บทที่ : 4 รักร้อนในห้องวิทยาศาสตร์

หรันหรันเดินออกมาจากโรงยิมเสียงมือถือก็ดังขึ้น เธอกดรับปลายสายเป็นจื่อหยางบอกกับเธอว่าให้เธอกลับไปก่อนเพราะตนยังเคลียงานไม่เสร็จ เธอจึงบอกไม่เป็นไร และวางสายไป เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้เธอรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เธอจึงเลือกที่จะเดินกลับเข้าไปในอาคารมุ่งไปยังห้องของผู้อำนวยการเพื่อแจ้งเรื่องที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียนให้ทราบเพื่อความปลอดภัยของนักเรียนหญิงในโรงเรียน แต่ผอ.กลับบอกว่าเธอคิดมากเกินไป เพราะระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่ดีเยี่ยม ไม่ทีทางมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ครูสาวจึงไม่พูดต่อและเดินออกมา เมื่อประตูปิดลง ผอ.ก็ยกหูโทรศัพท์ต่อสายไปยังท่านประธานลู่เจ้าของมหาวิทยาลัยทันที

คฤหาสน์ตระกูลลู่

ทันทีที่ซือเฉิงก้าวเท้าเข้ามา ผู้เป็นพ่อที่กำลังรออยู่ก็ไม่รอช้าปรี่เข้ามาตบหน้าของเขาทันทีโดยไม่ถามไถ่ให้มากความ เหล่าคนใช้ต่างพากันก้มหน้า ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา "เมื่อไรแกจะเลิกทำตัวแบบนี้สะที " ซือเฉิงมองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังโกธรเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เขาก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านและเกรงกลัวแม้แต่น้อย "ผมไม่ชอบครูคนนี้ แค่พ่อไล่เธอออก ผมก็จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก"

"แกฝันไปเถอะ คราวนี้ฉันไม่ตามใจแกแน่ๆ รู้ไหมว่าฉันเสียเวลาเสียเงินไปเท่าไรกับการตามใจแก อาจารย์สมัยนี้มันหาง่ายนักหรือไงหะ"

"ถ้าพ่อไม่ไล่เธอออก ผมก็จะทำให้เธอลาออกเอง" ผู้เป็นพ่อได้ฟังก็โมโหมาก ง้างมือสูงเตรียมจะฟาดลงมาเต็มที่ แต่ถูกพ่อบ้านวิ่งเข้ามาห้ามไว้ "คุณหนูยังเด็ก คุณท่านอย่าได้โกธรคุณหนูเลยนะครับ"

"เหอะ ก็เพราะนายคอยให้ท้ายแบบนี้ไง ลูกฉันมันเลยนิสัยเสีย เหมือนแม่มันไม่มีผิด หึ "

ซือเฉิงหันไปคว้ากุญแจรถและเดินออกไป "ซือเฉิง ๆ ดูมันๆ " ผู้เป็นพ่อยังตะโกนด่าตามหลังเขา จนพ่อบ้านต้องบอกให้ใจเย็นๆ

ซือเฉิงขับรถออกจากรั้วบ้านมาเรื่อยๆ พรางคิดถึงเมื่อสิบปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อเมาจนทำให้เกิดอุบัติเหตุในตอนนั้น นอกจากจะทำให้เขาเดินไม่ได้แล้ว ยังทำให้แม่ต้องตาย แต่สิ่งที่ทำให้เขาเสียใจมาจนทุกวันนี้ก็คือ พ่อดูไม่เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ซ้ำเวลาโมโหยังชอบพาลด่าและดูถูกแม่อยู่เสมอทั้งๆที่เธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร และเธอก็ตายไปแล้วด้วย !

ห้องวิทยาศาสตร์

ซือซือโอบรอบคอของชายหนุ่มอย่างรักใคร่หลังจากเสร็จกิจกรรมอันเร่าร้อน แต่เธอดูเหมือนยังไม่ถึงใจสักเท่าไร "คืนนี้เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าคะ" จื่อหยางกอดรัดเอวของเธอ พร้อมกับหอมแก้มของเธอเบาๆ "ดูคุณไม่ค่อยจะอิ่มสักเท่าไรเลยนะ ทั้งๆที่ผมก็ใส่ไปสุดขนาดนั้น"

"แหม หลบๆซ่อนๆ รีบๆร้อนๆ เพราะกลัวคนจะมาเห็นแบบนี้ ใครจะไปอิ่มได้ล่ะคะ"

"ถ้างั้นคืนนี้คุณไปที่ห้องผมดีไหม"

"ก่อนจะไปที่ห้อง คุณไปเดินห้างเป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหมคะ ฉันอยากได้กระเป๋าใบใหม่"

"ได้สิ" หญิงสาวกอดเขาและยิ้มอย่างพอใจ