บทที่ 1 ยากเย็น

หลังจากเหตุชุลมุนจบลงปรินก็เดินขึ้นมาหาเพื่อนที่ชั้นสองโซนวีไอพี ทันทีที่เท้าก้าวเข้ามาสายตาเคือง ๆ จากพี่ชายก็ปะทะกับสายตาเขา "เป็นเชี่ยไรของมึงเนี่ย มาเที่ยวดี ๆ ไม่ได้ไง น่าอายชะมัด" ปรินตำหนิพี่ชายแล้วกระแทกตัวนั่งลง

"ก็มันแย่งกู กูจ่ายเงินแล้วนะมึง" ไอ้พี่ปลายังพูดอย่างไม่สำนึกผิดแถมยังเชิดหน้าใส่เขาอีก ปรินพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ "แล้วมึงหายหัวไปไหนมา ตอนกูมีเรื่องทำไมไม่ไปตบพวกมันช่วยกู"

"ตบเชี่ยไรล่ะ กูเป็นผู้ชายโว้ย!" เขาโวยวายแล้วกระดกเหล้าใส่ปาก

"กูยังตบได้เลย กับผู้หญิงบางคนมันต้องโดนซะบ้าง จะได้เลิกตอแหล มึงเถอะไปแอบเอากับผู้หญิงในห้องน้ำใช่ไหม มึงนี่มันน้องเลวจริง ๆ ไม่คิดจะห่วงกูเลย กูงอนมึงแล้วไอ้เวร!" ปลากระแทกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะหน้าโซฟาอย่างเอาแต่ใจ

"อ่า… แม่งเอ๊ย ชีวิตกูทำไมมันเชี่ยแบบนี้วะ ทำไมกูกับมึงต้องเกิดมาเป็นพี่น้องกัน"

"เมื่อกี้กูเห็นอิงฟ้า" บดินทร์ที่นั่งดื่มเงียบ ๆ มาพักหนึ่งพูดแทรกขึ้น ปลาที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่เหล่ตามองบดินทร์เล็กน้อยและเงี่ยหูฟัง

"ใครวะ" ปลาหันมาถามน้องชายด้วยสีหน้าอยากรู้สุด ๆ

"เสือก!" ปรินแยกเขี้ยวใส่พี่ชายอย่างหงุดหงิด นี่เขายังหัวเสียกับเรื่องเมื่อครู่ไม่หายแต่ดูพี่เขายิ้มหน้าระรื่นไม่สะทกสะท้านอะไรเลย แม่งเอ๊ย…

"มึงแอบไปทำใครเขาท้องมาเหรอ"

"เลอะเทอะแล้วมึง กูจะไปทำใครเขาท้องวะ" คนเป็นน้องโวยวายแล้วคาดโทษพี่ชายด้วยสายตา

"ไม่รู้ มึงมันสำส่อนหนิ ไม่ติดโรคตายห่าก็บุญหัวมึงแล้วไอ้ปินเอ้ย…" บดินทร์ที่นั่งฟังบทสนทนาสองพี่น้องก็ต้องยกมือขึ้นกุมขมับ ก่อนจะถลึงตาห้ามปรามเพื่อนที่กำลังจะโต้ตอบพี่ชาย "วันนี้กูไม่สนุกเลย มึงเลี้ยงนะ เอาไว้วันหน้ากูจะเลี้ยงกลับเอง" ปลาเบ้ปากอย่างเบื่อหน่ายแล้วเอนหลังพิงโซฟาดื่มเหล้าด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ปรินทำหน้าเครียดเพราะเมื่อกี้เขาเห็นสายตาอิงฟ้ามองมาแบบไม่ชอบใจสุด ๆ แถมไอ้พี่ปลายังไปมีเรื่องกับเพื่อนเขาอีก ห่าเอ้ย... ทำไมต้องสร้างความวุ่นวายให้กูแบบนี้วะ

"กลับเถอะ กูไม่อยากอยู่แล้วว่ะ เบื่อ" ไม่ว่าเปล่าแต่พี่ปลายังเดินสะบัดสะบิ้งออกไปทันที บอดี้การ์ดตามกันไปเป็นโขย่งเหลือเพียงปรินกับบดินทร์ที่นั่งมองหน้ากัน ก่อนที่พวกเขาจะถอนหายใจออกพร้อมกันอย่างเหนื่อยหน่าย

01:00 น.

"อ้าวป๊า ทำไมนอนดึก" ปรินทักทายผู้เป็นพ่อที่นั่งจิบชาร้อนอยู่ในห้องนั่งเล่นสายตาจ้องมองภาพเคลื่อนไหวอยู่บนจอทีวีขนาดใหญ่

"ดูละครน่ะ มันออนแอร์ช่วงนี้พอดีแล้วทำไมกลับกันเร็วจัง ป๊าเห็นไอ้ปลาเดินกระทืบเท้าขึ้นบ้านไปแล้ว"

"ไม่ให้กลับเร็วได้ไง ไอ้ปลาไปตบกับผู้หญิงในผับ"

"เฮ้อ...” ผู้เป็นพ่อถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่าย "แล้วแกล่ะ"

"ผมก็จะออกไปอยู่คอนโดสักพักนะป๊า อยู่บ้านกับมันแล้วรู้สึกจิตตก"

"ป๊าก็ไม่ต่างอะไรกับแกหรอก นี่พยายามไม่คิดอะไรมากแล้ว เออ... แล้วเรื่องเที่ยวกับผู้หญิงก็เพลา ๆ ลงหน่อยนะ"

"ครับ" ปรินเดินออกมาจากบ้านแล้วรีบขับรถกลับคอนโดทันที ภายในหัวคิดเรื่องอิงฟ้าวนไปวนมา "กูจะพูดยังไงดีวะเนี่ย ป่านนี้อาจารย์แม่งคงเกลียดกูเข้าไส้แล้วมั้ง ยิ่งไม่ชอบขี้หน้ากูอยู่" เขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

วันต่อมา

บรึ้น...

มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันสีดำเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบฟุตพาทหน้าอาคารเรียน มันคงเป็นที่ชินตากับนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยนี้แล้วที่เห็นบิ๊กไบค์คันนี้ขับเข้ามาจอดหน้าอาคารเรียนแทบทุกวัน

"จะพูดยังไงดีวะ" ปรินเสยผมลวก ๆ แล้ววางหมวกกันน็อกไว้บนถังน้ำมัน สายตาสอดส่องหาใครบางคนพลางก้มมองเวลาบนนาฬิกาด้วย "นี่ก็ถึงเวลาแล้วหนิ ทำไมยังไม่มาอีก" ปลายนิ้วชี้เรียวยาวเคาะกับถังน้ำมันอย่างรอคอยใครสักขณะเดียวกันก็มีนักศึกษาวิ่งกระหืดกระหอบผ่านเขาไป

"น้อง! น้องครับพี่ถามอะไรหน่อย" ปรินเรียกถามน้องนักศึกษา

"คะ?"

"อาจารย์อิงฟ้าไม่มาเหรอวันนี้น่ะ"

"อาจารย์ขึ้นสอนแล้วค่ะ หนูขอตัวนะรีบมาก" เมื่อตอบคำถามแล้วน้องนักศึกษาก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบออกไปอย่างรวดเร็ว ปรินแสยะยิ้มแล้วเดินอาด ๆ ตามหลังน้องคนนั้นไป วันนี้เขาสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำทับเชิ้ตขาวและกางเกงยีนส์ตัวเก่งไม่ได้เซตผมมาอย่างที่เคย ๆ เขาเดินเข้าลิฟต์มาแล้วกดไปที่ชั้นสามซึ่งตอนนี้อาจารย์อิงฟ้ากำลังสอนอยู่

ติ๊ง!

เสียงเตือนลิฟต์ถึงที่หมายดังขึ้น ปรินเดินอาด ๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากไปที่ห้องเรียนทันที ร่างสูงใหญ่เป็นสง่าและการแต่งกายที่ไม่เหมือนกับนักศึกษาคนอื่น ๆ ทำให้เขาเป็นที่สนใจของหลาย ๆ คนที่กำลังตั้งใจฟังอาจารย์สาวสวยซึ่งกำลังสอนอยู่ให้หันไปมองเป็นตาเดียว

"ที่นี่ไม่อนุญาตให้นักศึกษาต่างสถาบันเข้าเรียนนะคะ" อิงฟ้าประกาศออกไมค์พร้อมกับกอดอกเพ่งมองไปหาปรินที่เพิ่งนั่งลงบนชั้นสูงสุดทำให้เขายิ่งเด่นและสะดุดตา

"ผมแค่มาหาความรู้ครับอาจารย์... ไม่น่ายินดีเหรอที่มีคนอยากเรียนกับอาจารย์น่ะ"

"ถ้าจะมาป่วนที่นี่บอกไว้ก่อนว่าทำไม่สำเร็จหรอก" ว่าจบอิงฟ้าก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือหมายจะเรียก รปภ.ขึ้นมาที่ห้องเรียนและเชิญตัวปรินออกไป

"เดี๋ยวครับ เดี๋ยวก่อน...” ปรินห้ามปรามไว้แต่อิงฟ้ากลับปรายตามองเขาเพียงนิดแล้วเดินออกมาข้างนอก

"ค่ะ เขามาป่วนที่ห้องเรียนอิงหลายครั้งแล้วช่วยมาเชิญตัวเขาออกไปหน่อยค่ะ อ๊ะ!" อิงฟ้ามองตามโทรศัพท์มือถือตนเองที่ถูกปรินแย่งไปพร้อมกดวางสายสายที่กำลังคุยอยู่ "ไร้มารยาท!"

"อ่า... ผมเข้าใจนะว่าอาจารย์กำลังโกรธเรื่องเมื่อคืน คือผมแค่อยากมาขอโทษแทนพี่ชายผมเท่านั้น"

"อยากขอโทษก็ไปขอโทษเพื่อนฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาเสียมารยาทกับคนอื่นแบบนี้" เธอยื่นมือไปหมายจะแย่งโทรศัพท์กลับมาแต่ปรินกับยกขึ้นเหนือศรีษะแล้วยกมือห้ามปรามไว้

"เอ่อ… เอางี้นะครับ ผมจะเลี้ยงกาแฟเพื่อเป็นการขอโทษเพื่อนอาจารย์กับอาจารย์ สะดวกไหมครับ" เขายิ้มน้อย ๆ รอฟังคำตอบอีกฝ่ายอย่างลุ้น ๆ

"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ" อิงฟ้าเท้าเอวหลวม ๆ เริ่มหงุดหงิดกับปริน "เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา" อิงฟ้าแบมือขอโทรศัพท์คืนเพราะนี่ก็เสียเวลาไปมากแล้ว เธอขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นปรินกดโทรศัพท์มือถือเธอก่อนจะส่งคืนให้

"นี่ครับ"

"นายทำอะไรกับโทรศัพท์ฉัน"

"เบอร์โทรผมครับ"

"ที่บ้านไม่สอนมารยาทเหรอนักศึกษา"

"อ่า... สอนครับ" ปรินคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงพี่ชายที่ก่นด่ากันเขาทุกวัน "โทรมานะครับ นัดหมายมาเลยแล้วผมจะเลี้ยงกาแฟ นะครับอาจารย์" ทำเสียงเล็กอ้อนไปหนึ่งที

หญิงสาวกรอกตาไปมาอย่างเอือมระอาแล้วสะบัดตัวเดินเข้ามาในห้องเรียนเพื่อสอนต่อ

ปรินเท้าเอวหลวม ๆ พลางพ่นลมหายใจออกเบา ๆ

"ฟู่… ทำไมยากเย็นแบบนี้นะ ไม่เคยจีบผู้หญิงยากขนาดนี้มาก่อนเลย" แต่เขากลับมองว่าการจีบผู้หญิงยาก ๆ แบบนี้มันน่าสนใจมากกว่าผู้หญิงที่เข้ามาหาเขาอีก และอิงฟ้าก็มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ดึงดูดความสนใจจากเขา "ผู้หญิงแบบนี้สิ… ถึงจะมีอะไรที่น่าค้นหาหน่อย"

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปรินล้วงกระเป๋ากางเกงเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ธันวา

(อยู่ไหนครับ)

"มหาวิทยาลัย"

(มหาวิทยาลัยไหนวะ)

"ก็แถวนี้แหละ ทำไมมีไรมึงอะ"

(ไปแดกแฟกัน)

"เออ เลือกร้านมาแล้วกัน"

(โอเคเลยครับ แล้วเจอกัน) ปรินวางสายแล้วไปเจอเพื่อนที่คาเฟ่ที่นัดหมายกันไว้แล้ว

'ทำไงจะกำราบความพยศอาจารย์ได้เนี่ย... โหดชะมัด ไม่มีทีท่าว่าจะเล่นด้วยเลย… วางยา! ลักพาตัวแล้วขืนใจแม่ง! อ่า…แค่ความคิดก็เลวระยำหมาพอแล้ว เฮ้อ... '

ปรินขับรถไปก็คิดอะไรไปด้วยจนขับเลยร้านที่นัดกับธันวาไว้