4

“อย่าคิดทำเรื่องโง่ๆ แบบเมื่อคืนอีก ถ้าตอนนี้แม่ของคุณดูอยู่ ท่านจะรู้สึกยังไงที่ลูกสาวสุดที่รัก คิดฆ่าตัวตาย” จอมพลบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“...” จีอาน่าได้ฟังก็ถึงกับบ่อน้ำตาแตก ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับบิดา เธอไม่เคยได้ระบายความในใจให้ใครฟัง แม้กระทั่งเพื่อนรักอย่างชาช่า เพราะมันเจ็บเกินกว่าจะเอ่ยถึงคลิปที่เป็นต้นเหตุทำให้มารดาจากไป

“หากสิ่งไหนที่มันทำให้คุณเจ็บ...คุณก็แค่ถอยห่างออกมาตั้งหลักก่อน ชีวิตของคุณมันเพิ่งจะต้น ยังมีเรื่องดีๆ ให้คุณไปพบไปเจออีกมากมาย อย่าเอามาแลกเพียงเพราะความสะใจชั่ววูบเลย มันไม่คุ้มหรอก!” คนที่เคยก้าวผ่านจุดที่ย่ำแย่มาก่อน เอ่ยให้กำลังใจ

“ฮึก...” จีอาน่าซบหน้าลงกับผ่ามือแล้วสะอื้นไห้จนตัวสั่น

จอมพลเดินเข้าไปดึงสาวเจ้าเข้ามากอดปลอบ พร้อมกับขอคำมั่น “มองหน้าผมสิ...แล้วบอกว่าคุณจะไม่ทำมันอีก”

“ฮึก...” จีอาน่าจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหล่าของชายหนุ่มอย่างค้นหา ไม่เข้าใจว่าเหตุใด เขาถึงต้องการให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้

“จีอา ได้โปรด...คุณไม่อยากเป็นผีอยู่เฝ้าสะพานนั้นหรอก ชีวิตหลังความตายน่ะ มันทรมานเกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้” จอมพลบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ฮึก...ฉันจะไม่ทำมันอีกค่ะ” จีอาน่าให้คำมั่น

“สาบานมา” จอมพลขอหลักประกัน

“ฉันสาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกค่ะ” จีอาน่าเอ่ยย้ำอีกครั้ง

“เยี่ยม! ผมทำสวนส้ม สวนองุ่น แล้วก็ปลูกพืชผักอีกหลายอย่างเลย” จอมพลยิ้มก่อนจะรีบดึงความสนใจของสาวในอ้อมกอดไปยังสวนผักผลไม้ของตน

“เช่นอะไรบ้างคะ?” จีอาน่าเช็ดน้ำตาออกแล้วสูดลมหายใจเข้าปลอดลึกๆ

“กล้วย ข่า ตะไคร้ มะกูด มะนาว มะพร้าว ส้มโอ...”

“มีฟักแฟง กับแตงโมด้วยไหมคะ” เธอชิงถามก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยจบประโยค

“มีสิ! พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปทัวร์เอง รับรองว่าคุณจะต้องชอบ อ้อ! มีลำธารเล็กๆ ไหลผ่าน ห่างจากที่บ้านพักไปประมาณ 20 เมตรด้วยนะ” จอมพลบอกพลางยักคิ้วกวนๆ ส่งให้หญิงสาว ที่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน ลิซ่า วง Black Pink

“น้ำใสไหมคะ” คนที่ไม่ได้เล่นน้ำตกมานานถามอย่างสนใจ

“ใสมาก! ผมไปนอนแช่เล่นเป็นประจำเลย” จอมพลสปอยต่อ พร้อมกับปล่อยสาวในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ แล้วชวนไปนั่งเล่นที่มุมด้านนอก

คนที่ได้หนังสือนิยายมาชุดหนึ่ง แต่ยังไม่มีโอกาสได้ลองอ่าน เอ่ยถามยิ้มๆ“คุณชอบอ่านหนังสือนิยายไหม?”

“เอ่อ...ชอบค่ะ” จีอาน่าหันไปมองหนังสือเล่มหนาๆ ที่วางเรียงอยู่บนชั้นอย่างรู้สึกทึ่ง ไม่คิดว่าหนุ่มตรงหน้าจะชอบการอ่านเหมือนกับเธอ

“เยี่ยมไปเลย ผมหวังว่าคุณจะชอบนิยายของนักเขียนคนนี้” จอมพลบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบหนังสือ 9 เล่ม ของนักเขียนดัง เอ๊ย! นักเขียนอยากดังที่แอดมาขอเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊ก แล้วยัดเหยียดขายหนังสือนิยายให้ชุดหนึ่ง พร้อมกับบอกว่า...เป็นค่าต่อลมหายใจของมะลิ ไอ้เขาก็คิดว่า...ไม่ลูกสาว! หลานสาว! ก็สัตว์เลี้ยง แต่ที่ไหนได้...กลับเป็นค่างวดรถเก๋งคันสีขาวที่อีกฝ่ายเรียกว่าน้องมะลิ กว่าจะรู้ตัว! หนังสือก็ส่งมาถึงบ้านแล้ว ดีนะที่ปกสวย ไม่งั้นเขาจะโพสต์ด่าให้ดู

“ว้าว! หน้าปกสวยจังเลยค่ะ” จีอาน่าเอ่ยชม

“ใช่ครับ! มี 9 เล่ม 9 เรื่อง แต่ละเรื่อง หนาๆ ทั้งนั้นเลย”

“ฉันชอบหนังสือเล่มหนาๆ ค่ะ มันดูเป็นเรื่องเป็นราวดี”

“ผมแนะนำให้คุณเริ่มจาก...รอยราคีมารก่อนครับ” จอมพลบอกตามที่คนเขียนแนะนำมาในแชต

“ว้าว!” จีอาน่าหยิบหนังสือนิยายเรื่องรอยราคีมารขึ้นมาดู ก็ถึงกับเคลิ้มไปทันใด เพราะพระเอกที่อยู่บนปกหล่อมากกกก

“หึ! ไอ้หมอนี่หล่อน้อยกว่าผมไปหน่อยนะคุณว่าไหม?” จอมพลเอ่ยขัดขึ้นเมื่อเห็นสาวเจ้าเอาแต่อมยิ้ม

จีอาน่าหัวเราะเบาๆ ไม่รู้จะออกความเห็นอย่างไร เพราะอีกฝ่ายกับผู้ชายที่อยู่บนหน้าปกนิยายนั้น แทบจะเรียกได้ว่าคนละสไตล์กันเลยทีเดียว

“ผมชื่อจอมพล คุณเรียกสั้นๆ ว่า จอม ก็ได้ครับ” จอมพลแนะนำตัวพร้อมกับยื่นมือไปรอจับทักทายตามแบบสากล

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณจอม” จีอาน่าส่งมือไปจับอย่างรู้สึกเขินๆ

“เช่นกันครับคุณจีอา” จอมพลยิ้มก่อนจะทำทีเป็นหยิบหนังสือนิยายจากในกองมาเล่มหนึ่งแล้วเปิดอ่าน กลบเกลื่อนบางสิ่งบางอย่างที่กำลังก่อเกิดขึ้นในหัวใจที่ด้านชามานาน

ชั่วโมงต่อมา...จีอาน่าเหลือบมองคนที่บอกว่าจะอ่านหนังสือเป็นเพื่อน แต่กลับมีเสียงกรนเบาๆ ดังขึ้น ขณะที่บนหน้าอกอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆ มีหนังสือนิยายเรื่องอ้อมกอดซาตานเฝ้ารักกางอยู่ เธอจึงลุกจากเก้าอี้หวายตัวใหญ่ ตรงไปหยิบหนังสือมาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้

ใช่! จริงๆ เช้าของวันนี้ มันน่าจะมีข่าวการตายของเธอขึ้นบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ ตีคู่กับข่าวแต่งงานของบิดา แต่ทุกอย่างก็ผิดพลาดไปหมด เพราะหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกรีกคนนี้ ดันลากเธอขึ้นมาจากน้ำ เพื่อให้พบเจอกับความจริงที่ว่า...ลึกๆ แล้ว บิดายังคงแคร์ความรู้สึกของเธออยู่

ขณะที่กำลังนั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ จีอาน่าก็เหลือบไปเห็นมือถือของ อีกฝ่ายวางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ เธอจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบเพราะอยากจะเช็กดูข่าวของบิดาอีกครั้ง

คนที่ประสาทสัมผัสไวปาน หมา เอ๊ย! แมว ลืมตาขึ้นมองทันใด “ทำอะไร!”

“ว้าย!” จีอาน่าตกใจ! รีบวางมือถือของอีกฝ่ายลงที่เดิม

“คุณจะใช้โทรศัพท์ของผมเหรอ?” จอมพลอมยิ้มเมื่อเห็นสาวเจ้าหน้าแดงขึ้นมาราวกับลูกตำลึงสุก

“ค่ะ” จีอาน่าพยักหน้ารับอย่างอายๆ ที่ถูกจับได้

“นี่ครับ” จอมพลลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบมือถือส่งให้

“ขอบคุณค่ะ” จีอาน่ารับมา เตรียมจะกดดูข่าว แต่ทว่า...น้ำเสียงที่เอ่ยแทรกขึ้นมาก็ทำให้เธอต้องหยุดชะงัก

“จะโทรไปหาคุณพ่อเหรอครับ?” จอมพลถามพลางส่งยิ้มยียวนไปให้

“ไม่ค่ะ แค่อยากจะอ่านข่าวอีกครั้ง” จีอาน่ากลอกตากับคำถาม

“เชิญตามสบายครับ” จอมพลยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ เพื่อบอกว่าตนแค่แซวเล่นเท่านั้น

จีอาน่ามองค้อน แล้วก้มลงมองที่หน้าจอมือถือ กำลังจะกดพิมพ์ชื่อของบิดาที่ Google แต่ก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

“มีสายเข้าค่ะ” เธอรีบส่งมือถือคืนให้อีกฝ่าย

จอมพลขยับโน้มตัวไปมองชื่อบนหน้าจอ แล้วถอนหายใจทิ้งอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อรู้ว่าใครโทร. มา “เอ่อ...คุณช่วยรับสายทีได้ไหม แล้วบอกว่าเป็นเมียผม”

“ยะ...ยังไงคะ?” จีอาน่าถามกลับอย่างรู้สึกมึนงง

“คือผมรำคาญน่ะ คุณช่วยผมหน่อยนะจีอา” จอมพลบอกด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“แต่ว่า...” คนที่ไม่เคยรับหน้าที่เป็นไม้กันหมามาก่อน พยายามจะเอ่ยท้วง

“ขอร้องล่ะ แล้วผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ หรืออะไรก็ได้ที่คุณต้องการ” จอมพลยื่นข้อเสนอ

“ก็ได้ค่ะ” จีอาน่าพยักหน้ารับอย่างดีใจ รีบกดรับสายพร้อมกับเปิด สปีกเกอร์โฟนให้อีกฝ่ายฟังการสนทนาไปด้วย

[คุณจอมขา...ทำอะไรอยู่เหรอคะ] ขวัญฤดี บุตรสาวของนักการเมืองดังเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนทุกครั้ง

[เอ่อ...สวัสดีค่ะ] จีอาน่ากลั้นใจทักทายตอบ

[นั่นใครพูดสาย] ขวัญฤดีถามกลับด้วยน้ำเสียงตึงๆ

[ดิฉันเป็น...เอ่อ...ภรรยาของคุณจอมพลค่ะ] จีอาน่าแนะนำตัว

[ไม่จริง!] ปลายสายบอกอย่างไม่เชื่อ

[ฉันไม่มีเหตุผลที่จะโกหกคุณ] จีอาน่าบอกอย่างรู้สึกอินจัดกับบทเมียจำเป็นที่ได้รับ

[กรี๊ดดดด แกเป็นใคร บอกมาเดี๋ยวนะ!] ปลายสายกรีดร้อง เพราะคิดว่าตัวเองคือคนเดียวที่เหมาะสมจะได้ตำแหน่งเมีย มากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยเป็นข่าวกับจอมพล แต่ที่ไหนได้ เธอหายไปทำหน้าที่เกาหลีได้ไม่ถึงอาทิตย์ กลับมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาประกาศตัวว่าเป็นเมียของอีกฝ่าย

[ก็บอกแล้วไงว่าเป็นเมีย ยังจะมาถามอีก เป็นบ้าหรือเปล่า?] จีอาน่าถามกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆ

[แก! แกรู้จักฉันน้อยไปแล้ว กรี๊ดดดดด] ปลายสายโกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว

จีอาน่ากดวางสาย แล้วหันมาถามหนุ่มหล่อที่ดูทรงแล้วคงจะเจ้าชู้ไม่ใช่เล่น “ใครเหรอคะ”

“ลูกสาวนักการเมืองน่ะ เขาแวะมาเที่ยวชมสวน จากนั้นก็โทรมาหาผมแทบทุกวัน บางวันก็มาแบบไม่บอกไม่กล่าว ผมต้องหลบอยู่ในดงกล้วยตั้งครึ่งวันแน่ะ” คนเสน่ห์แรงบอกอย่างรู้สึกละเหี่ยใจ

“อ้าว! เธอไม่ใช่แฟนคุณเหรอคะ?” จีอาน่าหัวเราะเบาๆ ไม่มีทางเชื่อสิ่งที่ อีกฝ่ายบอกเป็นอันขาด

“ไม่! ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน” หนุ่มโสดรีบยืนยัน

จีอาน่าอมยิ้มอย่างขำๆ แล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องที่ตัวเองยังติดค้างเขาอยู่ “เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันเอาไว้เมื่อคืน”