บทที่ 6 ดรุณีแรกแย้ม 1

บทที่ 6 ดรุณีแรกแย้ม

จ้าวจินหรูไม่รู้ตัวว่าฝีมือการปีนต้นไม้ของนางถูกใครอื่นที่ไม่ใช่สาวใช้ข้างกายพบเห็นเสียแล้ว หลังจากที่ลงจากต้นไม้ได้นางก็ถูกจวี้ตันพาตัวกลับเรือนส่วนตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดการหน้าผมใหม่ก่อนจะพามายังเรือนของมารดา

“ข้าก็ไม่ได้สกปรกนะ เหตุใดต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมใหม่ด้วยเล่า” เด็กสาวถามคนสนิทที่โตกว่าสองปีด้วยแววตาดื้อรั้น

“ไม่สกปรกแต่ก็ไม่เรียบร้อยเจ้าค่ะ เสื้อผ้ายับย่นแบบนั้นจะไปพบฮูหยินได้อย่างไรเจ้าคะ มิกลัวฮูหยินถามว่าคุณไปทำอะไรมาหรือเจ้าคะ?”

“ถ้าท่านแม่ถามก็ตอบไปว่าข้าปีนต้นไม้เอาลูกนกไปคืนรังก็ได้” เด็กสาวคิดหาทางรอดแบบที่คิดว่าแนบเนียนที่สุด...เด็กอายุสิบสี่ไม่มีทางคิดปีนต้นไม้เพื่อไปแอบมองคู่อริอย่างจ้าวจินมี่ได้หรอก

เพราะตัวนางในชาติก่อนไม่เคยคิดได้อย่างนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาในชาติก่อนนางจึงได้มองจ้าวจินมี่เป็นน้องสาวของตนเองมาตลอด ไม่เคยคิดขุ่นเคืองเรื่องใหญ่น้อยที่จ้าวจินมี่ทำ ด้วยเพราะคิดว่าตนเองเป็นพี่ใหญ่จึงต้องรู้จักเอื้อเฟื้อ กระทั่งอีกฝ่ายถึงขั้นอยากได้สามีคนเดียวกับตนนางยังทำเป็นไม่ใส่ใจได้ ทั้งยังยอมให้พยักหน้าให้สามีแต่งจ้าวจินมี่เข้ามาเป็นสนมด้วยรอยยิ้มที่แต้มแต่งอยู่บนใบหน้าอีกต่างหาก

“ทำแบบนั้นก็เท่ากับโกหกนะเจ้าคะ มันไม่ดี”

“แล้วการเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่ทำมามันต่างกับการโกหกที่ใด?” เด็กสาวถามกลับ “มิใช่ว่ามีเจตนาปกปิดความจริงยิ่งจะไม่ทำให้มีความผิดมากขึ้นหรอกหรือ?”

“...”

“จวี้ตัน ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีแต่คราวหลังห้ามเจ้าทำอะไรเช่นนี้อีก อย่าลืมว่าเวลานี้ข้าโตแล้วไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป” ที่สำคัญคือนางจะไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตอีกแล้ว

“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะคุณหนู”

“ไม่เป็นไร แต่ครั้งหน้าข้าไม่เตือนแล้วนะ คนที่ไม่ฟังความเห็นข้า ไม่มีข้าอยู่ในสายตา ข้าก็จะไม่ให้ใครคนนั้นอยู่ในสายตาเช่นเดียวกัน”

อบรมสาวใช้ข้างกายเสร็จแล้วจ้าวจินหรูก็เดินเข้าไปหามารดาตนในเรือนใหญ่ ร่างเล็กของเด็กหญิงชะงักกึกเมื่ออยู่ๆ ร่างกลมป้อมของเด็กชายวัยสี่ขวบก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาหา ใบหน้ากลมขาวราวกับก้อนซาลาเปาเงยขึ้นมองพี่สาวก่อนจะยกยิ้มจนเห็นฟันซี่เล็กส่งมาให้

“พี่ใหญ่มาแล้ว อาเจี้ยนคิดถึง” เด็กชายน้อยออดอ้อนพี่สาวทันทีที่อีกฝ่ายมาถึง

“อาเจี้ยนคิดถึงพี่หรือ?”

“อื้อ” เด็กชายตัวน้อยพยักหน้ารับ

“เด็กดี พี่ก็คิดถึงเจ้า ไหนดูสิน้องรักของพี่วันนี้ได้กินขนมไปรึยัง”

สองพี่น้องพูดคุยกันกะหนุงกะหนิงก่อนที่คนเป็นพี่สาวจะอุ้มน้องน้อยที่ตัวไม่น้อยแล้วพาเดินเข้าไปหามารดาด้านใน

“หรูเอ๋อร์ วันมะรืนท่านย่าของเจ้าจะไปไหว้พระที่อารามก้วนกง แม่นมฝางเป็นคนมาบอกแม่เมื่อครู่ก่อนนี้ว่าฮูหยินเฒ่าอยากให้เจ้าไปด้วย”

“ไปที่อารามก้วนกงนั่นหรือเจ้าคะ?”

“อืม” เจียงฮุ่ยอินพยักหน้ารับ “คงอยากจะพาเจ้าไปทำบุญกระมัง”

“แค่ก็คงไม่ได้มีแค่ลูกที่ได้ไป” จ้าวจินหรูว่าก่อนจะป้อนขนมในมือใส่ปากน้องชายอีกหนึ่งคำ “ถึงวันนั้นลูกรักของท่านพ่อก็คงได้ไปด้วย”

“หรูเอ๋อร์” คนเป็นแม่เอ่ยปราม

“ข้าไม่ได้เกลียดนาง เพราะถึงอย่างไรข้าก็มีบิดาคนเดียวกันกับนาง ทว่าข้าก็ไม่ชอบที่นางชอบเปรียบเทียบข้ากับตนเอง ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ชอบที่นางมักจะแสดงออกให้เห็นว่าท่านพ่อรักนางมากกว่าคนอื่น”

“หรูเอ๋อร์”

“แต่ลูกแยกแยะได้ ท่านแม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ลูกจะไม่ทำให้ท่านแม่ลำบากอย่างแน่นอน” เด็กสาวว่าก่อนจะหันหน้าไปหาน้องชายตัวน้อย

“แม่ไม่ได้กลัวว่าตนเองจะลำบากแต่อย่างใด ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นบุตรีของภรรยาเอก ฐานะย่อมแตกต่างกับบุตรอนุ หากเจ้ามีปัญหากับเด็กคนนั้นแล้วท่านพ่อของเจ้าแยกแยะไม่ได้ว่าควรทำเช่นไร แม่ก็ไม่คิดเสียดายตำแหน่งฮูหยินเอกจวนจ้าวหรอกนะ”

“...?”

“แม่อยู่ข้างลูกสาวของแม่เสมอ” เจียงฮุ่ยอินว่าพร้อมกับลูบเรือนผมดกดำของบุตรสาวด้วยความแผ่วเบา

“พี่ใหญ่รักอาเจี้ยนก็ได้ขอรับ อาเจี้ยนรักพี่ใหญ่ที่สุด” เด็กน้อยตัวกลมฉอเลาะ

“พี่สาวรักอาเจี้ยนมากอยู่แล้ว ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่” จ้าวจินหรูเอ่ยกับผู้เป็นมารดา เด็กสาวอดคิดในใจไม่ได้ว่า ไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้เจียงฮุ่ยอินก็เป็นมารดาที่ดีมากคนหนึ่ง

หากไม่มีเรื่องที่จ้าวจินมี่แท้งบุตร ความสัมพันธ์ของนางกับมารดาในชาติก่อนก็คงไม่มาถึงจุดแตกหัก

ดูท่าแล้ว...ตัวแปรสำคัญที่ทำให้ชีวิตนางเดินหน้าไปสู่ความตายที่น่าอนาถนั้นคงจะหนีไม่พ้นจ้าวจินมี่ผู้นั้น

ถ้าเช่นนั้นชาตินี้ก็มาลองดู

อยากจะรู้เช่นกันว่าหากชาตินี้ข้าไม่ได้เป็นฮองเฮาของแคว้นเทียนซี จ้าวจินมี่จะไต่เต้าจนตนเองได้เป็นถึงกุ้ยเฟยเหมือนชาติก่อนหรือไม่...

วันมะรืนที่มารดาบอกไว้ไม่ได้นานอย่างที่คิดกะพริบตาครั้งเดียววันที่ต้องเดินทางไปอารามก้วนกงกับฮูหยินผู้เฒ่าก็มาถึง จ้าวจินหรูถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี เมื่อดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาเพียงเล็กน้อยร่างเล็กในชุดสีม่วงอ่อนก็มายืนรอผู้เป็นย่าอยู่ที่หน้าเรือนของอีกฝ่ายแล้ว