ตอนที่ 1 คนนี้แฟนฉัน (4)

“จะเสียสละพี่ให้เขาไหมล่ะ” ชายหนุ่มถามขึ้นลอย ๆ

ญารินดาจึงรีบส่ายหน้าอย่างไว นั่นทำให้แดนไทหันมาอมยิ้มขำ “งั้นก็อย่าเที่ยวสงสารคนที่จะมาแย่งแฟนตัวเองเข้าใจไหม” เขาบอกพลางโยกศีรษะได้รูปของหญิงสาวเล็กน้อยอย่างเอ็นดู

“ค่ะ” ญารินรับคำยิ้ม ๆ อยากจะกรีดร้องกับโมเม้นนี้ ที่มันดีต่อใจมากมายเหลือเกิน

“กินเสร็จแล้วต้องไปทำงานต่อใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

ได้ยินอย่างนั้นญารินดาถึงกับหันมามองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อ “มองทำไม”

“เปล่าค่ะ ขอบคุณนะคะ” แล้วก้มหน้ามองมือตัวเองที่ถูกมือใหญ่นั้นกุมเอาไว้ด้วยรอยยิ้มเขิน ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะมีอะไรแบบนี้กับคนที่แอบรักมานานนับปี

วันนั้นไม่ใช่แค่ไปส่งที่ทำงาน แต่พอถึงเวลาเลิกงานแดนไทก็มารับญารินดาไปส่งที่ห้องพักด้วย และนั่นยิ่งทำให้หญิงสาวปลาบปลื้มชายหนุ่มหนักขึ้นไปอีก

หลังจากนั้น ไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอะไรก็พร้อมจะเข้าใจเสมอ แม้จะรู้สึกขัดในใจเล็ก ๆ ก็ตาม อย่างวันนี้ที่เธอกับเขาออกมาเดตกัน

“ไปกินที่อื่นดีกว่านะ” จู่ ๆ แดนไทที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่ง และนั่งลงยังไม่ทันจะได้สั่งอะไรก็ลุกขึ้นชวนแฟนสาวออกไปเสียอย่างนั้น

“ทำไมคะ” ญารินดาถามอย่างงง ๆ แต่ก็ลุกขึ้นเดินตามออกไปทันทีเหมือนกัน

“เธอไม่เห็นเหรอว่า เด็กที่นั่งถัดจากเราไปโต๊ะหนึ่งน่ะ เสียงดังมาก เดี๋ยวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน เดี๋ยวก็ร้องไห้ วุ่นวาย นี่แค่เพิ่งเข้าไปยังโกลาหลขนาดนี้ ขืนอยู่จนกินข้าวเสร็จ คงได้ประสาทกิน” ชายหนุ่มบ่นขณะเดินมาขึ้นรถ

“เอ่อ...พี่ไม่ชอบเด็กเหรอคะ” ญารินดาถามอย่างอยากรู้ เพราะก่อนหน้านี้ เธอถามความเห็นถึงหนังเรื่องหนึ่งที่จะดู เขารีบปฏิเสธทันที ‘ไม่ดูเรื่องนี้ได้ไหม เด็กน่าจะเยอะ’

“ใช่ ถึงใคร ๆ จะบอกว่าน่ารัก แต่พี่คนหนึ่งละที่ว่าไม่ น่ารำคาญมากกว่า” เขาพูดพลางส่ายศีรษะ

“แล้วอย่างนี้ แต่งงานไปพี่ก็จะไม่มีลูกเหรอคะ” ถามเองก็ชะงักเอง ก่อนจะทำหน้าเหวอ เมื่อเพิ่งรู้สึกว่าถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไปเสียแล้ว เพิ่งจะคบกันไม่นานควรถามถึงเรื่องนี้เหรอ

พลาดแล้วยัยวายเอ๊ย!

“ไม่มี” ชายหนุ่มที่ตอนนี้ขับรถและสายตาโฟกัสแค่ถนนตรงหน้า ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“นั่นสินะคะ บางทีเด็กก็มีความน่ารำคาญอยู่เหมือนกัน” ญารินดาหัวเราะกลบเกลื่อนความอาย ที่ดันถามอะไรแบบนั้นออกไป ดีที่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้

“ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวเรากินร้านนี้ละกัน” พูดจบก็เลี้ยวรถเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่งทันที ขณะที่ปากยังคงถามต่อไปว่า ”กินเสร็จแล้วอยากไปไหนต่อ”

“สวนสนุกค่ะ” ญารินดาตอบไม่ต้องคิด ไม่ใช่เพราะอยากเล่นเครื่องเล่นอะไรมากมายหรอกนะ แต่ในที่แบบนั้นมันน่าจะสร้างความใกล้ชิดและโรแมนติกของคู่รักได้ไม่น้อย แต่แล้วความหวังนั้นก็ถูกดับลง

“ขอเป็นที่อื่นได้ไหม สวนสนุกน่าจะแลดูวุ่นวายยังไงไม่รู้” แดนไทที่เคลื่อนรถเข้ามาจอดและดับเครื่องหันมาถามด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“โทษทีค่ะลืมไปว่าพี่ไม่ชอบเด็ก” หญิงสาวยิ้มฝืน ๆ ด้วยสีหน้าจ๋อย ๆ

“เราอยากไปมากเหรอ จะไปก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ให้พี่เป็นคนเลือกละกัน ยังไงตอนดูหนัง วายก็เลือกเรื่องที่อยากดูไปแล้ว ตอนนี้พี่เลือกเลยว่าอยากไปไหน” แต่คนที่ไม่อยากขัดใจชายอันเป็นที่รักรีบละล่ำละลักปฏิเสธ

“เอางั้นเหรอ สวนสนุกไม่ไปแล้วนะ” แดนไทถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ไม่ไปแล้วค่ะ คนน่าจะเยอะและแดดคงจะร้อน ไม่ได้เอาหมวกมาด้วย” ญารินดาให้เหตุผลเมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มเหมือนจะรู้สึกผิด แต่ไหน ๆ ก็ได้ออกมาเดตกันอย่างจริง ๆ จัง ๆ ครั้งแรกก็อยากให้เขาประทับใจ

“โอเคกินเสร็จเดี๋ยวพาไป”

“ที่ไหนคะ”

“ที่สงบ ๆ และเงียบ ๆ ไปถึงก็รู้เองแหละ ไปกินข้าวหิวแล้ว”

ญารินดาพยักพร้อมกับคาดเดาในใจ อย่าบอกนะว่าจะไปวัด แต่ถ้าเป็นวัดที่เป็นแหล่งท่องเที่ยว คนก็น่าจะเยอะพอสมควรไม่ใช่เหรอ หรือจะเป็นวัดที่ไม่ดังและคนไม่นิยมไป

สุดยอดเป็นวัยรุ่น แต่เข้าวัดเข้าวาแล้ว

สาธุ!

แต่...นี่เธอมาเดตนะ!

คาดเดาอย่างนั้นแต่หลังจากกินข้าวเสร็จ เมื่อมาถึงที่หมายมันกลับไม่ใช่วัดน้อยใหญ่ที่ไหน แต่มันคือห้องสมุด ที่สงบและเงียบมาก เปลี่ยนจากเดตในวัดมาเป็นห้องสมุดอย่างนั้นเหรอ

เอาน่าในการ์ตูนหรือซีรีส์ความโรแมนติกที่เกิดขึ้นในห้องสมุดก็มีให้เห็นบ่อยครั้งไป คู่เราจะไม่มีหน่อยเหรอ แหม! แค่คิดก็ฟินละ

“จะอ่านอะไรเลือกได้เลยนะ มีหนังสือทุกแนว” ชายหนุ่มแนะนำด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมาก ให้พอได้ยินแต่ไม่รบกวนคนอื่น

“พี่มาที่นี่บ่อยเหรอคะ”

“ก็ถ้าว่างน่ะนะ”

“พี่ชอบหนังสือแนวไหนคะ” หญิงสาวเริ่มชวนคุย แม้จะไม่ได้ถึงขั้นเป็นหนอนหนังสือ แต่ก็มีที่ชอบอ่านอยู่บ่อยเหมือนกัน คงพอมีเรื่องให้คุยถู ๆ ไถ ๆ ไปได้ละน่า

“ด้านการลงทุนน่ะ”

“ฟังดูมีสาระต่างกับฉันลิบเลยนะคะ ฉันชอบนิยายกับการ์ตูน” ว่าแล้วก็ยิ้มและยกมือขึ้นปิดหน้าแก้เขิน

“นิยาย การ์ตูน งั้นก็ตรงหน้านี้เลย” ชายหนุ่มพยักพเยิดหน้าไปที่ชั้นหนังสือ

“เลือกเสร็จก็ไปนั่งรอนะ พี่ขอไปดูฝั่งโน้นก่อน”

“ค่ะ” ญารินดารับคำเสียงแผ่ว มองตามแฟนหนุ่มที่เดินผละออกไปแล้วถอนหายใจ โมเม้นที่หยิบหนังสือแล้วหยิบไม่ถึง ชายคนรักที่สูงกว่าจะมาหยิบให้จากด้านหลังนี่คงมีแค่ในการ์ตูนกับซีรีส์มั้ง ดูสิ ว่าจะแกล้งทำซะหน่อย เดินหนีเฉยเลย

หยิบเองก็ได้วะ...