ความสดใสของฝาแฝดทั้งสอง 1

หลายวันต่อมา หม่าเยี่ยนถิงก็เริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตในโลกใหม่ นางตื่นมาอุ่นน้ำแกงไว้ให้เด็ก ๆ แล้วตนเองไปถางวัชพืชรอบ ๆ บ้าน เพราะเป็นพื้นที่ไม่กว้างไม่แคบแต่หญ้าก็ยังขึ้นรกหนาทึบ นางต้องใช้เวลากับมันหลายวันทีเดียว เวลาย่างเข้ายามสายเด็ก ๆ ก็ตื่นมาล้างหน้าพร้อมทานข้าวเรียบร้อย

"ท่านแม่ วันนี้ให้ข้ากับเหมียวเหมียวทำอะไรดีขอรับ"

หม่าเยี่ยนถิงใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไปหาของป่ามาขายก็หลายวัน แต่เงินก็ยังไม่มากพอให้ใช้หมุนเวียน หากจะทำพืชผลคุณภาพดีไปขายเพื่อให้ได้ราคาสูง ๆ ผักที่มนุษย์ดูแลปลูกเองย่อมดูดีกว่าผักผลไม้ตามธรรมชาติ แค่ต้องระวังแมลงศัตรูดี ๆ หน่อย

"เราจะขึ้นเขากันอีกสักวัน"

หากรวมเงินของวันนี้ด้วย น่าจะพอซื้อเมล็ดพันธุ์มาปลูกได้สองสามอย่าง

หญ้าฝั่งขวาของเรือนถูกถางออกจนโล่งเตียนดีแล้ว เหลือแต่ฝั่งซ้ายที่ยังเห็นประปราย พรุ่งนี้บ่ายก็คงเสร็จหมด หลังจากนั้นต้องเริ่มปรับหน้าดิน

หรือจะเว้นการซื้อเมล็ดพันธุ์ไปก่อนดี

สีหน้าเคร่งเครียดของมารดาทำให้เด็ก ๆ ไม่กล้าถาม ได้แต่กินข้าวไปเงียบ ๆ กระทั่งออกจากบ้านมาที่ภูเขาลูกเดิม

ที่ผ่านมามารดาสอนจนจำได้หมดแล้วว่าพวกเขาต้องทำอะไรบ้าง จื่อเหวินเห็นมารดาเดินแยกไปอีกทางจับมือน้องสาวฝาแฝดเดินมาฝั่งตรงข้ามแล้วเริ่มเก็บผลไม้ต้นเตี้ยกับพืชบางอย่าง ที่นำไปประกอบอาหารได้ เขาไม่รู้ว่าอะไรกินได้หรือไม่ได้ แค่จำที่มารดาสอนมาก็ทำได้ง่าย ๆ แล้ว

ในขณะที่พี่ชายกำลังปีนป่ายบนต้นไม้ หนี่เหวินก็เดินเก็บผลมะเขือเทศที่ขึ้นอยู่ใกล้ ๆ ไปด้วย นางตั้งใจทำเพราะเมื่อทำแบบนี้นางจะได้รับคำชมจากมารดาทุกครั้ง และการทำให้ท่านแม่ยิ้มได้ทำให้นางมีความสุขตามมารดาไปด้วย

หนี่เหวินชอบท่านแม่คนนี้เพราะท่านแม่คนนี้ดูเข้มแข็งและดูสวยสง่างามมาก! เหมือนนิทานที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฟัง

หม่าเยี่ยนถิงไม่รู้ว่าลูกๆ คิดเห็นอย่างไรกับนาง ตอนนี้นางได้ของป่ามาเต็มตะกร้าเช่นเคย ก่อนจะจูงมือลูกไปตั้งแผงและเร่ขายที่ตลาดด้านหลังได้เงินมาจำนวนหนึ่ง แม้ไม่มากนักแต่ก็พอซื้อเมล็ดพันธุ์ได้สามชนิด

ทว่ากลับมาถึงบ้านก็ยังเอาเมล็ดพันธุ์ลงปลูกไม่ได้ นางต้องปรับหน้าดินเสียก่อน

หม่าเยี่ยนถิงเจียดเงินเล็กน้อยซื้ออุปกรณ์ทำสวนมาไว้เพราะอันเก่าที่หม่าเยี่ยนถิงทำเองแบบมือสมัครเล่นนั้นใช้การไม่ได้แล้ว นางใช้เวลาตลอดช่วงเย็นปรับหน้าดินแล้วทำแปลงปลูกให้เป็นสัดส่วนโดยมีเด็กคู่แฝดช่วยถางหญ้าและกำจัดวัชพืชที่เหลือ

แม่ลูกสองยังต้องขึ้นเขาไปหาของป่ามาประทังชีวิตระหว่างรอพืชผลให้ผลผลิต หลังจากปรับหน้าดินนางก็นำเมล็ดพันธุ์มาฝังไว้ มีเด็ก ๆ ตามดูอยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งหยุดมือไป

"มานี่สิ" หม่าเยี่ยนถิงกวักมือเรียกให้เด็กน้อยทั้งสองมานั่งใกล้ ๆ ชี้ดินตรงหน้าให้ดู

"นี่คือสิ่งที่จะเติบโตและให้ผลผลิตในอนาคต พวกเจ้าต้องช่วยแม่ดูแล คอยมารดน้ำและพรวนดิน ร้องเพลงให้มันฟัง"

"ร้องเพลงหรือเจ้าคะ?"

"เสียงเพลงไพเราะจะทำให้พืชเจริญเติบโตได้ดี" หม่าเยียนถิงโกหกหน้าตาย การที่นางทำเช่นนี้เพราะอยากให้เด็ก ๆ มีงานทำและมีส่วนร่วมกับการปลูกพืชผักในครั้งนี้

"ข้าชอบร้องเพลงเจ้าค่ะ" หนี่เหวินตาลุกวาว นางได้ผู้ชมเป็นพืชผลที่ยังไม่ทันโตแล้ว จะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้อย่างไร

เห็นลูกสาวตัวน้อยเสนอตัวถึงเพียงนี้ หม่าเยี่ยนถิงก็ไม่ขัด แต่ทั้งสองก็ยังต้องช่วยกันทำงานอื่น ๆ ด้วย นางไม่อยากให้หนี่เหวินคิดว่าการร้องเพลงก็เป็นงานทั้งหมดที่นางต้องทำแล้ว

ใบหน้าน่ารักน่าหยิกทั้งสองยังคอยวนเวียนมาให้นางเอาอกเอาใจ บางทีการเสแสร้งเป็นคนอื่นก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น อาจเพราะเรื่องที่นางเจอมามันแย่ยิ่งกว่านี้ก็เป็นได้

"เจ้าผักน้อย เจ้าต้องรีบโตเร็ว ๆ ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี เพราะงั้นเจ้าต้องออกผลมาสวยงามมาก ๆ" หนี่เหวินเอ่ยด้วยสีหน้าสดใสเหมือนดวงตะวันตอนฟ้าแจ้ง

หม่าเยี่ยนถิงได้ฟังก็อดแอบคิดในใจไม่ได้ว่า เมล็ดพันธุ์เหล่านั้นจะรู้สึกกดดันจากความคาดหวังของลูกสาวจนไม่ยอมออกผลหรือไม่นะ

ทว่าหนี่เหวินก็ยังไม่ย่อท้อในการมาพูดคุยกับสวนผักทีละต้น ร้องเพลงให้พวกมันฟังขณะที่พี่ชายรดน้ำพรวนดิน ส่วนนางถือตะกร้าคอยคัดแยกพวกมันบางต้นไปลงกระถาง

หม่าเยี่ยนถิงกำลังต้มน้ำแกงอยู่ในครัว มองดูพวกเขาเป็นระยะทั้งสองมีแม่เลี้ยงคนเดียวก็ยังไม่เคยตัดพ้อถึงผู้เป็นพ่อให้นางเห็น ทั้งน่าสงสารและน่าเห็นใจ

หม่าเยี่ยนถิงเคยพยายามนึกอยู่หลายครั้งว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่ก็ไม่ได้ผล ทุกครั้งที่พยายามจะนึกให้ออก ผลลัพธ์คืออาการปวดหัวอย่างหนักราวกับถูกบางอย่างปิดกั้นความทรงจำในส่วนนี้ไว้ จนสุดท้ายนางก็เลิกพยายาม

หากต้องทำขนาดนี้เพื่อปิดบังตัวตน ก็คงไม่ใช่คนที่มีค่าพอต้องเจอกระมัง หม่าเยี่ยนถิงครุ่นคิดถึงตัวตนของบิดาเจ้าฝาแฝด แต่ในเมื่อความทรงจำนี้มันพร่ามัวเกินไป ก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ เพราะถึงอย่างไรนางก็สามารถเลี้ยงดูเจ้าก้อนแป้งทั้งสองคนได้อยู่แล้ว