บทที่ 2 ห้อยอยู่ที่เอวเขา

“แม่งเอ๊ย! นังนั่นดวงเฮงจริงๆ! ตกไปติดที่กิ่งไม้!”

“แบบนี้พวกเราก็กลับไปรายงานไม่ได้สิ จัดการมันให้ตายไปเลย!”

หยุนฉือแหงนหน้า แล้วดวงตาก็เบิกโพลง

สองคนนั้นถึงกับดันหินก้อนใหญ่ยักษ์ลงมา!

ด้านล่างเป็นเหวลึก ด้านบนเป็นหินใหญ่ยักษ์ที่ร่วงหล่น นางอาศัยกิ่งไม้เล็กๆ ง่อนแง่นจะร่วงไม่ร่วงแหล่พยุงตัวไว้ นี่สวรรค์จะเอาชีวิตนางชัดๆ!

เสียงลมที่เกิดจากการหล่นของหินใหญ่ ทำให้ชายงามแห่งยุคคนนั้นชายตามามองได้ในที่สุด

ก็ขณะที่หยุนฉือนึกว่าเขาจะยื่นมือเข้าช่วย ชายผู้นั้นกลับกระโดดขึ้นเหยียบเงื้อมผาด้วยปลายเท้า ตัวพลิ้วดั่งเซียน ไม่สนใจการตกเหวของนางเลย

นี่มันเหวนะ!

บนตัวนางไม่มีเครื่องป้องกันอะไรสักอย่าง!

หยุนฉือไม่ทันทึ่งกับชายผู้นั้นว่าน่าเหลือเชื่อขนาดไหน เสียงวู่ๆ หินยักษ์ตกอยู่กลางอากาศแล้ว!

เมื่อเห็นตัวเองใกล้ถูกกระแทกลงเหว หยุนฉือก็กัดฟันยื่นมือออกไปฉุดไว้ อาศัยกำลังนี้เหวี่ยงตัวไปที่ผนังผา

ครื๊ด หินยักษ์เฉี่ยวแผ่นหลังนางแล้วกระแทกใส่ต้นไม้อย่างจัง ต้นไม้น้อยต้นนั้นถูกแรงกระแทกตกสู่ก้นเหวแบบถอนรากถอนโคน

ขณะเดียวกัน หยุนฉือก็เหวี่ยงตัวเหมือนลิงจ๋อไปอยู่ที่ผนังผา ไม่ทันมองสองมือที่คว้าจับแน่นชัด

รอจนนางรู้สึกแปลกๆ แล้ว ถึงพบว่าตนกระโจนใส่ชายงามแห่งยุคเข้าพอดี สองมือที่นางคิดว่าจับโขดหินอยู่ก็กำลังฉุดสายรัดเอวชายงามผู้นั้นไว้แน่น ราวกับจี้รูปคนที่ห้อยอยู่ตรงเอวเขา

สายลมพัดกระโชก จี้รูปคนแกว่งโตงเตง

หินยักษ์ได้ตกถึงก้นเหวส่งเสียงโครมดังสนั่นแล้ว ทำจนนกที่กำลังโบยบินแตกตื่น

“เฮ้อ เฮ้อ...”

หูย... เกือบไปแล้ว!

เกือบไปแล้วไหมล่ะ!

เมื่อครู่ตอนที่นางเหวี่ยงตัวมาเห็นว่าตรงนี้มีร่องหินอยู่ชัดๆ เดิมคิดจะเดิมพันว่าครั้งนี้จะจับได้ไหม แต่คิดไม่ถึงว่าชายงามผู้นี้จะคว้าจับตรงนี้ด้วยเหมือนกัน

ดังนั้นนางจึงกระชากสายรัดเอวเขาแบบจับพลัดจับผลู

หยุนฉือรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่นี่เป็นเรื่องที่อันตรายมาก หากถูกนางกระชากอย่างแรง ชายที่เกาะหน้าผาอยู่ก็อาจตกเหวพร้อมนางด้วยก็ได้

หากเป็นเช่นนั้น นางก็คงได้ตายวันเดียว เดือนเดียว ปีเดียว เวลาเดียวกับชายแปลกหน้าเข้าให้จริงๆ ทั้งยังติดค้างชีวิตเขาอีก

อมิตตาพุทธ เกือบฆ่าสัตว์ตัดชีวิตแล้วไหมล่ะ

“จะ จับแน่นๆ นะ ข้าจะหาทางยืนเดี๋ยวนี้แหละ ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ บุญคุณช่วยชีวิตไม่มีอะไรจะตอบแทน ไว้จะตอบแทนด้วยตัวก็แล้วกัน...”

หยุนฉือพูดไปก็เริ่มหาจุดที่สามารถยืนได้ พร้อมกันนั้นก็ภาวนาให้สายรัดเอวชายงามแน่นพอ

แต่จากมุมนี้มันไม่ค่อยสุภาพนัก

นางห้อยอยู่ที่ระหว่างเอวชายผู้นั้น ใบหน้าอยู่ด้านล่างบั้นท้ายเขาพอดี

แม้มีเสื้อผ้าคั่นกลาง แต่นางก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกบนตัวอีกฝ่าย สะท้านถึงใจ

สองเรียวขาแข็งเกร็ง ราวกับพร้อมถีบนางได้ทุกเมื่อ

อันตรายสุดๆ!

“ไสหัวไปซะ!”

เสียงชายหนุ่มใสแววราวกับสุราที่แช่แข็ง น้ำเสียงนุ่มลึกเสนาะหู ทว่ากลับปนด้วยเกล็ดน้ำแข็ง ทำให้ใบหูหยุนฉือคันยุกยิกแบบห้ามไม่อยู่

ไม่รอให้นางได้สติ เขาก็พลิกมือข้างหนึ่งเข้าล็อกข้อมือนางไว้ แล้วออกแรงกระชากให้หลุดจากเอว

ส่วนมืออีกข้างก็ล็อกกับผาหิน หิ้วหยุนฉือด้วยมือข้างเดียว เสื้อผ้าปลัดปลิว เส้นผมดำพลิ้วไหว อย่างกับสบายๆ ไร้กังวล!

หยุนฉือระทึกใจแหงนหน้า สบสายตากับเขาที่ก้มลงมา นัยน์ตาอันมืดมิดนั้นกำลังสั่งสมเมฆดำมหาศาล

“ยังไม่เคยมีผู้ใดกล้าจับสายรัดเอวข้าสักคน เจ้า ช่างกล้านะ!”

“ข้าก็ไม่คิดว่าอยู่ๆ เจ้าก็จะลงมานี่! นี่มันเหตุบังเอิญ ข้า...”

หยุนฉือยังไม่ทันพูดจบ ชายงามแห่งยุคก็ค่อยๆ ผ่อนนิ้วทั้งห้าที่จับข้อมือนาง

“แต่ข้าไม่ชอบช่วยคน”