บทที่ 11 ไอ้แมลงวันหัวเขียว!

อ๋องเจิ้นหลิงเหลือบมองนางอย่างเย็นชา “พูดจบแล้ว?”

“พูดจบ...” บ้านเจ้าสิ!

หยุนฉือยังไม่ทันพูดจบ เขาก็จับตัวนางแล้วโยนเข้าไปในถ้ำประหลาดแล้ว ง่ายดายราวกับโยนกระสอบทราย

หยุนฉือมองถ้ำมืดนี้กำลังกลืนตัวเองเข้าไปกับตา เมื่อนั้นนางจึงพูดเสียงกร้าว “ถ้าข้าตายอยู่ในนี้ ต่อให้ตายเป็นผีร้ายก็จะไม่ปล่อยท่าน!”

ครั้นแล้วเสียงเรียบของเขาก็ดังขึ้น

“ข้าจี้ชางหลิง อยู่ที่จวนอ๋องเจิ้นหลิง ตำบลซีหนันในเมืองหลวง ถึงตอนนั้นเจ้าก็หาให้เจอล่ะ”

จี้ชางหลิง?

หยุนฉือชะงัก ก่นด่าออกไป “ท่านมันแมลงวันหัวเขียว (*ภาษาจีนคือ ‘จินชางอิง’ มีเสียงคล้ายชื่อของจี้ชางหลิง) โรคจิต!”

จี้ชางหลิง?

แมลงวันหัวเขียว?

ขอบตาด้านล่างของอ๋องเจิ้นหลิงมีไฟลุกโชน กำหมัดแน่น นางคนนี้... เขาน่าจะบีบให้ตาย บีบให้ตายไปซะ!

ก็ตอนนี้เอง เขามองเข้าไปในถ้ำ แต่กลับไม่รู้สึกถึงตัวตนนางอีก!

แค่จี้ชางหลิงขยับตัวนิดเดียว เขาก็ไปปรากฏอยู่ที่ปากถ้ำแล้ว

เมื่อยืนอยู่ตรงนี้ เขาถึงรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกอย่างหนึ่ง

สายลมด้านในพักกระโชกราวกับกับทะลุทะลวงทุกจุด เสียงสะท้อนอื้ออึงและเหมือนกว้างมาก

แต่เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใดๆ และไม่ได้ยินเสียงลมหายใจของนางด้วย เมื่อนางผู้นั้นเข้าไปแล้วก็อันตรธานหายไปเหมือนกับหยดน้ำที่กลืนเข้ากับแม่น้ำมหาสมุทร

ที่จริงเขาไม่ควรเข้าไปในที่เย็นยะเยือกเช่นนี้

แต่ถ้ำนี้ประหลาดนัก บางทีข้างในอาจมีสิ่งที่เขากำลังตามหาอยู่ก็ได้ และเพราะอย่างนี้เขาถึงโยนหยุนฉือเข้าไป หากนางค้นพบจริง ก็ถือเป็นการช่วยเขา ค่อยสมกับที่เขาไว้ชีวิตนางหน่อย

นางผู้นี้มีความกล้าเหนือผู้คน แม้ไม่มีกำลังภายในแต่ฝีมือก็ร้ายกาจและฉลาดมากด้วย ใครจะรู้เล่า ว่าพอเข้าไปก็หายตัวไร้ร่องรอยแบบนี้

“ได้ยินเสียงข้าไหม? ตอบด้วย”

ไร้เสียงตอบกลับ

“ถ้าเจ้าส่งเสียงตอนนี้ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

ไร้เสียงตอบกลับ

จี้ชางหลิงขมวดคิ้ว คิดว่านางคงไม่ได้จงใจซ่อนตัว เพราะนางไม่มีกำลังภายใน ลมหายใจคนปกติแรงกว่าผู้ฝึกยุทธ์ เขาต้องได้ยินแน่

เช่นนั้น...ต้องเกิดเรื่องแน่

จี้ชางหลิงมองเข้าไปในถ้ำครู่หนึ่ง แต่ทันใดนั้นด้านหลังก็มีลมหมุนพัดเข้ามาแบบเงียบๆ อีก ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อน ครั้งนี้ท่าทางมุทะลุดุเดือด หอบเอาใบไม้มามากมายและกำลังเข้ากระแทกปากถ้ำนี้อีกครั้ง

นัยน์ตาเขาแวบแสง จากนั้นก็เหาะเข้าไปทันที

เมื่อเข้าไปแล้วเขาก็รู้สึกแปลกๆ แต่พอหันหลังกลับได้พบหญิงที่เขานึกว่าประสบเคราะห์ร้ายไปแล้ว นางกำลังยืนติดอยู่บริเวณปากถ้ำ เนื้อตัวราวกับหลวมรวมเข้ากับความมืด เหมือนหุ่นไม้ไร้ชีวิตตัวหนึ่ง นิ่งเฉย ไม่ได้ยินเสียงลมหายใจแม้แต่น้อย

หากไม่ใช่เพราะเขามีกำลังภายในกล้าแกร่งมองเห็นได้แม้ในที่มืด เขาต้องไม่เห็นนางแน่

จะว่านางตายแล้ว...แต่ดวงตาก็ยังมีแววประกายดุจดวงดาว และกำลังกะพริบตาให้เขาอยู่

จะว่านางยังไม่ตาย...แล้วทำไมถึงมีคนไร้ลมหายใจอยู่ตรงหน้าเขาได้?

“ข้าอยาก...” ขยี้เจ้าให้ตายนัก!

จี้ชางหลิงยังไม่ทันพูดจบ ด้านนอกก็มีเสียงดังสนั่น เป็นลมหมุนนั้นที่กระแทกเข้าอย่างแรง ใบไม้จำนวนมากถูกลมคลั่งกรอกเข้ามา ทะลักเข้ามาทางเขา และเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำ

ที่กลางอากาศ จี้ชางหลิงเห็นแววตาหยุนฉือเหมือนจะหัวเสียอยู่หน่อยๆ จากนั้นก็เห็นนางกระโดดออกไป ทั้งยังหันหลังให้กับปากถ้ำกระโจนเข้าไปในกลุ่มใบไม้เหล่านั้น ด้วยเหตุนี้สิ่งที่ตามมาก็คือถูกลมบ้าคลั่งถาโถมใส่

จี้ชางหลิงวาดมือออกไปซัดใบไม้กลุ่มโตที่อยู่ด้านหน้า แล้วล้วงเอาหยุนฉือเข้าอ้อมอก

“เจ้า...”

“หุบปาก! ในนั้นมีตัวอะไรอยู่ พูดแล้วเดี๋ยวก็ปลุกมันตื่นหรอก!”

หยุนฉือโมกตาใส่เขาแบบไม่เกรงใจ