การเป็นแม่คนมันไม่ง่ายเลยสักนิด 1

เยี่ยนถิงที่ตอนนี้ต้องกลายเป็นหม่าเยี่ยนถิงอย่างช่วยไม่ได้ นางใช้เวลาช่วงเช้าของวันในการสำรวจความเป็นอยู่ของตัวเองกับลูก ๆ ที่ไม่ได้คลอดออกมา เด็ก ๆ ตามติดนางทุกฝีก้าวเหมือนกลัวผู้เป็นแม่จะหายไป

ก็เข้าใจได้อยู่ มีกันสามคนแม่ลูก ถ้าหม่าเยี่ยนถิงตายไปจริง ๆ โดยที่เธอไม่ได้มาอาศัยร่างอยู่แทน เด็ก ๆ จะมีชะตาชีวิตอย่างไรก็ไม่รู้

เยี่ยนถิงเดินออกมาดูด้านนอกบ้าน ถึงพึ่งเห็นว่าสวนผักที่เจ้าตัวเคยตั้งใจปลูกบัดนี้แห้งเหี่ยวและเฉาตายไปหมดเพราะไม่ได้รับการดูแลที่ดี จากภาพความทรงจำสุดท้าย นางก็ไม่แปลกใจหรอกที่มันจะเป็นแบบนี้

ถูกบิดาไล่ออกมา มารดาก็มีปากมีเสียงไม่ได้มาก การปลูกผักสวนครัวเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว แต่สภาพจิตใจของหม่าเยี่ยนถิงไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น สุดท้ายก็ต้องพบจุดจบอันน่าเศร้า

มือสังหารที่วางมีดไปแล้วตั้งจะทำสุสานและป้ายวิญญาณเล็ก ๆ ให้ในภายหลัง แต่คงสลักชื่อไว้ไม่ได้เพราะเด็ก ๆ จะสงสัยเอา

จื่อเหวินกับหนี่เหวินยังตามติดมารดาทุกฝีก้าวจนเยี่ยนถิงทำอะไรไม่ถนัดนัก เดิมหม่าเยี่ยนถิงตั้งใจให้เด็กทั้งสองใช้แซ่บิดา แต่นึกอย่างไรก็นึกถึงเรื่องเขาคนนั้นไม่ออก จึงทำได้เพียงให้แซ่ตนไปพลาง และพวกเขาก็ยังไม่ถูกบันทึกชื่อลงในตระกูลเลยด้วย

"เป่าเปา เหมียวเหมียว พวกเจ้าจะตามติดแม่ไปถึงไหน ไปเล่นเถิด แม่หายไข้แล้ว ไม่เป็นไรหรอก"

"ท่านแม่จะไม่ตาย ใช่ไหมเจ้าคะ?"

เยี่ยนถิงไม่ได้ตอบในทันที อดคิดไม่ได้ว่าเด็กขนาดนี้ไปเรียนรู้คำพวกนั้นมาจากไหน พวกเขาพึ่งสามขวบย่างสี่ขวบเท่านั้น ชีวิตต้องลำบากขนาดไหนถึงรู้ว่าความตายเป็นอย่างไรตั้งแต่อายุเท่านี้

"แม่ไม่สบายเพราะอากาศเปลี่ยนน่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว กินยาไปตั้งหนึ่งหม้อ" นางยิ้มให้ หวังให้เด็กฝาแฝดคลายกังวล

นึกย้อนไปแล้วหม่าเยี่ยนถิงก็ช่างเป็นสตรีที่ยอดเยี่ยม และเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่า การที่จะเลี้ยงเด็กสองคนด้วยตัวคนเดียวเป็นอะไรที่เหนื่อยจนนางยังนึกภาพไม่ออก แค่คนเดียวก็เหนื่อยแล้ว อีกทั้งนางไม่มีใครช่วยเหลือเลย

ไม่แปลกใจที่จะมีภาวะซึมเศร้าหลังคลอด จนนำมาสู่สภาพจิตใจที่อ่อนแอลงอย่างช่วยไม่ได้ ช่างเป็นสตรีที่น่าสงสารยิ่ง หากหม่าเยี่ยนถิงร้องขอ นางก็อยากไปเอาคืนตระกูลให้ แต่เจ้าตัวอาจไม่ได้ต้องการอย่างนั้น แล้วนางจะสอดมือเข้าไปยุ่งสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร

เจตนารมที่แน่วแน่เพียงอย่างเดียวที่เยี่ยนถิงสานต่อให้ได้คือการดูแลเจ้าหมั่นโถวทั้งสองนี่ให้ดีสมกับที่นางเฝ้าถนอมมา

"ท่านแม่ ท่านคงเหนื่อยมาก ๆ ถึงได้ป่วย ท่านจะล้มลงไปแบบนั้นอีกหรือไม่ เป่าเปาจะเป็นเด็กดี ท่านแม่อย่าฝืนตัวเองอีกเลยนะ" จื่นเหวินน้ำตาคลอจนตาแดง แต่ก็ไม่ยอมร้องออกมา

เยี่ยนถิงเดินไปนั่งตรงหน้าเขา ย่อตัวให้ระดับสายตาเสมอกัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่อดีตมือสังหารคนหนึ่งจะทำได้ แฝดพี่ผู้นี้โตเท่านี้แต่รู้ความกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก หม่าเยี่ยนถิงสั่งสอนลูกมาได้ดีจริง ๆ แต่นางก็ละเลยตัวเองมากไปเช่นกัน

แววตาของท่านหญิงหม้ายดูหมองหม่นอยู่ครู่หนึ่ง

"พวกเจ้าเป็นเด็กดีมาตลอด อย่าคิดอะไรแบบนั้นเลยนะ แม่ฝืนตัวเองมากไปจึงล้มป่วยเท่านั้น จากนี้คงไม่แล้ว แม่ควรให้พวกเจ้าช่วยงานอย่างที่พวกเจ้าต้องการบ้าง"

"ท่านแม่ หนี่เหวินทำงานบ้านเก่งมากนะเจ้าคะ" คุณหนูน้อยไร้จวนเอ่ยขึ้น อยากให้มารดาชมนางบ้าง

"พวกเจ้าเก่งทั้งคู่ ไม่มีอะไรที่ลูกแม่ทำไม่ได้หรอก" นางยิ้มกว้างให้พวกเขา สถานการณ์อึมครึมก่อนหน้านี้ก็สดใสขึ้นมาเพราะเสียงเจื้อยแจ้วและรอยยิ้มของเด็กสองคน

หลังไล่ลูก ๆ ไปเล่นในสวนแล้ว เยี่ยนถิงก็กลับเข้ามาด้านในเพื่อวางแผนการใช้ชีวิตหลังจากนี้ เด็ก ๆ ยังอยู่ในสายตา มองผ่านหน้าต่างออกไปก็เห็นชัดเจน ทำให้นางไม่กังวลว่าพวกเขาอาจจะคลาดสายตาจนได้รับอันตราย

สถานะทางการเงินของบ้านไม่สู้ดีมาสักพัก เพราะผลผลิตปีนี้ย่ำแย่ ทำให้กระทบกันไปหมดตั้งแต่พลเรือนยันขุนนางในวัง

ก่อนอื่นนางต้องบูรณะสวนให้กลับฟื้นคืนเหมือนเดิม ต้องเลี้ยงสัตว์พอให้กินได้ยามฉุกเฉิน อย่างน้อยก็ควรต้องมีไก่ เยี่ยนถิงมองถุงเงินผอมกะหร่องในมือด้วยแววตาสิ้นหวัง ตัวหม่าเยี่ยนถิงยังดูมีข้าวกินมากกว่าเจ้าถุงเงินนี่อีก

"เฮ่อ...ข้าจะบ้าตาย"

พอคิดเรื่องเงิน สถานการณ์อันจำใจเกิดก็ผุดขึ้นมาในหัว ระยะหลังมานี้หม่าเยี่ยนถิงต้องขึ้นเขาไปเก็บเผือกขุดมันประทังชีวิตบนเขาด้านหลัง ก่อนจะไปถึงจุดที่ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรในโลกนี้ดี นางต้องจัดการกับสถานะทางการเงินในบ้านที่กำลังร่อยหรอนี่ก่อน

คิดได้ดังนั้นนั้นเยี่ยนถิงก็หยิบตะกร้าสานมาสะพานหลัง ให้ตะกร้าถือเด็ก ๆ ไปคนละอันแล้วพาทั้งคู่เดินทางขึ้นเขา

"ท่านแม่จะพาพวกข้าไปผจญภัยอีกแล้ว"

"พวกข้าจะได้ปีนต้นไม้เก็บไข่นกกันอีก"

เสียงเด็กสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้สถานการณ์อันน่าอดสูดูสดใสขึ้นมา เยี่ยนถิงโดนความสดใสวัยเยาว์กระแทกตาจนอดปลาบปลื้มไม่ได้ ที่โลกแสนเละเทะยังมีความสดใสน้อย ๆ เหลืออยู่

ที่แท้ข้าก็ชอบเด็กมากนี่เอง!