ความเงียบที่มาพร้อมกับคน ๆ นั้น

อ้อนรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 4 - ความเงียบที่มาพร้อมกับคน ๆ นั้น

(แผ่นฟ้า)

ผมชื่อ แผ่นฟ้า เรียนบริหารปีสาม ผมเป็นคนนิ่ง ๆ ภายนอกดูเย็นชาเวลาอยู่ที่สาธารณะ ยกเว้นก็แต่อยู่กับคนในครอบครัว ซึ่งผมจะเป็นคนละคนเลย

เหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่ผมพลั้งมือผลักผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นรุ่นน้องที่ตามผมมาหลายวัน จนผมนึกรำคาญกับความตื้อตามติดของเธอ ผู้หญิงอะไรดูแรดจริง ๆ ยอมรับว่าตอนที่เห็นเธอล้ม ผมก็ตกใจนะ แต่เธอน่ะรนหาที่เอง

ช่วยไม่ได้!

จนเพื่อนของผมที่เห็นมีสีหน้าตกใจ และเข้าไปประคองเธอให้ลุกยืน

เธอร้องไห้เหมือนเสียใจ แต่ก็ช่างประไรล่ะ ผมไม่สนใจอยู่แล้ว ก็คนไม่ได้ชอบ ก็ยังจะตื้ออยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไล่หลายที แต่เธอก็ยังหน้าด้านหน้าทนตามต่อไม่เลิก

"ไอ้แผ่นฟ้า!!"

เสียงตะคอกดังทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิด

"อะไร อยู่ใกล้แค่นี้จะตะคอกทำไม?"

ผมหันไปถามไอ้น้ำเหนือที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งตอนนี้ผมกับมันออกมาหาอะไรกินนอกมหา'ลัย ก็เพราะไอ้เพื่อนของผมมันอยากมาลองร้านอาหารเปิดใหม่ ผมก็เลยต้องลากสั่งขารมากับมันนี่ไง ทั้งที่ก็ไม่ได้อยากจะมา เพราะว่าผมขี้เกียจ!

"กูเรียกตั้งนานไหม มึงแหละนั่งเหม่ออะไร"

"เปล่า"

ไอ้น้ำเหนือถามผม มองหน้าเหมือนกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง ซึ่งผมกำลังคิดถึง รุ่นน้องที่เธอตามตื้อ คือวันนี้เธอเงียบหายไป ทำไมเงียบ!? ปกติในทุก ๆ วันเธอจะต้องมาวนเวียนกวนใจของผม

"รีบกินจะได้เข้าเรียน นั่งเหม่ออย่างกับคิดถึงใคร?" ไอ้น้ำเหนือมันว่า แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว ทำเป็นรู้ดีว่าผมนั้นกำลังคิดอะไร

(อันดา)

(((กรี๊ด!!!!)))

ฉันแทบเอามืออุดหูไม่ทัน เมื่อเสียงกรีดร้องอย่างกับมันมีอะไรน่าตื่นตาอย่างนั้น ก้าวขาลงบันไดยังไม่ถึงหน้าตึกบริหาร เสียงเซ็งแซ่ก็โอยหวนหนวกหู

"เขากรี๊ดอะไรกันเนี้ย" ฉันบ่นและเอามืออุดหูไว้ ประกอบกับก้าวขาเดินออกไปยังหน้าตึก ที่มีสาว ๆ รายล้อมจนมืดอย่างกับฟ้าฝนจะลง

"อย่างกับดาราเกาหลีมางั้นแหละ...โอ๊ะ ๆ ตาย ๆ อันดาคนสวยโดนเบียด แม่เจ้า!!" ฉันตัวหมุนเลยค่ะ ก็สาว ๆ เล่นวิ่งไม่ดูทางเอาเสียเลย กระแทกไหล่ฉันบ้างล่ะ ซ้ายทีขวาทีหมุนเป็นเกลียวเลยอันดาเอ๊ย

"อันดา!! อันดา" ใครเรียกฉัน มองหาตามเสียงก็ไม่เห็น อ่าเห็นแล้วเพื่อนสาวคนสวยของฉันเอง 'ทับทิม'

"ทับทิม เขากรี๊ดอะไรกันอะ แสบแก้วหูไปหมดแล้ว" ฉันรีบถามทับทิมทันที เมื่อเธอฉีกยิ้มระริกระรี้อยู่ตรงหน้าของฉัน

"งื้ออันดา ใครก็ไม่รู้หล่อมากอะ เหมือนเขามารอใครเลย ยืนกอดอกไขว้ขา หลังพิงกับรถสปอร์ต โคตรเท่อะ ทับทิมชอบ ใจละลายหมดแล้วเนี้ย" ทับทิมพูดบอกด้วยอาการที่แบบทำ ฉันขมวดคิ้วชนกัน ทำฉันอยากรู้เลยทีเดียว อันดาไม่ได้ขี้เผือกนะคะ แค่อยากรู้เท่านั้นเอ๊ง!

"ใครอะ?"

"ทับทิมก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียวตอนนี้คือหล่อโดนใจสุด ๆ"

"อยากเห็นจัง ใครกันถึงทำเพื่อนตัวเตี้ยของอันดาคลั่งได้ขนาดนี้" มันทำให้ฉันอยากรู้เลยค่ะ เขาคนนั้นคือใคร

"นั่นไง ๆ เขาเดินมานั่นแล้ว ตรงมาทางนี้ด้วย! ทับทิมต้องทำตัวยังไงดี" ทับทิมสับขารัวกับที่ พร้อมกับชี้นิ้วไปทางด้านหลังของฉันทันที ด้วยสีหน้าอันแสนจะตื่นเต้น

"ไหน ๆ"

"นั่นเขาเดินมาแล้ว"

"!!"

ฉันหันหลังไปมองตามมือของเพื่อน คน ๆ หนึ่งกำลังเดินยิ้มฝ่าวงล้อมของสาว ๆ มุ่งตรงมาทางฉัน ใบหน้านั้นที่ฉันจดจำได้ดี คนที่ห่างหายไปเป็นปี ๆ บัดนี้เขากำลังเดินเข้ามาทางฉัน นี่คือฝันหรือความจริงกันแน่ที่ฉันพบเจอ...ฉันได้แต่มองเขาคนนั้นนิ่ง ๆ ดวงตาของฉันมันสั่นไหว ฉันดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลย นั่นใช่เขาคนนั้นที่ฉันคิดถึงใช่ไหม?