บทที่ 1 ความน่าเบื่อที่น่าตื่นเต้น (2/2)

“เป็นแค่บ่าว อย่ามาสาระแนเรื่องของข้า ส่วนนังบ้านี่ก็อยู่ในเรือนของข้าเพราะฉะนั้นข้าจะทำอันใดกับมันก็ได้”

“โธ่ คุณชายใหญ่ บ่าวภายในจวนมีออกตั้งมากเหตุใดต้องรังแกนังบ้านี่ด้วยเล่า” สตรีอวบอ้วนยังคงยกมือไหว้ขอความเมตตา

“ไม่ดีหรือ หากข้าให้นังบ้านี่เป็นสตรีอุ่นเตียง อย่างน้อยข้าก็คงมอบเงินทองให้เจ้าอยู่มากโข”

บุรุษเบื้องหน้าของหานหนิงเฉิงแสยะยิ้มด้วยความร้ายกาจ ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้สตรีร่างเล็กที่จับเอาไว้ และในจังหวะที่สตรีผู้นั้นเบี่ยงใบหน้าหลบ เขาจึงเห็นว่านางคือสตรีบ้าใบ้ที่ทำให้เขาถึงกับนอนไม่หลับ

เมื่อเห็นว่าสตรีที่ทำให้เขาตะลึงจนเก็บเอาไว้ฝัน กำลังถูกหลีอวิ้นหยาง บุตรชายคนโตของเสนาบดีกรมโยธาที่เคยเป็นคู่แข่งของเขากำลังรังแกสตรีผู้นั้น หานหนิงเฉิงกำมือแน่นมองไปยังเบื้องหน้าด้วยความไม่พอใจ

“ปล่อยข้า” สตรีบ้าใบ้พยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

“เป็นที่ระบายความใคร่ให้ข้าก่อนสิ แล้วข้าจะปล่อย”

หลีอวิ้นหยางจรดปลายจมูกไปตามซอกคอระหง การกระทำที่ชั่วช้ารังแกได้แม้แต่สตรีที่ไม่มีทางสู้ ทำให้หานหนิงเฉิงไม่อาจยืนมอง

นิ่ง ๆ ได้อีกต่อไป

“อวิ้นหยางนะอวิ้นหยาง เจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือที่รังแกได้แม้แต่สตรีบอบบางเช่นนั้น” เจ้าของชื่อหยุดการกระทำก่อนจะหันมองผู้มาเยือนด้วยสายตาที่เคียดแค้น

“นี่มันเรื่องในเรือนข้า เจ้ามีสิทธิ์อัน…”

พลั่ก

โอ๊ย

ยังไม่ทันที่อวิ้นหยางจะได้ตอบกลับเขาจนจบประโยค และเป็นจังหวะที่เขาเผลอไผล สตรีผู้นั้นจึงกระโดดขึ้นเหนือพื้นพร้อมกับประเคนฝ่าเท้าเสยปลายคางของอวิ้นหยางจนเขาล้มพับลงไปแล้ว

หานหนิงเฉิงได้แต่ตกตะลึง แต่ขบคิดด้วยความฉงนว่านางเป็นสตรีบ้าใบ้จริง ๆ หรือ ท่าทางและความคล่องแคล่วที่เขาได้เห็นไม่ต่างจากท่าฝึกในค่ายทหารเลยสักนิด

“นังบ้า! เจ้ากล้าทำคุณชายใหญ่เช่นข้าเจ็บตัวถึงเพียงนี้เลยหรือ” อวิ้นหยางประคองปลายคางไปพร้อมกับโลหิตที่ไหลซึมออกมาจากมุมปาก สาดนิ้วใส่สตรีบ้าใบ้ด้วยความเดือดดาล

“เจ้า”

หานหนิงเฉิงหมายใจจะเรียกนางเอาไว้ แต่ทว่านางกลับหันหลังและวิ่งหายไปยังด้านหลังของจวนตระกูลหลี พร้อมกับสตรีร่างอวบอ้วนผู้นั้น

“มองอันใดเล่า ไม่คิดจะช่วยข้าเลยหรืออย่างไร”

อวิ้นหยางบอกกล่าวกับหานหนิงเฉิง หลังจากเห็นเขานั่งปาดเลือดที่มุมปากอยู่บนพื้นสกปรก

“ตอนเจ้ารังแกสตรี ข้าก็ไม่เห็นเจ้าเรียกให้ผู้ใดช่วยนี่นา”

หานหนิงเฉิงใช้เพียงปลายหาตามองหลีอวิ้นหยาง ก่อนที่เขาจะเดินหันหลังเพื่อกลับเข้างานเลี้ยง โดยที่ไม่สนใจผู้ที่โดนฝ่าเท้ากระแทกปากอยู่บนพื้นแต่อย่างใด

“หานหนิงเฉิง เจ้าคนถ่อย!” อวิ้นหยางส่งน้ำเสียงที่ด่ากราดตามหลังมา

“ข้าไม่ถ่อยเท่าเจ้าหรอก อวิ้นหยาง ฮ่า”

“เจ้า!” อวิ้นหยางได้แต่ส่งสายตากราดเกรี้ยวมาให้กับเขา

“อย่ามัวชักช้าจะดีกว่า หากงานเริ่มแล้วบิดาของเจ้าหาเจ้าไม่เจอ อย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”

เป็นที่รู้ดีว่าเสนาบดีหลีมักจะกดดันบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล ในทุกครั้งที่อวิ้นหยางไม่ได้ดั่งใจของบิดา ผู้เป็นบิดาย่อมลงโทษเขาด้วยวิธีที่โหดร้ายเสมอมา เมื่อครั้งคัดเลือกท่านแม่ทัพเขาเองก็ได้เห็นมาตำตาว่าเสนาบดีหลีโหดร้ายต่อบุตรชายเพียงใด

หานหนิงเฉิงเดินออกมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี จากความเบื่อในตอนแรกดูเหมือนว่าจะกลายเป็นความตื่นเต้นให้กับเขาขึ้นมาเสียแล้ว ไม่เพียงแค่ใบหน้าของสตรีผู้นั้นที่ตราตรึง แต่ในยามนี้เขากลับยิ้มกริ่มขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

“ตัวเล็กเพียงนั้น แต่หาญกล้าไม่เบา”

หานหนิงเฉิงรู้สึกถูกอกถูกใจสตรีนางนั้นเป็นอย่างมาก และคิดถูกยิ่งนักที่ตัดสินใจมายังจวนตระกูลหลีในวันนี้ จนได้พบเจอกับสตรีบ้าใบ้ผู้นั้นอีกครั้ง เอาไว้เสร็จงานเลี้ยงเขาค่อยสอบถามเรื่องราวของสตรีที่อยู่ท้ายจวนตระกูลหลีคงจะเป็นการดีไม่น้อย

[1] ยามโหย่ว เวลาประมาณ 17.00 – 19.00 น.