อ้อนรักอันนา

ในค่ำคืนที่เงียบสงัดราตรีทำหน้าที่มาร่วมค่อนคืน ผู้คนหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ร่างสูงกระสับกระส่าย คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน ใบหน้าชายหนุ่มส่ายไปมาอยู่ในห้วงนิทราที่เหมือนเดิมซ้ำๆ ทุกค่ำคืน

ในห้วงนิทราที่มืดมิด มีเพียงแสงสว่างที่ปลายทาง ไม่รู้ส่องมาจากแห่งใด แสงนั้นสาดเข้าใส่หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ที่มองอย่างไรก็ไม่รู้ว่าคือใคร หน้าตาของหญิงสาวคนนี้เป็นเช่นไร แล้วเหตุใดจะต้องมาพบเจอกับเธอทุกค่ำคืน

ร่างสูงรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาก็ต้องเห็นหน้าผู้หญิงตรงหน้าให้ได้ จะเข้ามาหลอกหลอนเขาหลายคืนแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ต้องต่อว่าเสียที

ส่วนหญิงสาวที่ยืนอยู่ เมื่อเห็นผู้ชายที่ฝันถึงมาร่วมหลายคืนเดินเข้ามาใกล้ ก็ใช่ว่าจะกลัวเสียเมื่อไหร่ เธอก็อยากรู้เช่นกัน ว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีหน้าตาเช่นไร เธอรู้จักหรือไม่ ทำไมถึงได้มาเวียนวนในความฝันของเธอนานเกินไป เกินไปจนเธอหลับไม่เต็มอิ่ม ต้องพาความง่วงไปทำงานร่วมอาทิตย์

ต่างคนก็ต่างอยากเห็นหน้ากันและกัน เพื่อคลายความแคลงใจของตัวเอง ทั้งคู่จึงเดินเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมหลบ แสงสว่างที่เห็นรำไรก่อนหน้า อยู่ดีๆ ก็พลันสว่างไสวขึ้นจนแสบตา ทั้งสองยกมือขึ้นบดบังแสงจ้าไว้ ในระยะที่ทั้งคู่อยู่ตรงหน้ากันและกัน

“คุณเป็นใคร”

“คุณเป็นใคร”

ร้องถามออกมา มือที่ยกขึ้นก่อนหน้าก็ลดลงเพื่อมองกันและกัน แต่เพียงชั่วครู่แสงสว่างก็พลันดับลงในพริบตา

“เฮ้ย!”

“เดี๋ยว!” สองเสียงร้องออกมา พร้อมกับความฝันที่หลุดลอยไป

บาสเตียนสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก ร่างสูงมีเหงื่อผุดตามกรอบหน้า ลมหายใจหอบแรง หัวใจเต้นระส่ำ ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองกับความฝันในค่ำคืนนี้

“เธอเป็นใครกัน”

ส่วนอีกมุมหนึ่งของประเทศ หญิงสาวที่นอนหลับก็สะดุ้งตื่นกลางดึกเช่นกัน นั่งมองไปที่ปลายเตียงนอนอย่างเจ็บใจคนในความฝัน ที่ตามหลอกหลอนเธอมาหลายคืน ในที่สุดก็ได้เห็นหน้ากันเสียทีสินะ หลังจากมาก่อกวนให้เธอนอนพักผ่อนไม่พอมาร่วมอาทิตย์

“อย่าให้เจอนะ แม่จะด่าให้ มาหลอกมาหลอนอย่างกับผี”