ตอนที่ 1 คนนี้แฟนฉัน (3)

บอกรักหรือไม่บอกรักเรื่องนั้นแทบจะถูกลืมทันทีที่ญารินดาเห็นหน้าของแดนไท ทั้งนี้เพราะการปฏิบัติตัวและเอาใจใส่ของเขามันบ่งบอกได้มากกว่าคำพูดไหน ๆ ในวันที่มีเรียนตรงกัน เขาจะเข้ามาทักทายเสมอ จนความคลางแคลงใจเล็ก ๆ ของมัตสยาถูกโยนทิ้ง

และวันนี้ก็เช่นกัน

“มีเรียนอีกไหม” แดนไทเดินเข้ามาถามแฟนสาวที่นั่งคุยอยู่กับเพื่อนสนิท

“ไม่มีค่ะ”

“งั้นไปกินข้าวข้างนอกกัน เธอด้วยนะ” แดนไทเอ่ยชวนหญิงสาวอีกคน

“โอะ! ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีธุระที่ต้องไปทำ เชิญพี่กับยัยวายตามสบายเลยนะคะ” มัตสยาปฏิเสธ ก่อนจะลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋า “ได้เวลาแล้วไปก่อนนะคะ” พูดจบก็โบกมือลาเพื่อนพร้อมกับยักคิ้วให้ แล้วรีบเดินผละออกไปทันที

“กินแค่สองคนได้ไหม”

“ค่ะ แต่ขอเป็นร้านที่ไม่ไกลมากนะคะ เพราะกินเสร็จวายต้องไปทำงานต่อ” แม้อยากจะใช้ช่วงเวลากับชายหนุ่มให้มากที่สุด แต่เพื่อค่าใช้จ่ายและปากท้องทำให้ทำอย่างนั้นไม่ได้

“ได้สิ ไปกัน” แดนไทหยิบหนังสือของแฟนสาวมาถือเอาไว้ และในขณะที่กำลังจะเดินไปที่รถ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง

“พี่แดนคะ! พี่แดน!” หญิงสาวที่จัดได้ว่าหน้าตาดี ตัวบางเล็กดูน่าทะนุถนอมวิ่งเข้ามาเกาะจะแขนของแดนไท แต่ก็โดนเจ้าตัวเบี่ยงหลบ แต่ใช่เธอจะสนใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก “เรียนเสร็จแล้วใช่ไหม เราไปกินข้าวกัน”

“เอ่อ...” ญารินดาว่าจะแย้ง แต่ก็โดนแดนไทแย่งพูดไปเสียก่อน

“เลิกมาทำตัวสนิทกับผมได้ไหม เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แม้แต่ชื่อคุณผมยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยคำพูดที่ค่อนข้างตรงและแรง น้ำเสียงและสีหน้าก็ติดจะเย็นชาเอามาก ๆ แต่คนที่โดนก็ใช่จะเดือดร้อน ยังถือคติ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก

“งั้นเดี๋ยวหมวยบอกซ้ำ ๆ ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวบอกพลางเปิดยิ้มกว้าง มองชายหนุ่มด้วยสายตาออดอ้อน ไม่แม้แต่จะสนใจคนรอบข้าง จนเพื่อนที่มาด้วยสะกิด

“อะไร” เธอย้อนถามด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญพลางมองค้อน ที่โดนขัดจังหวะ

เพื่อนของเธอพยักพเยิดหน้าไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ แดนไท

“ใครวะ” เธอถามเพื่อนขึ้นลอย ๆ มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่พอใจ เพราะรู้สึกได้ถึงความพิเศษที่แดนไทมีให้กับคนคนนี้

“ไม่รู้ ถามพี่แดนเองซิ”

เมื่อเพื่อนบอกอย่างนั้นแธอก็ขยับเข้าไปกวาดสายตามองญารินดาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วเบ้ปาก

ไม่มีอะไรสู้เธอได้สักอย่าง!

“เธอเป็นใคร” ถามอีกฝ่ายพลางเชิดหน้า

“ไปกันเถอะวาย” แต่แดนไทไม่คิดจะให้แฟนสาวตอบ เขาคว้ามือของเธอมาจับแล้ว เดินผละออกไปทันที

“พี่แดน! อย่าเดินหนีหมวยอย่างนี้นะคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” หญิงสาวที่วิ่งมาดักหน้าทั้งสองคนตะคอกถาม โดยลืมไปว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์

“แฟนผมเอง พอใจยัง” แดนไทเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างเริ่มจะหมดความอดทน

“แฟน!” หญิงสาวอุทานเสียงดัง มองคนที่ชายหนุ่มบอกว่าแฟนให้ชัด ๆ อีกครั้งแล้วส่ายหน้า “พี่แดนมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมหมวยไม่รู้”

“เราเป็นอะไรกัน ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย และจะมีเมื่อไหร่มันก็เรื่องของผม เมื่อรู้แล้วก็เลิกตามตื๊อได้แล้ว รำคาญ!” คำสุดท้ายชายหนุ่มตะคอกใส่อย่างเหลืออด

“ใจร้าย...” หญิงสาวโอดครวญทั้งน้ำตา

แดนไทจึงได้แต่ถอนหายใจ กวาดสายตามองไปรอบๆ แม้ที่ตรงนี้คนจะไม่เยอะ แต่ก็มีคนเริ่มสนใจมากขึ้นแล้ว จากเสียงที่ดังทั้งของเขาและอีกฝ่าย “ถ้ายังตามรังครวญไม่เลิกผมใจร้ายได้มากกว่านี้อีก”

“ไปเถอะหมวย พี่เขาพูดขนาดนี้แล้ว จะหน้าด้านอยู่ทำไม ผู้ชายเยอะแยะ ในโลกมีพี่เขาคนเดียวเมื่อไหร่” หญิงสาวอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตลอดเข้าไปเตือนสติเพื่อน เมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มชักจะไปกันใหญ่แล้ว

“ใช่ อย่างที่เพื่อนเธอพูดนั่นแหละ” แดนไทบอกทิ้งท้าย ก่อนจะหันมาพูดกับญารินดาที่ยืนดูเหตุการณ์เงียบๆ มาตลอด “ไปกันเถอะ”

“ค่ะ” ญารินดาเดินตามแดนไทไปพร้อมกับเอี้ยวตัวมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนร้องไห้พร้อมกับคร่ำครวญอย่างไม่อายใคร

“ทำไม พี่เขาไม่เลือกฉันอะแก ฉันไม่ดีเหรอ ไม่สวยเหรอ”

“ไม่ใช่ทั้งแหละ คนไม่ใช่ยังก็ไม่ใช่”

ญารินดาเห็นเพื่อนของเธอคนนั้นตบที่ไหล่และเดินปลอบกันออกไป จึงหันมาพูดกับคนที่เป็นต้นเหตุเหตุการณ์ในครั้งนี้ “น่าสงสารเขานะคะ ดูท่าจะรักพี่มาก”