช่วยเหลือได้ อีกอย่างป่าแถวนี้ไม่ได้มีสัตว์ใหญ่อะไรเลยกล้าทิ้งเด็กๆ ไว้เพียงลำพัง

หม่าเยี่ยนถิงไปส่งเด็ก ๆ อีกฝั่งหนึ่งจึงเดินย้อนกลับมา นางเก็บเผือกเก็บมันไปตามเรื่องและเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ เพราะที่ที่เคยเก็บยังไม่มีต้นใหม่งอก

มือที่กำลังเอื้อมไปเด็ดผลส้มลงตะกร้าชะงักกึกหลังเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง ห่างไปไม่กี่ก้าวมีร่างมนุษย์นอนนิ่งอยู่

ดูจากรูปร่างแล้วคงเป็นบุรุษ แต่ทำไมมานอนสลบอยู่ที่นี่กัน คงไม่ใช่ว่าตายแล้วหรอกนะ

ด้วยคุณธรรมในใจอันน้อยนิดหม่าเยี่ยนถิงจึงตัดสินใจตรวจดูสภาพอีกฝ่าย นางพลิกตัวคนที่นอนคว่ำอยู่ขึ้นมาจับชีพจร ชายผู้นี้ยังไม่ตายแต่ชีพจรอ่อนมาก ไล่สายตาขึ้นไปถึงใบหน้าก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

ทว่าอาการปวดหัวก็แล่นแปลบขึ้นมา จนหม่าเยี่ยนถิงนิ่วหน้า คล้ายมีหมอกปกคลุมภาพในหัวหนาทึบจนมองไม่เห็นอะไร

หม่าเยี่ยนถิงแปลกใจตัวเอง คราแรกที่ลังเลอยู่ว่าจะช่วยดีหรือไม่ พอเห็นหน้าและรู้ว่ายังไม่ตายก็รู้สึกปล่อยไว้ไม่ได้ นางสำรวจว่าเขามีอะไรบ่งบอกตัวติดมาหรือไม่ แต่จู่ ๆ อีกฝ่ายก็กระอักเลือดออกมา ก่อนจะสลบไปอีกครั้งทันที คล้ายเป็นแค่กลไกของร่างกาย จับที่ศีรษะดูจึงได้รู้ว่าเลือดออก

"มีใครอยู่แถวนี้บ้าง!" หม่าเยี่ยนถิงตะโกน ไม่นานฝาแฝดก็วิ่งหน้าตั้งมาตามเสียง

"ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นขอรับ!"

"ท่านแม่เจอหมีหรือเจ้าคะ อยู่ไหนเจ้าคะ เหมียวเหมียวจะปกป้องท่านแม่เอง!"

ท่าทางของบุตรสาวทำเอาหม่าเยี่ยนถิงพูดไม่ออก นางสอนให้พวกเขากล้าหาญเกินไปหรือไม่ ตัวเท่าขานางต่จะสู้กับหมีปกป้องนาง แม้จะบ่นในใจทว่าหัวใจของนางกลับรู้สึกอบอุ่น ก่อนจะเอ่ยบอกเด็กน้อยทั้งสองคนตามคนมาช่วย

"ไปตามคนมาช่วยที มีคนบาดเจ็บ"

จบคำมารดา จื่อเหวินจึงพึ่งสังเกตเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในที่แห่งนี้ด้วย เขาวิ่งไปทางเดินโดยไม่ต้องให้สั่งซ้ำ เรียกคู่สามีภรรยาที่บังเอิญพบให้ตามมา

"มีอะไรกันหรือ?"

เยี่ยนถิงพบว่าเป็นพรานที่นางคุ้นเคยดีเพราะพบกันที่นี่หลายครั้งแล้ว

"ท่านหลี่ เขาได้รับบาดเจ็บ รบกวนช่วยแบกเขาไปส่งที่โรงหมอได้หรือไม่"

"ใครกัน ข้าไม่เคยเห็นหน้าเลย คนรู้จักเจ้าหรือ"

"เอ่อ…ใช่เจ้าค่ะ"

"เจ้านี่ก็ถามอะไรมากความ คนเจ็บจะตายอยู่แล้ว ไม่เห็นเลือดหรือนั่น แบกเขาเร็วสิ" บุรุษร่างกำยำโดนภรรยาฟาดไปหนึ่งทีก็รีบกระวีกระวาดประคองร่างชายผู้นั้นขึ้นหลัง ซึ่งเขาเป็นคนตัวสูงใหญ่อยู่แล้วจึงไม่เป็นอุปสรรคในการแบกชายหนุ่มลงเขาไป

หม่าเยี่ยนถิงคว้าตะกร้าสะพายหลัง อุ้มลูกคนหนึ่งขึ้นแนบอกแล้วจับมืออีกคนไว้ รีบเดินตามสองสามีภรรยาไป ฮูหยินสกุลหลี่เอ็ดสามีไปตามทางทุกครั้งที่เห็นว่าเขาชักช้า เดี๋ยวจะรักษาคนเจ็บไม่ทันการ นางเองก็พลอยร้อนรนไปด้วย และไม่เข้าใจเลยว่าจะรู้สึกแบบนี้กับคนแปลกหน้าไปทำไม

"เป็นอะไรมาหรือ" หลังท่านหมอถามทุกคนก็หันมามองนางเป็นตาเดียว

"ไม่ทราบเจ้าค่ะ ไม่ได้สติ กระอักเลือดออกมา มีแผลที่ศีรษะ ชีพจรเต้นอ่อนมาก"

แม้อาการจะน่าเป็นห่วง แต่หมอชราก็ตรวจอาการอย่างใจเย็น เขาสั่งให้ลูกศิษย์เตรียมยาตามสั่ง อาการเขาดูสาหัส เงินของนางคงไม่พอค่ารักษา หม่าเยี่ยนถิงกัดปาก แสดงออกถึงความกังวลตามนิสัย ดูจากชุดที่เขาสวมคงพอมีฐานะอยู่บ้าง เช่นนั้นหากฟื้นแล้วคงจ่ายค่ารักษาเองก็ได้กระมัง

"เขามีไข้ แม่นางกลับเรือนไปก่อนเถิด พรุ่งนี้ค่อยมาดูใหม่" ท่านหมอดูอาการแล้วคืนนี้คงไม่ฟื้น เพราะไข้ขึ้นสูงมาก

"รบกวนแล้วเจ้าค่ะ"