บทที่ 14 ต่อไปชีวิตข้าจะเป็นของท่าน

ภายในถ้ำ หยุนฉือได้แต่จับจี้ชางหลิงไว้แน่น

เมื่อนางรู้สึกได้ว่าเขาเกร็งตัวก็ประหลาดใจ นี่คือการแสดงออกเวลารับรู้ถึงอันตราย หรือว่า...ชายคนนั้นจะอันตรายมาก?

ยังไม่รอให้นางแน่ชัด เสียงทะลุผ่าสายลมเสียงแหลมก็ดังขึ้นมาจากผู้ชายคนนั้น

จิตสังหาร...ตอนนี้เองถึงปลดปล่อยออกมาอย่างไม่ปิดบัง

เมื่อครู่ที่เขาไม่ลงมือ หรือเพราะพวกเขาห่างกันมากเกินไป? เมื่อหยุนฉือรู้ถึงจุดนี้ก็ตื่นกลัวขึ้นมา ตอนนี้นางไร้เรี่ยวแรงเป็นคนไร้ประโยชน์ หากจี้ชางหลิงไม่คิดพานางไปด้วยจริง นางต้องตายแน่ ตายแน่ๆ!

มือที่โอบเอวหยุนฉืออยู่ขยับเล็กน้อย ล็อกตัวนางแล้วดันออกไปด้านหน้า ช่วงเวลานั้นเองนางก็รู้ถึงจุดประสงค์ของเขาทันที

ที่เขาโอบนางเมื่อครู่ไม่ใช่เพราะจะช่วย แต่เพราะเตรียมใช้นางเป็นโล่กำบังต่างหาก!

ชายผู้นี้อำมหิตเลือดเย็นจริงๆ!

ทว่าเดิมก็เป็นการพบกันโดยบังเอิญอยู่แล้ว ไม่มีสายสัมพันธ์สักนิด!

วินาทีก่อนที่นางจะถูกดันออกไปก็พูดขึ้นอย่างร้อนรน “ช่วยข้า! ต่อไปชีวิตข้าจะเป็นของท่าน ท่านอยากทำอะไรข้าก็จะช่วย!”

ภายใต้สถานการณ์อันตรายอย่างนี้ ทุกอย่างล้วนเป็นมายา ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ เรื่องในอนาคตค่อยว่ากันทีหลังเถอะ!

สถานการณ์คับขัน นางไม่มีเวลาเจรจาเงื่อนไข มีแต่มอบชีวิตให้เท่านั้นถึงทำให้เขาหวั่นไหวมีโอกาสรอดมาบ้าง

หวังว่าเขายังจำฝีมือที่นางแสดงออกมาเมื่อครู่ได้ คิดว่านางยังมีประโยชน์อยู่!

ฟิ่ว! ฟิ่วๆๆ!

เมื่ออันตรายอยู่ตรงหน้าหยุนฉือรู้สึกว่ารูขุมขนทุกอณูลุกชัน อ๋องใจดำผู้นี้ไม่คิดไว้ชีวิตนาง!

ให้ตายสิ! เขาเป็นคนชี้เป็นชี้ตาย แต่เราสิเป็นเนื้อบนเขียง!

ถ้าไม่ใช่เพราะนางเข้ามาอยู่ในร่างดวงซวยนี่แล้ว จะให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพอนาถแบบนี้ได้อย่างไร?

หยุนฉือราวกับรู้สึกได้ถึงอาวุธเย็นเฉียบที่สัมผัสหน้าอกที่เสื้อผ้าปกปิดไม่ถึง ถูกใช้เป็นของกำบังอาวุธลับ นี่มันตายแบบไร้ศักดิ์ศรีเกินไปหน่อยมั้ง?

แต่จะทำอย่างไรได้? ตอนนี้นางไม่มีทางเลือกนี่!

เมื่อคืนร่างกายนี้สูดกลิ่นหอมของดอกหมีเถียนมากเกินไป ถูกพิษมานานแล้ว ถึงนางจะไม่รู้ว่าทำไมตอนแรกถึงไม่รู้สึกใดๆ และฤทธิ์ยาเพิ่งมาออกเอาป่านนี้ แต่...กำลังจะกระดิกนิ้วก็ยังไม่มี นี่เป็นเรื่องจริง!

หยุนฉือหลับตาลง

ตายเป็นตายวะ!

แต่นางจะสาปแช่งไอ้หัวเขียวไร้หัวใจตัวนี้ด้วย!

ก็ขณะที่อาวุธแทงทะลุเสื้อผ้า ร่างกายนางก็ถูกกระชากออกไปอยู่ด้านหลังโดยพลัน

นางยังไม่ทันได้สติก็รู้สึกว่าคนด้านหน้าแข็งทื่อไป จากนั้นนางก็ได้กลิ่นคาวเลือด

หรือจี้ชางหลิงถูกกลไกอะไรเข้า?

แถมยังบาดเจ็บด้วย!

วินาทีนั้นเองหยุนฉือก็เข้าใจทันที เขาต้องรู้อยู่แล้วว่าตนจะถอยหรือหลบไม่ได้ เพราะที่นี่มีกลไกอยู่เต็มไปหมด หากถอยก็ต้องบาดเจ็บ วิธีเดียวที่จะปกป้องตัวเองก็คือไม่ขยับ ใช้นางเป็นโล่ แบบนี้เขาถึงปลอดภัยแล้วค่อยคิดหาทางรอด

คนไม่รักตัวเอง ฟ้าดินประหัตประหาร

พวกเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า แน่นอนว่าต้องให้เขาตายดีกว่าเราม้วย หากให้นางเลือกระหว่างตัวเองบาดเจ็บกับคนอื่นบาดเจ็บ นางก็ต้องผลักอีกฝ่ายออกไปอยู่แล้ว

แต่ทำไมวินาทีสุดท้ายเขาถึงเปลี่ยนความคิดล่ะ?

“ท่านเป็นไงบ้าง?” นางรู้สึกสับสน โพล่งถามออกไป

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า? จำคำพูดเมื่อกี้ของเจ้าด้วย จากนี้ต่อไป ชีวิตของเจ้าเป็นของข้า!” จี้ชางหลิงพูดเสียงเย็นชา