ฮองเฮาส่งออก

นับตั้งเกิดมาจนอายุได้สิบแปดปีจ้าวจินหรูไม่เคยเชื่องเรื่องโชคลาง ปาฏิหาริย์ หรือสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติเลยสักครั้ง แต่ในเรื่องโชคชะตากลับตรงกันข้าม

จ้าวจินหรูเชื่อในเรื่องโชคชะตา เชื่อเรื่องเวรกรรมและบาปบุญ

ทว่าความเชื่อนี้ของนางกลับถูกสั่นคลอน เมื่อชีวิตถูกลิขิตด้วยเหตุการณ์ปาฏิหาริย์ที่ไม่อาจหาเหตุผลใดมาอธิบายขยายความได้

ไม่มีใครบอกนางได้ว่านางมาอยู่ที่โลกที่นางไม่คุ้นเคยแห่งนี้ได้อย่างไร

แล้วก็ไม่มีใครบอกนางได้อีกเช่นกันว่าเหตุใด...ทั้งๆ ที่นางกำลังจะมีชีวิตที่มีความสุขอยู่ในโลกใบใหม่ใบนั้นแล้วแท้ๆ แต่โชคชะตาก็พัดพาให้นางกลับมายังโลกใบเดิมที่เคยจากไปพร้อมกับความเจ็บปวดอันแสนขื่นขม เหมือนแผลที่ระบบและกลัดหนอง หากรักษาไม่ดีก็จะเน่าเปื่อยในที่สุด

สวรรค์เอ๋ย....ท่านจะมิยอมให้ข้ามีความสุขเลยเช่นนั้นหรือ?

คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบ

แต่ไม่เป็นไร แม้ว่าสวรรค์จะไม่ยอมให้นางมีความสุข รวมไปถึงไม่ยอมให้มีชีวิตที่สงบสุข ทว่านางจะเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือของนางเอง

ใครไม่เห็นดีเห็นงามด้วยก็ช่างหัวสวรรค์และโชคชะตามันเถอะ!

และหากผู้ใดขวางทางความสุขของนาง...นางก็จะไร้ซึ่งเมตตาต่อพวกมันเช่นเดียวกัน!

จ้าวจินหรูคิดเพียงปล่อยวางเรื่องปวดหัวทั้งหลาย ไม่แม้แต่จะใช้โอกาสนี้กลับไปแก้แค้นอดีตสามีและน้องสาวผู้ทรยศ

ทว่า...หนทางแห่งความสุขของนางนั้นกลับไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อสามีผู้เป็นอดีตผู้นั้นพยายามตามหาซึ่งตัวนาง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบุรุษปริศนาอีกผู้หนึ่งที่แอบตามหานางอยู่เช่นเดียวกัน

เหตุใดหนทางสงบสุขจึงสร้างได้ยากเย็นนักนะ?

ขนาดชาตินี้นางหนีมาเป็นนางคณิกา หาใช่คุณหนูผู้สูงศักดิ์ หรือจ้าวฮองเฮาผู้อ่อนแอผู้นั้นแล้วแท้ๆ