ฮูหยินของข้าคือสตรีบ้าใบ้

เมืองเป่ยจิง แห่งแคว้นจ้าว...

อาชาสีนิลขนเงางามไร้ซึ่งสีใดแกม หน่วยก้านดูแข็งแรง สูงราวสี่ศอกเศษตามแบบลักษณะของอาชาศึกชั้นยอดประจำกายของท่านแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าวกำลังย่ำเท้าด้วยจังหวะบางเบาไปตามตรอกการค้าที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย เสียงเกือกม้าที่กระทบพื้นดังขึ้นเรียกสายตาของผู้คนที่อยู่ภายในบริเวณนั้นให้เหลียวหลังมองตามกันเป็นสายตาเดียว

บนหลังของอาชามีบุรุษรูปร่างกำยำ สูงใหญ่ เป็นผู้กอบกุมบังเหียนพาอาชาเดินลัดเลาะผ่านผู้คนไปยังที่หมายด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ทว่านั่นกลับทำให้สตรีมากมายต่างให้ความสนใจไปกับใบหน้าคร้ามเข้มที่เกรียมแดดหลังจากผ่านศึกหนักมาหลายฤดู ความหล่อเหลาทรงเสน่ห์สะกดทุกสายตาให้หมายมุ่งมายังท่านแม่ทัพวัยหนุ่มในทันทีที่เขาปรากฏตัว และความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากที่บรรดาสตรีมากมายเริ่มพากันวิ่งกรูเข้ามาใกล้กับอาชาของเขา

“กรี้ด แม่ทัพหาน ท่านกลับมาแล้วหรือ”

“แม่ทัพหาน ยังหล่อเหลาเช่นเดิมเลยนะเจ้าคะ”

“แม่ทัพหาน เดินทางมาเหนื่อย ๆ เข้ามาพักที่หอบุปผาสิเจ้าคะ ข้าจะทำให้ท่านผ่อนคลาย”

เสียงของสตรีที่พากันเข้ามารายล้อมอาชาของเขาเอาไว้ดังขึ้นระงม พร้อมกับการส่งจริตทางสายตาที่เน้นสื่อถึงความเย้ายวนชวนขนลุกให้กับเขาได้อย่างไม่ขาดสาย แม้แต่นางคณิกาที่อยู่ภายในหอบุปผายังพากันวิ่งออกมาต้อนรับในทันทีที่ได้ยินผู้อื่นเอ่ยชื่อของเขา

หานหนิงเฉิง ดำรงตำแหน่งต้าเจียงจวิน หรือแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าว เป็นแม่ทัพที่ฮ่องเต้จ้าวเทียนหลงให้ความไว้ใจประดุจน้องชายร่วมอุทรเดียวกัน ความงดงามหล่อเหลาของเขานั้นเป็นที่แพร่สะพัดไปทั่วทั้งแคว้น เขาจึงเป็นที่หมายปองของบรรดาสตรีมากมายที่ล้วนแล้วแต่จับจ้องเขาด้วยสายตาเปล่งประกาย

หานหนิงเฉิงเป็นบุรุษที่ไร้ข้อด้อยทุกประการ ใบหน้าได้รูปปรากฏสันกรามเด่นชัดคมคาย คิ้วเรียวเรียงเส้นหนาไปตามทรงคิ้วรับกับดวงตายาวรีมีแพขนตาหนางอนงามประดับส่งให้นัยน์ตาของเขาดูหวานหยดและทอประกายดุจนัยน์ตาของลูกกวางน้อย มิหนำซ้ำยังซ่อนความดุดันเอาไว้อย่างทรงเสน่ห์ทำให้คนมองต้องหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด จมูกโด่งเป็นสันปลายเชิดรั้นบ่งบอกถึงความดื้อรั้นเล็ก ๆ ยิ่งเมื่อยามที่ริมฝีปากหนาได้รูปกระตุกยิ้มขึ้นมา ใบหน้าคร้ามเข้มที่ว่าน่ามองอยู่แล้วกลับยิ่งดูมีเสน่ห์น่าคลั่งไคล้ หลงใหลมากยิ่งขึ้น

ด้วยความสูงราวแปดฉื่อ [1] ส่งให้ไหล่หนากว้างที่ตั้งตรงดูผึ่งผาย ผิวที่เคยขาวดุจดั่งหิมะแรกแย้ม ดูเข้มขึ้นหลายระดับด้วยความคร้ามแดดแต่หาได้ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลงไปเลยสักนิด แต่กลับเพิ่มเสน่ห์ที่มากมายจนท้วมท้น

นอกจากรูปจะงามแล้ว เขายังถือได้ว่าเป็นบุรุษที่เกิดมาในตระกูลดีมียศศักดิ์เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ด้วยความเพียบพร้อมของเขา ทำให้สตรีทั่วทั้งแคว้นต่างหมายตาอยากได้หานหนิงเฉิงไปเป็นสามี

“แม่ทัพหาน ข้าอยากได้ท่านเป็นสามียิ่งนัก”

“แม่ทัพหาน รูปงามของท่านทำให้ข้าแทบหยุดหายใจแล้วเจ้าค่ะ”

ไม่ว่าอาชาของเขาจะย่ำฝีเท้าผ่านไปทางใด ก็ล้วนแล้วแต่มีสตรีมากมายเดินตามกันมาเป็นพรวน บ้างส่งสายตาเย้ายวน บ้างแหวกชายอาภรณ์บางเบาจนเห็นขาอ่อนกัดริมฝีปากอย่างยั่วอารมณ์ บ้างวิ่งออกมาทั้งที่อาภรณ์หลุดลุ่ยจนเห็นเนินเนื้ออวบนูนก็มี

หานหนิงเฉิงได้แต่ส่ายหน้าจนหัวสั่นหัวคลอน นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ว่าเหตุใดเขาถึงได้หลีกเลี่ยงการแต่งงานเช่นนี้ ไม่ว่าจะสตรีที่มีฐานะสูงศักดิ์เป็นถึงบุตรีของขุนนางชั้นสูง สตรีชาวบ้าน หรือแม้กระทั่งบรรดานางคณิกาโฉมงาม ล้วนแต่จ้องจะกลืนกินเขา หากหลวมตัวแต่งงานไป เขาจะไม่ตัวซีดตัวสั่นไปกับกามอารมณ์ที่ร้อนแรงของพวกนางหรอกหรือ