Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
มีตำนานกล่าวว่า ฮ่องเต้องค์แรกโหดร้ายอำมหิต ฆ่าคนเป็นนิสัย ราชวงศ์ต้าจิ้นสร้างขึ้นในสมัยสงครามที่มีโศกนาฏกรรม สุสานฮ่องเต้อันสูงศักดิ์ถูกต้องคำสาป ให้ฮ่องเต้ในแต่ละสมัยมีชีวิตอยู่ไม่เกิน45ปี เทียนซือกล่าวว่า ต้องนำองค์ชายที่มีกาลกิณีมาประทานเป็นของเสวยให้แก่มังกรดุร้ายแห่งสุสานฮ่องเต้ เพื่อลบคำสาป เขาก็คือคนที่มีดวงกาลกิณีผู้โชคร้ายท่านนั้น เมื่อคราอายุ6ปีถูกแต่งตั้งเป็นฮ่องเต้ พระราชทานพระตำหนักสร้างขึ้นในตำแหน่งที่มีศพกลาดเกลื่อนและรกร้าง นิลัยแปลกพิลึก พิษสงร้างกาจ ใครที่ได้ยินชื่อต่างเกรงกลัว เทียนซือกล่าวว่า สำนักเชียนฉีมีนักบุญหญิง เมื่อตอนวัยเยาว์หัวช้า หลังอายุ16ปี เริ่มมีความคิดความอ่าน จักมีปัญญาฉลาดหลักแหลม เพรียบพร้อมทั้งกายวาจา มีดวงวาสนาค้ำจุนพระสวามี มีราศีความเป็นมารดาของแผ่นดิน แต่ทว่าบุตรสาวผู้นี้กลับมีพันธะการอภิเษกสมรสกับอ๋องเจิ้นหลิง รัชทายาทกล่าวว่า：“เสด็จน้อง ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องเป็นของประทานแด่มังกรดุร้าย กระนั้นข้าแต่งมีนักบุญหญิงแทนเจ้ากระไร” อ๋องเจิ้นหลิงชี้นิ้วออกไป：“กระนั้นข้าก็เลือกนางกระไร” นางผู้ที่ถูกเลือกนั้นยิ้มอย่างยั่วยวน ท่าทีโปรยสเน่ห์เล่ห์มายา เสียงนั้นเย้ายวนจนขนหัวลุก：“ข้าฝึกพลังยั่วยวนเชียวนะ ท่านอ๋องจะรับไหวหรือกระไร”
บทที่ 1 ชายรูปงามที่หน้าผา
“กลับเถอะๆ”
ข้างใบหูแว่วเสียงปนการถอนหายใจ
นภาหมุนวน ความวิงเวียนรุกมาเป็นระลอก
หยุนฉืออยากยื่นมือออกไปหยิบอสงไขยที่ถอดวางอยู่ด้านข้างก่อนอาบน้ำ แต่สติได้เข้าสู่ความมืดมิดแล้ว
ก่อนหมดสติ นางอยากก่นด่าออกไป...
เชี่ย! ต่อไปต้องพกอสงไขยไว้ตลอดเวลาแล้ว จะไม่แกะออกไปเรื่อยเด็ดขาด!
อย่างน้อยก็ให้นางได้สวมอาวุธร้ายกาจนี่ก่อนแล้วค่อยสลบ!
......
“โยนไปเถอะ ฮูหยินก็บอกว่าให้นังนี่ตายแบบกระดูกเละเป็นผุยผง”
“ฮูหยินอำมหิตจริงๆ”
“เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? ข้าสิรู้สึกเสียดาย นังนี่จะตายอยู่แล้ว ยังไม่ให้ข้าได้เชยชมเลย”
มีเสียงคนสองคนแว่วเข้าโสตประสาทหยุนฉือ แต่นางยังไม่ทันได้คิดก็รู้สึกว่าตัวเองถูกเหวี่ยงออกไปอย่างแรงแล้ว!
สายลมพัดกระโชก ร่างของนางร่วงตกลงไปด้วยความเร็วสูง
นี่ต้องเป็นความรู้สึกตกแบบเสรีแน่!
ปุก! นางหล่นกระแทกกับต้นไม้ต้นหนึ่ง กิ่งไม้ทิ่มเข้าที่ข้างเอวนางพอดี ด้วยน้ำหนักที่ตกลงมาและถูกช่วงเอวยั้งไว้ ทำให้นางเจ็บจนร่างกายแทบหลุดออกจากกัน
หยุนฉือลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อมองออกไปก็เห็นผนังเขาอันหยาบกร้าน ก้อนหินที่ปนอยู่ในดินเหลือง ต้นไม้ที่รั้งตัวนางไว้ก็งอกเป็นแนวขวางออกมาจากร่องหิน
และตอนนี้นางก็ห้อยอยู่บนต้นไม้นี้พอดี โหรงเหรงๆ
เมื่อหยุนฉือก้มหน้าลงก็ต้องตะลึง สูดลมเย็นเข้าเฮือก
นี่มันเหวนี่!
ตอนนี้นางได้ต้นไม้ค้ำยันตัว ห้อยโตงเตงอยู่บนหน้าผา!
ทั้งที่นางสลบอยู่ในอ่างอาบน้ำบ้านตัวเองแท้ๆ แล้วทำไมมาอยู่ที่อย่างนี้ได้ล่ะ?! อีกอย่าง เมื่อกี้ใครโยนนางลงมา?
นางเฆี่ยนตีโคตรเหง้าศักราชสิบแปดชั่วอายุคนของเขาหรือยังไง? นี่มันความแค้นอะไรกัน...
วินาทีแห่งความเป็นความตาย คำถามอย่างทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วสองคนนั้นเป็นใคร ที่นี่มันที่ไหน เรื่องพวกนี้ล้วนไม่สำคัญ!
นี่เป็นเรื่องที่ปลอดภัยแล้วค่อยมาคิด!
หยุนฉือลองจับกิ่งไม้แล้วปีขึ้นหน้าผา แต่ทันใดนั้นด้านข้างต้นไม้ต้นน้อยนี้ก็ตูมออก มีเศษหินเศษดินร่วงลงไป เผยปากถ้ำให้เห็น
นางจ้องเข้าไปในนั้น และเห็นร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เดินออกมาจากความมืด
ชุดม่วงทั้งตัว เหมือนจะมีประกายทองระยิบระยับ
เมื่อหยุนฉือทำตาโตมองไป ใบหน้าหล่อเหลาก็สะท้อนเข้าม่านตา
คิ้วหนาดำเข้ม จมูกโด่งเป็นสันคม ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นสวยแต่กลับเย็นชาประดุจน้ำแข็ง ชายงามประหนึ่งเดินออกจากภาพวาด ทว่าเย็นยะเยือกดั่งธารน้ำแข็ง
นัยน์ตาทั้งคู่ของเขาดำสนิท แค่มองแวบเดียวก็เหมือนถูกดูดวิญญาณแล้ว...
หากบอกว่านัยน์ตาหยุนฉืองดงามปานแสงวสันตฤดู เช่นนั้นนัยน์ตาบุรุษผู้นี้ต้องบรรจุนรกเข้าไปแน่
วินาทีนี้ หยุนฉือยังคิดว่านั่นเป็นอเวจี และบุรุษผู้นี้ก็คือเจ้าแห่งความมืดที่เดินออกมาจากที่แห่งนั้น
ใจเย็น!
นางได้พบกับบุรุษที่ตรงสเปคนางด้วยแน่ะ!
ชายงามแห่งยุคในชุดโบราณ!
“เอี๊ยดๆ” เสียงที่ดึงสติหยุนฉือที่กำลังหลงในดวงตาชายงามกลับมา
เมื่อนั้นต้นไม้ต้นน้อยก็ร่วงลงไป นางก็แทบตกลงไปในบัดดล
หยุนฉือคว้าลำต้นไม้ควับ มองไปทางบุรุษผู้นั้น ส่งเสียงน่าสงสาร “ช่วยข้าด้วย!”
ราชินีแห่งโลกสร้างทหารอย่างนาง ไยต้องตกต่ำถึงขั้นเอ่ยปากร้องขอให้คนช่วยด้วย?
ทว่าชายงามแห่งยุคแค่เหลือบมองอย่างเย็นชา จากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปไม่มองนางอีก ราวกับกำลังคิดว่าจะตกจากปากถ้ำลงก้นเหวอย่างไร
ชายงามน้ำแข็ง?
ชายงามใบ้?
หยุนฉือตะลึงค้าง คิดจะเอ่ยปากอีก แต่ด้านบนก็มีเสียงสองคนเมื่อครู่ดังขึ้น