บทที่ 3 งานยาก

เช้าวันต่อมา 06:20 น.

"อื้อ~" ปรินบิดกายไปมาไล่ความเมื่อยล้าก่อนจะดันตัวลุกขึ้นมานั่งทำหน้างัวเงียอยู่ปลายเตียงพักหนึ่งก็ก้าวลงจากเตียงเดินออกมาจากห้องนอนอย่างอารมณ์ดี

"ไงมึง นอนหลับสบายป่ะ" ปรินถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อออกมาเจอพี่ปลาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนอีกห้องด้วยสภาพร่างกายสวมเสื้อคลุมอาบน้ำและโพกผ้าขนหนูที่หัว ใบหน้าอ่อนเยาว์แปะแผ่นมาร์คหน้าลายแตงโมอยู่

"กลับไปได้ละ เช้าแสนสดใสกูหม่นหมองเพราะมึง"

"เอ้าไอ้นี่! กูเตรียมอาหารเช้าให้มึงด้วยนะ ไปกินดิ"

"ไรวะ" ปรินเดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วมองหาอาหารเช้าที่พี่ชายบอกจนสะดุดตากับขนมปังหนึ่งแผ่นวางคู่กับแก้วโอวัลตินร้อน "เชี่ยไรเนี่ย"

"ก็อาหารเช้าไง มึงชอบกินไม่ใช่เหรอ"

"กูไม่แดกขนมปัง"

"เอ้า... เหรอวะ?" พี่ปลาหันมามองหน้าน้องชายอย่างอึ้ง ๆ "กูจำผิด โทษที"

"มึงเป็นพี่กูจริงไหมวะ"

"เออดิ แหม... พี่ทำผิดแค่ครั้งเดียวพูดซะ"

"กลับไปได้ละ กูขี้เกียจปวดหัวกับมึง ไม่อยากทะเลาะด้วย"

"ยัง กูกำลังจะซื้อคอนโดที่นี่ นี่ห้องข้างมึงเลยนะ" ปรินส่ายหน้าพัลวัน

"กูชอบ! ที่นี่มันสบายกว่าอยู่บ้านอีก ชอบ ชอบมาก"

"เออ…"

"กูโทรหาป๊าละ ป๊าว่าจะโอนเงินมาให้เดี๋ยววันนี้ไปทำสัญญาซื้อขาย" ผู้เป็นน้องได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จากับพี่ชายก่อนที่ปรินจะถือแก้วโอวัลตินเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูเสียงดังใส่พี่ปลา เขาได้ยินเสียงก่นด่าตามหลังแว่ว ๆ

หลายนาทีต่อมา

"ไปไหน" ไอ้พี่ปลาร้องถามน้องชายที่แต่งตัวอย่างหล่อเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์ ปรินเลิกคิ้วให้แล้วรีบเดินออกไปจากห้องตัวเองทันทีโดยไม่ตอบคำถามพี่ชาย "ไอ้นี่…" ปลาสบถคำอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปดูทีวีต่อ

รถยนต์หรูคันสีดำเคลื่อนตัวมาจอดหน้าอาคารเรียน เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย ส่องกระจกมองหลังเพื่อเช็กความเรียบร้อยแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถ เดินอาด ๆ เข้าไปในตัวอาคาร

ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามานั่งที่ประจำจนคนที่กำลังสอนอยู่ต้องหยุดชะงักหันมามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เป็นที่พอใจของปรินมากที่สามารถทำให้อิงฟ้าหันมามองได้ แต่เธอเลือกจะเมินเฉยแล้วสอนต่อจนจบคลาส

นักศึกษาหนุ่มสาวทยอยเดินออกไปจนหมด ภายในห้องเรียนมีเพียงเขากับอิงฟ้าที่กำลังรวบรวมเอกสารที่นักศึกษาเพิ่งเอามาส่งหลังเลิกคลาส

"ผมมาทวงสัญญาครับ" ปรินเอามือไพล่หลังเดินลงไปหาหญิงสาว "หวังว่าอาจารย์อิงฟ้าจะไม่พูดเล่น... หรือโกหกเด็กอย่างผมหรอกใช่ไหม" ปรินพิงสะโพกกับโต๊ะทำงานอิงฟ้าแล้วหยิบปากกาขึ้นมาควงเล่นขณะที่อีกฝ่ายเงียบไปพักใหญ่

"เพื่อนฉันบอกไม่ถือสาอะไร คงไม่จำเป็นต้องไปกินกาแฟก็ได้มั้ง"

"ว่าแล้วต้องมาไม้นี้...” ปรินพึมพำขณะที่ก้มหน้าลอบยิ้มมุมปาก "เสียน้ำใจนะครับ ผมอุตส่าห์จองไว้แล้วด้วย… น่าเสียดายจัง" เขาตีสีหน้าเศร้าหมองมองคนตรงหน้าด้วยสายตาผิดหวังนิด ๆ

หากไม่ทำตามที่พูดไว้ก็คงไม่จบง่าย ๆ อิงฟ้ากดโทรศัพท์โทรหาใครบางคนแล้วเดินกลับมาหาปรินที่ทำหน้าผิดหวังอยู่ในห้องเรียน

"ฉันเลือกร้านแล้ว ไปร้านที่ฉันเลือกแล้วกัน"

"โอเคครับ ดีล...” ชายหนุ่มดีดนิ้วอย่างดีใจแล้วผายมือไปทางประตู อิงฟ้ามองรอยยิ้มเขาอย่างไม่ชอบ เธอเดินนำมาจนถึงลานจอดรถ ปรินหยุดยืนข้างรถตัวเองแล้วหันมามองหน้าอิงฟ้า "อาจารย์ครับ... ไปรถคันเดียวกันไหม จะได้ประหยัดน้ำมัน" เขายิ้มบาง ๆ ส่งสายตาเชื้อเชิญสุด ๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องไปทำธุระต่อ"

ไม่หลงกลเลยแฮะ...

"อ๋อ... ครับ เอางั้นก็ได้งั้นผมขับตามหลังอาจารย์ไปนะ" ปรินมองไปทางรถยนต์ตนเองแล้วเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งรอให้อิงฟ้าขับออกไปก่อน ไม่นานก็มาถึงคาเฟ่ที่อิงฟ้าอยากมานั่งดื่มกาแฟกับเขา ภายนอกตกแต่งสไตล์โรมัน พอเดินเข้ามาด้านในกลับโล่งออกแนวทะเลทรายมากกว่า มีต้นกระบอกเพชรต้นใหญ่เต็มแนวทางเดินไปยังที่นั่งที่อยู่ในร้าน

ปรินกับอิงฟ้านั่งลงที่โต๊ะหนึ่งแล้วสั่งน้ำไปคนละแก้ว อิงฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วเลิกคิ้วไปที่เมนูขนมหวาน บอกเลยว่าเขาไม่ถนัดพวกเค้กหวาน ๆ เท่าไหร่นักเลยตัดสินใจชี้ไปมั่ว ๆ พอสั่งเสร็จก็ต่างเงียบไป

แม่ง... จะเปิดบทสนทนายังไงดีวะ อีกฝ่ายเอาแต่เงียบไปแบบไม่สนใจกูเลย…

"ชอบมาทานที่นี่เหรอครับ เห็นนำทางมาคล่องเชียว" ปรินพ่นลมหายใจออกเบา ๆ เมื่อหาบทสนทนากับอีกฝ่ายได้

"ค่ะ มากับเพื่อนบ่อย ๆ" อิงฟ้าตอบแบบเลี่ยงที่จะสบตากับคู่สนทนาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่น ปรินถือโอกาสนั้นสำรวจอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วนด้วย ผู้หญิงอะไรวะแม่งน่าเข้าหาชะมัด สายตาโฉบเฉี่ยวนั่น ใบหน้าที่ดูเย่อหยิ่งนั่นอีกมันมีอะไรน่าค้นหามาก ๆ ดึงดูดคนอย่างเขาได้เป็นอย่างดีเลย ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรมากมายด้วยซ้ำ...”มองเสร็จหรือยัง" จู่ ๆ อิงฟ้าก็ตวัดสายตามองเขาอย่างเอาเรื่อง

"ขอโทษที่เสียมารยาทครับ เอ่อ... พอดีมีสิ่งเร้าที่น่ามองกว่าวิวร้านเลยอยากจะมองสักหน่อย" เขายิ้มให้เธอจนตาหยีแล้วหันไปมองพนักงานที่กำลังถือน้ำมาเสิร์ฟ "น้ำมาแล้วครับ" เขาจัดการยกแก้วน้ำของอิงฟ้าวางลงตรงหน้าเธอพร้อมกับจานเค้กของเรา

ปรินยกยิ้มเมื่อเห็นอิงฟ้าละสายตาจากจอโทรศัพท์มามองจานเค้ก เธอเผลอยิ้มออกมาน้อย ๆ สลัดลุคหยิ่ง ๆ นั้นออกไปหมดเลย เวลายิ้มก็น่ารักไปอีกแบบแฮะ...

ไม่รู้ว่าเขาหลุดยิ้มกับเธอตอนไหนแต่มันก็เผลอยิ้มไปหลายครั้งแล้วล่ะ...

"เหมือนอาจารย์จะชอบกินเค้กนะครับ"

"ค่ะ"

"อ๋อ... เดี๋ยวนะครับ ขอผมถ่ายรูปหน่อยได้ไหมจะเอาไปลงไอจี" ปรินยกมือห้ามปรามอิงฟ้าไว้ทันแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปอิงฟ้ากับเค้ก ไม่รู้ว่าเค้กหรือคนที่นั่งจ้องเค้กอยู่อันไหนน่ากินกว่ากัน...”เชิญครับ เสร็จแล้ว"

อิงฟ้าตักเค้กชิ้นพอดีคำส่งเข้าปาก การกระทำเธออยู่ในสายตาปรินตลอดจนเวลาล่วงเลยมาถึงหนึ่งชั่วโมงหน่อย ๆ วันนี้เขาไม่นึกเสียดายเวลาเลย การได้นั่งมองอีกฝ่ายโดยไม่มีบทสนทนาใหม่ ๆ ทำให้เขาได้รู้อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับอาจารย์อิงฟ้าคนนี้

"ฉันอิ่มแล้ว" เธอหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดปากแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดอึกสองอึก ก่อนจะหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนหน้าตักขึ้นมาคล้องบ่า

"หวังว่าผมกับอาจารย์... เราสองคนจะได้เจอกันในที่แบบนี้อีกนะครับ"

"คงไม่มีครั้งต่อไปค่ะ ขอตัว" เธอดับฝันเขาทันทีแทบจะได้ กำแพงที่เธอก่อมันทั้งหนาและสูงตระหง่าน อิงฟ้าไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดหรือสานสัมพันธ์แบบอื่นเลย อย่างที่ตั้งใจไว้เลย

"ผมเดินไปส่งนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับขนมและน้ำหวานวันนี้" เธอรีบปฏิเสธและขอบคุณเขาในคราวเดียวกันแล้วเดินออกไปทันที ปรินยกยิ้มมุมปากมองตามร่างอรชร

"ท้าทายดีเป็นบ้า...” ยิ่งเธอแสดงท่าทางเย็นชาใส่เขาตัวเธอเองก็ยิ่งมีเสน่ห์น่าเข้าหามากกว่าเดิม ปรินเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องตามตื๊อด้วยทั้งที่มีผู้หญิงคนอื่นต้องการถวายตัวให้มากมาย

00:00 น.

เที่ยงคืนของวันใหม่ ปรินเดินถือโทรศัพท์พร้อมมืออีกข้างจับผ้าขนหนูเช็ดผมเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับพี่ปลาที่กำลังเล่นเกมอย่างเมามัน

"ดูอะไรอะ แล้วยิ้มทำไม" พี่ปลาละสายตาจากจอทีวีมาถามน้องชาย ก็ตั้งแต่ปรินกลับมาเขาก็เห็นน้องชายเอาแต่ดูโทรศัพท์แล้วยิ้มอยู่คนเดียว "ไหน" ปลายื่นหน้ามาหมายจะดูโทรศัพท์กับน้องแต่ปรินกดปิดเสียก่อน "มึงมีความลับเหรอ"

"ยุ่ง!" เขาปาผ้าขนหนูเปียกหมาดใส่หน้าพี่ชายแล้วลุกออกมา

"ไอ้เวร! กูจะฟ้องป๊าว่ามึงทำนิสัยไม่ดีกับพี่ชาย"

"เชิญมึงขี่ม้าไปฟ้องเลย กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าป๊าจะเข้าข้างใคร"

"เอ้อ… มึงจำไว้เลยนะ แม่ง... กูไม่อยู่แล้ว! กลับโว้ย!" พี่ปลากระทืบเท้าตึงตังออกมาจากห้องน้องชายแต่ทว่าเขากลับแวบเข้าไปอีกห้อง ปรินที่เท้าเอวมองอยู่ขมวดคิ้วแน่นเดินออกมาหน้าห้อง

"ไอ้ปลาไปไหน" เสียงเข้มถามลูกน้องที่ยืมรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าห้อง

"คุณปลาอยู่ห้องนี้ครับ" ลูกน้องหนุ่มเดินนำไปอีกห้องซึ่งเป็นห้องที่ไอ้พี่ปลาว่าจะซื้อ สร้างความตกใจให้ปรินอย่างมาก และความรู้สึกที่รู้ว่าต่อจากนี้ชีวิตเขาจะไม่มีคำว่าสงบสุขอีกต่อไป

"เฮ้ย! เอาจริงดิ มันซื้อจริงเหรอวะ" เขาพูดขึ้นอย่างตกใจ ลูกน้องป๊าที่ติดตามพี่ชายมาต่างก้มหน้าหลบสายตา ปรินเดินอาด ๆ ไปกดออดหน้าห้องพี่ชาย ไม่นานเสียงของคนที่อยู่ด้านในก็ดังขึ้น

"กูไม่รับหมาเข้าบ้าน ไป! ชิ๊ว ๆ ไปเลยนะไอ้หน้าหมา"

"ไอ้เชี่ยปลา!"