บทที่ 4 โลกมันกลม

วันต่อมา

"อ้าวมึง…" เสียงเล็กทักทายน้องชายที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ขณะที่ตัวเขากำลังจะกลับบ้าน "เดี๋ยวสิวะ เจอหน้ากูแล้วมันยังไง" พี่ปลาโวยวายที่ปรินเดินหนี

"ยังต้องถามอีกเหรอ"

"มึงควรจะภูมิใจนะที่มีพี่หล่อแบบกูอะ" ไม่ว่าเปล่าแต่ไอ้พี่ปลายังทำท่ากระดี๊กระด๊าเหมือนเด็กสาววัยแรกแย้มที่โดนผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวครั้งแรก

"กูคร้านจะเถียงกับมึงละ หลบทางกู"

"เดี๋ยวดิวะ ไปกินข้าวกับป๊ากัน"

"กินข้าว?"

"เออดิ ก็มึงกับกูเล่นหายหัวออกจากบ้านมาแบบนี้ป๊าก็ต้องโทรมาถามดิวะ ไปกัน" ผู้เป็นพี่ยิ้มแป้นขณะที่มือจับแขนน้องชายไม่ปล่อย ปรินถอนหายใจยาว ๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในลิฟต์อีกครั้งทั้งที่เขาเพิ่งก้าวออกมาแท้ ๆ

"ปลา... มึงว่าผู้หญิงที่ดูหยิ่ง ๆ หน่อย… ต้องเข้าหายังไงวะ" ปรินเปิดบทสนทนาทำลายความเงียบภายในลิฟต์ พี่ปลาสะบัดหน้ามามองน้องอย่างจับผิด

"มึงไปทำใครท้องมาเหรอ"

"ห่า! เอะอะว่ากูไปทำเขาท้องตลอด ไม่ได้แอ้มกูหรอก!"

"ระวังเหอะมึงอะ ปากบอกไม่ได้แอ้ม ๆ เดี๋ยวจะตายเพราะผู้หญิงสักวัน"

"เออ! ตอบคำถามกูมาก่อนดิ"

"อะไรวะลืมแล้ว" ปรินส่ายหน้าไปมาแล้วก้าวออกมาจากลิฟต์ เดินนำพี่ชายพร้อมกับลูกน้องไปขึ้นรถ อยากจะไปถึงบ้านเร็ว ๆ เหตุเพราะพ่อไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วย "เดี๋ยว ๆ มึงรู้ไหมเนี่ยว่าป๊ามีแขกด้วย" ผู้เป็นพี่รีบร้องห้ามน้องชายที่เดินทำหน้าเครียดออกมาจากลิฟต์

"แขกที่ไหนวะ ตระกูลเรามีคนคบด้วยอ่อ?" พี่ปลากลอกตาไปมาแล้วจิ๊ปากใส่น้องชาย

"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นว่าเป็นเพื่อนป๊าสมัยเรียนโน้น… กูก็เพิ่งรู้นะว่าป๊าก็มีเพื่อนเหมือนกัน"

"มึงว่าป๊าไม่มีใครคบเหรอวะไอ้ปลา"

"กูเปล่าว่านะ… กูแค่คิดในใจเฉย ๆ มึงอะว่าป๊า กูจะฟ้อง! ไปโว้ยพวกมึงไปหาป๊ากัน" ปลาขึ้นรถอีกคันส่วนปรินขับรถส่วนตัวตัวเองไป มาถึงบ้านเขาก็ต้องขมวดคิ้วแน่นกับรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน ทำไมมันคุ้นแบบนี้วะ

"ป๊า~" พี่ปลาอ้าแขนออกกว้างแล้วเดินไปกอดพ่อด้วยความคิดถึง "ไม่เจอกันตั้งสองวัน คิดถึงจังเยย" ปรินเบ้ปากใส่ให้กับความตอแหลของพี่ชาย ก่อนหน้านี้มันยังบอกว่าป๊าขี้บ่นอยู่เลย

"พวกแกไม่คิดจะกลับมาดูแลฉันบ้างเหรอ แกก็อีกคน" ผู้เป็นพ่อส่งสายตาตำหนิลูกชายคนโตที่กำลังออดอ้อนเขาอยู่

"แหมป๊า แม่บ้านก็เยอะไหม"

"เฮ้อ… ไปกินข้าว เออ... วันนี้ฉันมีแขกคนสำคัญ อย่าทะเลาะกันต่อหน้าแขกโอเคไหม"

"ไม่ทะเลาะหรอก" ปรินพูดขึ้นพลางปรายตามองรถยนต์คันนั้นที่เขายังคิดอยู่ว่าเคยเห็นที่ไหน

"ไปกัน สร้างภาพหน่อยพวกเรา" พี่ปลาเดินเข้ามาควงแขนป๊ากับเขาเดินเข้าไปในบ้าน ปรินมองบนแล้วเดินตามพี่ชายไปที่ห้องรับประทานอาหาร เมื่อเท้าของทั้งสามคนก้าวเข้ามาในห้องรับประทานอาหารแล้วพี่ปลากับปรินก็หยุดชะงักกึกทำเอาป๊าต้องหยุดด้วย

"มีไรวะ" ผู้เป็นพ่อถามลูกทั้งสองในขณะที่ปลาทำหน้าครุ่นคิดแล้วชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่ในโต๊ะอาหาร

"เธอหนิ! มาทำไม...” พี่ปลาเบ้ปากใส่อิงฟ้าที่นั่งเรียบร้อยอยู่ข้าง... เอ่อ ข้างพ่อกับแม่เธอ... มั้งนะ ปรินยืนอึ้งไปชั่วขณะแล้วหันมามองพี่ปลา "ไอ้ปิน เพื่อนผู้หญิงคนนั้นป่ะ" เสียงพี่ชายที่เอ่ยออกมาเขาไม่ได้ยินเลย เหมือนหูดับไปแล้ว อ่านปากพี่ปลาก็พอรู้ว่าเขาถามอะไรก่อนจะหันไปมองอิงฟ้าอีกครั้ง นี่โลกมันกลมขนาดนั้นเลยเหรอวะ...

ตอนนี้อิงฟ้าก็ดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผมกับพี่ชายเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เรียงกันเข้ามาฉายวนในหัวเขาอีกครั้ง จนจำได้แม่นยำว่ารถคันนั้นที่คุ้นนักคุ้นหนาคือรถของอิงฟ้านี่เอง ทำไมสมองไม่ทำงานเลยวะเนี่ย…

"ไปนั่งเถอะ อย่าปล่อยให้คุณลุงคุณป้ารอนาน" พวกเราสองคนพี่น้องเดินเข้าไปนั่งอีกฝั่งโดยที่ป๊านั่งหัวโต๊ะ ปรินเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วคลี่ยิ้มทักทาย

"เชอะ!" พี่ปลาสะบัดหน้าใส่อิงฟ้าอย่างเคือง ๆ แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยพอเป็นพิธี "กินเถอะป๊า หิวแล้ว" ไอ้พี่ปลาพูดเสียงดังแล้วคนในโต๊ะอาหารก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ป๊าถลึงตาใส่แล้วผายมือเชิญคนอีกฝั่งรับประทานอาหาร

"เอ้อ... ลืมแนะนำไปเลย นี่เพื่อนป๊าเองนะ ลุงเจฟกับป้าพิไล ส่วนนั่น… พี่อิงฟ้าลูกสาวคนเดียวของลุงกับป้าเขา" ป๊าแนะนำครอบครัวอาจารย์อิงฟ้าอย่างยิ้ม ๆ ไอ้พี่ปลายกมือไหว้หน้านิ่ง ปรินยิ้มทักทายแล้วหยุดสายตาไว้ที่อิงฟ้าซึ่งเธอกำลังยกมือรับไหว้เขา

"พี่อิงสวยจังเลยนะครับ ไม่ทราบว่ามีแฟนแล้วหรือยัง" เขาถามลองเชิงอีกฝ่ายจนอิงฟ้าต้องวางช้อนตักข้าวไว้บนจานเรียบร้อย เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ปรินพร้อมกับเกี่ยวผมขึ้นไปทัดหู แม้จะได้ยินเสียงไอ้พี่ปลาฮึดฮัดไม่ชอบแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะสายตากำลังโฟกัสคนตรงหน้าอยู่

"โสดก็ได้ค่ะ"

ปรินยิ้มมุมปากกับคำตอบที่ได้รับจากคนตรงหน้า นอกจากสวยแล้วยังไม่ธรรมดาอีก เขาชักจะอยากรู้จักเธอมากกว่านี้แล้วสิ แต่เสียงไอ้พี่ปลาก็ทลายความคิดเมื่อครู่หมด

"ตักปลาทอดให้กูหน่อยดิ" มันยื่นจานข้าวมาตรงหน้าแล้วพยักพเยิดไปที่จานปลาซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ปรินพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ มองพี่ชายตัวแสบอย่างคาดโทษแล้วตักปลาให้ไป พวกเรากินข้าวด้วยกันและพูดคุยกันนานกว่าปกติแต่มันก็ดีที่เขาไม่รู้สึกเบื่อเพราะมีอาหารตาอย่างอื่นน่ะสิ

"ไปเดินเล่นไหมครับ อยากพาพี่อิงฟ้าไปเดินดูสวนหลังบ้านจังเลย...”

"ไปเถอะลูก อยู่ก็น่าเบื่อคนแก่คุยแต่เรื่องงานเด็กวัยรุ่นคงเบื่อจะฟัง" แม่ของอิงฟ้ายิ้มให้ปรินที่เป็นคนเอ่ยชวน แต่คนที่อยากไปสุด ๆ ไม่ใช่อิงฟ้าเนี่ยสิ พี่ปลาลุกขึ้นแล้วถือจานขนมเดินนำไปที่สวนก่อน

"เชี่ยเอ้ย...” กะจะพาไปเดินเล่นสองคนสักหน่อย ไอ้พวกบอดี้การ์ดก็ยกโขย่งไปอีกหนึ่งขบวน อิงฟ้าแสยะยิ้มรู้ทันแล้วเชิดหน้าไปทางสวน เธอเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้น ปรินยิ้มให้ป๊าแล้วเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารพร้อมกับอิงฟ้า

"กูรู้นะ…" ไอ้พี่ปลาโพล่งขึ้นขณะที่นั่งเล่นอยู่บนชิงช้ากับลูกน้องอ๊อง ๆ ของมันพร้อมกับเหลือบตามองเขาแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

"เออ!" เขากระแทกเสียงใส่พี่ชายแล้วเดินตามอิงฟ้าไป "โลกมันกลมจังเลยนะครับ...” ปรินยกยิ้มมุมปากแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ส่วนอิงฟ้านั่งไขว่ห้างมองหน้าเขาอย่างยิ้ม ๆ เช่นกัน

"ค่ะ โลกกลมมาก" หญิงสาวตวัดสายตามองลูกน้องที่กระจายกำลังอยู่โดยรอบสวนแล้วหยุดสายตาไว้ที่เขา "ไม่ยักรู้ว่าที่บ้าน...” เธอหยุดแล้วลากเสียงยาวเป็นอันรู้กันว่าเธอจะพูดอะไร

"ครับ บ้านผมค่อนข้างวุ่นวายหน่อย ว่าแต่... ที่อาจารย์บอกว่าโสดก็ได้นี่หมายความว่ายังไงเหรอครับ"

"ก็ตามที่บอกค่ะ จะว่าโสดก็คงเป็นการโกหกเด็กแถวนี้ แต่จะบอกว่ามีแฟนแล้วสถานะก็ยังคลุมเครืออยู่" คำตอบจากคนตรงหน้าทำเอาหัวใจแกร่งเต้นระส่ำ ไม่คิดว่าอิงฟ้าจะเป็นคนตรง ๆ แบบไม่ปิดบังสถานะ แบบนี้แหละที่เขาชอบ!

"ก็ดีครับ... ผมชอบคนตรง ๆ แบบนี้"

"ฮึ... แล้วปินไม่มีแฟน?" เธอถามกลับ

"ไม่มีครับ" เขารีบตอบอย่างมั่นใจโดยไม่คิดอะไรมาก พวกผู้หญิงที่เข้ามาหาจะให้เรียกแฟนก็คงไม่ใช่เพราะยังไม่ได้สานสัมพันธ์ให้มันเกินคำว่าคู่นอนเลยด้วยซ้ำ "อาจารย์โสดแบบนี้... ผมจะจีบได้ไหมนะ~" เขาพูดจบแล้วเสมองไปทางอื่น

"ฮึ... นายไม่ใส่สเปกฉัน" โห่!!! แม่งตรงทื่อเหมือนถูกหมัดหนัก ๆ ซัดเข้าหาซ้ำ ๆ จนสลบคาเวทีเลยสิ เฮ้อ... จะเริ่มพูดตรงไหนก่อนดี ระหว่างที่สมองกำลังเรียบเรียงคำพูดคนตรงหน้าก็หัวเราะขบขันออกมา

"ทำไมครับ" ปรินถามเสียงเรียบพลางขมวดคิ้วแน่น

"เปล่าค่ะ"

"อ่า... ไหน ๆ เราสองคนก็รู้จักกันแล้วนะครับ ผมขอเสียมารยาทแลกไลน์อาจารย์ไว้ได้ไหมครับ"

"พอดีเป็นไลน์ส่วนตัวน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วย" กำแพง! สมองเขาประมวลคำว่ากำแพงเต็มไปหมด สูงตระหง่านไม่พอแถมยังหนาตึบ ทั้งที่เธอนั่งอยู่ตรงหน้าแต่กลับห่างไกลออกไปจนเอื้อมไม่ถึง ให้ตายสิวะ...

"ครับ" ปรินยกยิ้มเมื่อนึกอะไรออกแล้วกดโทรศัพท์อยู่พักหนึ่ง

ติ๊ง!

ปริน : เพิ่มเพื่อนจากเบอร์โทรศัพท์คุณ

อิงฟ้าแสยะยิ้มเจื่อน ๆ เอียงคอมองปรินอย่างนึกรำคาญขณะที่ชายหนุ่มโบกโทรศัพท์มือถือไปมาอย่างพอใจ รอยยิ้มแห่งผู้ชนะปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา

"ทีนี้เราสองคนก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะครับ อาจารย์… อิงฟ้า~ แลกไลน์ไว้ก่อนไม่แน่อีกสักพักอาจได้แลก... อย่างอื่น"

"ฮึ...”