คิดถึงเขาจัง

อ้อนรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 3 - คิดถึงเขาจัง

(อันดา)

"ขอบคุณนะคะพี่เหนือที่มาส่งถึงบ้านเลย" ฉันยิ้มให้กับพี่เหนือ ที่อาสาขับรถมาส่งฉันหน้าบ้าน

"พี่ยินดีครับ" พี่เขาก็ยิ้มตอบฉันค่ะ และมองหน้าฉัน พี่เหนือน่ารักนะ แต่ว่าฉันไม่คิดจะรักหรอก

"ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะคะ" ฉันพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย เตรียมตัวจะลงจากรถเข้าบ้าน

"อันดา"

"คะ?"

พี่เหนือเรียกชื่อฉันจึงรีบหันหน้าไป สีหน้าของพี่เขาดูสงสัย และเหมือนจะอยากถามอะไร ฉันจึงได้แต่มองหน้ารอฟัง

"ทำไมถึงล้มได้ บอกพี่ได้ไหม?" พี่เหนือถามฉันค่ะ จะตอบยังไงดีล่ะ ถ้าบอกว่าเพื่อนพี่เขานั่นแหละผลักฉัน เขาจะไปหาเรื่องกันไหมนะ แต่พี่เหนือไม่น่าทำหรอก ดูเป็นผู้ชายใจเย็นและอ่อนโยน บอกไปเลยดีกว่า

"พี่แผ่นฟ้าผลักค่ะ น้องอันดาตั้งตัวไม่ทันก็เลยล้ม แบบที่พี่เหนือเห็นนั่นแหละค่ะ" ฉันเป็นเด็กดีไม่อยากโกหกผู้ใหญ่ บอกออกไปเลยดีกว่า

"....." ฉันเห็นสีหน้าพี่เหนือดูตกใจเล็กน้อย ฉันจึงเลือกที่จะยิ้มให้ ฉันไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่เวลาใครหน้าบึ้ง แต่สำหรับพี่แผ่นฟ้าฉันยอม แต่ก็ไม่รู้จะยอมได้แค่ไหน เพราะวันนี้เขาทำฉันเจ็บ ฉันโกรธ!

"น้องอันดาของตัวเข้าบ้านก็นะคะ"

"ครับ"

ฉันเห็นพี่เขานิ่ง เอาแต่จ้องหน้าฉัน ก็เลยเลือกที่จะปลีกตัวแล้วขอเข้าบ้านดีกว่า

ฉันลงจากรถยืนรอส่งพี่เหนือ เขาลดกระจกลง แล้วส่งยิ้มให้ฉันพี่เขายิ้มได้น่ารักมาก ๆ เลยล่ะ

"พี่ไปก่อนนะครับ"

"บายค่ะ"

ร่ำลากันเสร็จพี่เหนือก็ขับรถออกไป ฉันจึงเดินเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อเข้าบ้าน เดินคิดไปคิดมาก็หน่ายใจ ทำไมพี่เหนือถึงใจร้ายกับฉันจัง

"เฮ้อ~~" ฉันถอนหายใจออกมา พร้อมกับสายตาที่มองไปยังบาดแผล

"อะไรครับลูกสาวป๊า เดินหน้างอถอนหายใจแรงเชียว" ก็มัวแต่เดินก้มหน้ามองพื้น จนไม่รู้ว่าใครอยู่บ้าง จนเสียงนี้ดังขึ้น ก็ไม่ใช่เสียงใครหรอกค่ะ คุณป๊าของฉันเอง ผู้ชายคนเดียวที่แสนจะรักฉันมาก ๆ ทั้งรักทั้งหวงเลยค่ะ

"สวัสดีค่ะคุณป๊า" ฉันยกมือไหว้ผู้ชายที่ฉันเคารพและรักที่สุด ด้วยสีหน้าเศร้าละห้อย

"ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นละคะ"

"โดนผู้ชายไล่ตะเพิดค่ะ"

"ห๊ะ!!"

คงเห็นว่าฉันหน้าหงอย คุณป๊าก็เลยถามพร้อมกับหอมลงที่หน้าผากของฉัน แต่ฉันนี่ต้องสะดุ้งตัวโหยงตกใจ ก็คุณป๊าเล่นตะเบ็งเสียงดังใกล้หูของฉันนี่ไง อะไรของคุณป๊าก็ไม่รู้ ก็แค่ฉันตอบตามความจริง แต่ก็อย่างว่าแหละก็คุณป๊าหวงฉันยิ่งกว่าอะไรดี

"คุณป๊าจะเสียงดังทำไมคะเนี้ย น้องอันดาตกใจหมดเลย" ฉันย้อนถามคุณป๊าไป

"ใคร!? ไอ้ผู้ชายคนไหนบังอาจมาเข้าใกล้ลูกสาวป๊า บอกป๊ามาอันดา ป๊าจะไปยิงมันให้ไส้แตก" นั่นไงคะอาการหวงลูกสาวมาเต็ม เก่งจริง ๆ คุณป๊าของฉัน แม้จะหกสิบแล้วแต่คุณป๊ายังดูดี ร่างกายแข็งแรงมาก ๆ แค่มีพุงกว่าตอนที่ฉันยังเด็กนิดหน่อยค่ะ ฉันชอบเล่นชอบบีบพุงคุณป๊า มันนิ่มมันเขี้ยวดี

"เฮ้อ~~น้องอันดาหิวจังเลยค่ะ อยากกินของอร่อย ๆ" ฉันถอนหายใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ถอนให้กับความหวงลูกสาวของคุณป๊าแทน

"คุณแม่อยู่ในครัว กำลังทำปลานึ่งตัวใหญ่ ๆ รอหนู...ไม่บอกป๊าเหรอใครมันกล้าไล่ตะเพิดลูกสาวป๊า"

"หิวแล้ว ๆ หิวมาก ๆ เลยค่ะ"

"งั้นไปหาคุณแม่กัน"

"ค่ะ"

ฉันกอดเอวและอ้อนคุณป๊าค่ะบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ ไม่สิชอบอ้อนกับทุกคนนั่นแหละที่ฉันรัก คุณแม่ ลุงเจ ป้าแนน พี่ไอติม พี่เฌอ พี่ด็อจและพี่ศิลา ฉันอ้อนหมดเพราะอ้อนแล้วฉันรู้สึกอบอุ่นกับการที่ทุกกอด อบอุ่นกับรอยยิ้มที่ทุกคนยิ้มส่ายหัวให้ฉัน มันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ

แต่มีอีกคนที่ฉันอยากจะอ้อนมาก ๆ ตอนนี้ แต่ว่าเขาไม่อยู่หลายปีแล้ว...

ฉันคิดถึงเขาจัง