บทที่ 3 การปะทะกันของน้ำแข็งกับไฟ

บ้าน...นายสิ!

หยุนฉือเบิกตาโพลง ออดในใจดังเกรียวกราว

ชายงามแห่งยุคยังเลือดเย็นอำมหิตด้วย!

ถึงกับทิ้งนางลงไปทั้งอย่างนี้ได้!

เหวลึกขนาดนี้ หากนางตกลงไปต้องม่องเท่งแน่ แล้วยังต้องตายอุบาทว์อีก!

นางรักชีวิตมาก

เมื่อครู่นางผิดเองที่กระชากสายรัดเอวของเขา ทั้งยังเกือบทำให้เขาต้องตายไปพร้อมกับนาง แต่นางไม่ได้ตั้งใจนี่!

ก็จะออกจากตัวเขาเดี๋ยวนี้แล้ว แค่แป๊บเดียวเขายังไม่ให้เวลา แล้วยังจะทิ้งนางลงไป

หยุนฉือวัดเท้าพลิกตัวอย่างรวดเร็ว ให้ศีรษะลงอยู่ด้านล่าง เกี่ยวเอวของเขาไว้

“เจ้าไม่ชอบช่วยคน แต่ข้าก็ไม่ชอบความตาย แล้วก็ไม่ชอบตกลงไปตายด้วย!”

หลังจากยึดเอวเขาแล้ว หยุนฉือก็เอี้ยวตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สองมือโอบคอเขา

เมื่อเป็นอย่างนี้ก็กลายเป็นว่านางแนบติดอยู่กับแผ่นหลังเขา ถูกเขาแบกอยู่

ร่างกายอยู่ท่ามกลางหน้าผา ไร้สิ่งช่วยเหลือใดๆ แต่ท่วงท่านางกลับคล่องแคล่วพลิ้วไหวได้เช่นนี้ ทำให้ชายงามแห่งยุคต้องแปลกใจอยู่เหมือนกัน

ทว่าความแปลกใจนี้ไม่อาจหยุดยั้งจิตสังหารและเพลิงโทสะที่พุ่งเฉียดฟ้าได้

ไม่เคยมีใครกล้าแตะต้องเขามาก่อน และไม่มีใครกล้าแนบชิดแผ่นหลังให้เขาแบกด้วย!

สตรีทั่วหล้าต่างเกรงกลัวหนีหาย เมื่อได้เห็นเขาก็ต้องหน้าซีดเผือด เนื้อตัวสั่นพั่บ

แต่นางผู้นี้ช่างกล้านัก!

ไร้ยางอายด้วย!

ท่าทางที่สองขาเกี่ยวรัดเอวบุรุษคล่องแคล่วว่องไวเช่นนี้ ฝึกมาจนเชี่ยวแล้วหรือยังไง?

“ลงไปเดี๋ยวนี้!”

เขาตะคอกออกไป และขณะที่เขากำลังจะเดินกำลังผละตัวนางออก หยุนฉือก็โอบรัดคอเขาแน่นแล้วร้องขึ้น

“ดะเดี๋ยวๆๆ! ฟังดูสิ นี่มันเสียงอะไร?”

เมื่อเห็นชายงามแห่งยุคนิ่งเงียบ ร่างกายเย็นเยือกขึ้นทุกทีจนเป็นเหมือนกับน้ำแข็งทรงมนุษย์แล้ว หยุนฉือก็ใจหายวาบ นางเอามือบิดใบหน้าเขามา ส่วนตัวก็เอื้อมเข้าไปหาแล้วประกบริมฝีปากแดงเข้ากับปากบางเขาด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ!

สองปากปะทะกัน

หนึ่งเย็น หนึ่งร้อน

อุณหภูมิสองฝั่งขั้วเข้าปะทะกันแบบกะทันหัน

ราวกับมีประกายไฟ ‘ซี่ๆ’ พุ่งออกมา

ชายงามแห่งยุคชะงักกึก

ร่างกายเย็นเยือกเข้ากระดูกเริ่มอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ และเร่าร้อนในที่สุด

ความอบอุ่นและเร่าร้อนนี้ทำให้จิตสังหารของเขาหยุดชะงัก

หยุนฉือไม่ได้ทำอย่างอื่นอีก เพียงแค่ประกบริมฝีปากกับเขาอยู่อย่างนั้น

นางเบิ่งตาโต ใบหน้านางห่างกับเขาเพียงแค่นิดเดียว ผสานลมหายใจ

แม้แต่ตัวนางเองก็คิดไม่ถึงว่าจูบแรกของนางต้องเสียไปทั้งอย่างนี้ แล้วยังเสียให้กับชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แถมเจอหน้าก็คิดจะเอาชีวิตนาง

ทว่าลมหายใจของเขาช่างยอดเยี่ยมเสียจริง

หอมเย็นสดชื่น

และเมื่อรู้สึกว่าจิตสังหารที่พลุกพล่านของเขาลดลงแล้ว นางก็เคลื่อนตัวออกจากริมฝีปากเขา แต่ยังไม่กล้าผ่อนแรง สองเท้าเกี่ยวรัดแน่น และปากก็ยังอยู่ข้างๆ ปากของเขา

“อย่าฆ่าข้า ไม่งั้นข้าก็จะฉุดเจ้าไปตายด้วยกันซะเลย อีกอย่าง เมื่อกี้ข้าก็ช่วยชีวิตเจ้าไว้ครั้งหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ? เรามาจับมือสันติกันก่อนเป็นไง? เจ้าดูสิ เราต่างก็เป็นคนน่าสงสารที่ตกหน้าผามาเหมือนกัน...”

ริมฝีปากนางยังอยู่ตรงนั้น ลมปากระหว่างที่เอ่ยวาจานั้น ใกล้ชิดหาใดเปรียบ

นัยน์ตาบุรุษเริ่มวูบลงอีก เมฆครึ้มก่อตัว

เป็นหญิงไร้ยางอายมาจากไหนกัน...

ที่เขาเกลียดที่สุดก็คือการข่มขู่ แต่นางกลับขู่ว่าจะให้เขาตายด้วย?

“งั้นเปิ่นหวาง (*สรรพนามเรียกแทนตัวเองของอ๋อง) ก็จะดูซิว่าเจ้าจะมีปัญญาซักแค่ไหน”

แม้เสียงของเขาจะเย็นชา แต่กลับเสนาะหูนัก เสียงทุ้มได้ที่ หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่อำนวย หยุนฉืออาจเทคะแนนให้เขาก็เป็นได้

แต่ตอนนี้เองหยุนฉือถึงได้ยินชัดว่าเขาเรียกตัวเองว่าอะไร

เปิ่งหวาง เปิ่นหวาง...

นางยังไม่ทันคิดได้ก็รู้สึกชาไปทั้งตัว เรี่ยวแรงถดถอยอย่างน้ำลด ถลาพรวดลงจากแผ่นหลังเขา

นี่เขาก็ยังจะฆ่านางอีก!