คนในความฝัน 2

"ยัยอิ...คุณอิงอยู่ในห้องไหม" เกือบยั้งปากไม่ทัน เธอคงได้เผลอเรียกคุณหนูอิงนภาว่ายัยอิงไปแล้ว ทั้งที่จริงเธออยากเรียกว่าอีอิงด้วยซ้ำ

คำว่าคุณมันสูงเกินไปสำหรับผู้หญิงคนนี้ คนที่จ้องแต่จะหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอสารพัด ตั้งแต่เล็กจนโต กัดไม่ยอมปล่อยยิ่งกว่าหมาพันธุ์เสียอีก

ทำแม้กระทั่งประจานเธอในมหาวิทยาลัย สร้างเรื่องขึ้นมาว่าเธอคือเมียน้อยเสี่ย จ้างคนมาเป็นเมียหลวงและเข้ามาทวงผัวกับเธอถึงมหาวิทยาลัยต่อหน้านักศึกษานับร้อยที่นั่งรับประทานอาหารในโรงอาหาร ลงไม้ลงมือตบตีด่าทอเธอให้สมบทบาทกับค่าจ้างก็ทำมาแล้ว จนเธอถูกประณามทางสายตา ด่าทอนินทาไม่มีชิ้นดี และยังถูกพักการเรียนไปหลายวัน

ดูสิ! ดูความระยำตำบอน ความเลวร้ายที่ครอบครัวนี้ทำกับเธอ

“เอ่อ...คือว่า...” เลขาหน้าห้องอ้ำอึ้งจนอันนาเริ่มจะรำคาญ คนยิ่งหงุดหงิดมาเห็นท่าทางอึกอัก ก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม

”ถ้าไม่ตอบมา ฉันจะพังประตูห้องเข้าไปแล้วนะ ตอบมาว่าอยู่หรือไม่อยู่” เผลอขึ้นเสียงใส่

เลขาสาวถึงกับสะดุ้ง ด้วยรู้จักพิษสงของคุณหมออันนาดีว่าเป็นเช่นไร แต่ถ้าจะให้คุณหมออันนาเข้าไปก็ไม่ได้เช่นกัน ในเมื่อเจ้านายของเธอนั่น...

อันนาไม่ชอบรออะไรนานๆ เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่ยืนนิ่งครุ่นคิด จนคิ้วแทบจะวิ่งชนกันก็ไม่รอ ร่างบางรีบเดินไปยังห้องทำงานและผลักประตูห้องเข้าไปในทันที

“นี่ยัยอิง...”

“เอ๊ะ! นี่เธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง” เสียงแหลมร้องขึ้น หันขวับมองหญิงสาวคู่อริที่เข้ามาเยือนถึงถิ่นตาขวาง อยากจะพุ่งเข้าไปตบสั่งสอนเสียหน่อย ที่กล้าทำตัวไม่มีมารยาท เปิดประตูพรวดพราดเข้ามา แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้ภายในห้องไม่ได้มีเธอเพียงคนเดียว แต่ยังมีแขกอยู่ด้วย และเป็นแขกคนสำคัญเสียด้วยซ้ำ

ส่วนอันนาก็จ้องหน้าอิงนภาเขม็ง เหลือบสายตามองผู้ชายที่นั่งไขว่ห้างที่โซฟาก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่แต่อย่างใด

ต่างคนก็ต่างมองกันและกันด้วยความตกใจ โดยเฉพาะอันนาดูเหมือนจะตกใจมากถึงมากที่สุด

ผิดกับชายหนุ่มที่เกิดความรู้สึกคล้ายกับดีใจเกิดขึ้น หัวใจแกร่งกลับเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในที่สุด ก็เจอกันเสียที

อิงนภาหรี่สายตามองอันนาและแขกผู้มาเยือนอย่างจับพิรุธแลสงสัย ที่ทั้งคู่ดูเหมือนจะตะลึงตกใจเมื่อเจอกันและกัน ทำเหมือนคนคุ้นเคยรู้จักกันมาก่อนเสียอย่างนั้น

“นี่เธอ...ฉันถามว่าเข้ามาในห้องฉันทำไม”

เสียงของอิงนภาดึงสติและสายตาของอันนาให้ละออกมาจากชายตรงหน้า ตวัดกลับมามองอิงนภา

อารมณ์โกรธเคืองก่อนหน้าดูเหมือนจะสะดุดไปอย่างน่าหงุดหงิด ใบหน้างามสะบัดไปมา เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าอิงนภาอย่างเอาเรื่อง โดยมีชายหนุ่มนั่งมองอยู่ตลอดเวลา

“แค่จะมาบอก ว่าทำอะไรอย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้ ฉันรู้ว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือฝีมือเธอ เสะใจล่ะซิ ที่ทำมันสำเร็จ หมาลอบกัด”

“นี่เธอพูดอะไรของเธอ ฉันไม่รู้เรื่อง และก็ช่วยออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันมีแขกไม่เห็นหรือไง พรวดพราดเข้ามาไม่มีมารยาท” หากยามปกติ อิงนภาคงใช้คำว่าไม่แหกตาดูหรือไง แต่นี่เธออยู่ต่อหน้าผู้ชายจะให้พูดจาแบบนั้นคงไม่ได้

อันนาเหลือบสายตามองผู้ชายที่นั่งเงียบอีกครั้ง และหันกลับมามองอิงอีกรอบ พร้อมกับรอยยิ้มและความคิดบางอย่าง หันไปมองชายในฝันตาพราวระยับ

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออันนา เป็นคุณหมอประจำโรงพยาบาลนี้ เรียกสั้นๆ ว่าหมอข้าวก็ได้ค่ะ เอาไว้ให้เราสนิทกันมากกว่านี้ค่อยเรียกแค่ข้าว แล้วคุณล่ะคะชื่ออะไร” อิงนภาตาแทบถลน จ้องมองอันนาอย่างไม่พอใจ กับน้ำเสียงหวานหูและรอยยิ้มที่เอ่ยทักทายผู้ชายของตัวเอง

“ไม่มีมารยาทคุณบะ...”

“สวัสดีครับ ผมชื่อบาสเตียน ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ และได้เจอกันสักทีนะครับ หลังจากที่คุณไปกวนใจผมในความฝันเสียหลายคืน”