กลายเป็นหนูทดลองขององค์กร 2

เยี่ยนถิงสะลึมสะลือ รู้สึกเหมือนตัวเองกึ่งหลับกึ่งตื่น แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนแข็ง ๆ ที่ดูน่าจะไม่ใช่เตียงของโรงพยาบาล ฉับพลันก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนเธอสลบไปอีกครั้ง

"สามีเป็นใครก็ไม่รู้งั้นหรือ!? น่าขายหน้าจริง นี่เจ้าทำตัวเป็นนางโลมเมืองหรืออย่างไร!"

น้ำเหลือจากการซักผ้าถูกสาดใส่หญิงสาวผู้หนึ่งโครมใหญ่จนเปียกและเหม็นไปทั้งตัว

"ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกตั้งครรภ์อยู่ อย่าใจร้ายกับหลานเลยนะเจ้าคะ ได้โปรดเมตตาลูกด้วยเจ้าค่ะ"

"อย่ามาแตะต้องตัวข้า! ช่างไม่สำนึกเลย ยังกล้าเรียกร้องอะไรอีกหรือ อยู่เป็นท่านหญิงดี ๆ ไม่ชอบ ออกไปสมสู่กับชายใดก็ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แบบนี้จะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! ลากตัวนางออกไป ส่งไปหัวเมืองชั้นนอก เจ้าไปสำนึกผิดที่นั่นเสีย อย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก"

"ท่านพ่อ!"

สตรีผู้นั้นฟูมฟาย ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลพราก ในใจรู้ดีว่าบิดาต้องโกรธ และคงไม่หายโกรธเร็ว ๆ นี้ นางคงต้องฝืนใจพาลูกไปอยู่ที่อื่น ไม่รู้ว่าหลังได้เห็นหน้าหลานจะยอมใจอ่อนบ้างหรือ แต่หม่าเยี่ยนถิงก็ไม่มีอะไรแก้ตัวได้เช่นกัน

นางยอมพลีกายให้คนผู้นั้นเอง แต่จะบอกออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้หม่าเยี่ยนถิงถูกส่งตัวขึ้นรถม้าโทรม ๆ อย่างไม่เหลือศักดิ์ศรี

สิ่งที่เห็นอยู่นี้เยี่ยนถิงคิดว่าตนฝัน และเป็นปกติที่เราจะควบคุมไม่ได้ทั้งหมด ต่อให้รู้สึกตัวแล้วว่านี่เป็นความฝันก็ตาม ถ้าเป็นเยี่ยนถิงจริง ๆ ถูกน้ำซักผ้าสาดขนาดนั้นนางคงต้องถีบสาวใช้คนนั้นคืนสักทีแล้ว ต่อให้ทำตามสั่งบิดา แต่มีหรือนางจะยอมโดนสาวใช้กระทำราวกับเป็นลูกบ่าวเหมือนกัน

ที่นั่งสั่นงก ๆ อยู่บนรถม้าเพราะหนาวนี่ก็ไม่ใช่ตัวเธออีก น้ำตาที่ไหลอยู่ก็ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นของหม่าเยี่ยนถิง

หญิงสาวนักฆ่าเริ่มสับสน หากจิตสุดท้ายตอนหลับยึดติดกับเรื่องใดจนนำไปสู่ฝันนั้น ก็ไม่น่าใช่ซีรี่ส์ย้อนยุคสักเรื่องแน่ ๆ แต่เรื่องที่ฝันมันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่คิดเลยก็มีให้ได้ยินออกบ่อยไป

อยู่ ๆ ความฝันของเธอก็เปลี่ยนฉากเป็นบ้านไม้หลังเก่าที่พออยู่ได้ในแถบชนบท แล้วตัวเธอก็ร้อนจัดเพราะพิษไข้

เยี่ยนถิงถูกกระชากออกจากความฝันกะทันหัน เพราะเสียงร้องหรืออะไรสักอย่างที่มารบกวน พริบตาแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเธอสัมผัสได้ว่าตัวเองตัวร้อนมากจนเหมือนจะเป็นไข้สูง

หรือนี่เป็นสาเหตุของการฝันร้ายติดต่อกันถึงสองเรื่อง เรื่องแรกคือเธอถูกองค์กรหักหลัง เรื่องที่สองคือหญิงสาวที่ถูกทางบ้านทอดทิ้งเพราะท้องไร้สามี

เยี่ยนถิงปวดหัวตุบ ๆ จนแทบระเบิด เธอหายใจหอบและไม่มีแรงส่งเสียง จับคอตัวเองดูทั้งที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงก็พบว่าตัวเธอร้อนมากอย่างที่คาด แทบเหมือนเอาตัวเองไปอยู่ในกองไฟมาอย่างไรอย่างนั้น

ภาพตรงหน้าพร่าเลือน แต่ก็ยังพอมองออกมาเป็นห้องห้องหนึ่งที่ทำจากไม้ทั้งหมด มีตะเกียงส่องแสงริบหรี่ หรือว่าเธอพลัดตกน้ำตอนขึ้นเรือกันแน่ถึงได้อยู่ ๆ ไม่สบายหนักอย่างนี้

เยี่ยนถิงพยายามประคองตัวเองขึ้นจากความปวดเมื่อยทั่วทั้งร่าง เธอต้องหาวิธีลดไข้ก่อนไม่อย่างนั้นคงได้ช็อกตายแน่ นักฆ่าสาวคลำทางไปทั้งสภาพไม่สู้ดี เธอไม่มีสติพิจารณาอะไรนอกจากหาน้ำมาดื่มให้ได้ก่อน มือปัดป่ายไปข้างเตียงที่นอนก็ไม่พบสิ่งที่ต้องการ จึงฝืนลุกขึ้นมาทั้งที่เสี่ยงจะล้มได้ทุกย่างก้าว

ใกล้ประตูหรือหน้าต่างเธอก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนนี้ตาลายไปหมด

"อึก!" เพราะสภาพร่างกายกำลังย่ำแย่ เยี่ยนถิงจึงรู้สึกเจ็บที่อกขึ้นมา เธอยกกาน้ำขึ้นดื่มทั้งอย่างนั้น เพราะกระหายจนทนไม่ไหว ก่อนพาร่างที่ซวนเซกลับไปนอนที่เดิม

ใครจะคิดว่า เธอยังฝันต่อเรื่องเดิมได้อีก...

หม่าเยี่ยนถิงเป็นคุณหนูจวนขุนนางผู้หนึ่ง จึงได้รับการสั่งสอนจากอาจารย์มากวิชาหลายแขนง ทำให้นางมีความรู้รอบตัวมากกว่าเด็กวัยเดียวกันหลาย ๆ คน แต่ด้วยเป็นสตรีแคว้นเซี่ย การทำงานบางอย่างยังนิยมให้บุรุษรับผิดชอบ นางจึงทำได้เพียงเรียนรู้ไว้ประดับสมอง

หลังถูกบิดาขับไล่มาที่ชนบทของหัวเมืองชั้นนอก ชีวิตจากที่เคยมีบ่าวติดตามก็ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ท้องของนางก็โตขึ้นเรื่อย ๆ จนเดินเหินไม่สะดวก เห็นนางเป็นหญิงหม้ายตัวคนเดียวในเมืองใหญ่ เพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงก็มาช่วยดูแลนางเป็นครั้งคราวไปจนถึงตอนคลอดบุตรฝาแฝดออกมา

เยี่ยนถิงมองภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นในฝัน ในมุมมองของหม่าเยี่ยนถิง แม้จะขัดใจที่ต้องมาน้ำหูน้ำตาไหลพร่ำเพรื่อด้วยความซาบซึ้งของนาง แต่เธอก็ขัดขืนการสวมบทบาทนี้ไม่ได้ และเธอก็ไม่ได้เกลียดเด็ก บุตรชายหญิงของหม่าเยี่ยนถิงจึงทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย

ฝันเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ ฉันคงป่วยหนักจริง ๆ

หญิงสาวมือสังหารได้แต่ถอนหายใจในความคิด

น่าแปลกที่ความฝันนี้ย้อนความไปถึงนางตอนยังเยาว์ได้ แต่ไม่ยักรู้ว่าใครคือคนที่ทำให้นางตั้งครรภ์ แต่เธอจะสนใจทำไมล่ะ อย่างไรถ้าตื่นความฝันนี่ก็จะหายไปเองเหมือนภาพตัดอยู่แล้ว แถมตอนตื่นก็จำไม่ได้ด้วยว่าตัวเองฝันอะไรไปบ้าง

ทว่าชีวิตที่ไร้สามีของหม่าเยี่ยนถิงไม่ได้สงบสุขอย่างที่นางแสดงออก สตรีตกยากผู้นี้ร้องไห้ทุกค่ำคืน ตัดพ้อกับสวรรค์ที่ไม่ให้เธอสมหวัง เพียงอยากพบใครคนนั้นและใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน