ความสดใสของฝาแฝด 2

หลายวันนี้พวกเขามักจะอ้อนขอให้นางเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง และตอนนี้หนี่เหวินก็กำลังจินตนาการว่าได้คุยกับนางฟ้าสวนผักอยู่ แม้เรื่องที่นางเล่าไปเมื่อวันก่อนจะไม่มีนางฟ้าหรือสวนผักในบริบทไหนของเรื่อง แต่บุตรสาวก็ยังจินตนาการต่อได้กว้างไกล

เห็นน้องสาวเป็นเช่นนั้นจื่อเหวินก็ไม่ปล่อยให้นางเหงา รับบทองค์ชายจากต่างแดนมาช่วยเหลือฮองเฮามะเขือเทศกับองค์หญิงผักกาด

หม่าเยี่ยนถิงนึกเอ็นดู คิดเปรียบเทียบกับตัวเอง หากวัยเด็กของนางยังอยู่ นางจะเล่นแบบนั้นแบบเดียวกับพวกเขาไหม ไม่มีใครรู้คำตอบแม้แต่ตัวเยี่ยนถิงเอง เพราะนางไม่เคยได้สัมผัสมัน

แม้อีกนานกว่าจะเป็นผลผลิตที่สมบูรณ์พร้อมขาย แต่การหาของป่าไปขายมาใช้จ่ายก่อนก็ไม่เลว พวกนางเป็นร้านเปิดใหม่จึงยังไม่มีลูกค้าประจำ มีเพียงผู้สัญจรจากต่างถิ่นแวะมาพูดคุยหรือซื้อกลับไป หากของเหลือก็จะนำไปแลกกับวัตถุดิบอย่างอื่น ที่ร้านค้าบางร้านตามที่อีกฝ่ายมี

หม่าเยี่ยนถิงเริ่มได้เนื้อสัตว์กลับมาทำกินบ้างทีละเล็กละน้อย มื้อไหนมีเนื้อสัตว์อยู่ในรายการอาหารเด็ก ๆ จะเฝ้ารออย่างมากจนเห็นประกายออกมาจากตากลม ๆ นั่นได้เลย ถึงจะชอบกินเนื้อมากแค่ไหนแต่ฝาแฝดก็รู้ว่าต้องแบ่งกัน

คืนนั้นทั้งสองก็ยังขอให้นางเล่านิทานให้ฟัง

"คืนนี้ท่านแม่จะเล่าเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?"

ทั้งสองนอนกอดหมอนแทนตุ๊กตาที่ยังหม่าเยี่ยนถิงคนก่อนยังหาซื้อมาให้ไม่ได้ ต้องเย็บมือให้เองและมันขาดไปเสียแล้ว นางสัญญาว่าจะซ่อมมันให้แต่ก็ยังไม่มีเวลา

"องค์หญิงดอกไม้เป็นอย่างไร"

เด็ก ๆ ตื่นเต้นทันทีเพราะมารดายังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

"องค์หญิงดอกไม้ เกิดในกลีบดอกไม้ ชุดทำจากกลีบดอกไม้ และประดับผมด้วยเกสร..."

องค์หญิงเป็นที่รักของภูตดอกไม้ จนกระทั่งสายลมพัดผ่านมา แต่สายลมไม่ไปไหน สายลมตกหลุมรักดอกไม้ ตั้งใจอยู่เคียงคู่กัน เมื่อสายลมไม่พัดผ่าน ฤดูกาลไม่มาเยือน ทั้งสองจึงต้องจำพรากจากกัน

สายลมคิดถึง เพียงหนึ่งฤดู ได้ดอกไม้เคียงคู่ ก่อนจากกันไกล วันปีผันผ่าน ย้อนกลับมาใหม่ ให้ชูชื่นใจ ด้วยรักนี้เอย...

หลังจบบทได้บริบูรณ์นางก็พบว่าลูกทั้งสองหลับไปแล้ว หม่าเยี่ยนถิงห่มผ้าให้เด็ก ๆ เดินไปปิดหน้าต่างเพราะคืนนี้อากาศหนาว มองท้องฟ้าที่เมฆหนากว่าทุกวัน อากาศเย็นจัดจนนางเผลอห่อตัว

"คงต้องเตรียมตัวเผื่อหน้าหนาวด้วยสินะ"

หม่าเยี่ยนถิงพึมพำเบา นางยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำ แต่การเงินไม่เป็นใจนางไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองยากจนเช่นนี้มาก่อนเลย แต่โลกนี้นางยังไม่ค่อยคุ้นเคยคงค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน...

สถานการณ์การเงินของบ้านก็ยังร่อยหรอเหมือนเดิม แม้หม่าเยี่ยนถิงจะเข้าไปเก็บของป่ามาหลายวันแล้วก็ตาม เมล็ดพันธุ์ที่หว่านลงไปพึ่งแตกใบออกมาให้เห็นได้ไม่กี่วัน จึงไม่พร้อมให้นางเก็บไปขาย

"ดูเหมือนแม่ต้องขึ้นเขากันอีกสักพักเลยล่ะเด็ก ๆ" นางยิ้มเฝื่อนบอกเด็กทั้งสองที่วิ่งเล่นไล่จับแมลงอยู่หน้าบ้าน

"ข้าชอบขึ้นเขา" จื่อเหวินหันมายิ้มร่า บอกนางที่เริ่มมีสีหน้ากังวล เด็กคนนี้จะว่ารู้ความหรือมองโลกในแง่ดีนางก็ไม่แน่ใจ

"ท่านแม่เจ้าคะ เหมียวเหมียวอยากห่อข้าวไปกินเจ้าค่ะ กว่าพวกข้าจะกลับมาข้าก็หิวแล้ว"

"เสี่ยวหนี่" จื่อเหวินเอ็ดน้องสาวฝาแฝดเสียงเบา การเงินของบ้านตอนนี้ไม่ใช่พวกเขาจะเรียกร้องอะไรได้พร่ำเพรื่อ แม้ไม่รู้ว่าขัดสนประมาณไหน แต่เด็กชายก็เชื่อว่ายังไม่ดีพอจะให้พวกเขาเอาแต่ใจ

หนี่เหวินโดนดุก็หน้าหงอย แล้วไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

"ไม่เป็นไรหรอก มันเดินไกลพอสมควร พวกเจ้ายังเด็กต้องกินเยอะ ๆ สิ แค่ห่อข้าวสามสำรับ ไม่ลำบากนักหรอก"

หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยยิ้ม ๆ แล้วกลับเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารให้เด็ก ๆ กับตนเองไปทานระหว่างวัน ข้าวหุงร้อน ๆ คนละหนึ่งทัพพีกับปลาย่างคนละตัวก็น่าจะพอแล้วสำหรับมื้อหนึ่ง โชคดีที่เมื่อวานจับปลามาได้ทำให้พวกเขายังมีอาหารประเภทเนื้อกินอยู่

นางจูงมือฝาแฝดคนละข้างเดินทางผ่านตลาดด้านหลัง เป็นภาพที่ชาวบ้านเห็นจนชินตา ตั้งแต่หม่าเยี่ยนถิงย้ายมาอยู่ที่นี่ พวกเขายังจำได้เหมือนเรื่องนั้นพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

สตรีที่ดูอย่างไรก็ลูกผู้ดีถูกบังคับให้อยู่บ้านหลังเล็กซอมซ่อ นางสะอึกสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลาจนพวกตนรู้สึกสงสาร ช่วยกันไปซ่อมแซมบ้านให้ใหม่ นายสารถีพอทิ้งนางไว้ก็กลับไปแล้วไม่ได้โผล่หน้ามาอีกราวกับครอบครัวได้ทอดทิ้งสตรีผู้นี้ไปแล้ว

การแสดงน้ำใจต่อกัน ทำให้หม่าเยี่ยนถิงเปิดใจแล้วยอมบอกว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ นางไม่ได้เล่าอะไรมากไปกว่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้คาดคั้นและนำของจำเป็นมาแบ่งให้นาง บางวันก็ตั้งใจทำอาหารเผื่อแล้วบอกว่ามันเหลือเพื่อที่นางจะไม่ต้องเกรงใจมากนัก

มองผิวเผินหม่าเยี่ยนถิงก็เป็นคนน่าคบหาคนหนึ่ง...