บทที่ 1 ชายรูปงามที่หน้าผา

“กลับเถอะๆ”

ข้างใบหูแว่วเสียงปนการถอนหายใจ

นภาหมุนวน ความวิงเวียนรุกมาเป็นระลอก

หยุนฉืออยากยื่นมือออกไปหยิบอสงไขยที่ถอดวางอยู่ด้านข้างก่อนอาบน้ำ แต่สติได้เข้าสู่ความมืดมิดแล้ว

ก่อนหมดสติ นางอยากก่นด่าออกไป...

เชี่ย! ต่อไปต้องพกอสงไขยไว้ตลอดเวลาแล้ว จะไม่แกะออกไปเรื่อยเด็ดขาด!

อย่างน้อยก็ให้นางได้สวมอาวุธร้ายกาจนี่ก่อนแล้วค่อยสลบ!

......

“โยนไปเถอะ ฮูหยินก็บอกว่าให้นังนี่ตายแบบกระดูกเละเป็นผุยผง”

“ฮูหยินอำมหิตจริงๆ”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? ข้าสิรู้สึกเสียดาย นังนี่จะตายอยู่แล้ว ยังไม่ให้ข้าได้เชยชมเลย”

มีเสียงคนสองคนแว่วเข้าโสตประสาทหยุนฉือ แต่นางยังไม่ทันได้คิดก็รู้สึกว่าตัวเองถูกเหวี่ยงออกไปอย่างแรงแล้ว!

สายลมพัดกระโชก ร่างของนางร่วงตกลงไปด้วยความเร็วสูง

นี่ต้องเป็นความรู้สึกตกแบบเสรีแน่!

ปุก! นางหล่นกระแทกกับต้นไม้ต้นหนึ่ง กิ่งไม้ทิ่มเข้าที่ข้างเอวนางพอดี ด้วยน้ำหนักที่ตกลงมาและถูกช่วงเอวยั้งไว้ ทำให้นางเจ็บจนร่างกายแทบหลุดออกจากกัน

หยุนฉือลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อมองออกไปก็เห็นผนังเขาอันหยาบกร้าน ก้อนหินที่ปนอยู่ในดินเหลือง ต้นไม้ที่รั้งตัวนางไว้ก็งอกเป็นแนวขวางออกมาจากร่องหิน

และตอนนี้นางก็ห้อยอยู่บนต้นไม้นี้พอดี โหรงเหรงๆ

เมื่อหยุนฉือก้มหน้าลงก็ต้องตะลึง สูดลมเย็นเข้าเฮือก

นี่มันเหวนี่!

ตอนนี้นางได้ต้นไม้ค้ำยันตัว ห้อยโตงเตงอยู่บนหน้าผา!

ทั้งที่นางสลบอยู่ในอ่างอาบน้ำบ้านตัวเองแท้ๆ แล้วทำไมมาอยู่ที่อย่างนี้ได้ล่ะ?! อีกอย่าง เมื่อกี้ใครโยนนางลงมา?

นางเฆี่ยนตีโคตรเหง้าศักราชสิบแปดชั่วอายุคนของเขาหรือยังไง? นี่มันความแค้นอะไรกัน...

วินาทีแห่งความเป็นความตาย คำถามอย่างทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วสองคนนั้นเป็นใคร ที่นี่มันที่ไหน เรื่องพวกนี้ล้วนไม่สำคัญ!

นี่เป็นเรื่องที่ปลอดภัยแล้วค่อยมาคิด!

หยุนฉือลองจับกิ่งไม้แล้วปีขึ้นหน้าผา แต่ทันใดนั้นด้านข้างต้นไม้ต้นน้อยนี้ก็ตูมออก มีเศษหินเศษดินร่วงลงไป เผยปากถ้ำให้เห็น

นางจ้องเข้าไปในนั้น และเห็นร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เดินออกมาจากความมืด

ชุดม่วงทั้งตัว เหมือนจะมีประกายทองระยิบระยับ

เมื่อหยุนฉือทำตาโตมองไป ใบหน้าหล่อเหลาก็สะท้อนเข้าม่านตา

คิ้วหนาดำเข้ม จมูกโด่งเป็นสันคม ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นสวยแต่กลับเย็นชาประดุจน้ำแข็ง ชายงามประหนึ่งเดินออกจากภาพวาด ทว่าเย็นยะเยือกดั่งธารน้ำแข็ง

นัยน์ตาทั้งคู่ของเขาดำสนิท แค่มองแวบเดียวก็เหมือนถูกดูดวิญญาณแล้ว...

หากบอกว่านัยน์ตาหยุนฉืองดงามปานแสงวสันตฤดู เช่นนั้นนัยน์ตาบุรุษผู้นี้ต้องบรรจุนรกเข้าไปแน่

วินาทีนี้ หยุนฉือยังคิดว่านั่นเป็นอเวจี และบุรุษผู้นี้ก็คือเจ้าแห่งความมืดที่เดินออกมาจากที่แห่งนั้น

ใจเย็น!

นางได้พบกับบุรุษที่ตรงสเปคนางด้วยแน่ะ!

ชายงามแห่งยุคในชุดโบราณ!

“เอี๊ยดๆ” เสียงที่ดึงสติหยุนฉือที่กำลังหลงในดวงตาชายงามกลับมา

เมื่อนั้นต้นไม้ต้นน้อยก็ร่วงลงไป นางก็แทบตกลงไปในบัดดล

หยุนฉือคว้าลำต้นไม้ควับ มองไปทางบุรุษผู้นั้น ส่งเสียงน่าสงสาร “ช่วยข้าด้วย!”

ราชินีแห่งโลกสร้างทหารอย่างนาง ไยต้องตกต่ำถึงขั้นเอ่ยปากร้องขอให้คนช่วยด้วย?

ทว่าชายงามแห่งยุคแค่เหลือบมองอย่างเย็นชา จากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปไม่มองนางอีก ราวกับกำลังคิดว่าจะตกจากปากถ้ำลงก้นเหวอย่างไร

ชายงามน้ำแข็ง?

ชายงามใบ้?

หยุนฉือตะลึงค้าง คิดจะเอ่ยปากอีก แต่ด้านบนก็มีเสียงสองคนเมื่อครู่ดังขึ้น