การเป็นแม่คนมันไม่ง่ายเลยสักนิด 2

ที่แท้ข้าก็ชอบเด็กมากนี่เอง!

ค้นพบตัวตนของตัวเองอีกหนึ่งอย่าง เยี่ยนถิงก็รู้สึกพอใจแล้ว ภูเขาด้านหลังของเมืองค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ ชาวบ้านมักมาเก็บของป่ากันที่นี่ หากได้ของดีหรือเก็บมาได้มากก็จะนำไปขายที่ตลาด

"อ้าวหม่าเยี่ยนถิง ได้ยินว่าเจ้าป่วย หายดีแล้วหรือ?" เส้นทางที่จะไปบังเอิญต้องผ่านถนนท้ายตลาดเส้นหนึ่งพอดี หม่าเยี่ยนถิงจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับคนในละแวกนี้

"หายดีแล้วเจ้าค่ะ เป็นเพราะยาของท่านแท้ ๆ ขอบคุณมากนะเจ้าคะ"

"แหม ๆ คนกันเองทั้งนั้น เรื่องนิด ๆ หน่อย ๆ แค่นี้เจ้าอย่าใส่ใจเลย"

"มิได้เจ้าค่ะ ที่เยี่ยนถิงได้รับความเอ็นดูมาตลอดเป็นท่านป้าท่านลุงช่วยเหลือนี่เจ้าคะ"

ท่านป้าเจ้าของร้านหมั่นโถวพูดคุยกับพวกนางอีกเล็กน้อยก็ปล่อยให้เด็ก ๆ เดินต่อไปกับนาง หากยังรั้งอยู่ก็กลัวสามแม่ลูกจะได้กลับมืดค่ำ ถึงนางจะเอ็นดูฝาแฝดทั้งสองมากก็ตาม

ทางขึ้นเขาช่วงแรกไม่ค่อยลาดชันเท่าด้านบน เด็ก ๆ จึงเดินได้สะดวก แต่พอเดินมานานก็เริ่มเมื่อย

"ท่านแม่ ข้าขี่คอท่านได้ไหม?" หนี่เหวินถือตะกร้าเดินมาช้อนตามองตรงหน้านาง เยี่ยนถิงรู้สึกเหมือนจิตใจโดนโจมตีด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

"อะ อื้ม ได้สิ"

"ท่านแม่ ข้าก็อยากขี่คอท่านเหมือนกัน" จื่อเหวินเดินตามมาออดอ้อนบ้าง เห็นน้องร้องขอได้เขาก็แอบอิจฉาอยู่นิด ๆ

"ทีละคนนะ" เยี่ยนถิงนั่งย่อให้บุตรสาวปีนขึ้นมาก่อนจะจับมือบุตรชายด้วยมือข้างที่ว่าง ตะกร้าของพวกเขานางก็รวบมาถือไว้ด้วยมือเดียว

เห็นมารดาไม่ทอดทิ้งให้เขาเดินลำพังจื่อเหวินก็ยิ้มกว้างไปตลอดทาง เดินมาถึงต้นพลับพลึงต้นหนึ่งหนี่เหวินก็ร้องจะลง นางเลยได้โอกาสให้บุตรชายเปลี่ยนขึ้นมาแทน

"ท่านแม่ ถ้าความสูงประมาณนี้ล่ะก็ เราหยิบไข่บนรังนกได้บางรังเลยนะ" จื่อเหวินตาวาววับหลังได้สัมผัสมุมมองใหม่

"นั่นก็ถูกของเจ้า แต่จะเก็บไข่ไปพร่ำเพรื่อไม่ได้หรอกนะ"

"ทำไมล่ะขอรับ?"

"พวกมันเป็นนกป่า มีศัตรูตามธรรมชาติมากพออยู่แล้ว หากเราเอาไข่มันมากินทุกครั้งที่เจอ ลูกนกก็จะไม่ได้เกิด แล้วถ้ามีคนทำแบบนี้ทุกวันวันละร้อยละพันคน พวกมันคงสูญพันธุ์ในสักวัน"

"ท่านแม่ สูญพันธุ์คืออะไรขอรับ?"

"เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นมันตัวเป็น ๆ อีกหลังจากนั้น เหลือเพียงซากโครงกระดูกให้เจ้าเรียนรู้ว่าเคยมีมันอาศัยอยู่ร่วมกับเรา"

"ฟังดูเศร้าจัง"

"ฟังดูเศร้าจริง ๆ" เยี่ยนถิงยืนยันคำตอบด้วยสายตาว่างเปล่า จะกล่าวว่านางไม่สนต่อหน้าพวกเขาก็คงไม่ได้ ต่อให้ต้องล่าสัตว์ทั้งป่านางก็คงไม่รู้สึกอะไร และที่มันสิ้นเปลืองทรัพยากรโดยใช่เหตุก็เป็นเรื่องจริง

เดินเข้ามาลึกอีกนิด เยี่ยนถิงก็พบแหล่งพืชผลที่เก็บได้ เด็กเดินไปขุนหัวมันอยู่ทางหนึ่ง ส่วนนางก็ขุดเผือกและเก็บผลไม้อยู่ไม่ไกล ของพวกนี้เก็บไปมาก ๆ ใช่ว่าจะดี หากเก็บตามใจคงไม่มีเหลือให้กินถึงวันหน้า คนที่มาทีหลังก็จะได้เข้าป่าลึกขึ้นไปอีกด้วย

ข้าคงต้องหางานทำแล้ว

นางปาดเหงื่อสู้แดด ความสามารถติดตัวของหม่าเยี่ยนถิงมีศาสตร์และศิลป์ที่สตรีชั้นสูงต้องทำได้ครบหมด แต่ความรู้ในหัวของนางกลับไม่มีโอกาสได้รับการเจียระไน

ในเมื่อไม่มีกรอบตระกูลปิดกั้นแล้ว หม่าเยี่ยนถิงจะขอเอาความรู้นั้นมาใช้สักหน่อยคงไม่เป็นไร อีกทั้งนางก็อยู่ในโลกยุคใหม่ที่การศึกษาเปิดกว้างให้ทุกคน หากนำมารวมกันได้ต้องเกิดผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเป็นแน่

"ต้องฟื้นฟูสวน ทำคอกสัตว์ แล้วก็อะไรอีกนะ..."

เยี่ยนถิงวางแผนชีวิตไปพลางหาผลไม้บริเวณนั้นเพิ่ม เวลาบ่ายคล้อยพวกเขาก็ได้วัตถุดิบมาเต็มตะกร้า ตะกร้าสานของเด็ก ๆ ก็เต็มไปด้วยผลไม้หลากสีที่หาเจอในป่า ขากลับเยี่ยนถิงก็ยังไม่ลืมทักทายท่านป้าเจ้าของร้านหมั่นโถวและคนคุ้นหน้าที่คุ้นตาที่เคยให้ความช่วยเหลือ

กลับมาถึงเรือนหลังเล็กท้ายหมู่บ้าน เยี่ยนถิงก็แบ่งงานให้เด็ก ๆ ทำตามที่พวกเขาร้องขอ หนี่เหวินเป็นลูกมือมารดานำผักไปล้างน้ำ ส่วนจื่อเหวินก็มาช่วยหุงข้าวที่เหลือไม่กี่หยิบมือ

เยี่ยนถิงเหลือบมองดูแล้วก็รู้สึกว่าต้องรีบหาเงินเพิ่ม เด็ก ๆ อยู่ในวัยกำลังโต นางไม่อยากให้อดแม้แต่มื้อเดียว ตั้งแต่เช้ามาก็ได้กินหมั่นโถวของฝากไปคนละชิ้นเท่านั้น หากไม่ใช่ว่านางพึ่งหายป่วยจนแทบไม่มีแรงก็คงทำอะไรง่าย ๆ ให้พวกเขากินได้ก่อนออกไป

"ท่านแม่ น้ำจะหมดแล้วขอรับ" จื่อเหวินชะโงกหน้าดูในตุ่มแล้วหันมาบอกมารดา

"เจ้าไปกับน้องได้หรือไม่ ช่วยกันถือมาคนละถัง" เยี่ยนถิงเอ่ยถาม อย่างไมมั่นใจ แต่จากความทรงจำเหมือนเด็กๆ จะเคยช่วยมารดาตักน้ำตอนที่ท่านแม่ป่วย

"ได้ขอรับ / ได้เจ้าค่ะ"

"อย่าไปกับคนแปลกหน้า อย่ารับของมาไม่ว่ากับใคร ต่อให้เป็นคนที่เจ้าคุ้นหน้าก็ตาม ห้ามเอาอะไรใส่ปากทั้งนั้น ถ้ารู้สึกว่าไม่น่าไว้ใจก็ทิ้งถังน้ำแล้ววิ่งหนีเลยนะ เข้าใจหรือไม่"

"...ท่านแม่พูดยาวจังขอรับ ข้าฟังไม่ทัน"

"ข้าจะพูดใหม่อีกรอบ หลังจากนี้ก็จะพูดอีก จะพูดจนกว่าพวกเจ้าสองคนจะท่องได้"

"มันคืออะไรหรือเจ้าคะ?"

"กฎเพื่อความอยู่รอดอย่างไรล่ะ"

เยี่ยนถิงตอบด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจเต็มเปี่ยม นางไม่รู้ว่าโลกนี้จะมีคนชั่วหลอกเด็กไปขายเหมือนชาติก่อนหรือไม่ แต่เพราะเติบโตมากับโลกสีดำนางจึงมองทุกอย่างเป็นสีเทา ๆ หมด การป้องกันไว้ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแล้วมาเสียใจในภายหลัง