บทที่ 4 หญิงไร้ยางอายที่สุด

นี่มันอะไรอีกเนี่ย...

จี้จุดเหรอ?

หยุนฉือรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองได้เจอแต่เรื่องแปลก

เริ่มจากสลบในอ่างอาบน้ำ แล้วก็มานี่แบบไม่รู้สาเหตุ จากนั้นก็ถูกฆ่าแบบงงๆ

ที่ตามมาติดๆ ก็คือได้เจอชายงามแห่งยุคที่เรียกตัวเองว่า ‘เปิ่นหวาง’ แถมยังเลือดเย็นอำมหิตจะฆ่านางให้ได้!

ใส่ชุดโบราณยังแล้วไป ยังจี้จุดเป็นอีก!

นางไหลลงจากหลังเขา ชายคนนี้ไม่คิดยื่นมือดึงนางไว้จริงๆ

ร่างหยุนฉือร่วงตกลงไป แต่ในช่วงเศษเสี้ยวนาทีนางก็กัดนิ้วตัวเอง ความเจ็บปวดทำให้นิ้วนางมีกำลังเพิ่มมาบางส่วน โจมตีน่องเขาอย่างแรง

จะตายก็ตายด้วยกันนี่แหละ!

คิดว่านางเป็นกระต่ายขาวน้อยขี้ขลาดอ่อนแอใจดีหรือยังไง?!

เขาจี้จุดเป็น นางก็รู้เหมือนกันว่าจุดไหนตรงน่องกดไปแล้วจะขาพับทันที!

แต่...ที่ทำให้หยุนฉือเหนือคาดก็คือ เขากลับยืนนิ่ง แล้วยังก้มหน้ามามองด้วยสายตายิ้มเยาะอีก

ให้ตายสิ!

หยุนฉือโกรธจัด

ขณะที่นางตกลงไป นางก็มองเขาที่ก้มศีรษะมามองแล้วยิ้มให้ จากนั้นก็ขยิบตานิดๆ

ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายขึ้นมาทันที วาววับราวกับทางช้างเผือกที่ระยิบระยับ มีแสงต้องตาไม่ขาดสาย

ริมฝีปากบางของนางเปิดขึ้นเล็กน้อย เสียงอ่อนนุ่ม “กระโดดลงมา”

ชายงามแห่งยุครู้สึกมึนเล็กน้อย กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็ปล่อยมือกระโดดไปแล้ว!

วินาทีที่กระโดดเขาก็พลันได้สติ ทว่าร่างกายก็ร่วงตามหยุนฉือแล้ว

ความโกรธทำให้เมฆดำก่อตัวจนนัยน์ตาเขาลึกลงไปแบบไม่มีสิ้นสุด

หนึ่งบน หนึ่งล่าง ทั้งสองร่วงลงไปพร้อมกัน ใบหน้านางมองฟ้า ใบหน้าเขามองดิน ดวงตาทั้งสองต่างมีจิตสังหาร ประกายไฟพลุ่งพล่าน เพลิงโทสะลุกโชน

“เป็นวิชามารด้วยหรือ!”

เขาแทบไม่สนใจเรื่องที่กำลังตกเหวในตอนนี้ เมื่อเสียงทุ้มดังออกมาก็ถูกลมพัดหายไปทันที

หยุนฉือยิ้มให้เขาแบบยั่วยุ

“จะตายก็ตายด้วยกันนี่แหละ ไปยมโลกจะได้มีเพื่อน ”

เดิมนางไม่คิดทำร้ายใคร แต่เมื่อเจอกับท่าทางเลือดเย็นนี้แล้ว พยัคฆ์ไม่คำรามก็เห็นนางเป็นเหมียวน้อยหรือ

“กลัวแต่พญายมไม่กล้ารับข้าเท่านั้น”

เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา เพิ่มน้ำหนักตัวเข้าไปอีก ตามไล่บี้ เมื่อประชิดตัว นิ้วทั้งห้าก็บีบอยู่ที่ลำคอนาง

“ข้าจะส่งเจ้าไปตายก่อนเป็นไง?” ว่าแล้วเขาก็รวบนิ้วทั้งห้า หยุนฉือหายใจไม่ออกทันที

ให้ตายสิ!

จะตกเหวตายอยู่แล้วยังคิดจะบีบคอนางให้ตายก่อนอีก!

นี่มันดาวพิฆาตมาจากไหนกัน!

เขาก็คือพญายมราชล่ะมั้ง!

มาเปิ่นหวาง เปิ่นหวางอะไรละ!

แต่ไหนมาหยุนฉือก็ไม่ใช่คนรอความตาย และนิสัยเดิมนางก็ไม่ใช่คนยอมแพ้อยู่แล้ว เมื่อถูกบีบคออย่างนี้นางจึงเบิ่งตาโตด้วยความโมโห

ได้ๆๆ ถึงต้องตกลงไปตาย แต่ก่อนตายนางก็จะทำให้เขาได้ตายก่อน!

นางเข้าไปประชิดตัวเขา อ้าปากแล้วใช้ฟันขาวกัดริมฝีปากอีกฝ่าย

“ไร้ยางอาย!” ชายรูปงามด่าทอเสียงหนัก คิดไม่ถึงว่าในสถานการณ์เช่นนี้นางยังตอบโต้ได้อีก ทั้งยังใช้วิธีแบบนี้ด้วย

เขาเบนหน้าออกข้าง พร้อมกันนั้นก็ผลักนางออก แต่นางกลับเข่าเข้าให้

แม้จะอยู่กลางอากาศ แต่การโจมตีจุดนั้นของผู้ชายก็ยังเป็นวิธีดีเลิศ!

นี่เป็นหญิงไร้ยางอายที่สุดที่เขาเคยพบมาจริงๆ

ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ไม่ร้องไห้ฟูมฟายขอชีวิต ไม่ตกใจสั่นพั่บๆ ไม่ร้องกรี๊ด ทั้งยังใจเหี้ยมคิดวิธีน่าอายสารพัดได้อีก

เขาหนีบขาแน่น หนีบขาไม่อยู่สุขของนางพร้อมทำหน้าขมึงตึง

สายลมพัดกระโชกดังเข้าใบหู ทั้งสองสู้รบตบมือกลางอากาศไปหลายกระบวนท่า

กระทั่งเห็นป่าสนหนาแน่นที่อยู่ก้นเหวแล้ว...

“เฮ้ย! จะตายด้วยกันจริงสิ?!”

ความต้องการอยู่รอดของหยุนฉือปะทุขึ้นอีกครั้ง นางยังไม่อยากตาย ความงามแห่งศตวรรษและชีวิตแรกรุ่นนางยังไม่ทันได้ใช้สมใจเลย หากโลกนี้ไร้นางแล้วไซร้จะน่าเสียดายเพียงไร