3

“ใส่ๆ ไปเถอะน่าคุณ” จอมพลแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุๆ

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” จีอาน่ากลั้นใจบอกอย่างเสียไม่ได้

“โอเค! คุณไปใส่เสื้อผ้า หรือจะอาบน้ำก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยลงไปกินข้าวกับผม”

“ฉันไม่...”

“ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวตายไปแล้วจะไปหากินที่ไหนได้ ปลาในแม่น้ำน่ะ มันไม่ได้จับง่ายๆ นะ อ้อ! แล้วก็อย่ามาฆ่าตัวตายในบ้านของผมล่ะ ไม่งั้นผมจะให้หมอผีมาสะกดวิญญาณคุณ แล้วจุดธูปเรียกมาข่มขืนทุกคืนเลยคอยดู” จอมพลขู่เสร็จก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

“ไอ้คนบ้า!” จีอาน่าสบถด่าตามหลังอย่างรู้สึกขุ่นเคืองใจกับประโยคในตอนท้ายของอีกฝ่ายที่บอกว่าจะจุดธูปเรียกวิญญาณของเธอมาข่มขืน แม่เจ้า! เกิดมาเธอไม่เจอะเจอผู้ชายคนไหน ปากคอเราะร้ายขนาดนี้มาก่อน

หญิงสาวพยายามข่มอารมรณ์เดือดๆ ให้เย็นลง แล้วเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ

สิบนาทีต่อมา...

“อ้าว! เข้ามาสิคุณ จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม?” จอมพลมองใบหน้าอันงดงามของสาวเจ้า ที่แม้ว่าจะสวมผ้าถุงสีแดงผูกมัดตรงเอวจนเป็นปมหนา ตามด้วยเสื้อคอกระเช้าสีเหลืองอ่อน แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังชวนมองกว่าสาวๆ คนไหนที่เขาเคยพบเจอ ‘หึ! ใส่ชุดนี้แล้วยังกล้าไปโดดน้ำตายอีก พี่ก็นับถือหัวใจน้องสุดๆ ละ’

“เอ่อ...ฉันว่า...” จีอาน่ามองค้อนคนที่ส่งสายตาเหมือนจะเยาะเย้ยมาให้อย่างขุ่นเคือง

“มานั่งเร็วๆ สิ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วผมจะได้ขับรถไปส่งคุณ” จอมพลเอ่ยเร่งคนที่ยืนทำหน้าเก้ๆ กังๆ ให้เข้ามานั่งร่วมโต๊ะ

“ค่ะ” จีอาน่าขานรับก่อนจะเข้าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย

“อะ! กินเยอะๆ ผมอุตส่าห์ย่างรอเลยนะเนี่ย” จอมพลบอกพร้อมกับส่งถ้วยที่มีเนื้อย่างหอมๆ ไปให้

“ขอบคุณค่ะ” จีอาน่ารับมาวางตรงหน้าอย่างเสียไม่ได้

“ชื่ออะไร?” จอมพลเอ่ยถามอย่างเป็นทางการ

“จีอาค่ะ” เธอบอกไม่เต็มเสียง

“ชื่อจริงกับนามสกุล”

“...” จีอาน่ามองหนุ่มตรงหน้าอย่างชั่งใจ

“ขอร้องล่ะ ผมอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ได้คุยกับคุณ ฉะนั้นได้โปรด...” จอมพลให้เหตุผล

“จีอาน่า พิสุทธิ์ธารากรณ์” เธอกลั้นใจบอกไปตามตรง

“นี่อย่าบอกนะว่าคุณเป็นลูกสาวของ ทัศเทพ พิสุทธิ์ธารากรณ์” คนที่บังเอิญได้อ่านข้อความลับที่บิดาของขุนพัน ซึ่งเป็นนายทหารระดับสูงเช่นเดียวกับบิดาของตน ส่งผิดเข้ามาในแชตไลน์เมื่อห้านาทีก่อน เป็นข้อความขอความช่วยเหลือให้ช่วยตามหาตัวหญิงสาวคนหนึ่ง พอเปิดดูรูปที่ส่งตามมา เขาถึงกับช็อกที่รู้ว่าหญิงสาวที่ได้ช่วยชีวิตเอาไว้ คือทายาทคนเดียวของพิสุทธิ์ธารากรณ์ มหาเศรษฐี ที่ร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของประเทศ ด้วยความอยากรู้...เขาจึงรีบกดเข้าไปค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมใน Google ก็เห็นข่าวประกาศการยกเลิกงานแต่งอย่างกระทันหันของ ทัศเทพ ก็ทำให้เดาสาเหตุที่หญิงสาวตรงหน้าคิดจะทำเรื่องบ้าๆ เมื่อคืนได้ทันที

“ค่ะ” เธอตอบพร้อมกับถอนหายใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้พิธีแต่งงานของบิดากับปารีณาดำเนินไปถึงไหนแล้ว

“งั้นคุณก็ควรจะรู้ไว้นะว่าพ่อของคุณเลื่อนแต่งงานออกไปแบบไม่มีกำหนด” จอมพลบอกสิ่งที่สาวตรงหน้าควรจะรู้

“จะ...จริงเหรอคะ?” จีอาน่าถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกที่ต้นคอ

“จริงสิ” จอมพลรีบส่งมือถือไปให้ดู

{มหาเศรษฐีหมื่นล้าน ทัศเทพ พิสุทธิ์ธารากรณ์ ประกาศเลื่อนงานแต่งออกไปอย่างไม่มีกำหนด}

จีอาน่าอ่านพาดหัวข้อข่าวใหญ่ แล้วปล่อยโฮออกมาทันใด “ฮือๆๆ”

“นี่คือสาเหตุที่คุณจะฆ่าตัวตายใช่ไหมจีอา” จอมพลถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าไปให้อย่างรู้สึกเห็นใจ

“ฮึก...ฮือๆๆ” จีอาน่าพยักหน้ารับเบาๆ ไม่รู้ว่าจะปิดบังอีกฝ่ายไปทำไม เพราะหากเธอจะตาย ก็ควรจะมีใครสักคนได้รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง

“โอเค! ผมจะไม่ถามอะไรอีกแล้ว เรามากินหมูกระทะกันดีกว่า” จอมพลรีบเบี่ยงเบนความสนใจไปที่เนื้อย่างหอมๆ บนเตา

“ค่ะ” จีอาน่าใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาไหลที่อาบแก้ม แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“คุณลองชิมนี่ดูสิ! ถ้าคะแนนเต็มสิบคุณจะให้สักเท่าไหร่ดี” จอมพลคีบเนื้อที่สุกกำลังดี วางลงในจานของเจ้าสาวอย่างเอาใจ

คนที่หยุดร้องไห้แล้ว แต่ยังสะอื้นเป็นพักๆ หยิบตะเกียบมาคีบเนื้อย่างจุ่มลงไปในถ้วยน้ำจิ้มที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แล้วทานไปอย่างมึนๆ งงๆ

“ใช้ได้ไหม?”

จีอาน่าเคี้ยวเนื้อนุ่มๆ ที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำจิ้มรสเลิศ ก็ถึงกับพูดไม่ออก

“ผมว่าคุณอาจจะยังไม่รู้รสชาติ งั้นลองอีกคำก็แล้วกัน” จอมพลรีบส่งเนื้อย่างชิ้นใหม่ไปจ่อที่ริมฝีปากสวยได้รูปทันที

จีอาน่ากำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่กลิ่นหอมๆ และรสชาติอันแสนอร่อย บวกกับความหิวระดับสิบ เพราะหลายวันที่ผ่านมาแทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง ทำให้เธอจำใจหน้าด้านอ้าปากรับเนื้อย่างที่ส่งมา “อื้ม...”

“เป็นไงครับ?” จอมพลเลิกคิ้วถามยิ้มๆ

“อร่อยค่ะ” จีอาน่าบอกอย่างรู้สึกเขินนิดๆ

จอมพลคีบเนื้อย่างมาลองชิม ก่อนจะถามความเห็น “เนื้อหมักจานนี้ ผมให้ 9 นะ คุณให้เท่าไหร่?”

“10 ค่ะ” จีอาน่าตอบยิ้มๆ ‘อร่อยๆ แบบนี้ถ้าให้กินคนเดียวเป็นกิโล เธอคิดว่าเธอกินหมดได้แบบสบายๆ’

จอมพลอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของสาวเจ้าเริ่มจะดีขึ้น จึงย่างเนื้อหมักสูตรใหม่ แล้ววางลงในจานให้คนตรงหน้าชิมต่อ “งั้นถ้าเป็นสูตรนี้ล่ะ”

จีอาน่าคีบเนื้อย่างมาแตะที่น้ำจิ้มรสเด็ด แล้วลงมือชิมอย่างไม่รอช้า “อืม...ให้ 10 ค่ะ”

“หึๆ” จอมพลหัวเราะเบาๆ กับสีหน้าสุดฟินของสาวเจ้า เขาจึงหันไปคีบเนื้อย่างมาลองชิมดูบ้าง “อื้ม...ผมก็ให้ 10 เหมือนกัน”

“คิกๆๆ” จีอาน่าได้ฟังคำตอบก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว

“...” จอมพลได้เห็นรอยยิ้มแรกของสาวเจ้า ถึงกับสตั๊นไปสามวิ

“มะ...มีอะไรเหรอคะ” จีอาน่าเริ่มจะทำตัวไม่ถูก เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็นิ่งไป

“ปะ...เปล่า! คือผมจะให้คุณลองชิมเนื้อหมักอีกจานดูน่ะ” จอมพลที่ได้สติก็รีบดึงความสนใจไปที่เนื้อหมักจานสุดท้าย

จีอาน่าคีบเนื้อในจานที่อีกฝ่ายนำเสนอ ซึ่งมีกลิ่นหอมของน้ำมันงาอ่อนๆ ไปย่างบนเตา พอสุกได้ที่ก็คีบมาแตะน้ำจิ้ม แล้วลิ้มลองรสชาติทันที “อื้ม! อร่อยค่ะ คุณสั่งมาจากร้านไหนคะเนี่ย?”

“ร้านเพื่อนของผมเองครับ” จอมพลตอบพร้อมกับเตือนตัวเองในใจ ‘เฮ้อ...แกต้องหยุดมองหน้าของเธอบ้างนะจอม’

“อร่อยค่ะ” คนที่ตอนนี้ละความสนใจจากเรื่องฆ่าตัวตาย มาเป็นสนใจเนื้อย่างบนโต๊ะที่ยิ่งทานก็ยิ่งอร่อย แถมยังมีผักกิมจิ ผักเบบี้คอสและใบงาเกาหลีให้ทานคู่ มันเป็นอะไรที่เธอโหยหามานาน

“อร่อยก็ทานเยอะๆ ครับ” จอมพลบอกพลางจ้องมองใบหน้างาม ที่ไร้การแต่งแต้มเครื่องประทินโฉมใดๆ ‘ให้ตายสิ! ทั้งสวย ทั้งน่ารักแบบนี้ เขาไม่มีวันปล่อยให้เธอทำเรื่องโง่ๆ เด็ดขาด ถึงแม้ว่าเธอออกจะต๊องๆ ไปสักหน่อยก็ตาม’

ชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่กินหมูกระทะจนอิ่ม จอมพลก็ลุกไปหยิบกระปุกทัพเพอร์แวร์3-4 อันออกมาใส่เนื้อย่างสูตรต่างๆ ที่ยังเหลือเก็บใส่ในตู้เย็น แต่พอหันกลับมา อีกครั้ง ก็เห็นสาวเจ้ากำลังจะยกถ้วยกับจานที่วางซ้อนอยู่ในกระบะพลาสติกขึ้น เขาถึงกับตกใจเพราะน้ำหนักของจานกระเบื้องนั้นค่อนข้างจะหนักอยู่พอสมควร

“ผมยกเอง” จอมพลรีบเดินเข้าไปช้อนยกต่อ

“เอ่อ...ค่ะ” จีอาน่าเริ่มทำตัวไม่ถูก

“นี่ที่มีเครื่องล้างจาน คุณใช้เป็นใช่ไหม?” จอมพลถามก่อนจะออกเดินนำ

“ค่ะ” จีอาน่าฉีกยิ้ม แล้วรีบเดินตามคนตัวโตเข้าไปในห้องครัวที่สะอาดสะอ้าน พอหันไปมองรอบๆ ก็เห็นเครื่องครัววางเรียงอยู่ครบครัน พลัน! ความคิดหนึ่งก็แทรกเข้ามาในหัว ‘บ้าจริง! เขาต้องมีเมียอยู่แล้วแน่ๆ ผู้ชายที่ไหนจะชอบเข้าครัวทำอาหารเอง?’

“คะ...คุณอยู่กับใครเหรอคะ” เธอถามอย่างรู้สึกใจคอไม่ดี

“ผมอยู่คนเดียว นี่เป็นบ้านพักท้ายไร่ของผมน่ะ” จอมพลหันไปตอบ

“คุณมีบ้านอีกหลังเหรอคะ?”

“ใช่! บ้านของแม่ผม หลังใหญ่กว่านี้นิดหน่อย”

“แล้วคุณพ่อของคุณล่ะคะ”

“เอ่อ...ท่านจากไปหลายปีแล้วครับ” จอมพลบอกก่อนจะหันไปหยิบจานใส่ลงไปในเครื่องล้าง

“ฉัน...เสียใจด้วยค่ะ” จีอาน่าบอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“ครับ แล้วคุณล่ะ” จอมพลเปลี่ยนไปถามกลับบ้าง

“ก็...อย่างที่คุณเห็นในข่าว แม่ของฉันตายเมื่อสองปีก่อน ฉันเสียสูญไปพักใหญ่ พอเรียนจบก็รีบกลับมาไทย แล้วก็ได้รู้ว่าพ่อกำลังจะแต่งงานใหม่ ซึ่งมันตรงกับวันครบรอบการจากไปของแม่พอดี” จีอาน่าบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกอึดอัดนิดๆ ที่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่ไม่อยากจะเอ่ย

“คุณก็เลยออกอาการเฮิร์ตหนัก” จอมพลสรุป

“ก็ทำนองนั้นค่ะ” จีอาน่าพยักหน้ารับเบาๆ

“ผมขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหม?”

“ค่ะ”