บทที่ 9 อยากฆ่านางจริง

คิ้วยาวของอ๋องเจิ้นหลิงขมวดเป็นปมทันที

ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางยังเป็นสาวน้อยผอมแห้งอยู่ แต่ทำไมพริบตาเดียวก็เปลี่ยนบุคลิกเสียแล้ว นางในตอนนี้กลับให้เขารู้สึกยั่วยวนยิ่งกว่าหญิงคณิกาชื่อดังในแผ่นดินอีก

ร่างกายของเขาเร่าร้อนขึ้นทันที ความปรารถนาแบบที่ไม่เคยเกิดพุ่งทะยานขึ้น

ไม่รอให้หยุนฉือเข้าใกล้ นัยน์ตาของเขาก็เย็นชาดุจพายุโหมกระหน่ำที่พัดเข้ามา จิตสังหารราวกับจะก่อขึ้นเป็นตัว ครั้นแล้วก็กระโจนใส่หยุนฉือ

“ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตาย งั้นข้าก็จะสงเคราะห์ให้!”

หยุนฉือเบิกตาโพลง

นางนึกย้อนเสียใจขึ้นทันที ต้องเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอเกินไปแน่ อานุภาพแห่งพลังยั่วยวนก็เลยแสดงได้ไม่ถึงขั้น มิเช่นนี้...ตอนที่เขาผ่อนปรนการเฝ้าระวังและให้นางเข้าใกล้ได้ นางก็ซัดเขาคว่ำไปแล้ว

ทั้งที่ไม่เห็นเขาขยับ แต่แค่ตาพร่าไปแวบเดียวอีกฝ่ายก็มาอยู่ตรงหน้ายื่นมือบีบคอนางแล้ว ยกตัวนางขึ้นอย่างง่ายดาย

มือที่เย็นเฉียบค่อยๆ เพิ่มกำลัง

เขาคิดจะเอาชีวิตนางจริงๆ จะฆ่านางจริงๆ

เดิมยังคิดจะปล่อยไป แต่นางกลับมายั่วอารมณ์สวาทของเขาเสียนี่! นางผู้นี้...ปล่อยไว้ไม่ได้!

หยุนฉือเหลือกตาโต ไม่อาจสนใจมือพิฆาตตรงลำคอ มือหนึ่งแงะมือของเขาออก ส่วนอีกมือก็ชี้ไปด้านหลังเขา

“อื๊อๆๆ...”

ข้างหลัง ข้างหลังน่ะ!

ใบไม้ที่ร่วงอยู่เต็มพื้นราวกับถูกสายลมประหลาดพัดเข้ามา หนึ่งใบ สองใบ สามใบ ร้อยใบ ใบไม้นับไม่ถ้วนที่อยู่บนพื้นราวกับถูกพายุหมุนพัดพาให้ก่อตัวขึ้น เป็นพายุมังกรตัวหนาสองตัว และกำลังเหวี่ยงตัวมาทางพวกเขา ลมหมุนลิ่วไปก็ดูดใบไม้บนพื้นไป ทำให้มังกรใบไหม้นี้เพิ่มขนาดขึ้นเรื่อยๆ ดูแล้วเหมือนมังกรยักษ์ที่ใช้ใบไม้ห่อหุ้ม กำลังบิดงอร่างอันน่าเกรงขามอาละวาดอยู่

แต่ที่ประหลาดก็คือ มันกลับเงียบกริบ!

ก่อตัวขึ้นเป็นลมหมุนด้วยความเงียบเช่นนี้ ดูยังไงก็แปลก!

พอลมมังกรเข้าใกล้พวกเขา ความยะเยือกก็พัดเข้ามาจนทำให้หยุนฉือหนาวสะท้าน

ดวงตาคู่ลึกเย็นชาของอ๋องเจิ้นหลิงแวบประกายแสง ผลักตัวนางออกไปในมือเดียว

ตุบ! หยุนฉือล้มอยู่กับพื้น หากไม่ใช่เพราะมีใบไม้ร่วงทับถมจนหนาแล้ว ถูกเขาผลักมาอย่างนี้นางคงต้องแขนขาหักแน่

แต่นางยังไม่ทันโมโหว่ากล่าวก็กลิ้งไปตามแรงลม จากนั้นก็ลอยลิ่วไปด้านหน้าด้วยความเร็วสูงสุด

“ยัยโง่!”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่ข้างใบหูนาง จากนั้นนางก็รู้สึกว่าเอวถูกกระชากไว้ ร่างลอยขึ้นอยู่กลางอากาศ อ๋องเจิ้นหลิงพานางกระโดดเหาะไปสองสามครั้ง เฉียดข้างลมหมุนนั้นแล้วหลบอยู่ด้านหลัง ช่วงเวลานี้หยุนฉือไม่กล้าโต้ตอบ ทางที่นางหนีเมื่อกี้เป็นทางตันพอดี เป็นผนังหลุมสูงตระหง่าน

นี่มันใช่คนโง่หรอกหรือ?

แต่ในเมื่อเขาอยากเอาชีวิตนาง แล้วทำไมจึงช่วยนางอีกล่ะ?

จริงๆเลย! จะรอดหรือไม่ขึ้นอยู่กับความคิดชั่ววูบของเขา อารมณ์แปรปรวน โหดเหี้ยมเย็นชา แม้เป็นหยุนฉือที่เคยชินกับการเดาใจคนก็ยังเอาแน่กับความคิดเขาไม่ได้

“ปัง”

เสียงกระแทกดังสนั่นดึงความสนใจของหยุนฉือกลับคืนมา แต่พอเงยหน้ามองแล้วหยุนฉือก็อดสูดลมหายใจเข้าเฮือก

ลมมังกรที่ห่อหุ้มด้วยใบไม้นับไม่ถ้วนกระแทกเข้ากับผนังหลุมอย่างแรง ครั้นแล้วก็แตกกระจายออกราวกับระเบิด ใบไม้คละคลุ้งอยู่เต็มอากาศราวกับฝนใบไม้ที่ตกหนัก

แม้ลมมังกรจะสลายแล้ว แต่ในช่วงที่ใบไม้ลอยอยู่กลางอากาศ ผนังหลุมที่แต่เดิมไม่มีสิ่งใด ชนิดว่าหญ้าสักต้นก็ไม่ขึ้นกลับปรากฏปากถ้ำขนาดใหญ่