บทนำ
บทนำ
ร่างอ่อนแรงถูกมัดมือไว้ทั้งสองข้างอย่างแน่นหนาก่อนจะถูกดึงขึ้นสู่ขื่อคานด้านบนห่างจากหลังคาตำหนักอันทรุดโทรมที่อาศัยอยู่เพียงไม่กี่จื่อจั้ง
จ้าวจินหรูลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อมองลงไปยังพื้นด้านล่างที่เวลานี้มีนางกำนัลขันทียืนอยู่สี่คน และแน่นอนว่าคนเหล่านั้นเคยเป็นข้ารับใช้ที่อยู่ข้างกายของนาง ผู้ซึ่งเป็นถึงมารดาแห่งแผ่นดิน
จ้าวจินหรู จ้าวฮองเฮา...
แม้กระทั่งในเวลาที่แขนสองข้างถูกจับมัด ปากถูกยัดด้วยเศษผ้าสกปรกเพื่อไม่ให้ส่งเสียงก่อนจะถูกมัดทบด้วยผ้าอีกผืนหนึ่งก่อนจะผูกปมไว้ที่ด้านหลัง อีกทั้งร่างกายอ่อนแรงทั้งร่างยังถูกห้อยอยู่บนขื่อคา นานนับสิบวันแล้วที่ข้าวปลาอาหารไม่เคยตกมาถึงท้อง ไม่มีแม้เพียงน้ำสักหยด ทั้งๆ ที่ในเวลานี้นางยังดำรงอยู่ในสถานะหงส์คู่บัลลังก์ของบุรุษผู้นั้นแท้ๆ
ใช่แล้วล่ะ สาเหตุที่นางต้องตกอยู่ในสภาพล้วนเป็นเพราะบุรุษผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์ผู้นั้น
ซ่งหลี่หมิ่น
ทว่าจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อนางเองก็โง่งมเสียจนพลาดท่า ไม่ทันระวังตัวจนต้องพลอยมารับโทษทั้งๆ ที่ตนเองไม่ทำสิ่งใดผิดเลยแม้แต่น้อย
แต่บุรุษผู้นั้นก็ปักใจเสียแล้วว่านางทำ
เขาคิดว่านางคือคนที่ทำให้หญิงคนรักของตนเองต้องสูญเสียบุตรในครรภ์ไป ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเด็กคนนั้นไม่เคยแม้แต่จะรวมตัวกันเป็นก้อนเลือดสักก้อนเลยด้วยซ้ำ!
จ้าวจินหรูหลับตาลงอย่างเดิมเมื่อเห็นว่านางกำนัลขันทีเหล่านั้นยังไม่ยอมเดินออกไปจากตำหนักร้างท้ายวังแห่งนี้
ช่างเถิด....อยากจะมองก็มองไป อยากจะเฝ้าก็เฝ้าไป
หลังจากถูกขัง ถูกแขวน และถูกทรมานให้อดอาหารมาหลายวันหญิงสาวก็คล้ายจะปลงตก อันที่จริงต่อให้ฮ่องเต้ไม่จัดฉากใส่ร้ายว่านางทำให้สนมของเขาแท้งบุตร คนเช่นนางก็คงไม่พ้นที่จะถูกกำจัดด้วยวิธีการใดวิธีการหนึ่งอยู่ดี
ในเมื่อนางไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ ของสกุลจ้าว
แต่นั่นใช่ความผิดนางผู้เดียวหรือ?
คนที่ผลักไสนางให้ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งฮองเฮาก็ล้วนแต่เป็นพวกเขาทั้งนั้น ทั้งๆ ที่พวกเขารู้แก่ใจว่ามันไม่สมควรและยิ่งไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง
หลอกลวงเบื้องสูง...
นั่นคือสิ่งที่พวกเขากระทำ
ทว่าคนที่ต้องรับผิดชอบในความผิดเหล่านั้นกลับมาเพียงนางที่ไร้สายเลือดสกุลจ้าวคนนี้เพียงผู้เดียว...
“ลูกแม่...ชาตินี้ทั้งแม่และเจ้าล้วนอาภัพ หากชาติหน้ามีจริงฉันใด แม่ขอให้เจ้าหมดสิ้นซึ่งทุกข์โศก ไปเกิดบนสวรรค์ชั้นฟ้า ไปเป็นเทพเทวาอันสูงส่ง อย่าได้ลงมาเกลือกกลั้วกับโลกมนุษย์อันโสมมนี้อีกเลย”