กลายเป็นหนูทดลองขององค์กร 1

ความรู้สึกปวดหนึบแล่นขึ้นมาทันทีที่รู้สึกตัว เธอฝืนลืมตาอย่างยากลำบากแล้วก็พบแสงไฟสว่างจ้าที่ติดอยู่บนเพดานด้านบน เสียงพูดคุยดังระงมทันทีที่เธอตื่น แต่เยี่ยนถิงจับใจความไม่ได้สักประโยค ตอนนี้เธอปวดหัวอย่างรุนแรงจนสามารถหมดสติลงไปได้ทุกเมื่อ

นี่เธออยู่ที่ไหนกัน

"รู้สึกตัวแล้วเหรอ ช้ากว่าที่คิดนะ โจวคงหนักมือกับเธอไปหน่อย แต่ให้อภัยเขาเถอะ งานใช้แรงแบบนี้ไม่ใช่ของถนัดนี่นา"

"พูดอะไร" เธอเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง รู้สึกลำคอแห้งผากเหมือนมีแต่ทราย

"ไม่มีอะไรที่เธอจำเป็นต้องรู้หรอก" ชายในชุดกาวน์ที่เธอเห็นหน้าเพียงเงาที่ทาบผ่านเดินสำรวจเธออย่างช้าๆ

กลิ่นยาฉุนกึกจนเธอไม่ได้กลิ่นอย่างอื่นอย่างใดในห้องนี้ เยี่ยนถิงรู้สึกเหมือนตัวเองโดนรมยาอยู่ตลอดเวลาผ่านสายระโยงระยางที่เจาะเข้ามาในเส้นเลือด องค์กรต้องทำอะไรบางอย่างกับเธอแน่นอน และหญิงสาวมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องดี

งุนงงอยู่ไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ทุกคนในห้องโค้งหัวให้ชายคนนั้น เห็นเพียงท่าทางที่ชอบล้วงมือในกระเป๋าเวลาเดินก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือบอสขององค์กรมืดที่เธอสังกัด

"เยี่ยนถิงหนอเยี่ยนถิง ทำงานให้องค์กรอย่างซื่อสัตย์มาตลอดหลายปี นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เราจะตอบแทนเธอได้"

"คุณตั้งใจจะทำ…อะไร" พูดแต่ละคำช่างยากลำบาก หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดคอที่จังหวะเปล่งเสียง

"ระหว่างโดนเราทำให้ตาย กับโดนพวกนั้นตามล่าแล้วฆ่าให้ตาย เธอคงยินดีกับอย่างแรกมากกว่าอยู่แล้ว หึๆ"

"คิดเอง…เออเอง" เธอโกรธ แต่ก็แปลกใจที่ตัวเองสงบนิ่งได้ขนาดนี้ หรือเพราะทำใจไว้แล้วกันนะว่าจุดจบคงไม่สวยงาม

หัวหน้ามาเฟียกลุ่มนั้นมีอิทธิพลไม่น้อย แถมยังเป็นคนสำคัญต่อหลาย ๆ อิทธิพลที่กำลังเติบโตในช่วงนี้ด้วย ดูจากอุปกรณ์ทั้งหมดนี่แล้ว คงเตรียมการไว้ตั้งแต่ตอนเธอตกลงรับงานนี้ ตั้งใจปิดปากเธอตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือนั่น

อา เยี่ยนถิงหนอเยี่ยนถิง ขนาดวาระสุดท้ายก็ยังต้องตายในองค์กรด้วยน้ำมือขององค์กร น่าสมเพชจริง ๆ

เธอไม่ได้ใส่ใจนักว่าพวกเขาจะทำอะไรกับร่างกายนี้ต่อ ทว่าพอเห็นเครื่องมือที่หมอเถื่อนคนหนึ่งถือมาก็เกิดผวาอย่างช่วยไม่ได้

ละ เลื่อยเนี่ยนะ! บ้าไปแล้วเหรอ!?

ขณะที่นักฆ่ายอดฝีมือกำลังกรีดร้องในใจ มุมหนึ่งของห้องผ่าตัดก็กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องล้างสมอง

"เคยทดลองมาก่อนไหมหมออี้"

"ครั้งแรกครับ"

"แล้วเยี่ยนถิงจะตายรึเปล่า ไอ้เครื่องมือนี้มันปลอดภัยจริง ๆ ใช่ไหม ฉันยังต้องการความสามารถเธออยู่นะ"

"ก็ทดลองครั้งแรกนี่ครับ"

"..."

ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัวกับการพูดคุยครั้งนี้เหลือเกิน ไม่สิ เขาปวดหัวทุกครั้งที่ต้องคุยงานกับเจ้าหมอเถื่อนนี่ตลอดนั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่ว่าฝีมือนั่นเป็นของจริงล่ะก็ เขาคงสั่งเก็บเจ้าหมอนี่ไปนานแล้ว

"เอาเถอะ จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำ" เขาบอกปัดด้วยความระอาใจแล้วออกไปเฝ้าดูการทดลองอยู่นอกห้องกระจก

เสียงเครื่องยนต์ขนาดจิ๋วทำงานดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท ใบเลื่อยเล็กที่มองด้วยตาเปล่าจากระยะห่างไม่ถึงเมตรเหมือนเป็นใบมีดธรรมดา

ทว่าหากตั้งใจเพ่งดูใกล้ๆ จะเห็นว่ามันมีฟันแหลมๆ วิ่งวนไปตามฟันเฟือง เยี่ยนถิงหน้าซีดเผือดแต่ทำอะไรมากไปกว่าขยับลูกตาไปมา เหมือนร่างกายของเธออาบยาชามาเป็นอ่าง

ทันทีที่เนื้อส่วนศีรษะถูกบาดด้วยคมโลหะ หญิงสาวก็สลบไปด้วยอาการช็อกทันที เสียงสัญญาณเตือนจากเครื่องวัดอัตราการเต้นหัวใจและชีพจรดังก้องสะท้อนออกมาถึงด้านนอก ไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดสว่างวาบ บ่งบอกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงขณะนี้อยู่ในภาวะวิกฤต

"หมออี้! รีบทำอะไรสักอย่างสิ เธอจะตายเอานะ ฉันยังต้องการฝีมือแม่นั่นอยู่!"

"แต่บอสเป็นคนอนุมัติให้ทดลองผลงานชิ้นนี้กับเธอเองนี่ครับ"

"หมออี้! ถ้ายังเถียงไม่เลิกผมจะฆ่าคุณเป็นคนต่อไป หยุดมันเดี๋ยวนี้"

ขณะที่ทั้งในทั้งนอกห้องกำลังวุ่นวาย เยี่ยนถิงก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว มีแต่กลิ่นยาฉุนกึกที่ยังคงค้างอยู่ในโพรงจมูก และจางหายไปอย่างช้า ๆ

แว่วเสียงพร่ำเรียกหา แต่เธอนึกไม่ออกว่าเสียงใคร มันดังมาจากที่ไกล ๆ คล้ายอยู่บนสะพานอีกฟากหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็ดูคล้ายเสียงของเธอเองอยู่เหมือนกัน

นี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า?

เยี่ยนถิงพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาบนทุ่งหญ้าสักแห่งหนึ่ง มีดอกไม้หลากสีรายล้อม ทว่าทิวทัศน์นี้ก็อยู่ไม่นาน พวกมันเหี่ยวเฉาลงราวกับโดนน้ำกรดสาด กลายเป็นธุลีเน่าเปื่อยและทิ้งให้เธอยืนโดดเดี่ยวท่ามกลางผืนดิน ที่บางแห่งก็แห้งแตก บางแห่งก็กลายเป็นโคลนตมอย่างไม่สมประกอบ

จะบอกว่านักฆ่าอย่างเธอไม่ควรตายบนทุ่งดอกไม้หรือยังไงกัน… ถ้าเป็นอย่างนั้นเยี่ยนถิงก็อยากเรียกร้องเช่นกัน คืนชีวิตธรรมดาให้เธอสิ คืนความเป็นเด็กสาวสามัญให้เธอ คืนครอบครัวและบ้านเกิดให้เธอ คืนชีวิตธรรมดาที่ไม่ต้องหวาดระแวงทุกวินาทีมาให้เธอสิ

เอาสิ่งที่เรียกว่าโอกาสของเธอคืนมา ถ้าจะตัดสินกันด้วยสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตา เช่นนั้นก็จงคืนทางเลือกที่ว่านั่นมาให้เธอ!