คนใจร้าย

อ้อนรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 2

(คนใจร้าย)

(อันดา)

"พี่ว่าน้องเมากาวแล้ว ไป ๆ กลับบ้านไปซะยัยเด็กน้อย ฟ้าเริ่มมืดแล้ว"

พี่แผ่นฟ้าทำหน้าเซ็งเป็ดเลยค่ะ อะไรกันแค่บอกว่าชอบนี่ต้องทำหน้าแบบนี้เลยเหรอ ไม่รักษาน้ำใจฉันเลย ชิ!!

"น้องอันดาไม่ใช่เด็กน้อยนะคะ น้องอันดาอายุสิบเก้าปีบริบูรณ์แล้ว"

ฉันรีบแย้งทันที ในขณะที่พี่แผ่นฟ้าทำหน้าบึ้งเคร่งขรึม

"หลบไป พี่จะกลับบ้าน!"

พี่แผ่นฟ้าชักสีหน้าอีกแล้วค่ะ แต่ฉันรีบข้าวขาไปยืนดักหน้าเขาไว้ แต่....

ผละ! ตุบ! งื้อถูกพี่แผ่นฟ้าผลักจนก้นของฉันกระแทกกับพื้น แขนศอกค้ำแรงกับพื้นปูนหยาบ ฉันรู้สึกเจ็บข้อศอกที่มันตั้งรับไม่ทัน มันพลาดจนถลอกเป็นรอย แถมยังมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย

"ทำไมพี่แผ่นฟ้าต้องใจร้ายกับน้องอันดาด้วยละคะ"

ฉันเงยหน้ามองพี่แผ่นฟ้า ที่ตอนนี้มีทีท่าตกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นเฉยชา เมื่อฉันนั้นสบตามองเขาด้วยความเสียใจ

"ก็น้องวุ่นวายกับพี่ มันน่ารำคาญ!"

อันดาอยากจะร้องไห้ค่ะ พี่แผ่นฟ้าบอกว่าฉันน่ารำคาญ ทั้งที่ฉันแค่อยากจะเข้าหาก็แค่นั้นเอง แค่ฉันปลื้มของฉันทำไมต้องทำร้ายกันจนบาดเจ็บด้วย

"น้องอันดา อึก อึก น่ารำคาญเหรอคะ"

ฉันรู้สึกเสียใจมากกับคำว่ารำคาญที่มันออกจากปากเขา ฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหว จนต้องปล่อยให้มันไหลออกมา ทั้งที่ก็พยายามจะไม่เสียน้ำตาแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้ ฉันนั่งยกแขนศอกขึ้นมาดู เลือดเริ่มไหลซึมออกมามากกว่าเดิม ฉันนั่งมองบาดแผลด้วยหยาดน้ำตาที่เสียใจ ทำไมพี่แผ่นฟ้าถึงทำกับฉันได้

((น้องอันดา!!))

เสียงของใครก็ไม่รู้ดังเข้ามา ดวงตาที่ปิดบังด้วยม่านน้ำตาสีใส ฉันหันไปมองก็แทบดูไม่ออกว่าเป็นใคร จนใครคนนั้นที่เรียกชื่อฉันวิ่งเข้ามาใกล้ จนรับรู้ว่าเป็นใครที่ตะเบ็งเสียงเรียก 'พี่เหนือ' หรือพี่น้ำเหนือ รุ่นพี่ปีสามที่กำลังพยายามจีบฉันอยู่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ก็เท่าที่ฉันรู้เขาก็เป็นเพื่อนที่แผ่นฟ้านี่แหละ แต่ว่าพี่เหนือเรียนวิศวะ พี่แผ่นฟ้าเรียนบริหารเหมือนกับฉัน แต่ว่าฉันไม่ได้สนใจพี่เหนือ คุยด้วยได้ปกติแต่ไม่มีความพิเศษมอบให้ นอกจากคำว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องเท่านั้น ก็เพราะฉันมีเพียงพี่แผ่นฟ้าที่อยู่ในใจยังไงล่ะ

"มึงทำน้องเหรอไอ้แผ่นฟ้า" พี่เหนือพยุงฉันให้ลุกยืน แล้วชักสีหน้าต่อว่าเพื่อนของเขา ซึ่งตอนนี้ฉันแทบไม่กล้ามองหน้าพี่แผ่นฟ้าเลย

"ทำอะไร กูไม่ได้ทำสักหน่อย" ดูเขาพูดสิคะ พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่ได้ทำอะไร ทั้งที่เป็นคนผลักฉันล้มกับพื้นขนาดนี้

"มึงจะบอกว่าน้องอันดาสะดุดขาตัวเองล้มว่างั้น?" พี่เหนือเอ่ยปากถาม ส่วนฉันก็ได้แต่มองหน้าพี่สองคนสลับกันด้วยน้ำตา

"น้องอันดาขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณนะคะพี่เหนือ" ฉันเห็นสายตาของพี่แผ่นฟ้า ที่มองฉันด้วยความเฉยชา แรก ๆ มันก็เหมือนจะชินนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันทำไมรู้สึกเสียใจ บาดแผลที่ข้อศอกก็เริ่มแสบแล้ว ฉันต้องไปทำแผลก่อน คิดได้จึงเอี้ยวตัวหันหลังให้กับรุ่นพี่ทั้งสอง

"เดี๋ยวพี่พาไปทำแผลก่อน แล้วพี่จะไปส่งที่บ้านดีไหม?" พี่เหนือเดินตามหลังฉันไม่ห่างเท่าไหร่ แล้วพูดขึ้นอย่างอาสา

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวน้องอันดาไปห้องพยาบาลเอง ขอบคุณนะคะพี่เหนือ" ฉันหันไปยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่อาสาช่วยเหลือ สายตาก็ไม่วายมองเห็นพี่แผ่นฟ้า จ้องมองมาทางฉันกับพี่เหนือ ทำฉันเจ็บแล้วยังจะมามองอีก เชอะ! คนใจร้าย

"แต่พี่เต็มใจ ไปเถอะ"

"ก็ได้ค่ะ"

เมื่อเขาเร้าหรือที่จะพาไป ฉันก็ไม่ขัดเพราะตอนนี้ขี้เกียจจะพูดแล้ว ได้แต่เดินเฉย ๆ มือก็เช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากแก้ม ปล่อยให้พี่เหนือประคองฉันเดินไป ฉันเสียใจที่พี่แผ่นฟ้าทำรุนแรงกับฉัน แม้จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามเถอะ