อุ้มรักปักใจ

1

คนนี้แฟนฉัน

ญารินดาก้มหน้ามองพื้นพลางเม้มปากด้วยหัวใจที่เต้นแรง ขณะที่มือทั้งสองข้างจับกันแน่น ไม่รู้แดนไทหนุ่มหล่อแห่งคณะบริหารที่เธอแอบรักเขาตั้งแต่แรกเห็น เรียกเธอมาทำไม อย่าบอกนะว่าจะมาสารภาพรัก คิดแล้วก็แอบปรายตามองใบหน้าที่นิ่งเรียบแล้วส่ายศีรษะ

สีหน้าอย่างนี้คงใช่หรอกมั้ง

“น้องชอบพี่ใช่ไหม”

ญารินดาเงยหน้าขึ้นมองคนถามอย่างตกใจระคนอาย ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะถามออกมาตรงๆ แบบนี้

เธออ้ำอึ้งครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า เธอจะปฏิเสธก็เหมือนจะขัดแย้งกับการปฏิบัติตัวของเธอเหลือเกิน

ก็เพราะไม่ว่าจะเป็นวาเลนไทน์ คริสต์มาส ปีใหม่ วันเกิดเธอก็ซื้อของขวัญให้เขาเสมอ แม้จะเป็นการฝากให้ผ่านเพื่อนแต่ก็อยากมีตัวตนให้เขารู้ว่าสิ่งนี้มาจากใครเลยมีการ์ดแนบที่ลงชื่อตัวเองติดไปด้วยตลอด ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดว่าเขาจะรู้ด้วยว่าเธอคือใคร และหน้าตาเป็นยังไง

“คบกันไหม”

“ฮะ!” ญารินดาอุทานเสียงหลง มองผู้ชายตรงหน้าราวกับไม่เคยเห็น พลางส่ายศีรษะเดินถอยหลังโดยอัตโนมัติอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ปฏิเสธเหรอ ขอโทษด้วยที่รบกวนเวลา” พูดจบก็จะเดินหนีไปเสียอย่างนั้น ญารินดาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งไปดึงแขนเขาเอาไว้

“เดี๋ยวสิคะ พี่พูดจริงเหรอ ไม่ได้มาขอคบเพราะเล่นเกมทำโทษอะไรแบบนี้ใช่ไหมคะ”

ได้ยินคำถามแดนไทถึงกับขมวดคิ้วมุ่น โน้มตัวลงไปเกือบชิดใบหน้าที่แดงระเรื่อนั้น ในขณะที่ญารินดาถึงกับผละ หัวใจเต้นแรงแทบจะวายไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็กลั้นใจพูดในสิ่งที่คิดออกไปต่อ “เพราะถึงจะชอบพี่ยังไงแต่ถ้ามาล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ ฉันก็ไม่โอเคนะคะ”

“คนอย่างฉันไม่เคยล้อเล่น และไม่คิดจะเล่นเกมไร้สาระแบบนั้นกับใครด้วย” พูดจบก็ยืดตัวขึ้นยืนพร้อมกับถอนหายใจ

ญารินดาพยักหน้าอย่างยอมรับได้ เพราะเท่าที่ติดตามชายหนุ่มมาตลอด พอจะรู้ว่าเขาค่อนข้างเป็นคนที่จริงจัง และไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร แม้จะเนื้อหอมเอามาก ๆ ผู้หญิงหลายคนเข้าหาตลอด แต่เหมือนเขาจะยังไม่เคยได้ข่าวว่าเขาคบใครเป็นตัวเป็นตน

แต่ตอนนี้เขากำลังขอคบกับเธอ นี่มันฝันเป็นจริงชัดๆ

“ถ้าพี่ยืนยันมาอย่างนั้นฉันก็ตกลงค่ะ” ญารินดาตอบรับพร้อมกับพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ ไม่ให้แสดงออกมากจนเกินไป เรียกได้ว่าไว้ลายนิดหน่อย

“โอเค นับแต่วินาทีนี้ไปเราเป็นแฟนกันแล้วนะ งั้นขอแลกเบอร์ แลกไลน์ได้ไหม”

ทันทีที่ชายหนุ่มขอ ญารินดาก็รีบบอกเบอร์ของตัวเองและยื่นคิวอาร์โค้ดแอดเพื่อนให้กับชายหนุ่มสแกนอย่างตื่นเต้น ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มขอเป็นเพื่อน และโทรหาเธอก็รีบบันทึกอย่างไว ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาว่าจะบันทึกชื่อนั้นว่ายังไง เพราะมโนเอามาไว้มานานแล้ว

‘คนนี้แฟนฉัน’

“เอาไว้ค่อยคุยกันนะ” คราวนี้ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาจนปลายจมูกสัมผัสกัน จะถอยหนีก็ทำไม่ได้เพราะโดนแขนเขาโอบที่ไหล่เอาไว้ แล้วกระซิบเรียกที่ข้างหูเบา ๆ ว่า “ที่รัก” จากนั้นก็กดยิ้มมุมปากแล้วผละออก โดยปัดปลายจมูกผ่านแก้มแดงระเรื่อนั้นอย่างจงใจ

“ค่ะ” ญารินดาครางรับ โดยที่สายตาไม่ได้ละจากแผ่นหลังกว้างของแฟนหนุ่ม

ที่รัก! เขาเรียกเธอว่าที่รัก หญิงสาวมือที่ยังถือโทรศัพท์เอาไว้ปิดปากที่เปิดยิ้มกว้างพร้อมกับส่ายตัวไปมา และทันทีที่เดินพ้นสายตา เธอก็กรีดร้องและวิ่งไปหาเพื่อนสนิทที่ตอนนี้น่าจะนั่งรอที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย

“มีอะไรยัยวาย เดินยิ้มคนเดียวอย่างกับคนบ้า” มัตสยาแซวเพื่อนสนิทที่เพิ่งมาถึงเสียงกลั้วหัวเราะ

ญารินดามองหน้าเพื่อนนิ่ง ๆ แล้วปิดปากหัวเราะอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ วางกระเป๋า มองซ้ายมองขวา แล้วรีบทรุดตัวลงนั่ง

“ฉันมีอะไรจะบอก”

“เรื่องร้ายแรงหรือเปล่า ทำไมแกดูรน ๆ ขนาดนี้วะ ดีหรือไม่ดี” มัตสยาถามอย่างเริ่มจะเป็นกังวล

“แก...” ญารินดาเว้นระยะการพูดเล็กน้อย แล้วปิดปากหัวเราะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ แต่เสียงกระซิบรวมไปถึงสัมผัสจากปลายจมูกโด่งนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจ “พี่แดนขอคบกับฉันว่ะ”

ทันทีที่พูดจบมัตสยาก็ยื่นมือไปตบแก้มของเพื่อนเบา ๆ “ตื่นยัง แกนี่คลั่งรักเข้าขั้นแล้วนะเนี่ย”

“ฉันพูดจริง!” ญารินดาบอกเสียงสูง ก่อนจะทำหน้าเซ็ง ๆ เมื่อเพื่อนไม่ยอมเชื่อ ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่สุดในชีวิตของเธอเลยนะ

“ฉันว่าแกกำลังเอาความฝันกับความจริงมาปนกันหรือเปล่า แกนอนกลางวันมากเกินไป” มัตสยาวินิจฉัย

ญารินดาลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว ปรายตามองเพื่อนอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหยิบมือถือ แล้วโชว์เบอร์โทรศัพท์พร้อมกับไลน์ของชายหนุ่มที่เพิ่งได้มาหมาด ๆ