บทที่ 1 ช่วงเวลาในศตวรรษที่ 21 - 2

เบื้องหน้าณนิราคือนักมวยหญิงที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จัก เบื้องหลังเธอคือนักฆ่ามือฉมังที่ฆ่าคนได้ชนิดที่ว่าตาไม่กะพริบทั้งๆ ที่ยุคปัจจุบันแห่งนี้การปลิดชีพชีวาผู้คนนั้นเป็นสิ่งไม่สามารถกระทำตามใจได้อย่างเด็ดขาด

แต่ก็น่าแปลกที่พอมีใครสักคนถูกนิราฆ่าตาย ส่วนกดทับที่อยู่ในใจก็คล้ายกับว่าได้รับการช่วยเหลือปลดปล่อยอย่างไรอย่างนั้น

รู้ดีว่าการฆ่าคนนั้นเป็นบาปมหันต์ ตายไปก็คงหนีไม่พ้นตกนรกหมกไหม้

แต่แล้วอย่างไร?

มิใช่ว่าชาติก่อนนี้นางดำรงตนเป็นคนดีอยู่ในขอบเขต กตัญญูและไม่เคยคิดร้ายต่อผู้ใดหรอกหรือ...สุดท้ายจึงได้ถูกพวกเขาเหล่านั้นบีบบังคับให้ฆ่าตัวตาย

“หรูเอ๋อร์ แม่รู้ว่าแม่ผิด ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะแม่หากเจ้าจะเกลียดชังหรือกล่าวโทษผู้ใดก็มาลงที่แม่ได้...แต่ แต่น้องชายเจ้าเขายังเด็ก แม่...แม่ไม่อยากให้เขาต้อง...ต้องตายไปตอนนี้ หรูเอ๋อร์ เจ้าทำเพื่อแม่เพื่อน้องชายของเจ้าได้หรือไม่?”

“...”

“ฮ่องเต้ทรงเห็นแก่ตระกูลจ้าวที่รับใช้ราชวงศ์มานาน อีกทั้งพระองค์ก็ทรงโปรดปรานจินมี่มาก พระองค์ตรัสว่าหาก...หากไม่มีเจ้าสักคน ความผิดหลอกลวงเบื้องสูงก็จะไม่มีอยู่เช่นเดียวกัน”

“...ท่านแม่ ท่านต้องการให้ข้าตายเช่นนั้นหรือ?”

“...มะ แม่”

“เพื่อตระกูลจ้าว เพื่อบุตรชายของท่านสินะเจ้าคะ?”

“หรูเอ๋อร์...แม่ขอโทษ”

“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านออกไปเถอะ...ท่านแม่”

“นิรา นิรา เป็นอะไรไป ทำไมอยู่ดีๆ ถึงร้องไห้ล่ะ อินกับงิ้วขนาดนี้เลยเหรอ?” ปรางริ้วเอ่ยถามขึ้นอย่างฉงน

“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่ตาแห้งน่ะ”

“อ้อ...นี่กินไหม อร่อยนะ” ปรางริ้วว่าพร้อมกับยื่นขนมไทยชนิดหนึ่งไปให้เพื่อน “แปลกเนอะ งานวัดปีนี้มีงิ้วมาแสดงด้วย ทุกปีเห็นมีแต่หมอลำ ลิเก หนังตะลุง”

ณนิราหยิบขนมลูกชุบขึ้นมาใส่ปาก ก่อนจะเอ่ยชวนปรางริ้วเดินไปดูส่วนอื่นๆ ของงานวัดต่อก่อนที่จะได้เวลากลับค่ายมวย

เมื่อครู่นี้ตอนที่ยืนดูงิ้วเธอเผลอคิดไปถึงเรื่องเมื่อชาติก่อนจริงๆ ตอนนี้แม้จะไม่ได้ใส่ใจเรื่องในอดีตเหล่านั้นแล้ว ทว่าเธอก็ยังไม่ลืมมันไปเสียทีเดียว เมื่อได้มาเห็นละครงิ้วกำลังเล่นบทดราม่าที่นางร้ายของเรื่องต้องตายเพราะแผนการของพระเอกนางเอก ซ้ำร้ายตัวละครนางร้ายตัวนั้นยังเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงอีกต่างหาก

ความเชื่อโบราณ

สตรีใดมีบุตรยากหากเอาลูกเขามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอมแล้วต่อไปภายภาคหน้าตนเองอาจจะตั้งครรภ์

ซึ่งเด็กคนนั้นจะถูกเรียกว่าลูกอิจฉา

ชื่อเรียกฟังดูคล้ายจะเป็นตัวร้ายในละครหลังข่าว แต่ความจริงคือคนที่เกิดมาเป็นลูกอิจฉามักจะเป็นแก้วตาดวงใจของคนทั้งครอบครัว

บ้าบอ!

“ใกล้หมดเวลาแล้วพวกเรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ยังมีงานสำคัญให้ต้องทำ” ณนิราเอ่ยชวนคนข้างๆ

“อืม ไปกันเถอะ...ผัดไทเจ้านี้อร่อยดีแฮะ”

ณนิราส่ายหน้าน้อยๆ ให้เพื่อนสนิทที่ชอบกินเป็นชีวิตจิตใจ แต่ปรางริ้วก็โชคดีมากที่เกิดมาเป็นคนที่กินอะไรแล้วไม่อ้วน ไม่เหมือนเธอที่แค่ชิมนั่นนี่ไปหน่อยเดียวน้ำหนักเจ้ากรรมก็คล้ายจะขึ้นมาหลายขีด

สงสัยต้องซ้อมมวยให้หนักกว่านี้…