บทที่ 2 คนรอสาย

หลายนาทีต่อมา

"ทำหน้าเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้ทำไมวะ มีเรื่องไร" ธันวาเอ่ยถามเสียงเรียบขณะที่คนถูกถามทำหน้านิ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

"หรือกูให้เบอร์ผิดวะ" จู่ ๆ เขาก็พูดออกมาแบบนั้นทำเอาธันวาย่นหัวคิ้วยุ่ง "แม่ง... หรือกูให้เบอร์ผิดไปจริง ๆ วะ" ธันวายกมือขึ้นมาเกาศีรษะเล็กน้อยแล้วยื่นมือไปแตะแขนเพื่อนรัก

"เป็นเชี่ยไรครับ พึมพำอะไรคนเดียว"

"มึง... มึงลองทวนเบอร์โทรกูหน่อยดิ๊" ธันวาเลิกคิ้วมองท่าทางแปลก ๆ ของปรินก่อนจะทวนเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนจนครบสิบหลัก "ก็ถูก… ทำไมเงียบแบบนี้วะ" เขาดูหัวเสียสุด ๆ "น่าจะเอาเบอร์มาเอง ทำไมโง่แบบนี้ว๊า...” ปรินทึ่งหัวตัวเองอย่างนึกเสียดาย

"เป็นห่าอะไรเนี่ย ป่วยไหมมึงอะ" ธันวายื่นมือไปอังหน้าผากเพื่อนแต่กลับถูกปรินปัดมือออก "เอาดี ๆ ดิ๊ ประสาทแดกตามไอ้พี่ปลาไหมมึงอะ" ปรินช้อนตามองเพื่อนตาขวาง "แหม… ต่อหน้าด่ากันเละเทะ ลับหลังแอบห่วงพี่ชายอยู่ก็ว่าเถอะ"

"ธรรมดา ถึงมันจะประสาทแดกแต่ยังไงก็เป็นพี่กูอะ"

"เชอะ!" ธันวายกขาไขว่ห้างแล้วเชิดหน้ามองไปนอกกระจกร้าน "เออแล้วนั่งทำหน้าเป็นส้นตีนเนี่ยเรื่องอะไร เรื่องไอ้พี่ปลาหรือใครวะ" ธันวาถามต่อด้วยความอยากรู้

"เปล่า... กลับเหอะ กูเบื่อแล้วว่ะ"

"เออ กูต้องไปดูรถเหมือนกันเดี๋ยวถ่ายรูปมาให้ดู"

"รถ?"

"เอ้าไอ้ขุนไม่บอกเหรอว่ากูซื้อรถต่อไอ้พี่เป้อะ"

"อ๋อ... อืมรอดูแล้วกัน" สองหนุ่มแยกกันกลับ ปรินกลับมาที่คอนโดส่วนตัว ทันทีที่ประตูปิดลงเขาต้องชะงักที่เห็นพี่ชายนั่งหัวเราะอยู่ในห้องนั่งเล่น "มาได้ไงวะ" ปรินขมวดคิ้วถามหน้าเครียด

"ก็ป๊าบอกว่ามึงมาอยู่คอนโด กูเลยตามมาแล้วก็ซื้อของมาใส่ตู้เย็นไว้ให้ด้วย" ปลาแบมือแล้วยื่นมาหาปรินโดยไม่มองหน้า

"อะไร"

"ห้าพัน ค่าของที่ซื้อมา"

"ไม่จ่ายโว้ย! เสือกซื้อมาเอง"

"ขี้งกว่ะ เออแล้วมึงจะมาอยู่นานแค่ไหนเนี่ย กูขี้เกียจฟังป๊าบ่นอะ กลับไปฟังป๊าบ่นช่วยกูหน่อยดิ" ไอ้พี่ปลาทำหน้าอ้อนวอนน้องชายแต่ปรินกลับนิ่งเงียบไปก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับพี่ชาย

"มาหากูเพราะ?"

"กูเหงาอะดิ พอมึงไม่อยู่แม่งก็เหงาปากอะ แล้วมึงไปไหนมาเนี่ย"

"เที่ยวตามประสากูดิ เออ… กูถามอะไรหน่อยได้ป่ะ" พี่ปลาหันมามองหน้าน้องชายแล้วพยักหน้ารับ "กูแค่สมมตินะ" ปรินเลิกคิ้วให้พี่ชายเป็นอันเข้าใจกันแล้วเอ่ยถาม "ถ้ามึงเกิดชอบใครคนหนึ่งที่อายุเยอะกว่านิดหน่อย มึงจะจีบเขายังไงวะ"

"กูเหรอ" พี่ปลาทำหน้าครุ่นคิดไปนานแล้วคลี่ยิ้ม "ถ้าเป็นกูนะ กูจะทำตัวน่ารักอะ อ้อนเหมือนลูกแมวเลยแหละแล้วบอกเขาไปว่ากูชอบ! ว่าแต่มึงเถอะ ไปแอบรักใครมาวะ"

"เปล่า กูไม่ได้แอบรักใครกูแค่ถามไง"

"แน่เหรอ?"

"แน่ดิ"

"เอ้อ... นั่นแหละ แต่สเปกกูอะต้องเป็นคนอบอุ่นนะ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยมาก ๆ และ… เอาใจกูเก่ง"

"ใครจะไปเอาใจมึง วันหนึ่งมีอยู่สิบอารมณ์ไอ้ห่า"

แปะ!

"มึงไง นี่... มึงว่าป๊าจะมีแฟนใหม่ไหมวะ" จู่ ๆ พี่ปลาก็ถามออกมาหน้าเครียด ปรินขมวดคิ้วยุ่งแล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ "ถ้าป๊ามีแฟนใหม่นะกูจะตบอีนั่นให้หน้าแหกเลย กูไม่ชอบ!"

"เอ้อ... กลับไปได้ละ กูอยากพักผ่อน"

"ไม่เอาอะ กูจะนอนที่นี่หนึ่งคืน"

"ไม่เอาโว้ย!"

"กูไม่กลับโว้ย...” ผู้เป็นพี่แลบลิ้นใส่น้องแล้วรีบวิ่งเข้าห้องนอนไป ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา ปรินหัวเสียสุด ๆ มองไปที่ประตูห้องนอนอีกห้องตาขวาง

"หนีไม่พ้นจริง ๆ เชี่ยเอ๊ย"

02:00 น.

ปรินเปิดประตูห้องนอนเดินไปที่ห้องครัวเพื่อดื่มน้ำแต่เท้าต้องชะงักค้างเมื่อเห็นหลังคนคนหนึ่งที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างจาน

"ไอ้เชี่ย!" ปรินตกใจร้องออกมาเมื่อไอ้พี่ปลาหันหน้ามามองเขา ตอนนี้มันกำลังมาร์คหน้าอยู่น่ะสิแถมยังเอาแตงกวาปิดลูกกะตาไว้ทั้งสองข้าง

"มาหาอะไรกินเหรอมึง" ผู้เป็นพี่เอ่ยถามน้องชายด้วยท่าทีสบาย ๆ พร้อมกับเอามือนวดแผ่นมาร์คหน้าเบา ๆ

"ทำเชี่ยไรเนี่ย"

"ผัดข้าวอยู่มั้ง" ผู้เป็นพี่ตอบกวน ๆ แล้วเอาแตงกวาออกจากตา มองหน้าปรินอย่างยิ้ม ๆ "หิวเหรอ" พี่ปลาถามน้องชาย

"ไม่ กูจะกินน้ำ"

"กูเห็นน้า… ว่ามึงไม่นอนอะ เอาแต่จ้องโทรศัพท์มือถือ มึงรอใครโทรมาอยู่เหรอ"

"เสือกนะมึงอะ"

"อืม" ผู้เป็นพี่ไหวไหล่อย่างยอมรับแล้วเดินถือถ้วยใส่แตงกวาที่หั่นเป็นแว่น ๆ เดินผ่านหน้าน้องชายไปที่ห้องนั่งเล่น "มึง"

"อะไร"

"ไปเซเว่นกันป่ะ กูอยากกินนมสตรอว์เบอร์รี่อะ" ปรินทำหน้านิ่งพลางกระดกน้ำดื่มอึกใหญ่ "ไปเถอะนะ พากูไปก็ได้ นะ ๆ" พี่ปลาส่งสายตาอ้อนวอนน้องชายเมื่อปรินพยักหน้ารับปลาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้วเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างใบโปรด "ไปกัน"

"ไปถอดเสื้อคลุมออก"

"ทำไม"

"แม่งมีคนสติดีที่ไหนใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกไปข้างนอกวะ" ผู้เป็นพี่ยกยิ้มแล้วปลดปมเชือกออกก่อนจะเปิดเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปจากห้องพักปริน เขาถอนหายใจอย่างปลงตกแล้วเดินตามหลังพี่ชายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใครที่สามารถบอกไอ้พี่ปลาได้เขาจะยกมือไหว้มันสิบรอบเลยเอา!

"เชี่ยไม่เอา กูไม่นั่งซ้อนท้ายมึงนะ เดี๋ยวตกกลิ้งไปกลางถนนทำไง"

"รถเหยียบตายห่าไง ถามได้"

ป๊าบ!

ฝ่ามืออรหันต์ฟาดเข้าที่ศีรษะปรินเสียงดังแปะ!

"ไอ้เชี่ยปลา!"

"ปากดีไปเถอะ กูตายขึ้นมาจริง ๆ มึงคนแรกที่กูจะมาหลอก"

"ผีอย่างมึงกูไม่กลัว! ขึ้นรถชักช้าเดี๋ยวแม่งไม่พาไปหรอก" ผู้เป็นพี่หน้างอง้ำแล้วก้าวขึ้นมานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์น้องชายซึ่งเบาะคนซ้อนมันสูงกว่านิดหน่อย

"กูกอดเอวได้ป่ะ เขินเหรอ" ไอ้พี่ปลายิ้มบาง ๆ เมื่อน้องชายเงียบไปแต่จู่ ๆ ปรินก็ขับรถออกไปโดยไม่บอกกล่าวจนคนด้านหลังเผลอกรีดร้องแล้วรีบสวมกอดเอวน้องชายไว้ ปรินขับรถพาพี่ไปเซเว่นใกล้ ๆ

หลายนาทีต่อมา

"ไหนมึงบอกอยากกินแค่นมสตรอว์เบอร์รี่ไง เลือกมาเต็มตะกร้าเลยนะ"

"เอ้าก็กูเลือกไม่ได้อะ อยากกินหมดเลย" ขณะที่พี่ปลาเลือกของและคุยจ่ออยู่เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากปรินได้เป็นอย่างดี

"เชี่ย...” เขารีบทรุดนั่งลงแล้วเดินไปหลบอยู่หลังชั้นวางของโดยที่พี่ปลายังเลือกของอยู่ไม่ได้สนใจน้องชายเลย "ทำไมต้องเจอกันที่นี่ตอนนี้ด้วยวะเนี่ย" เขาก้มมองตัวเองที่ใส่ชุดธรรมดา ๆ แล้วถอนหายใจ ก่อนจะชะเง้อมองอิงฟ้าที่เพิ่งถือตะกร้าเดินเลือกของ

"อ้าวไอ้ปิน หายหัวไปไหนแล้ววะ" เสียงผู้เป็นพี่เรียกหาน้องชายลั่นร้านจนพนักงานที่อยู่เคาน์เตอร์คิดเงินหลุดขำ ไอ้บ้านี่ทั้งแต่งตัวแปลกแล้วยังแปลกอีก ห่าเอ้ย… กูไม่น่าหลวมตัวใจดีกับมึงเลย "ปินมึงเล่นซ่อนหาเหรอ กูไม่เล่นนะโว้ย กูโตแล้วออกมาเถอะ" พี่ปลายังร้องเรียกหาน้องชายก้องร้านจนลูกค้าคนอื่นหันมามองเขา ปรินอยากเอาหัวโขกพื้นตาย ๆ ไปจนเขาเดินมาโผล่อยู่อีกช่องหนึ่ง เสียงพี่ปลาเงียบไป

"ทำเชี่ยไรของมันอยู่วะ" ปรินมองไปที่ประตูทางออกหมายจะวิ่งออกไปจากร้าน

"จ๊ะเอ๋! กูหามึงเจอละ" พี่ปลาแอบมาจากด้านหลังและจ๊ะเอ๋น้องชาย ปรินชักสีหน้าใส่พี่ชายแล้วหันไปมองอิงฟ้าที่กำลังเลือกของอยู่อีกฝั่ง

"เงียบ ๆ ดิ"

"ไรวะ อ่า... ผู้หญิงคนนั้นหนิ! กูจำได้!"

"เงียบ ๆ ไงมึงอย่าเสียงดังเดี๋ยวกูจ่ายเงินให้!"

"แน่นะ"

"เอ้อ…" พี่ปลาลุกขึ้นแล้วเดินไปเลือกของอีกหลายอย่าง ในขณะที่ปรินหลบ ๆ ซ่อน ๆ อยู่หลังชั้นวางของจนกระทั้งอิงฟ้าเอาของไปคิดเงิน จังหวะนั้นไอ้พี่ปลาก็เอาของไปคิดเงินด้วย

"อ้าวคุณ...” อิงฟ้าเอ่ยทักชายหนุ่มก่อนพร้อมกับหันมาเผชิญหน้ากับปลาตรง ๆ

"อ้าว... เธอเองหรอกเหรอ เพื่อนไม่มาด้วยหรือไง" อิงฟ้าถอนหายใจอย่างเอือมระอาแล้วหันไปมองพนักงานที่กำลังคิดเงิน ปลาเบ้ปากใส่แล้วเชิดหน้ายกตะกร้าไปคิดเงินอีกช่องหนึ่ง ปรินชะเง้อมองอยู่ห่าง ๆ แล้วเงี่ยหูฟังตอนที่อิงฟ้าบอกเบอร์โทรศัพท์แกพนักงานเพื่อสะสมแต้ม เขาเองก็รีบเอาโทรศัพท์มากดเบอร์โทนเธอไว้เรียบร้อย

"อ่า… ก็ไม่ได้ยากนี่หว่า" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาแล้วหันไปมองอิงฟ้าที่เดินออกไป พี่ปลาเดินมาแบมือขอกระเป๋าเงินกับน้องชายแล้วสะบัดตัวเดินไปที่เคาน์เตอร์

"เออ! เมื่อกี้กูเจอเพื่อนอีนั่นด้วย" ปลาหันมาฟ้องน้องชายที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ "ฟังกูไหมเนี่ย ไม่สนใจกูเลยนะมึงอะ"

"เออ! รีบ ๆ เลยมึงกูมีธุระ"

"ธุระเชี่ยไร"

"ยุ่ง!"

เมื่อซื้อของเสร็จปรินก็พาพี่ชายกลับมาที่ห้องแม้ว่าไอ้พี่ปลาตัวดีมันจะอยากกินก๋วยเตี๋ยวไก่แต่เขาไม่ได้สนใจรีบพากลับมาก่อน

หลายนาทีต่อมา

พี่ปลาดูดนมสตรอว์เบอร์รี่แสนโปรดปรานเดินมานั่งลงข้างน้องชายที่เอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่นานสองนานแล้ว

"เบอร์ใครวะ"

"อย่ายุ่งได้ไหม แดกนมแล้วไปนอนมึงอะ"

"เอ้า... ทำไมไม่โทรวะ" ไม่ว่าเปล่าแต่พี่ปลายังยื่นมือไปกอดปุ่มโทรออกทำเอาปรินสะดุ้งตัวโยน แต่ที่ทำให้เขาตกใจไปกว่านั้นคือเสียงรอสาย

"ไอ้เชี่ยปลา…"

"เขารับแล้วมึง ไปคุยดิ" พี่ปลาเอาไหล่ชนไหล่ปรินพยักพเยิดหน้าไปที่ระเบียงห้องที่เปิดเอาไว้ ปรินเก้กังอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจแนบโทรศัพท์ใส่หูแล้วเดินออกมาคุยที่ระเบียงอย่างที่ไอ้ปลาบอก

(นั่นใครคะ) เสียงหวานคุ้นหูเล็ดลอดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ ปรินเม้มปากแน่น เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้หัวใจแกร่งมันเต้นระรัวจนไม่เป็นจังหวะ

"เอ่อ... ผมเองครับ"

(ใคร) เสียงหวานเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเล็กน้อย

"ผมไง... ปริน"

(…) ปลายสายเงียบไปเมื่อรู้ว่ากำลังคุยกับใครอยู่ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามอีก (นายเอาเบอร์ฉันมาจากใคร)

"อ๋อ... ไม่รู้สิครับ พอดีผมจะโทรมาถามเรื่องนัดของเราสองคนน่ะ ว่ายังไงครับ"

(ฉันไปนัดอะไรกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็ลบเบอร์ฉันด้วย เบอร์นี้เป็นเบอร์ส่วนตัว)

"ดะ... เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งวางนะครับอาจารย์"

(ฉันไม่มีอะไรต้องคุยหนิ แค่นี้นะ)

"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว...” ปรินร้องห้ามเสียงหลงจนอีกฝ่ายยอมหยุดฟัง "คือผมอยากเลี้ยงกาแฟอาจารย์จริง ๆ นะครับ สำนึกผิดจริง ๆ ที่ดูแลพี่เอ่อ... สติไม่ดีทำให้มันไปหาเรื่องเพื่อนอาจารย์น่ะ" เขาเหลือบตามองพี่ชายที่นั่งร้องเพลงอยู่บนโซฟา "นะครับอาจารย์...”

เสียงถอนหายใจดังเล็ดลอดออกมาจากปลายสายอย่างนึกรำคาญ

(พรุ่งนี้ค่อยคุยแล้วกัน และห้ามโทรมารบกวนอีก)

"ครับ... ครับผมแล้วเจอกันครับ...” ปรินทำท่าดีใจแล้วเดินยิ้มร่าเข้ามากอดหัวพี่ชาย

"อะไรของมึง" พี่ปลามองค้อนน้องชาย

"เปล่า... แค่อารมณ์ดี กูไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้มีนัด บาย...” เขาขยี้ผมพี่ชายแล้วเข้าไปนอนทันที

"ไอ้นี่... สมองมึงปกติดีไหมเนี่ย นับวันยิ่งเหมือนคนสติฟั่นเฟือน ไม่เหมือนกูเลย...” ปลาทำท่าเอาผมทัดหูแล้วนั่งกินขนมต่อ